Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου: «Οι “λεβέντες άντρες” δεν διαμαρτύρονται για βιασμούς, μόνο οι γκέι ενοχλούν»
Με αφορμή τον πρωταγωνιστικό της ρόλο στην παράσταση «Η κληρονομιά μας», υπερασπίστηκε τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα και μίλησε με αυστηρά λόγια για τους «λεβέντες άντρες»
Καλεσμένοι στο «Πρωίαν σε είδον» της Παρασκευής (21/02) βρέθηκαν οι ηθοποιοί Άγγελος Μπούρας και Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου με αφορμή τη θεατρική παράσταση «Η κληρονομιά μας», στην οποία πρωταγωνιστούν.
Η παράσταση, που βασίζεται στο πολυβραβευμένο έργο του Αμερικανού συγγραφέα Μάθιου Λόπεζ, αφηγείται την ιστορία μιας παρέας ομοφυλόφιλων ανδρών στη Νέα Υόρκη, στα τέλη της δεκαετίας του 2010, και μάς μιλάει με αφοπλιστική ειλικρίνεια για τις ζωές τους, εξερευνώντας θέματα που απασχολούν κάθε άνθρωπο – ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού: ο έρωτας, η απώλεια, η οικογένεια, η ταυτότητα, η ατομική ευθύνη, το αίσθημα του ανήκειν, η διατήρηση της ιστορικής μνήμης, και -κυρίως- το δικαίωμα στην αγάπη.
Η συζήτηση με τους παρουσιαστές της εκπομπής δεν έμεινε όμως μόνο στα μηνύματα που περνάνε μέσα από την παράσταση ούτε στη μακρά λίστα των συντελεστών, με την Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου να δίνει μία αποστομωτική απάντηση στο «γιατί άλλο ένα έργο για ομοφυλόφιλους;».
«Πήραν την απόφαση να “βγουν” οι άνθρωποι, μπορεί να υπάρχει και λίγο παραπάνω “δείτε μας, υπάρχουμε”. Κάποιοι ενοχλούνται…», είπε αρχικά, πριν βάλει στη θέση τους τους «μάγκες» και «λεβέντες άνδρες» που τάσσονται ενάντια στους ομοφυλόφιλους.
«Αυτοί όλοι οι μάγκες που έχουν θέμα που ανεβάζουμε ένα έργο με ομοφυλόφιλους, γιατί δεν βγήκαν να διαμαρτυρηθούν για τους λεβέντες άνδρες που σκοτώνουν τόσες γυναίκες κάθε τρεις και λίγο ή που πέταξαν την Τοπαλούδη από τα βράχια; Γιατί δεν μιλάνε για τους παιδεραστές που κλείνουν ραντεβού με κοριτσάκια που εκδίδονται από την ίδια τους την οικογένεια; Γιατί δεν μιλάνε για τον ανώμαλο στη Γαλλία που νάρκωνε την ηλικιωμένη κυρία του (σ.σ. υπόθεση Πελικό) και πήγαιναν άλλοι “λεβέντες άνδρες”;
Πολλά είναι τα εγκλήματα πια, δυστυχώς, από τους άνδρες. Και κάποτε θα ήταν αρκετά, δεν υπήρχε όμως η τηλεόραση για να τα προβάλλει. Αλλά δεν τους βλέπω να σκιάζονται και να λένε “ωπα, πού πάμε;”. Εδώ (σ.σ. στην παράσταση) δεν γίνεται κάποιο έγκλημα, είναι ένα έργο γεμάτο αγάπη».
