Αngelus Novus «προς Μενοικέα» μια παυσίλυπος κωμωδία

Λευκοί διάδρομοι, καρότσια, φορεία, εκφράσεις πόνου σε πρόσωπα ανθρώπων κάθε ηλικίας και στην μέση εσύ, οι σκέψεις σου, μόνος, αδυνατείς να συνδεθείς, νιώθεις πως είσαι παρατηρητής σε ένα κόσμο που περνάει από μπροστά σου σαν να βλέπεις ταινία την ώρα που ο δικός σου ρόλος έχεις μόλις τελειώσει.

Έτσι βιώνουμε το μακρύ, κάποιες φορές δύσκολο ταξίδι των κρίσεων πανικού όσοι πάσχουμε από γενικευμένη αγχώδης διαταραχή.

Ακολουθούν τα στάδια που είναι γνωστά σε όλους. Ένας γιατρός θα σου πει:

«Είσαι μια χαρά, από παθολογικής άποψης δεν έχεις τίποτα»

Ένας φίλος θα προσθέσει:

«Δεν έχεις τίποτα – ενώ εσύ ξέρεις ότι έχεις, γιατί εσύ το βιώνεις το ζεις ως πραγματικό»

«Μην αγχώνεσαι» μια ατάκα που όχι απλά δεν μειώνει το αίσθημα του άγχους αλλά το επιδεινώνει.

Και ύστερα, η σκέψη ότι κανείς δεν σε καταλαβαίνει, η αδυναμία να συνδεθείς και να βιώσεις τα συναισθήματα.

Στην συνέχεια όλο και περισσότεροι γύρω σου προσπαθούν να περιγράψουν ψυχικές νόσους πραγματικά πολύ δύσκολα διαχειρίσιμες που χρειάζονται ιατρική παρακολούθηση, φαρμακευτική αγωγή, ακόμα και εγκλεισμό σε κάποιο νοσοκομείο. Οπότε το δικό σου περιστατικό υποβαθμίζεται διότι «έχεις απλά κρίσεις πανικού, δεν είναι τίποτα».

Τέτοια βιώματα και προσωπικές σκέψεις χρησιμοποιήθηκαν ως πρώτη ύλη στην νέα σκηνοθετική δουλειά του Δαμιανού Κωνσταντινίδη που μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια σε πολύ διαφορετικές, εκτός πεπατημένης, τολμηρές και άκρος πετυχημένες θεατρικές προτάσεις.

Η παράσταση «Προς Μενοικέα» ενώ δανείζεται τον τίτλο από την επιστολή του Επίκουρου χρησιμοποιεί μαρτυρίες, ιστορίες ανθρώπων που πέρασαν ψυχικές νόσους βαριάς η ήπιας μορφής και ξετυλίγεται ως μια οικεία πραγματικότητα.

Εύκολα μπορεί κανείς να βρει τον εαυτό του μέσα σε αυτήν γιατί στην εποχή που ζούμε οι άνθρωποι έρχονται όλο και πιο συχνά αντιμέτωποι με προκλήσεις που δύσκολα μπορούν να διαχειριστούν. Όσο και αν ακούγεται περίεργο οι γενιές που βίωσαν πόλεμους, ολοκαυτώματα και βία κατάφεραν και επιβίωσαν δίνοντας την σκυτάλη σε γενιές που δεν γνώρισαν παρά μόνο ευημερία, πλούτο, ανέσεις αλλά παράλληλα αποξένωση, μοναξιά και αδιέξοδο με αποτέλεσμα τα περιστατικά άγχους και κατάθλιψης να αυξάνονται αντί να συμβαίνει το αντίθετο.

Τι είναι λοιπόν ευτυχία, τι είναι αποδοχή; Δύσκολα ερωτήματα στα οποία ο σκηνοθέτης Δαμιανός Κωνσταντινίδης και η ομάδα του αναζητούν απαντήσεις.

