Αστέρης Πελτέκης: Δεν υπάρχει καλός καπετάνιος που να μην φοβάται την φουρτούνα

Ανδρωμένος μέσα στο ΚΘΒΕ, έρχεται μετά από μια διετία στασιμότητας και εσωστρέφειας να δοκιμαστεί σε ένα όραμα εξωστρέφειας και προσπάθειας να βρει το θέατρο της πόλης το ρόλο που του ταιριάζει στο παγκόσμιο σκηνικό. Μια κουβέντα με τον νέο καλλιτεχνικό διευθυντή και παλιό μου γνώριμο. 

Εικόνες: Τάσος Θώμογλου

Που γεννήθηκες και σε ποια γειτονιά μεγάλωσες;

Γεννήθηκα στην Θεσσαλονίκη μια βροχερή μέρα του Οκτώβρη του ’74. Μεγάλωσα στην Κάτω Τούμπα. Κοντά στο γήπεδο του ΠΑΟΚ, σε προσφυγικά, μικρασιατικά κατατόπια, σε αλάνες με πολύ παιχνίδι, με πολύ ωραίους ανθρώπους, με γειτονιές στις οποίες περνούσε ένα αυτοκίνητο ανά δυο μέρες, με μπάλα, με κρυφτό, με πολλά παιδιά, με πολύ παιχνίδι, ωραίους ανθρώπους γύρω, σπίτια τα οποία κλωτσούσες την πόρτα και έμπαινες, το διπλανό δεν το κλειδώνανε, πολύ ωραίες εποχές.

Πιστεύεις ότι κράτησε κάτι η πόλη από αυτόν τον χαρακτήρα που είχε τότε;

Πιστεύω ότι έχει ακόμη η Θεσσαλονίκη αυτή τη λίγο τη πιο προσωπική σχέση, δεν είναι αυτό που βλέπεις πολλές φορές στην Αθήνα, που είσαι στην ίδια πολυκατοικία με κάποιον και δεν λες ούτε μια καλημέρα. Βέβαια έχει αλλάξει πολύ.

Αυτό που βλέπω δηλαδή τα τελευταία χρόνια στη Θεσσαλονίκη αλλά νομίζω ότι κυρίως οφείλεται στην μεγάλη πτώση που έχει επιφέρει η απώλεια της πόλης, γιατί η Θεσσαλονίκη ήταν πάντα εξαρτώμενη μετά το κράτος που χτίστηκε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή τον πρεσβύτερο και όλη αυτή την επιταγή να υπάρχει μια μητροπολιτική πρωτεύουσα και όλο το άλλο να είναι σε δεύτερη μοίρα.

Νομίζω πως αυτό πλήγωσε την Θεσσαλονίκη γιατί ήταν εξαρτώμενη από τον αθηναϊκό επιχειρηματικό παράγοντα και τον πολιτιστικό, όταν έγινε η κρίση, φύγαν όλες οι μεγάλες εταιρείες, χάσανε τα στελέχη τις δουλειές τους και τα λοιπά, το μόνο που κράτησε την Θεσσαλονίκη ήταν αυτή η ανθρώπινη επαφή.

Η επαφή μεταξύ των ανθρώπων και η σχέση τους με τα γύρω χωριά, τα οποία τη συντηρούσαν με τενεκέδες λάδι και με τυριά και με φρούτα και λαχανικά, ιδίως τις πολύ δύσκολες τότε πρώτες περιόδους της μεγάλης κρίσης, είχε ως αποτέλεσμα η Θεσσαλονίκη να χάσει το τσαγανό της και τη δημιουργικότητά της.

Γιατί όταν οι άνθρωποι βουτιούνται, άθελά τους, σε μια μιζέρια και σε μια φτώχεια γενικότερη -σε πολλά επίπεδα- όχι μόνο φτώχεια οικονομική, αλλά κυρίως αυτή βάσει του συστήματος που ζούμε και της κοινωνίας στην οποία ζούμε, με τον τρόπο τον κοινωνικό που ζούμε δηλαδή, έφερε ένα αποτέλεσμα οι άνθρωποι να χάσουν την όρεξή τους.

Και εκεί που η Θεσσαλονίκη ήταν πόλη που δημιουργούσε και έβγαζε καινούργια θεατρικά ρεύματα, φεστιβάλ κινηματογράφου, μουσικές, σαν τις Τρύπες, σαν διάφορα μουσικά ρεύματα που έβγαιναν από τη Θεσσαλονίκη, τη μόδα κ.τ.λ., τα τελευταία χρόνια δυστυχώς γίνονται ελάχιστα πράγματα.

Η  πόλη φαίνεται σαν να πνέει τα λοίσθια, δηλαδή λυπάμαι που το λέω αλλά η κατάσταση είναι ορθός ο όρος, αλλά οδηγείται σε μια έτσι ζομποποίηση.

Δεν ξέρω γιατί και πως μπορεί να το ξυπνήσει αυτό το πράγμα, ο πολιτισμός θα παίξει τον ρόλο του αλλά θεωρώ ότι δεν φτάνει.

