Από την δραματική του Κρατικού στον “Κύκλο των χαμένων ποιητών” – Ο Τάσος Τυρογαλάς στα «Νέα Πρόσωπα»

Τον γνώρισα ακόμα όταν ζούσε στη Θεσσαλονίκη, ως σπουδαστής της Δραματικής του Κρατικού και αργότερα στην παράσταση  «Αριστοφάνης – Ηρώνδας: Contra tempo», σε δημιουργική σύνθεση κειμένων Άκη Δήμου και σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα το καλοκαίρι του 2022. Λίγο αργότερα έφυγε στην Αθήνα και στα επόμενα νέα του, ήταν η συμμετοχή του στον «Κύκλο των χαμένων ποιητών» σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Ασπιώτη.

Κι έτσι, επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη με λίγες ακόμα παραστάσεις δίπλα στον Άκη Σακελλαρίου, τον  Τάσο Χαλκιά και μία σειρά νέων συναδέλφων στο Αριστοτέλειο Θέατρο στον “Κύκλο των χαμένων ποιητών” αλλά και αυτό το δευτερότριτο στον “Άνθρωπο δίχως όνομα” στο θέατρο Αυλαία, ανανεώνοντας την μνήμη – τη δική του και τη δική μας – για το ποιος είναι και τι μπορεί να κάνει ο εξαιρετικός Τάσος Τυρογαλάς.

Αφορμή όμως, και για να τον γνωρίσουμε καλύτερα σήμερα στα «Νέα Πρόσωπα»

1. Αν έπρεπε να συστηθείς σε κάποιον, τι θα έπρεπε να ξέρει για σένα;

Δε ξέρω τι πρέπει να γνωρίζει κάποιος για μένα. Ίσως, ότι γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Ζάκυνθο, ότι είμαι το τέταρτο παιδί της οικογένειάς μου, ότι μου αρέσουν πολύ τα γλυκά και να γελάω δυνατά. Μετά το νησί έφυγα για την Αθήνα όπου σπούδασα στο τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού στο Πάντειο και μετά ανέβηκα Θεσσαλονίκη για τις σπουδές μου στη Δραματική Σχολή του ΚΘΒΕ.  Από τότε δουλεύω στο θέατρο και ταξιδεύω όσο περισσότερο μπορώ.

2. Ποια θα μπορούσε να είναι μία καθοριστική στιγμή στα παιδικά σου χρόνια, που να έλεγες πως καθόρισε τη συνέχεια σου ως ηθοποιό;

Φέρνω στο μυαλό μου διάφορες μνήμες που ίσως να καθόρισαν και να φώτισαν την επιθυμία μου για το θέατρο. Μεγάλωσα σ’ ένα χωριό της Ζακύνθου που είχε το δικό του θέατρο, οπότε από πολύ μικρή ηλικία ήρθα σε επαφή με την τέχνη, είτε ως θεατής είτε ως συμμετέχων. Πήγα σε ολοήμερο πειραματικό δημοτικό σχολείο οπότε από πολύ νωρίς ήρθα σε επαφή με το μάθημα της θεατρικής αγωγής. Αλλά επίσης νιώθω ότι υπάρχει και κάτι ανεξήγητο, που από πολύ μικρή ηλικία με ωθούσε στην έκθεση του θεάτρου.

3. Ποια ήταν η πρώτη σου θεατρική δουλειά και πώς ένιωθες όταν τελείωσε;

Η πρώτη μου δουλειά ήταν με την Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων στο έργο Αντόνιο ή το μήνυμα της Λούλας Αναγνωστάκη σε σκηνοθεσία Χρήστου Θεοδωρίδη και κίνηση της Ξένιας Θεμελή. Νιώθω ότι η εκκίνηση μου μ’ αυτήν τη δουλειά και αυτούς τους ανθρώπους ήταν ιδανική. Όταν τελείωσε η παράσταση ένιωθα σίγουρα αυτή τη λύπη που νιώθω κάθε φορά που τελειώνει κάτι, θυμάμαι τότε ήμασταν ακόμα στον απόηχο της πανδημίας και δε ξέραμε τι μας ξημερώνει.

4. Τι σε ενθουσιάζει στη ζωή, στη δουλειά σου, στην πόλη (της Θεσσαλονίκης που έζησες και της Αθήνας που ζεις πλέον);

Η Θεσσαλονίκη αποτελεί μια πόλη που δεν ήξερα καθόλου και την αγάπησα. Αν κάτι με ενθουσιάζει, σίγουρα είναι το φαγητό, που σε κάθε γωνιά θα βρεις και κάτι καλό και η θάλασσα που μπορείς να την δεις πριν πας στη δουλειά σου ή πριν πέσεις για ύπνο. Στην Αθήνα με ενθουσιάζει ο ηλεκτρισμός που υπάρχει στην πόλη, εκεί νιώθω ότι είναι όλα στα κόκκινα (φυσικά πολλές φορές με κουράζει και θέλω να φύγω απεγνωσμένα για λίγο).

 5. Τι σε ενοχλεί ή σε φοβίζει;

Με ενοχλεί που δεν μπορώ να πάρω πια το τρένο από Αθήνα και να ανέβω Θεσσαλονίκη (όπως έκανα τόσα χρόνια) γιατί φοβάμαι. Με φοβίζει το μέλλον αυτού του κόσμου. Παιδιά σκοτώνονται στη Γάζα και ολόκληρος ο πλανήτης παρακολουθεί τον αφανισμό ενός ολόκληρου λαού σε ζωντανή μετάδοση. Είναι αποκαρδιωτικό.

6. Πού θα ήθελες να φτάσεις;

Με φοβίζει λίγο η έννοια του να φτάσω κάπου, γιατί εμπεριέχει και το τέλος. Οπότε θέλω να φτάνω συνέχεια. Αν είναι να φτάσω κάπου θα ήθελα να είναι κάπου που δεν έχω καν ονειρευτεί.

+1. Τι έχεις πάρει από τον «Κύκλο των χαμένων ποιητών» τόσο από τα νοήματα του κειμένου, όσο και από την συνεργασία σου με νέους και παλιούς, έμπειρους ηθοποιούς;

Ο Κύκλος εδώ και τρία χρόνια μου έχει χαρίσει τόσες όμορφες εμπειρίες, συναντήσεις και συγκινήσεις που έχει κατακτήσει μια πολύ όμορφη θέση στην καρδιά και το μυαλό μου. Η ιστορία που αφηγούμαστε, τα παιδιά (μικρά και μεγάλα) με τα οποία παίζουμε μαζί στη σκηνή -όλα τους τόσο δοτικά, η συνεργασία μου με τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη, και όλες/ όλους τους συντελεστές, το κοινό που μας έχει χαρίσει τόση αγάπη και στήριξη όλα αυτά τα χρόνια και πόσα άλλα ακόμα. Τα κρατάω όλα σαν ένα φυλακτό πολύτιμο που θα με συντροφεύει!