Παγκόσμια Ημέρα Χορού: Στέφανε Δημουλά, τι χορός είναι η ζωή;
Ο πρώτος Έλληνας χορευτής που μπήκε στη λίστα του Forbes με τους 30 καλλιτέχνες κάτω των 30 ετών, μιλάει στην Parallaxi για τον χορό και όσα - καλά και άσχημα - έζησε γι' αυτόν από παιδί
«Η ευκαιρία χορεύει μ’ αυτούς που είναι ήδη στην πίστα» έχει πει ο H. Jackson Brown, Jr. και εδώ θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος τι ορίζεται ως πίστα στη ζωή και αν τελικά, ένας χορός μπορεί να είναι τα πάντα…
Μία Παγκόσμια Ημέρα Χορού, δεν είναι μόνο μία γιορτή του χορού, αλλά και των ανθρώπων του. Εκείνων που γεννούν την επιθυμία να κινηθούν, εκείνων που νιώθουν τον ρυθμό, εκείνων που σηκώνονται και ξεσηκώνονται από μία μουσική.
Σήκω ψυχή μου, σήκω χόρεψε τον πρώτο σου χορό. Σήκω και γίνε παιδί και μετά ενήλικας…
Η Παγκόσμια Ημέρα Χορού καθιερώθηκε το 1982 από το Διεθνές Συμβούλιο Χορού της UNESCO. Εορτάζεται κάθε χρόνο στις 29 Απριλίου, ημερομηνία γέννησης του Γάλλου χορευτή, χορογράφου και συγγραφέα Ζαν-Ζορζ Νοβέρ (1727-1810), δημιουργού του σύγχρονου μπαλέτου.
Στην Ελλάδα, έχουμε μεγάλα ονόματα που αφιέρωσαν τη ζωή τους στον χορό και όσο μοιάζει αυτό να παίρνει μία διάσταση, τόσο από την άλλη δεν υπάρχουν οι υποδομές και, ίσως, και ο τρόπος να εξελιχθεί κάποιος στον χορό, αν θέλει να προχωρήσει σε αυτόν επαγγελματικά.
Ο Στέφανος Δημουλάς, ιδανικός για να μιλήσει για αυτή τη μέρα, είναι ένας νέος άνθρωπος που αυτόν τον καιρό απολαμβάνει και μία επιπλέον αναγνωσιμότητα λόγω του ότι συμπεριλήφθηκε στη λίστα του Forbes ανάμεσα στους 30 καλλιτέχνες κάτω των 30 ετών στην κατηγορία Τέχνες και Πολιτισμός! «Ο χορευτής μπαλέτου Στέφανος Δημουλάς -ο οποίος έπαιξε στη ”La Traviata” στη Βασιλική Όπερα πριν γίνει ο νεότερος Έλληνας κριτής στην ιστορία του ”Dancing with the Stars”- ξεκίνησε τον μη κερδοσκοπικό οργανισμό του Culture Select για να υποστηρίξει άλλους Έλληνες και LGBTQI+ ερμηνευτές. Συγκέντρωσε περίπου 74.000 δολάρια από το υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού και την Εθνική Λυρική Σκηνή για να χρηματοδοτήσει την πρώτη χορευτική παραγωγή ”Titan Prometheus”, η οποία εξαντλήθηκε σε 97 λεπτά», γράφει το Forbes.
Είναι ο χορευτής που αυτόν τον καιρό πήρε σπουδαίες κριτικές για την Εθνική Όπερα της Βόρειας Αγγλίας ως Πρωτοχορευτής σε βρετανική περιοδεία και ένας άνθρωπος που στη χώρα μας μοιάζει να τον αγαπάει το κοινό – ίσως και λόγω της τηλεοπτικής του εμφάνισης – αλλά και οι δημοσιογράφοι.
Κατάφερε πολλά μέσα σε έναν κυκλικό στόχο χορού και αν πρέπει κάποιος να μιλήσει σήμερα, είναι (χωρίς ενδοιασμούς) αυτός!