Ο  πολιτισμός μπορεί να δώσει μια ώθηση και ένα πουσάρισμα λίγο για την ανάταση, τη ψυχαγωγία των ανθρώπων και να ξαναδούν έτσι ότι υπάρχει ελπίδα και φως μέσα από τη τέχνη και το θέατρο και τις άλλες τέχνες και τη μουσική, αλλά χρειάζεται και άλλα πράγματα η πόλη, χρειάζεται να αναζωογονηθεί και να προσεχθεί και λίγο περισσότερο και από την πολιτεία και σε άλλα επίπεδα για να μπορέσει όλο μαζί το πράγμα να έρθει σε μια ανάταση.

Μπορώ να φανταστώ τους λόγους που έφυγες και συ λοιπόν.

Ναι, εγώ αγωνίστηκα πάρα πολύ για να μείνω στην Θεσσαλονίκη με ό,τι τρόπους κατείχα και είχα δηλαδή και έκανα μεγάλο αγώνα και να δημιουργήσω και πράγματα εδώ και σε επίπεδο παραστάσεων και σε επίπεδο άλλων έτσι προσπαθειών πολιτιστικών έξω από το Κρατικό Θέατρο δυστυχώς έβρισκα σε πάρα πολλές πλευρές τοίχο και θα σου πω δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα.

Το πρώτο ήταν όταν, εγώ έτσι δίδασκα από νεαρή ηλικία σε σχολές είχα έτσι αυτή την πρώτη επαφή με τη διδασκαλία και μου πήγε, μου λειτούργησε και γενικότερα το έκανα για αρκετά χρόνια και έβλεπα μέσα από τη διαδικασία μου έτσι με τους μαθητές μου εκεί πέρα, κάποιοι οι οποίοι είχαν προβλήματα εξαρτήσεων ότι λειτουργούσε το θέατρο πάρα πολύ καλά ως υποκατάστατο αυτής της εξάρτησης.

Προσπάθησα, λοιπόν, να προσεγγίσω την Ιθάκη, προσπαθούσα να βρω μια φόρμουλα και να πάμε να κάνουμε εθελοντικά, χωρίς χρήματα, βρήκαμε κλειστές πόρτες, δεν ασχολήθηκα παρά πέρα γιατί πικράθηκα.

Την περίοδο που ήταν καλλιτεχνικός διευθυντής ο Νικήτας ο Τσακίρογλου, του είχα πει τότε Νικήτα γιατί δεν κάνουμε τοπικό star system, με την ΕΤ3 τότε ήταν σε πολύ καλή έκανε κάτι 8%, 10% σε πανελλήνιες εμβέλειες και ακροαματικότητες, τηλεθεάσεις κ.τ.λ. και μου λέει τι να κάνουμε και του λέω να κάνουμε ένα τοπικό θέμα και μου λέει και ποιος θα το γράψει, έχουμε λέω συγγραφείς ο Κοροβίνης, ο Δήμου, ο Σκαμπαρδώνης έχει αξιολογότατους συγγραφείς, να εγώ έχω μια ιδέα να πάρουμε τη στοιχειωμένη βίλα της Καλαμαριάς και να κάνουμε ένα ωραίο ποιοτικό σίριαλ εποχής.

Να δημιουργήσουμε ένα τοπικό “star system” σε εισαγωγικά ώστε να τους βλέπει ο κόσμος στην τηλεόραση, στην ΕΤ3 και να μην περιμένει ο Θεσσαλονικιός πότε θα έρθει ο Αθηναίος που βλέπει στην τηλεόραση απαραίτητα ή το μεγάλο όνομα των μεγάλων καναλιών, των αθηναϊκών για να πάει να τον δει στο θέατρο.

Είναι πολύ ωραία ιδέα, περίμενα κάποιο χρονικό διάστημα, μετά από κανένα μήνα τον ρωτάω: Νικήτα μου, τι έγινε, μου λέει άστο Αστέρη του λέω γιατί μου λέει το συζήτησα με τον διευθυντή της ΕΤ3 το έθεσε κάπως στα κεντρικά της ΕΡΤ και είπανε ότι δεν επιτρέπεται να κάνει παραγωγή σίριαλ η ΕΤ3. Και λέω μα γιατί τι είναι αυτό τώρα τι απαγορευτικό είναι αυτό από που πηγάζει και δεν καταλάβαινα ποιος είναι αυτός που αποφασίζει πως απαγορεύεται η ΕΤ3 να κάνει σίριαλ.

Λέω ναι δυστυχώς η Θεσσαλονίκη μας είναι κόλπος, γεννάει, βγάζει καλά πράγματα, αλλά πρέπει να πάμε σε άλλο κλίμα για να μεγαλώσουμε και να ανδρωθούμε για να γίνουμε κάτι άλλο σε ένα διαφορετικό κλίμα.

