Οι πρώτοι χορευτές του Teatro alla Scala φέρνουν την μαγεία της «Ωραίας Κοιμωμένης» στη Θεσσαλονίκη

Στην Αγία Πετρούπολη του 1890, στο μεγαλοπρεπές Θέατρο Μαριίνσκι, τα φώτα έσβηναν και το κοινό κρατούσε την ανάσα του. Ο μαέστρος ύψωνε τη μπαγκέτα και οι πρώτες νότες του Πιοτρ Ίλιτς Τσαϊκόφσκι πλημμύριζαν την αίθουσα. Ένα νέο μπαλέτο, με τίτλο Η Ωραία Κοιμωμένη, έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του. Από εκείνη τη νύχτα πέρασαν 135 χρόνια, όμως η πριγκίπισσα Αουρόρα δεν σταμάτησε ποτέ να ξυπνά, κάθε φορά που τα φώτα μιας σκηνής χαμηλώνουν και οι πρώτες νότες του Τσαϊκόφσκι γεμίζουν τον αέρα. Κανείς δεν μπορούσε τότε να φανταστεί πως αυτό το έργο θα γινόταν, ενάμιση αιώνα αργότερα, σύμβολο της ίδιας της ουσίας του κλασικού μπαλέτου, μια ωδή στην αγάπη, την ομορφιά και τη νίκη του φωτός απέναντι στο σκοτάδι.

Τον Νοέμβριο, το Radio City Theater της Θεσσαλονίκης θα μεταμορφωθεί σε ένα παλάτι βγαλμένο από όνειρο. Για δύο μόνο βραδιές, το Σάββατο 22 και την Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2025, η Ωραία Κοιμωμένη επιστρέφει για να μαγέψει το κοινό της πόλης με τους κορυφαίους χορευτές του Teatro alla Scala του Μιλάνου, Martina Arduino και Marco Agostino. Μαζί τους, οι δεξιοτέχνες του City Ballet of Sofia συνθέτουν μια διεθνή συμπαραγωγή υψηλής αισθητικής, ένα γεγονός που ενώνει την ιταλική φινέτσα, τη βαλκανική ψυχή και τη ρωσική σχολή του κλασικού μπαλέτου.

Η Θεσσαλονίκη αγαπά το μπαλέτο. Από τις πρώτες επισκέψεις ρωσικών θιάσων στις δεκαετίες του ’50 και του ’60, μέχρι τις σύγχρονες παραγωγές που γεμίζουν τα θέατρα της πόλης, το κοινό της παραμένει ζωντανό, θερμό και δεκτικό στην ποίηση της κίνησης. Δεν είναι τυχαίο ότι το Radio City, με την ιστορική του αύρα, την οικεία σκηνή του και την ακουστική του, φιλοξενεί παραστάσεις διεθνούς βεληνεκούς. Όμως αυτή η Ωραία Κοιμωμένη έχει κάτι το διαφορετικό, είναι μια γέφυρα ανάμεσα σε εποχές, ανάμεσα στο τότε και στο τώρα.

Η ιστορία που όλοι γνωρίζουμε μοιάζει απλή, με μια κατάρα, έναν ύπνο, ένα φιλί που λυτρώνει. Όμως, κάτω από την επιφάνεια του παραμυθιού των Αδελφών Γκριμ και του Σαρλ Περό, κρύβεται κάτι πιο βαθύ. Ο Τσαϊκόφσκι, σε συνεργασία με τον μεγάλο χορογράφο Μαριούς Πετιπά, είδε στην ιστορία αυτή μια μεταφορά για την ίδια τη ζωή, μιλώντας για την απώλεια της αθωότητας, τη δοκιμασία του χρόνου και την ανάγκη για αγάπη που ξυπνά τον κόσμο από τον λήθαργό του. Η μουσική του, με τις δραματικές εντάσεις και τις εύθραυστες μελωδίες, είναι σαν ανάσα που κυλά μέσα στον χορό, ένα ταξίδι από το σκοτάδι προς το φως. Μέσα σε αυτήν την απλή, σχεδόν παιδική υπόθεση, κρύβεται ένας ολόκληρος κόσμος από σύμβολα, χρώματα και ήχους. Ο Τσαϊκόφσκι, με τη μουσική του γεμάτη ανάσες και θύελλες, μετατρέπει το παραμύθι σε συμφωνία ωριμότητας, σε ένα έργο που δεν αφορά πια μόνο το τέλος ενός ύπνου, αλλά και την αναγέννηση της ψυχής.

Στη σκηνή του Radio City, η μαγεία αυτή παίρνει σάρκα και οστά. Η Martina Arduino, πρώτη Χορεύτρια της Σκάλας, ενσαρκώνει μια Αουρόρα εύθραυστη και δυνατή ταυτόχρονα, σαν ρόδο που ανθίζει μέσα στη σιωπή. Ο Marco Agostino, με την ευγένεια και τη στιβαρότητα του κλασικού ήρωα, αποδίδει έναν Πρίγκιπα που δεν είναι απλώς σωτήρας, αλλά σύμβολο πίστης και επιμονής. Μαζί, οι δύο Ιταλοί χορευτές αποδεικνύουν γιατί η Σκάλα του Μιλάνου θεωρείται ένα από τα κορυφαία θέατρα χορού στον κόσμο: κάθε κίνηση τους είναι αποτέλεσμα δεκαετιών πειθαρχίας, αλλά και στιγμιαίας έμπνευσης.