«Όταν με ρωτάνε για τον χορό, νομίζουν οι περισσότεροι ότι θα απαντήσω πολύ ποιητικά, όμως όχι. Για μένα ο χορός έχει ξεπεράσει αυτό το στάδιο. Δεν θεωρώ ότι θα μου έκανε καλό να το σκέφτομαι έτσι, γιατί δεν θα κυνηγούσα αλλιώς την επιβεβαίωση, είτε καλλιτεχνικά είτε χρηματικά όταν αυτή είναι η δουλειά μου.» αναφέρει ο Στέφανος Δημουλάς στην συζήτηση μας. «Αν απλώς την κυνηγούσα για να ικανοποιήσω μόνο την μέθεξη, τότε η δίσημη φύση του για μένα, δεν θα υπήρχε. Δεν θα ήταν η μία μαζί με την άλλη και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο δεν θα μπορούσα να αφοσιωθώ και πάνω στον χορό. Θα έπρεπε να είχα και μία άλλη δουλειά, άρα ο χορός θα γινόταν χόμπι. Αυτό όμως που λέω πάντα στα νέα παιδιά, όταν ξεκινούν το πανεπιστήμιο και είναι ακόμα στην αρχή, είναι να βρουν μία part time δουλειά για αρχή. Αυτό στο ξεκίνημα, μας κάνει να αισθανθούμε μία ασφάλεια που θα μπορέσουμε να δώσουμε το υπόλοιπο της ημιαπασχόλησης πάνω στον χορό. Αυτό θα δημιουργήσει ένα βιογραφικό, θα φέρει κάποιες δουλειές και στη συνέχεια, καλώς εχόντων των πραγμάτων δεν θα χρειάζεται πια η δεύτερη δουλειά γιατί ο χορός θα καταβάλει όλο το υπόλοιπο της ζωής σου. Βέβαια μέχρι τότε, περνάμε χίλια κύματα. Αν κάποιος το θέλει τελικά πολύ… Η ζωή ενός freelancer χορευτή επαγγελματία, όπως ενός freelancer επαγγελματία ηθοποιού ή μουσικού, έχει πάρα πολλές κατευθύνσεις και αυτό που θέλω είναι να προσπαθήσω να συνθλίψω αυτά που μας έχει θέσει η κοινωνία μας ως δεδομένα. Κι όταν λέω κοινωνία, εννοώ οι γονείς μας και ο τόπος που μεγαλώσαμε στην Ελλάδα, ότι όλα είναι μία ευθυγράμμιση. Τελειώνεις το σχολείο, πας Πανεπιστήμιο, βρίσκεις δουλειά και μετά παρτάρεις ή κάνεις ό,τι άλλο θες και μετά, πρέπει να βρεις τη σταθερότητα που πολλές φορές συνεπάγεται οικογένειες, παιδιά, σεβασμός στη θρησκεία, σεβασμός στην οικογένεια, σεβασμός, σεβασμός… που τελικά γίνεται καταπίεση. Δεν είπαμε να είσαι αγρίμι, εννοείται να υπάρχει μία κομψότητα, μία αγάπη αλλά όταν ο σεβασμός καταπιέζει τα δικά σου τα θέλω, τότε δεν είναι σεβασμός προς εσένα.»
INFO : Ο Στέφανος Δημουλάς είναι Έλληνας χορευτής νεοκλασικού μπαλέτου και χορογράφος με έδρα το Λονδίνο του Ηνωμένου Βασιλείου. Γεννημένος το 1994, στο Βόλο, με γονείς το Νεοπτόλεμο Δημουλά και τη Λουκία Ντίνου έδειξε από νωρίς την αγάπη του για χορό. Όταν πια μεγάλωσε μετακόμισε στη Γλασκώβη, για να συνεχίσει ανώτερες σπουδές, στη Βασιλική Ακαδημία της Σκωτίας, όπου αποφοίτησε το 2015, με Μπάτσελορ πτυχίο στο Μοντέρνο Μπαλέτο. Γνωστός για το ρόλο του ως Μάνος Χατζηδάκις στο ντοκιμαντέρ «Μάνος Χατζιδάκις: Είδωλο στον Καθρέφτη», έχει πάρει επίσης μέρος σε αρκετές και σπουδαίες παραστάσεις όπως: «La Traviata» στη Βασιλική Όπερα του Λονδίνου, «Moremi Ajasoro» Αφρικανική Όπερα στη Βασιλική Ακαδημία της Σκωτίας, «Το Νανούρισμα των Πειραμάτων» στο Βασιλικό Κολέγιο της Μουσικής Ayanfe και πολλά πολλά ακόμα. Συμμετείχε στην παγκόσμια περιοδεία του Μιούζικαλ Voices of the Amazon ενώ έχει συνεργαστεί με την Jennifer Hudson, την Candi Staton, τους Röyksopp, την Alicia Keys και την Kate Moss. Επίσης, ο Στέφανος έγινε γνωστός στην Ελλάδα ως ακτιβιστής της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, κυρίως εξαιτίας του εξωφύλλου του γκέι περιοδικού Attitude για το Pride Issue, όπου φωτογραφήθηκε με τον πατέρα του, αλλά και από τη συμμετοχή του ως κριτής στο «Dancing with the stars”.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Μαζί του σήμερα, αποφασίσαμε να μιλήσουμε αποκλειστικά γι’ αυτό που αγαπάει πολύ. Τον χορό!