Γιατί η πόλη μας λίγο παραφράζοντας τον Σεφέρη που λέει Η Ελλάδα όπου γυρίσω με πληγώνεις, Θεσσαλονίκη όπου γυρίσω με πληγώνεις για ένα πουκάμισο αδειανό, για μια Ελένη και έτσι αποφάσισα και εγώ να φύγω να πάω παραπέρα.

Βέβαια θεωρώ ότι όλοι πρέπει να το κάνουμε αυτό το βήμα, εγώ έφευγα και πιο πριν, δηλαδή δεν κάθισα ποτέ μόνιμα στο κρατικό, και πριν έφευγα, έκανα κάποιες δουλειές στην Αθήνα, βέβαια δεν μπορούν ή δεν έχουν τη θέληση ή την ικανότητα κάποιοι ή τις αντοχές γιατί ο καθένας μας λειτουργεί διαφορετικά, δεν μπορώ επειδή κάνω εγώ κάτι, πρέπει να το κάνουνε και όλοι.

Ο κάθε άνθρωπος έχει τους δικούς τους τρόπους, ρυθμούς, αντοχές, ξέρω αξιόλογους ανθρώπους που δεν μπορούν να κάνουν αυτό που έκανα εγώ, όχι γιατί είναι ικανοί σαν ηθοποιοί, σαν καλλιτέχνες, επειδή δεν είναι στη φύση τους, δεν αντέχεται ο τρόπος.

Σε ένα υβρίδιο, σε ένα υβριδικό θέατρο όπως της Θεσσαλονίκης, που δεν έχει που αλλού να απευθυνθεί ένας ηθοποιός, είναι πολύ δύσκολο, δεν έχει τηλεόραση, δεν έχει κινηματογράφο, δεν έχει ραδιόφωνα, που να πάει αυτός ο έρμος που είναι 10-15 χρόνια στο Κρατικό και μετά του λες μια μέρα τον Νοέμβρη φύγε τώρα και να πάω που και να έχει δυο παιδιά, μια οικογένεια, θέλει μια ιδιαίτερη αντιμετώπιση, και θέλει και μια μέριμνα. όχι να επαναπαυθούμε και να μιζεριάσουμε και να πούμε εντάξει θα τους κάνουμε όλους μόνιμους στο Κρατικό κ.τ.λ. πρέπει και από μόνοι μας να παίρνουμε τις αποφάσεις και να φεύγουμε για να δοκιμαζόμαστε και σε άλλα πράγματα, αυτή είναι η δουλειά του ηθοποιού, δεν έχει κανένας μόνιμη δουλειά ως ηθοποιός και κανένας μόνιμος καλλιτέχνης δεν γνωρίζω να υπάρχει πουθενά παγκοσμίως, η ανασφάλεια είναι γνώρισμα και κύριο συστατικό της τέχνης.

Οπότε, όμως, από τη στιγμή που υπάρχει εδώ πέρα ένα θέατρο που μπορεί να φιλοξενήσει και να έχει εδώ πέρα κάποιους ανθρώπους που δεν έχουν που να πάνε, δύο λύσεις υπάρχουν: ή να μεριμνήσει το κράτος για να βοηθήσει αυτή την κατάσταση, να μην ιδρυματίζεται, ή να βρούμε τρόπους, όπως αυτός που προτείνω και θα το ξανα προτείνω και το έθεσα και στο διοικητικό συμβούλιο να προσπαθήσουμε με την ΕΡΤ3 να κάνουμε μια σειρά, να παίξουνε και οι ηθοποιοί μας, να φανούμε στην τηλεόραση, γιατί ο κόσμος αρέσκεται να τους βλέπει τους ηθοποιούς στην τηλεόραση και μετά να τους βλέπει και στο θέατρο.

Πότε πρωτοείδες θέατρο στη ζωή σου;

Μεγάλος είδα θέατρο, γενικά η σχέση μου με το θέατρο ξεκίνησε σε πιο μεγάλη ηλικία, δεν ήμουν από μωρό δηλαδή. Η πρώτη μου επαφή ήταν πιο πολύ με Καραγκιόζη, Θέατρο Σκιών κ.τ.λ. που έκανα κάποια πράγματα έτσι μόνος μου, αλλά δεν είχα κάποια σχέση, απλά κάποια στιγμή πήγα σε μια πρόβα κάποιων παιδιών μιας δραματικής σχολής και ενώ ήμουν ένας πολύ ανήσυχος άνθρωπος που σκεφτόμουν για δημοσιογραφίες, το ένα το άλλο κ.τ.λ. ξαφνικά πήγα σε μια πρόβα και ερωτεύτηκα το θέατρο και από τότε πήγα και το έκανα, επειδή είμαι και λίγο τελειομανής και βουτάω στα πράγματα σε όλες τις εκφάνσεις και τις μορφές του το έχω τερματίσει από παντού.

