Άντε και σε κάνα θέατρο αγάπη μου

Είμαστε πολύ τυχεροί εμείς εδώ στη Σαλονικη, που ένα νέο παιδί, με την πρώτη σκηνοθετική, χειροποίητη δουλειά του, βρήκε τρία ταλαντούχα κορίτσια και συνωμότησαν όλοι μαζί με φωνή, σώμα κίνηση και νοηματική να στήσουν με βάση το κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη “Διαδικασίες Διακανονισμού Διαφορών”, έναν αναπάντεχο πολιτικό χρησμό.. Μια ακραία πολιτική προφητεία μπορώ να πω, τόσο περίτεχνα κρυμμένη κάτω από ένα κείμενο, με λέξεις και κραυγές ηδονής. Κινήσεις πάθους και εκρήξεις ερωτικής επιθυμίας που το σταδιακό ξεφλούδισμα τους σε σοκάρει για την ευκρίνεια του στόχου και του τελικού νοήματος . Γιατί ομολογώ ότι χρειάζεται πραγματικό ταλέντο, ομαδική προσπάθεια εξαιρετική στον συγχρονισμό όλων των συντελεστών, για να αναδείξεις, πέρα και πάνω από την πρώτη γραμμική προσέγγιση, ένα ερωτικό κείμενο παροξυσμού κι αυτιστικής επιθυμίας, σε πολιτική πράξη πρώτου μεγέθους.

Τυχερός κι ο Δημητριάδης φαντάζομαι που χτυπώντας χαρωπά τα δυο του χέρια, καταλαβαίνει ότι όταν το κείμενο του το πιάσει ένα ταλαντούχο πλάσμα, όχι απλά το απογειώνει, αλλά του δίνει μια υπόσταση τόσο ακέραια και παγκόσμια που δεν χρειάζονται οι ευκολίες του «Πεθαίνω σαν χωρά» για να γίνει αντιληπτό στο πλατύ κοινό.

Ο έρωτας σαν πρόσχημα για μια αέναη συγκυβέρνηση, σαν μια χοάνη συνεχούς μετενσάρκωσης της ιδεολογίας , ένα σχόλιο για την εξουσία με βάση των ερωτά, πράξη εντελώς επαναστατική που όμως όταν γίνεται σχέση, μεταλλάσσεται σε μηχανισμό άσκησης εξουσίας, ανάμεσα σε τρεις που διαφωνούν, που φιλιώνουν, που κάνουν έρωτα, που μίσιουνται που σκοτώνονται, μόνο για να ξαναγεννηθούν, όμοιοι κι αλλιώτικοι κάθε φορά, παράλληλοι , διαπλεκόμενοι κι ενωμένοι, σαν παιχνίδι παιδικό, σαν κυβέρνηση συνεργασίας, σαν αλλαγή ρόλου, σαν παιχνίδι τόσο αθώο που εύκολα καταλήγει στο ματοκύλισμα.

Κι ανάμεσα τους ένας απρόσμενος χωρισμός, ένα πείσμα εξάρτησης σαν βίαιη καταστολή, πράγματα που σπάνια αντέχουμε να αποδεχτούμε και συνεχίζουμε να συντηρούμε, πείθοντας τους εαυτούς μας ότι το κατέχουμε το σπορ, ένα παιχνίδι είναι, να πάλι χαρωπά θα χτυπήσουμε τα δυο μας χέρια, μέχρι που το κάρο του δήμου θα μας σύρει νεκρούς στα παρασκήνια. Εξαιρετική δουλειά, πολύ καλή η μουσική επιμέλεια, ευφάνταστοι οι φωτισμοί σε μια παράσταση που σου ανοίγει το μυαλό, με τρόπο που δεν το περιμένεις.

Σκηνοθεσία: Αθανάσιος Τόμμυ Σκλάβος

Παίζουν: Κλειώ – Δανάη Οθωναίου, Ευγενία Σαμαρά, Τίνα Λεωνορά, Αθανασιος Τόμμυ Σκλάβος

Χορογραφία: Κώστας Γεράρδος

Μουσική επιμέλεια: Φωτεινή Μπαξεβάνη

Βοηθός σκηνοθέτη: Φωτεινή Τσακίρη

Σκηνογραφία: Μαριαλένα Χρυσογονίδου

Ενδυματολογία: Ιωάννα Μάμαλη, Μαρία Παυλίδου

Διδασκαλία νοηματικής: Γιώργος Ανδρούδης

Παραγωγή: Studio vis motrix

* 19/10-25/11, Studio vis motrix, Αγνώστου Στρατιώτη 20, έναντι εκκλησίας Αγίου Δημητρίου, τηλ. 2310 228161. Ημέρες & Ώρες Παραστάσεων: Παρασκευή: 21.15 & 00.15, Σάββατο – Κυριακή: 21.15. Τιμή Εισιτηρίου: 15€, 10€ (φοιτητικό / ανέργων)