Τι είναι για σένα ο χορός;
Μου την έχουν κάνει πολλές φορές αυτή την ερώτηση, όμως παρατηρώ ότι κάθε φορά και ανάλογα με την εποχή, η απάντηση μου αλλάζει. Ο χορός για μένα λοιπόν, μπορεί να είναι πολλά πράγματα. Αρχικά, είναι μία σχέση. Με τα πάνω και τα κάτω της. Που περνάει πολλές κρίσεις. Άλλοτε τον μισείς και άλλοτε τον λατρεύεις. Άλλοτε σου κάνει καλό και άλλοτε σε ρίχνει στον καιάδα. Οπότε, όπως μία σχέση μεταβάλλεται καθώς περνάει ο χρόνος, έτσι αλλάζει νομίζω και η σχέση μου μαζί του. Είναι παιδάκι όταν τον ανακαλύπτεις, γίνεται ενήλικας όταν είσαι μέσα σε αυτόν ως επαγγελματίας και στη συνέχεια καταλήγει… δύο μέτρα κάτω από τη γη όταν πια αισθάνεσαι πως δεν μπορείς άλλο να δώσεις κάτι. Πεθαίνει μέσα σου. Νομίζω θα έρθει και σε εμένα κάποια στιγμή το πλήρωμα αυτού του χρόνου, απλώς μέχρι τότε θα πρέπει να έχω κάνει όσα περισσότερα μπορώ για να είμαι ικανοποιημένος ούτος ώστε να κοιτάω ένα βιογραφικό που θα έχω φτιάξει και θα αισθάνομαι περήφανος και μαζί μου θα αισθάνονται περήφανοι κι άλλοι άνθρωποι που με ακολούθησαν σε όλη αυτή την διαδικασία. Από εκεί και πέρα, αν το πάρουμε πιο ρεαλιστικά, ο χορός για μένα αποτελεί μία εικόνα. Μία κινούμενη εικόνα. Για μένα, ο χορός πρέπει να φέρνει δάκρυα στα μάτια, να κλονίζει το νευρικό σύστημα και να σε βγάζει νοκ αουτ. Ειδικά όταν είσαι ο θεατής. Όταν δεν τα προκαλεί όλα αυτά, νομίζω πως δεν έχει ολοκληρώσει τον σκοπό του για την ύπαρξη του. Ταυτόχρονα, ο χορός για μένα είναι δίσημος γιατί είναι από τη μία πλευρά το επάγγελμα μου, που σημαίνει αυτό πως υπάρχουν κάποιες υποχρεώσεις όπως συμβόλαια ή ο τρόπος που πρέπει να διατηρούμαι, τα χρήματα που πρέπει να παίρνω και να δίνω και από την άλλη πλευρά είναι μία μέθεξη. Αυτό που με κάνει να ρωτάω και να παίρνω μία απάντηση. Αυτό που με κάνει να αισθάνομαι όμορφα. Μου φέρνει την «κάθαρση». Όταν δε αυτές οι δύο σημασίες συγκλίνουν σε μία δουλειά, τότε έχω πετύχει διάνα. Κίνηση… αυτό είναι ο χορός! Επίσης, έχει αποτελέσει κίνημα πολλές φορές για διάφορους πολιτισμούς. Είναι κυνικό να λέμε πως ο χορός είναι τρόπος έκφρασης. Τρόπος έκφρασης είναι και η γραφή άρα, γιατί δεν έκανες αυτό; Τρόπος έκφρασης είναι η ομιλία, άρα γιατί να μη μάθουμε να μιλάμε σωστά και επιλέγουμε τον χορό; Είναι πολύ παραπάνω από απλά ένας τρόπος έκφρασης νομίζω.