Ήσουν στη σχολή εδώ, ήσουν στο Κρατικό, που είναι το σπίτι του θεάτρου στην πόλη, πώς θυμάσαι αυτά τα χρόνια, της πρώτης εμπλοκής σου με τον μηχανισμό του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος;

Κοίταξε, τότε ήταν μια πάρα πολύ ωραία συγκυρία. Γιατί την περίοδο που ήμουν εγώ στη σχολή ήταν ο Παπαβασιλείου διευθυντής και παρότι το θέατρο είχε κάποια προβλήματα διοικητικού περιεχομένου κ.τ.λ. και υπήρχαν κάτι απεργίες γιατί άλλαζε το θεσμικό ήταν το ’97 τότε, ενδιάμεσα που έγινε νομικό πρόσωπο του ιδιωτικού δικαίου, έγιναν καταλήψεις, διαμάχες.

Ας πούμε μια πολύ ωραία εικόνα που θυμάμαι ήταν το «Προσοχή Έργα» στη Μακεδονικών Σπουδών που ήταν έτσι σημειολογικά και σαν ρεπερτόριο μια πολύ ωραία τοποθέτηση του Θεάτρου μέσα στην πόλη. 

Με ένα πολύ έτσι ευφυές ρεπερτόριο, με καλές παραστάσεις, ας μην ξεχνάμε ότι εκεί πρωτοέκανε ο Μιχαήλ Μαρμαρινός την παράσταση Άμλετ, μια παράσταση που μετά πήρε τα πάνω του και απογειώθηκε και έφτασε μέχρι εδώ που ξέρουμε.

Ένα πολύ εύστοχο και συγκροτημένο ρεπερτόριο, τότε που η Ελλάδα έμπαινε στην Ευρωπαϊκή Ένωση είχε ένα όραμα, μία πρόταση, είχε τα φεστιβάλ με την Ένωση Θεάτρων Ευρώπης, τις παραστάσεις στο λιμάνι, βλέπαμε το Πίκολο Τεάτρο, κάποιους σπουδαστές μας πήρε κατευθείαν το θέατρο μέσα να παίξουμε, οπότε μπήκαμε σε μια διαδικασία πάρα πολύ όμορφη, διότι τότε ακόμη ήταν το μεταίχμιο, δεν είχε αρχίσει η τηλεόραση να καπελώνει τόσο πολύ το θεατρικό γίγνεσθαι.

Κάναμε θέατρο μας προτείνανε να παίξουμε, εμένα προσωπικά ας πούμε μου είχανε προτείνει το ’99 που έπαιζα στις Φοίνισσες, την πρώτη μου παράσταση στην Επίδαυρο, να παίξω στο ‘’Τμήμα Ηθών’’ και τους είχα απαντήσει ευχαριστώ πολύ, κάνω θέατρο αυτή τη στιγμή δεν με ενδιαφέρει κάτι τέτοιο και τα πρώτα χρόνια ήταν μαγικά.

Κάναμε περιοδείες, παίζαμε σε παραστάσεις με ωραίους ηθοποιούς, με σκηνοθέτες σαν τον Αντρέι Σερμπάν, σαν τον Βουτσινά, ωραίους σκηνοθέτες, ωραίες παραστάσεις , με καλούς ηθοποιούς, με την Αντιγόνη την Βαλάκου, με ανθρώπους που τους θαυμάζαμε από την σχολή μας και από τη θεατρική μας διαδρομή και τα οικονομικά ήταν πάρα πολύ καλά για έναν τύπο που μόλις τελείωσε την σχολή, τα χρήματα που βγάζαμε από το θέατρο μαζί με περιοδείες, ζούσαμε πάρα πολύ καλά, δεν είχαμε την ανάγκη ούτε για περαιτέρω οικονομική ενίσχυση, ούτε για προβολή γιατί ήμασταν στα καλύτερα.

Το Κρατικό Θέατρο είχε ένα πολύ καλό όνομα, πηγαίναμε σε παραστάσεις στην Επίδαυρο, στο Ηρώδειο, όλοι περιμένανε το Κρατικό Θέατρο να κατέβει, από ότι ξέρω παλιότερα ήταν ακόμη πιο έντονο αυτό το φαινόμενο με Βολονάκη, με Βουτσινάδες στις καλές τους εποχές και Ευαγγελάτους και Τερζόπουλους, έχουν περάσει από εδώ πέρα. Και ποιος δεν έχει περάσει.

Οπότε αυτή η πρώτη περίοδος για εμένα ήταν πολύ καλή περίοδος, πολύ όμορφη, με πολύ καλή αίσθηση, άρχισε να στραβώνει λίγο όταν κάποια στιγμή όντας νέος πρωταγωνιστής του Κρατικού Θεάτρου άρχισαν το καλοκαίρι να μου λένε δεν θα μπεις εσύ, θα μπεις στον χορό ή δεν θα μπεις στην παράσταση γιατί θα φέρουμε τον τάδε που παίζει στην τηλεόραση και άρχισα να λέω μήπως πρέπει να κάνουμε και κάτι εμείς και έτσι άρχισα να ψάχνομαι λίγο για την τηλεόραση κ.τ.λ. γιατί κατάλαβα ότι περνάμε σε μία νέα πραγματικότητα στην οποία έπρεπε και εγώ να προσαρμοστώ αν ήθελα να συνεχίσω να υπάρχω.