Το σκηνικό θα είναι πλούσιο, σχεδόν κινηματογραφικό, με παλάτια, δάση και ονειρικές αυλές να αναπαριστούν έναν κόσμο όπου η φαντασία δεν έχει όρια. Τα κοστούμια, πολυτελή και φωτεινά, να αναπαράγουν την ατμόσφαιρα της Αυλής του 18ου αιώνα με ακρίβεια και φαντασία, ενώ η χορογραφία του Πετιπά παραμένει αναλλοίωτη στον χρόνο, ένα αρχιτεκτονικό θαύμα της κίνησης που απαιτεί απόλυτη τεχνική αρτιότητα. Όλα αυτά συνθέτουν ένα υπερθέαμα που τιμά την παράδοση του μπαλέτου χωρίς να τη φυλακίζει σε ένα μουσείο αναμνήσεων.

Η Ωραία Κοιμωμένη είναι το δεύτερο από τα τρία μεγάλα μπαλέτα του Τσαϊκόφσκι, ανάμεσα στη Λίμνη των Κύκνων και τον Καρυοθραύστη. Κι όμως, για πολλούς, είναι το πιο “καθαρό” δείγμα της τέχνης του, καθώς συνδυάζει το μεγαλείο της συμφωνικής μουσικής με τη λεπτότητα της χορευτικής έκφρασης. Δεν είναι μόνο μια ιστορία αγάπης, αλλά είναι και μια συμφωνία για τη μοίρα, τον χρόνο και τη δύναμη της ανθρώπινης ψυχής που ξαναγεννιέται. Κάθε φορά που η ορχήστρα παίζει το περίφημο «Adagio» ή το «Grand Pas de Deux», το κοινό νιώθει να αγγίζει κάτι αιώνιο, σαν η μουσική να θυμίζει πως, όσα κι αν αλλάξουν, η ομορφιά θα βρίσκει πάντα τρόπο να επιβιώνει.

Για το κοινό της Θεσσαλονίκης, αυτές οι δύο παραστάσεις είναι κάτι περισσότερο από μια επίσκεψη ενός ξένου θιάσου. Είναι μια από τις ελάχιστες ευκαιρίες να ξαναθυμηθούμε πώς είναι να καθίσεις σε ένα σκοτεινό θέατρο, να νιώσεις τη σιωπή των πρώτων δευτερολέπτων, και ύστερα να δεις έναν κόσμο να ξυπνά μπροστά σου, χωρίς λόγια, μόνο με ρυθμό, αναπνοή και φως. Είναι αυτή η στιγμή που το παραμύθι παύει να είναι παιδικό και γίνεται καθρέφτης της ψυχής.

Όταν η κουρτίνα θα πέσει και οι τελευταίες νότες του Τσαϊκόφσκι θα χαθούν, ίσως μείνει στον αέρα μια μικρή σιωπή, από εκείνες που δεν θέλεις να διακόψεις. Γιατί η Ωραία Κοιμωμένη δεν είναι απλώς μια ιστορία για μια πριγκίπισσα που κοιμάται εκατό χρόνια. Είναι μια ιστορία για όλους εμάς που, μέσα στον θόρυβο της εποχής, ψάχνουμε ακόμα εκείνο το φιλί που θα μας ξυπνήσει. Το φιλί της αγάπης, της τέχνης, της ομορφιάς, ό, τι κι αν σημαίνει αυτό για τον καθένα μας.

Και ίσως, για λίγο, στη Θεσσαλονίκη του Νοεμβρίου, καθώς τα φώτα του Radio City θα σβήνουν και οι χορευτές της Σκάλας θα υποκλίνονται, να αισθανθούμε πως κάτι βαθιά ανθρώπινο έχει ξυπνήσει μέσα μας. Ίσως τότε να θυμηθούμε πως το παραμύθι, όσο παλιό κι αν είναι, δεν ανήκει ποτέ στο παρελθόν. Ανήκει σε εκείνους που συνεχίζουν να το πιστεύουν πως όσο υπάρχει μουσική, φως και κίνηση, ο κόσμος δεν θα πάψει να ξυπνά.

Η μαγεία της φαντασίας συναντά την ομορφιά του μπαλέτου και ο παραμυθένιος κόσμος παρουσιάζεται ολοζώντανος μπροστά μας, ντυμένος με μια μουσική γεμάτη συναίσθημα.

Πληροφορίες: Radio City Theater | Σάββατο 22 και Κυριακή 23 Νοέμβριου  | Προπώληση εισιτήριων   www.more.com¨, Public  και στο ταμείο του Θεάτρου