Καταλαμβάνει το μεγαλύτερο μέρος της μέρας σου ο χορός;
Ναι ναι. Κι αυτό που πραγματικά συμβαίνει, είναι ότι μπορεί να περάσουν μέρες, επειδή είναι ένα επάγγελμα πια, και ως ελεύθερος επαγγελματίας περνάς και περίοδο που μπορεί να μην εξασκείς τη δουλειά σου και ίσως, χρειάζεται να είσαι μπροστά σε έναν υπολογιστή, αλλά τότε είναι που λες πως ενώ δεν είμαι υποχρεωμένος να το κάνω, αλλά για να το κάνω κάποια στιγμή καλά και επί πληρωμή, πρέπει να πάω να κάνω μάθημα, πρέπει να πάω στο γυμναστήριο, πρέπει να χορέψω σπίτι μου.
Να σε πάω πίσω να μου πεις πώς ξεκίνησε η σχέση σου με τον χορό;
Ο χορός για μένα, πέρασε πολλά στάδια. Αμφιβολίας, μίσους, αγάπης, επιβράβευσης… Στην αρχή, ήταν ένα παιχνίδι όπως σε όλα τα παιδιά. Στη συνέχεια έγινε κάτι πιο σοβαρό γιατί αντιλαμβανόμουν ότι γύρω μου υπάρχει πολύ ταλέντο και ανταγωνισμός. Στη συνέχεια αποτέλεσε μία προσπάθεια. Θυμάμαι στα 16, 17 μου ότι είπα στον εαυτό μου ότι θα κάνω την προσπάθεια μου, θα πάω σε μία Ακαδημία κι αν δεν είμαι αρκετά καλός, εντάξει δεν θα πεθάνω κιόλας. Έχω ένα μυαλό που μπορεί να σκέφτεται και θα με βοηθήσει να κάνω κι άλλα πράγματα στη ζωή μου στην τελική. Τελικώς τα κατάφερα σε αυτό το κομμάτι και συνέχισα να προχωράω. Μετά έγινε ανταγωνιστικό για δουλειά προσπαθώντας να αποδείξω πρώτα στον ίδιο μου τον εαυτό ότι μπορώ από αυτό να ζήσω. Πάω κόντρα σε όλους εκείνους που μου έλεγαν που πάω και πρέπει να έχω ένα plan B και δημιουργώ τον δικό μου τρόπο ζωής. Σηκωνόμουν, κοιτούσα τις οντισιόν μου, κοιτούσα τους καλύτερους agents, έπρεπε να μάθω να γράφω πολύ καλά στα Αγγλικά για να τους προσελκύσω, να έχω γύρω τα μάτια μου για να ξέρω πώς πάνε οι άλλοι ώστε να γίνομαι κι εγώ καλύτερος, να έχω τις κατάλληλες φωτογραφίες, τα κατάλληλα βίντεο, να πηγαίνω συνεχώς σε μαθήματα, να χτυπάω πόρτες, να δείχνω το ενδιαφέρον μου για διάφορους ρόλους.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Έκανες και θυσίες στον χορό για να φτάσεις τον στόχο σου;
Όταν θες να φτάσεις στο ιδανικό, πάντοτε θεωρώ ότι κάνεις θυσίες. Αν αυτό είναι να πρέπει να ρίξεις περισσότερο βάρος στην οικογένεια, τους φίλους ή τη δουλειά σου ναι, έκανα. Αν έχει να κάνει με το ανήθικο και το ηθικό, εκεί δεν έκανα ποτέ μου καμία έκπτωση. Άλλες θυσίες όχι, δεν έκανα ποτέ και ξέρω πως πάω κόντρα σε αυτούς που λένε μόνο έτσι μπορείς να τα καταφέρεις. Στη δική μου ζωή αλλού υπήρχαν οι εντάσεις. Όταν είχα ένα στόχο, δεν θεωρούσα ότι ήταν θυσία το να μην ξενυχτήσω. Εγώ, που και ξενύχτησα, και δούλεψα νύχτα για να τα καταφέρω στην αρχή, και έβγαινα, έπινα και την επομένη πήγαινα σε οντισιόν. Δεν πήγα λοιπόν με το σκεπτικό να θυσιάσω πράγματα. Για εμένα, ψυχολογικά υπήρχαν πολλές θυσίες. Όχι με την προσωπική μου ζωή, περισσότερο είχαν να κάνουν με την οικογενειακή μου πραγματικότητα και αυτή των χωμάτων μου, της πατρίδας μου. Δηλαδή, εγώ κάθε φορά που έφευγα με έπιανε ένας κόμπος στην καρδιά – κάτι που το νιώθω ακόμα. Ενώ, κάθε φορά που έρχομαι, είμαι ενθουσιασμένος. Γιατί πάντα το Λονδίνο για μένα ήταν επάγγελμα, ενώ η Ελλάδα είναι οικογένεια, φίλοι και υποστηρικτικό περιβάλλον που ερχόταν πάντα σε αντίθεση με αυτό που μεγάλωσα από τον κοινωνικό περίγυρο.