Μετά αρχίσανε οι δυσκολίες, τα καλά, η αναγνώριση, η τηλεοπτική πλευρά, γενικά δεν έχω παράπονο, ήταν μια καλή διαδρομή με πολλές δυσκολίες.

 Κάποιες στιγμές, ιδίως προς το τέλος της κρίσης, τα τελευταία χρόνια μάλιστα, γιατί το τέλος της κρίσης δεν ξέρω αν έχει έρθει ακόμα, με δύσκολες στιγμές, αλλά πάντα έβρισκα τον τρόπο, δούλευα, έκανα δικές μου δουλειές, έκανα τις σπουδές μου, ποτέ δεν το άφησα, αναπτύχθηκα και ανέπτυξα όλους τους τομείς μου και στη διδασκαλία και σε δραματικές σχολές και σε εργαστήρια και θεατρική έρευνα.

Η τελευταία μου έρευνα επιχορηγήθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού για τους ανθρώπους που δεν πιστεύουν ότι μόνο με μέσο μπορείς να το πάρεις, δεν είχα μέσο και επιχορηγήθηκα για θεατρική έρευνα από το Υπουργείο Πολιτισμού με μία απλή κατάθεση μιας πρότασης, η οποία προφανώς είχε κάποιο ενδιαφέρον και παράλληλα ξανά βρήκα τον χρόνο μέσα στην πανδημία διάβασα λίγο, σκέφτηκα ένα θέμα, έκανα μια πρόταση για το διδακτορικό μου, πήγαν όλα καλά, θέλω να πω ότι δεν σταμάτησα να εξελίσσομαι.

Πως βίωσες την πανδημία, τις αλλαγές και τις συνέπειες στον πολιτισμό, αυτές οι αλλαγές ήρθαν για να μείνουν;

Νομίζω ότι ήταν μία πάρα πολύ δύσκολη συγκυρία και φυσικά για πολύ κόσμο, αλλά ιδιαιτέρως για κάποιους τομείς, όπως ας πούμε ανθρώπους που είχαν αίθουσες κινηματογράφων, τον πολιτισμό, για κάποιους οι οποίοι είχαν επαγγέλματα όπως τα γυμναστήρια.

Ανθρώπους οι οποίοι ζουν από το ζωντανό, οι καλλιτέχνες και ο πολιτισμός είχε μια περαιτέρω δυσκολία, γιατί υπάρχει μια πολύ μεγάλη πληθώρα ανθρώπων που αγαπούν και θέλουν να είναι στον πολιτισμό και όταν δεν υπάρχει παραγωγή έργου είναι πάρα πολύς ο κόσμος που ήταν ήδη που ήταν άνεργος, μετά μείναν και οι άλλοι άνεργοι και δημιουργήθηκε έτσι ένα τεράστιο πρόβλημα και κενό διότι εκείνη τη στιγμή εάν τα παρατούσανε πολλοί από αυτούς, δεν θα υπήρχε κάποιος να παράξει πολιτισμό.

Αυτό ήταν έτσι λίγο επικίνδυνο. Τώρα ως προς τις αλλαγές, εάν θα μείνουνε ή θα φύγουνε υπήρχαν κάποια – ουδέν κακόν αμιγές καλού αφενός- που βέβαια ήταν πολλά τα κακά, αλλά βγήκανε κάποιες έτσι καινούργιες προοπτικές προσέγγισης πραγμάτων κ.τ.λ. γιατί κακά τα ψέματα, πέρα από κάθε συνωμοσιολογία και πέρα από κάθε σενάριο, ο κόσμος αλλάζει.

Είμαστε πλέον προς το meta verse, αυτό είναι μια πραγματικότητα, ξεκίνησε μια νεοφιλελεύθερη, παγκοσμιοποιημένη, καπιταλιστική κοινωνία, η οποία έχει φτάσει σχεδόν στο απόγειό της και αυτό έρχεται να ολοκληρωθεί με ένα μετά σύμπαν μέσα στο οποίο χρειάζεται να μάθουμε να ζούμε.

Η πανδημία λειτούργησε και ως μία πρόβα για αυτό το μετα-σύμπαν, δεν ξέρω αν θα φτάσει να γίνει αυτό το πράγμα, ο άνθρωπος αντιστέκεται συνήθως, αλλά από ότι φαίνεται τα πράγματα οδηγούνται σε μία τέτοια καινούργια πραγματικότητα. Πιστεύω πως θα μείνουν πολλά πράγματα, αλλά είναι λίγο και σαν τον ιό αυτή η κατάσταση, ποτέ δεν ξέρουμε τι θα φέρει η επόμενη μέρα, δηλαδή είμαστε εδώ, οι τυφλοί λένε θα δούμε, οι άνθρωποι που βλέπουνε λένε βλέποντας και κάνοντας.