Σε ένα λευκό σκηνικό, το χρώμα της ηρεμίας, της αθωότητας, του ουρανού, της καθαρότητας το οποίο όμως έχει συνδεθεί και με το αδιέξοδο την απραξία τον εγκλωβισμό. Το χρώμα των νοσοκομείο αλλά και μιας νέας αρχής. Λευκή είναι η σελίδα σε κάθε νέο ξεκίνημα. Σε αυτό το θεραπευτήριο οι ηθοποιοί ζουν έγκλειστοι την ατομικότητα τους σαν τα αντικείμενα μέσα στα βαζάκια, εξομολογούνται ιστορίες και παράλληλα συνδέονται και αλληλοεπιδρούν. Το κόκκινο φως λειτουργεί σαν προειδοποίηση κινδύνου και ενεργοποιεί τους ηθοποιούς, αλλάζει την αφήγηση τους. Μπροστά σε ένα παράθυρο διαφυγής βρίσκουν τα κοινά τους πατήματα και συνδέονται σε ένα σώμα.

Αντιμέτωποι με τις αγωνίες και τα ερωτήματα τους καταφέρνουν να βρουν διεξόδους.

Με εκκίνηση την επιστολή του Επίκουρου σε μετάφραση Ελένης Μερκενίδου στο έργο χρησιμοποιούνται αποσπάσματα από μαρτυρίες και συνεντεύξεις ανθρώπων που αναμετρήθηκαν με ψυχικές νόσους: Έλενας Ακρίτα, Φώτη Θαλασσινού, Μαργαρίτας Καραπάνου και Φωτεινής Τσαλίκογλου, Νίκου Καρούζου, Λένας Κιτσοπούλου, Αύγουστου Κορτώ , Βένης Παπαδημητρίου , Ντάντε Αλιγκέρι, Σάμουελ Μπέκετ, Στιγκ Ντάγκερμαν, Ντόροθι Πάρκερ, Σύλβια Πλαθ, Ουίλλιαμ Στάιρον

Ο σκηνοθέτης για άλλη μια φορά δίνει ιδιαίτερη έμφαση στους ηθοποιούς επιλέγοντας σταθερούς συνεργάτες όπως την Ελένη Μακίσογλου που ερμήνευσε εξαιρετικά την Λούνα στο προηγούμενο βραβευμένο έργο της ομάδας καθώς και την πάντα αξιόλογη Αντιγόνη Μπάρμπα.

Σταθεροί μένουν και συνεργάτες όπως η Ιωάννα Μήτσικα που διαχειρίστηκε πετυχημένα την δύσκολη κινησιολογία του έργου, την Αντωνία Γεωργιάδου στο stage management και τον Σωτήρη Ρουμελιώτη στο φωτισμό. Ένα άλλο από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ομάδας είναι η συνειδητή απόφαση να μην παίζουν στις γνωστές θεατρικές σκηνές της πόλης αλλά να μας συστήνουν νέους χώρους. Μετά την sold out πρεμιέρα το «Προς Μενοικέα» μια παυσίλυπος κωμωδία για τη ψυχική υγεία και την αναζήτηση της ευτυχίας συνεχίζει μέχρι τέλος Απριλίου και δεν πρέπει να την χάσετε.

Συντελεστές

Σύνθεση κειμένου παράστασης – Σκηνοθεσία Δαμιανός Κωνσταντινίδης Σκηνικά – Κοστούμια Απόστολος Αποστολίδης Μουσική Γιώργος Χρυσικός Κίνηση Ιωάννα Μήτσικα Φωτισμοί Σωτήρης Ρουμελιώτης Ηθοποιοί Θάνος Διμηνάς, Ελένη Μακίσογλου, Γιάννης Μονοκρούσος, Αντιγόνη Μπάρμπα, Δανάη Τσιοπλή

Stage manager Αντωνία Γεωργιάδου Διεύθυνση παραγωγής & Επικοινωνίας Στέλλα Τενεκετζή

Παραγωγή Angelus Novus Οργάνωση παραγωγής Electra Social Company Με την οικονομική υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού

ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ

Ημέρες και ώρες Παραστάσεων: Παρασκευή 05, 12, 19 Απριλίου στις 21.30 / Σάββατο 06, 13, 20 Απριλίου στις 20.00 και 22.00 / Κυριακή 07, 14, 21 Απριλίου στις 20.00 Τόπος: Transcendance, Πολυξένης Αντωνίου 4 – Θεσσαλονίκη Διάρκεια: 1 ώρα και 10 λεπτά

Εισιτήρια:

Προπώληση: 10 ευρώ γενική είσοδος / 8 ευρώ φοιτητικό – ατέλειες Ταμείο: 14 ευρώ γενική είσοδος / 10 ευρώ φοιτητικό – ατέλειες Προπώληση: https://www.ticketservices.gr/event/pros-menoikea Πληροφορίες / Κρατήσεις: 6975539982