Ήταν εύκολο για ένα αγόρι να πηγαίνει για χορό;
Στην αρχή, όπως σου είπα, ήταν ένα παιχνίδι και πολλά παιδάκια το αντιλαμβάνονται έτσι. Όταν συνέχισα να το κάνω και τα παιδιά άρχισαν να χάνουν την παιδικότητα τους και μαζί τους και την παιδικότητα που έχουν οι γονείς, άρχισαν να με κοιτούν με μισό μάτι. Τότε άρχισαν τα κακεντρεχή σχόλια. Τα παιδάκια φοβούνται το διαφορετικό με την έννοια του έτερου. Του είναι άλλος από ότι είμαι εγώ. Μεγαλώνοντας ήταν στη δικιά μου πια τη δύναμη και την πυγμή να υποστηρίξω αυτό που πραγματικά ήθελα. Με αρκετό κλάμα, με αγάπη από φίλους και φίλες κυρίως, γιατί συνήθως στις γυναίκες έβρισκα πάντα ένα υπέροχο καταφύγιο αγάπης, στοργής και αγκαλιάς και γι’ αυτό άλλωστε τις αγάπησα, χωρίς να τις ερωτευτώ στη ζωή μου. Έτσι ανέπτυξα το αίσθημα της αυτοδυναμίας που με ακολουθεί μέχρι και σήμερα.
Σε έκανε αυτό να πεις «θα τα παρατήσω»;
Μία και δύο; Ακόμα το λέω… Δε νομίζω να σταματήσω ποτέ να το λέω. Ξέρεις, το γεγονός ότι τα αντιμετωπίζουμε όλα αυτά και τα δεχόμαστε, δεν πάει να πει ότι και τα αποδεχόμαστε. Το γεγονός ότι ακόμα μπορεί να υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω που κάνουν κακεντρεχή σχόλια ή ειρωνικά σχόλια και το γεγονός ότι μπορείς να απαντήσεις πια, δεν πάει να πει ότι δεν το εσωτερικεύεις κιόλας αυτό. Γι’ αυτό και είμαι πολύ θερμός υποστηρικτής του να έχεις μία έγγραφη στο γυμναστήριο, αλλά να έχεις και μία εγγραφή σε ένα ψυχολόγο. Όλοι σκέφτεστε να πάτε να κάνετε τα κορμιά σας, αλλά να πάτε να κάνετε το μυαλό σας το έχετε σκεφτεί ποτέ; Αλίμονο σε αυτούς που μένουν ίδιοι στα 20, στα 30 και στα 70 τους.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Τι χορός είναι ο έρωτας;
Νεοκλασικός
Τι χορός είναι η ζωή;
Ένα γαϊτανάκι… Που σε πάει και πάνω και κάτω, είναι χρωματιστό, μπλέκει τα πράγματα και μετά τα ξελύνει κάποια στιγμή.