Νομίζω ότι είμαστε σε μια διαδικασία ζυμώσεων τεράστιων, υπάρχει φαινομενικά μια τάση αλλαγής του παγκόσμιου χάρτη, πρέπει να να αφουγκραζόμαστε τα πράγματα που συμβαίνουν για να δούμε πως μπορούμε να προλάβουμε χειρότερες καταστάσεις με όποιον τρόπο διαθέτει ο καθένας.

Δεν πιστεύω ότι μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά θυμάμαι πάντα ένα από τα σημειώματα του Καβάφη, ο Καβάφης παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στην διαμόρφωσή μου, έλεγε λοιπόν σε κάποιο από τα σημειώματά του «το ξέρω που τα μεγάλα κράτη δεν θα με ακούσουν που μιλάω κατά της θανατικής ποινής, αλλά ίσως κάποτε η φωνή μου με κάποιου άλλου τη φωνή να ενωθεί και τότε ίσως κάτι να γίνει, εγώ όμως δεν θα πάψω να μιλώ», το οποίο μετά από 100 χρόνια όντως έγινε πράξη.

 Οπότε το ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλά δεν μπορούμε να μην βάλουμε το λιθαράκι μας ως προς αυτή την κατεύθυνση, μπορεί να αποτύχουμε αλλά μπορεί και όταν ενωθεί το λιθαράκι μας με όλα τα άλλα λιθαράκια να γίνει μια πέτρα που θα πέσει να πλακώσει τον αντίπαλο, ας το πούμε σε εισαγωγικά.

Θα σε πάω λίγο ανάποδα στον χρόνο, όταν θα τελειώσει η θητεία σου εδώ τι θα θέλεις και θα ήταν ιδανικό για εσένα να θυμούνται από την περίοδο που πέρασε ο Αστέρης από την καλλιτεχνική διεύθυνση;

Θα είμαι ικανοποιημένος με δύο πράγματα. Το πρώτο να δημιουργηθεί μια βάση για την παραγωγή πολιτισμού, μέσα σε ένα πολιτικό, πολιτισμένο περιβάλλον ανθρώπων που ανήκουν στον χώρο του πολιτισμού και για την αναγέννηση του Κρατικού Θεάτρου, όχι με την έννοια του ωριμάζω και ξαναφτιάχνω από την αρχή, την αναγέννηση από αυτό που είχε φτάσει να είναι το θέατρο, προσπαθώντας να βρει τα πατήματα και τα βήματά του στην νέα εποχή και στη καθολική, πανευρωπαϊκή και παγκόσμια.

Έχουμε ένα από τα πολύ μεγάλα θέατρα, ένας οργανισμός, που είναι από τα μεγαλύτερα στα Βαλκάνια, στην Ευρώπη με οχτώ, εννέα σκηνές μαζί με τις θερινές, με 400, 380 άτομα προσωπικό που φτάνει και τα 420 κατά καιρούς, με μία πόλη ολόκληρη να τρέφεται από αυτή τη κοιτίδα πολιτισμού, η οποία, δυστυχώς τα τελευταία χρόνια, πνέει τα λοίσθια, όπως όλα τα πράγματα φυσικά και αυτό για το οποίο θα ήθελα να με θυμούνται είναι ότι ξύπνησα τον γίγαντα και τον έβαλα σε δράση, αυτό θα ήθελα και να αφήσω παρακαταθήκη να πάει ακόμα πιο πέρα το θέατρο με τα όσα καταφέρω εγώ να βάλω ως θεμέλια μικρά σε αυτή τη διαδρομή.

Σε τρομάζει καθόλου που έχεις αναλάβει ένα υπερωκεάνιο με τεράστια ιστορία;

Δεν υπάρχει καλός καπετάνιος που να μην φοβάται την φουρτούνα. Δείχνει ότι δεν την φοβάται για να μην φοβούνται οι υπόλοιποι, αλλά ο ίδιος αν δεν φοβάται τότε είναι ανεύθυνος.

Όσο πιο πολύ φοβάται, τόσο πιο υπεύθυνα θα βρει τους τρόπους για να κυβερνήσει το καράβι ώστε να το βγάλει από την φουρτούνα. Θεωρώ ότι με μία τέτοια σημειολογία θα πρέπει να αναλάβω το τιμόνι και να το οδηγήσω μακριά από τα βράχια και με καθαρό μυαλό να το βγάλω αν υπάρχει μια φουρτούνα γενικότερη, από την φουρτούνα και να το ξαναφέρω σε μια νηνεμία για να το φυσήξει ο ούριος άνεμος και να φτάσει όσο πιο μακριά μπορεί.

Σήμερα ο θεατής πληροφορείται, ταξιδεύει, βλέπει παραστάσεις στον κόσμο. Πως θα πετύχετε αυτή την ένταξη στον παγκόσμιο χάρτη;

Είναι δύσκολα τα πράγματα και σε ευρωπαϊκό και σε παγκόσμιο επίπεδο, δηλαδή η Ένωση Θεάτρων Ευρώπης δεν έχει πια την αίγλη που είχε και τα θέατρα, αλλά υπάρχει το πεδίο και το τοπίο και είναι εκεί. Το θέμα είναι να το ενεργοποιήσουμε.

 Εγώ αυτό που προσπαθώ να κάνω μαζί με τους ανθρώπους που είναι οι στενοί μου συνεργάτες και έχω επιλέξει να είναι μαζί μου σε αυτόν τον δύσκολο αγώνα, γιατί δεν θα είναι εύκολος, είναι άνθρωποι οι οποίοι έχουμε ένα κοινό όραμα, με όποιες αντιθέσεις, διαφορές κ.τ.λ., θέλω να πω πως είμαστε σε μια συνεχόμενη δημιουργική διαλεκτική, για να μπορέσουμε να κάνουμε πραγματικότητα το ξαναγεφύρωμα του ελληνικού, του Κρατικού Θεάτρου με τα θέατρα της Ευρώπης και του κόσμου ή των Βαλκανίων ή οποιαδήποτε συνεργασία μπορούμε να έχουμε.

Ακριβώς επειδή μπαίνουμε σε μία νέα παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα εάν μείνουμε πίσω και δεν ακολουθήσουμε το ρεύμα αυτή τη στιγμή θα χαθούμε από τον χάρτη. Έχουμε τις ικανότητες, έχουμε το υλικό, έχουμε την υποδομή, έχουμε έναν τεράστιο οργανισμό που μπορεί να κάνει πράγματα. Από τη στιγμή που μπορούμε να κάνουμε πράγματα είναι στο χέρι μας αυτά τα πράγματα να τα γεφυρώσουμε και να τα επικοινωνήσουμε.

Οι άνθρωποι, παντού, έχουν θετικές προθέσεις, εγώ μέσα σε 2 μέρες και 10 μέρες από τότε που ανέλαβα έκλεισα ήδη μια συμφωνία με ένα ευρωπαϊκό θέατρο για μία ανταλλαγή, αυτό κάτι λέει, ότι οι άνθρωποι έχουν τη διάθεση, μία δημιουργός νέα, η οποία έχει μία παράσταση που παίζει επί τέσσερα χρόνια και βγαίνει sold out και παίζει σε κεντρικά θέατρα του Παρισιού, άφησε μια άλλη δουλειά γιατί αισθάνθηκε ότι της κάνει τιμή το Κρατικό Θέατρο της ζήτησε να σκηνοθετήσει εδώ το έργο της και αφήνει μια δουλειά, η υποχρέωσή της την πάει ένα μήνα πίσω για να έρθει και να είναι σε αυτό το πράγμα. Αυτό εμένα μου δημιουργηθεί μια τεράστια γέφυρα και μία επανέναρξη και σημειολογικά με το κέντρο της Ευρώπης, το Παρίσι, το κέντρο του κόσμου μην πω, το κέντρο της Ευρώπης, το κέντρο του πολιτισμού και την έδρα της Ένωσης Θεάτρων Ευρώπης για να ξεκινήσουμε σημειολογικά μια πρώτη άμεση ανταλλαγή και επαφή με την ίδια την Ευρώπη. Τι πιο απτό από αυτό;

Νομίζω ότι έχουμε και τους ανθρώπους και τις ικανότητες, εμπιστεύομαι πάρα πολύ τους συνεργάτες μου και για αυτό δεν έκανα την επιλογή να υπάρχει ένας αναπληρωτής καλλιτεχνικός διευθυντής, αλλά ένα team στα πρότυπα των ευρωπαϊκών θεάτρων και των θεάτρων του κόσμου.

 Έναν assistant director team όπως το λένε, το assistant βέβαια στην αγγλική δεν έχει την έννοια του βοηθού, όπως εδώ, αλλά την έννοια του συνεργάτη, ειδικοί συνεργάτες οι οποίοι στον τομέα τους είναι, κατά τη δική μου ταπεινή γνώμη, πολλοί ικανοί, ώστε όλοι μαζί να μπορέσουμε να φτιάξουμε ένα ωραίο πολιτιστικό προϊόν, το οποίο θα απευθύνεται όχι μόνο στα στενά όρια της Ελλάδας, της Βόρειας Ελλάδας κατά δεύτερο λόγο, αλλά να μπορεί να βγει προς το εξωτερικό, στην Ευρώπη, στα Βαλκάνια, στον κόσμο, όπου υπάρξει ενδιαφέρον.