Τι χορός είναι ο Στέφανος;
Ο Στέφανος είναι δύο χοροί! Ο ένας είναι τσιφτετέλι γιατί είμαι από μόνος μου μέσα στην τρέλα και στην κίνηση, είμαι σεξουαλικός ως άνθρωπος. Ταυτόχρονα όμως, είμαι μία μίξη του σύγχρονου με το κλασσικό. Ξέρεις, το νεοκλασικό είναι γεμάτο συναισθήματα δύναμης και αδυναμίας. Είμαι ως χορός και απολλώνιος και διονυσιακός.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Το Μήνυμα της Ημέρας
Κάθε χρόνο το μήνυμα της Ημέρας αναλαμβάνει να συγγράψει μία γνωστή προσωπικότητα του χώρου. Ο σκοπός της Παγκόσμιας Ημέρας Χορού είναι να ενώσει όλους τους ασχολούμενους με την τέχνη της Τερψιχόρης, πέρα από πολιτικούς, πολιτισμικούς και ηθικούς φραγμούς.
Το μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Χορού 2023
Το φετινό μήνυμα φέρει την υπογραφή της Κινέζας χορεύτριας και χορογράφου Γιάνγκ Λιπίνγκ και έχει ως εξής:
Χορός-Ένας τρόπος επικοινωνίας με τον κόσμο
Η γλώσσα του σώματος είναι η πιο ενστικτώδης μορφή επικοινωνίας της ανθρωπότητας. Ως νεογέννητα μωρά μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τα χέρια και τα πόδια μας για να κάνουμε χειρονομίες που μοιάζουν με χορό, ακόμη και πριν μάθουμε να προφέρουμε μια λέξη, και μετά ο χορός προκύπτει από αυτήν την «πρωτόγονη γλώσσα».
Πολλά πράγματα ωθούν τους ανθρώπους να χορέψουν. Στην πατρίδα μου, η γιαγιά μου μού είπε κάποτε ότι ο χορός είναι ένας τρόπος να ευχαριστήσω τον Ήλιο που έφερε ζεστασιά και φως στη ζωή μας.
Όταν υπάρχει καλή σοδειά, θα χορεύαμε στα χωράφια με χαρούμενες καρδιές για να εκφράσουμε την ευγνωμοσύνη μας στη γη. Όταν συναντάμε κάποιον που αγαπάμε, μπορεί να χορέψουμε σαν παγώνι που απλώνει τα φτερά της ουράς του για να κερδίσουμε την αγάπη του. Ακόμη και όταν είμαστε άρρωστοι, μπορεί να χρησιμοποιούμε μυστηριώδεις τελετουργίες χορού για να απωθήσουμε τους δαίμονες της ασθένειας.
Στον κόσμο μου, ο χορός είναι περίπλοκα συνυφασμένος στη ζωή και την ύπαρξή μας από την πρώτη παιδική ηλικία. Ήταν πάντα το κλειδί που ξεκλειδώνει την επικοινωνία του ανθρώπου με τη φύση και όλα τα έμβια όντα. Στην πατρίδα μου, υπάρχει ένα ρητό: «Αν έχεις πόδια αλλά δεν μπορείς να χορέψεις, μάταια έχεις σπαταλήσει τη ζωή σου». Ο χορός είναι στενά συνδεδεμένος με τη φύση και τη ζωή. Σε ό,τι με αφορά, ο χορός είναι ένα και το αυτό με τη φύση και τη ζωή — αυτή είναι η πραγματική ουσία του χορού.
Μερικοί άνθρωποι έρχονται σε αυτόν τον κόσμο για να συνεχίσουν τη γενεαλογία τους, κάποιοι έρχονται για να απολαύσουν τη ζωή, κάποιοι έρχονται για να αναζητήσουν εμπειρίες. Για μένα είμαι παρατηρητής της ζωής. Έρχομαι να δω πώς ανθίζει και μαραίνεται ένα λουλούδι, πώς επιπλέουν τα σύννεφα και πώς συμπυκνώνεται η δροσιά…
Επομένως, όλη μου η δημιουργική έμπνευση προέρχεται από τη φύση και τη ζωή: η φωτεινότητα του σεληνόφωτος, η εμφάνιση του φτερώματος των παγωνιών, η μεταμόρφωση μιας πεταλούδας από ένα κουκούλι, ο τρόπος με τον οποίο μια λιβελλούλη σκαρφαλώνει την επιφάνεια του νερού, ο τρόπος που μια κάμπια στριφογυρίζει, ο τρόπος τα μυρμήγκια σχηματίζουν ουρά…
Πριν από πολλά χρόνια σε μια σκηνή, αντιμετώπισα το κοινό και χόρεψα την πρώτη χορογραφία που δημιούργησα — τον χορό παγωνιού «Η ψυχή του παγωνιού». Τα παγώνια εξακολουθούν να υπάρχουν ως ζώα στον κόσμο. Είναι ένα πλάσμα που συμβολίζει την ιερότητα και αντιπροσωπεύει την ομορφιά στον ανατολικό κόσμο, επειδή η εμφάνισή του μοιάζει με αυτή του Φοίνικα, σε μια πλήρης στάση μπορεί να συγκριθεί με τον δράκο. Χορεύοντας, κατάλαβα την ψυχή του παγωνιού.
Η χορευτική κουλτούρα της ανθρωπότητας είναι πλούσια, αγκαλιάζει την κοινή κουλτούρα και ιδιότητες. Αντλούμε την ουσία του χορού παρατηρώντας τη φύση, τη ζωή και όλα τα έμβια όντα που μας περιβάλλουν. Το έθνος μου, επίσης, έχει μια άφθονη χορευτική κουλτούρα την οποία με πάθος μεταφέρω ως κληρονομιά. Τρέφει το μυαλό και το σώμα μας, δίνοντάς μας την ικανότητα να επικοινωνούμε με τον κόσμο. Μάζεψα μερικούς παραδοσιακούς πρωτόγονους χορούς και τους ανέβασα στη σκηνή, όπως το Yunnan Impression, το Tibetan Riddle, το Pingtan Impression και πολλά άλλα. Όλοι αυτοί οι χοροί προήλθαν από τη γη και μας άφησαν οι πρόγονοί μας ως κληρονομιά, η οποία χρειάζεται τις προσπάθειές μας για να διατηρηθεί και να παρουσιαστεί στον κόσμο.
Μόλις ανέβηκαν αυτά τα έργα, οι άνθρωποι εντυπωσιάστηκαν βαθιά από τη σαγηνευτική ομορφιά και την πολιτιστική τους σημασία. Ως χορεύτρια, συνέχισα να εξερευνώ το απεριόριστο βασίλειο του χορού για δεκαετίες και έχω προσκληθεί να δημιουργήσω πειραματικά σύγχρονα έργα, όπως το «Under Siege-The Full Story of Farewell My Concubine» και το «Rite of Spring» για την παγκόσμια σκηνή.
Η τέχνη μου εμπνέεται από τη φύση της γενέτειράς μου, τις προσωπικές μου εμπειρίες ζωής και τον βαθύ πολιτισμό της Ανατολής, που αποτελεί αναπόσπαστο μέρος του παγκόσμιου πολιτισμού, καθώς παρέχει ποικιλομορφία, πλούτο και πάνω απ’ όλα έμπνευση.
«Μαθαίνω από τη φύση» και «Η ενότητα ανθρώπου και σύμπαντος» είναι η φιλοσοφία, η σοφία και η αισθητική της Ανατολής. Αυτά τα δόγματα είναι επίσης ο πνευματικός πυρήνας της τέχνης μου. Ως άνθρωποι, πρέπει να σεβόμαστε τη φύση, να μαθαίνουμε από τη φύση και να εναρμονιζόμαστε με τη φύση, όπως η γη, τα βουνά και ο ουρανός.
Οι χορευτές και οι χορογράφοι πρέπει να ακούν πιο προσεκτικά τις χαρές και τις λύπες του κόσμου, χρησιμοποιώντας το χορό για να ολοκληρώσουν τον διάλογο που είχαμε με τη φύση και τη ζωή που κράτησε για χιλιάδες χρόνια.
Σήμερα, όχι μόνο θα συνεχίσω να μοιράζομαι την χορευτική μας κουλτούρα με τον κόσμο, αλλά ελπίζω επίσης να προσκαλέσω όλους τους χορευτές στον κόσμο που αγαπούν τον χορό και που θέλουν να εκφράσουν τα συναισθήματά τους μέσω του χορού, να χορέψουν από κοινού για να μεταφέρουμε την αγάπη μας και δόξα στον ουρανό και στη γη.
Η ζωή δεν τελειώνει ποτέ και ο χορός δεν σταματά ποτέ.
*Η φωτογραφία εξωφύλλου είναι του Virgilio Osa