Πόσο μεγάλη είναι αυτή η ομάδα;

Αυτή η ομάδα είναι, εκτός από εμένα που συντονίζω, άλλοι δύο ή τρεις άνθρωποι, τον έναν ακόμη δεν τον έχω σιγουρεύσει, οριστικοποιήσει, είναι άλλοι δύο περιφερειακοί και δύο επί τιμή, δύο πολλοί σημαντικοί άνθρωποι (Ιφιγένεια Ταξοπούλου, Χρήστος Σούγγαρης) που έχουν επιλεγεί και θα συμβάλλουν τα μέγιστα στην εικόνα του θεάτρου προς τα έξω.

Τους οποίος θα τους δώσεις, φαντάζομαι, μια ελευθερία κινήσεων;

Έχουν ήδη και είμαστε και σε επαφή και όλα έρχονται σε συνεννόηση πάντα μαζί μου, ακούω τη γνώμη τους, μου λένε ή πολλές φορές ακούω προτάσεις τους, σε μία τέτοια συνθήκη ο καθένας παίρνει και τις πρωτοβουλίες του φυσικά πάντα στο τέλος συνεννοούμαστε όλοι μαζί και όταν δώσω και εγώ το τελικό οκ προχωράμε παρακάτω. Αλλά ναι, προφανώς και έχουμε μία ελευθερία κινήσεων.

Το αντίστοιχο ερώτημα θα στο κάνω και για τους ανθρώπους που θα κληθούν να σκηνοθετήσουν εδώ. Πολλοί άνθρωποι φοβούνται να φωνάξουν κάποιον που μπορεί να είναι και καλύτερος από τους ίδιους. Πώς το αντιμετωπίζεις αυτό;

Ευτυχώς αυτό είναι το μεγάλο μου ατού. Πάντα χαίρομαι να είμαι με καλύτερους από εμένα γιατί με κάνει εμένα καλύτερο. Πάντα χαίρομαι να παίζω με καλύτερους ηθοποιούς από εμένα γιατί με κάνει εμένα καλύτερο ηθοποιό και καλύτερη την παράσταση. Δεν έχω απολύτως κανένα θέμα απέναντι στους καλύτερούς μου.

Χαίρομαι να είμαι με καλύτερους γιατί βελτιώνομαι και γίνομαι και εγώ ακόμη καλύτερος. Η προσπάθειά μας είναι να φέρουμε όντως τους καλύτερους, βάσει αυτού που πιστεύουμε και πρεσβεύουμε εμείς ως σχήμα. Πάντως, γενικώς είναι κοινώς αποδεκτά από τα καλύτερα που υπάρχουν και αυτό που θέλω να πω και είμαι πολύ συγκινημένος είναι ότι υπάρχει πολύ μεγάλη θετική ανταπόκριση από το 98% αυτών των ανθρώπων.

Νομίζω πως έχει ανάγκη να το νιώσει και η πόλη, να νιώσει το κρεμ ντε λα κρεμ μπορεί να έρθει στην Θεσσαλονίκη και να φτιάξει πράγματα.

Θεωρώ ότι θα έρθει και όχι μόνο από την Ελλάδα, θα έρθει και από το εξωτερικό αρχής γενομένης, με την Melody Mourey η οποία είναι αυτή τη στιγμή προτεινόμενη για τέσσερα βραβεία Μολιέ για το έργο της και θα έρθει να το σκηνοθετήσει εδώ.

Και επίσης είναι και θέμα προσωπικών επαφών και δικών μου και της ομάδας μου, οι οποίοι είναι πολύ αξιόλογοι άνθρωποι και έχουν πολύ καλές προσωπικές επαφές και είναι συγκινητικό πραγματικά ότι κάποιοι άνθρωποι θα έρθουνε και θα έρθουνε γιατί εμπιστεύονται ότι με εμάς μπορούνε να κάνουνε δουλειά. Αυτό που θέλουν.

Δηλαδή νομίζω ότι αυτό είναι συγκινητικό, πραγματικά δεν περίμενα ούτε εγώ τόσο μεγάλη ανταπόκριση γιατί ξέρω με τι τρόπο βλέπανε κάποιοι άνθρωποι το Κρατικό Θέατρο και κάποιες φήμες οι οποίες δεν είναι πάντα δίκαιες που ακούγονται γιατί έχουμε καλό υλικό στο θέατρο, σαφώς και υπήρχανε και κάποιες άσχημες καταστάσεις κατά καιρούς αλλά οφείλεται και στο ότι ο τρόπος που λειτουργεί αυτή η πόλη, και το θέατρο γενικότερα, είναι κάπως κλειστός, νομίζω ότι το άνοιγμα θα λύσει πάρα πολλά πράγματα.

Πολλές φορές στο παρελθόν ο συνδικαλισμός έχει δημιουργήσει προβλήματα στη λειτουργία του θεάτρου. Πώς θα το χειριστείς αυτό;

Νομίζω ότι ένα μεγάλο ντεζαβαντάζ με αυτή τη σχέση ήταν και ίσως να είναι δεν το ξέρω ακόμα, θα το δούμε αυτό στη πράξη, ότι οι άνθρωποι αυτοί θέλουν να αισθάνονται άξιοι και ικανοί για να δουλέψουνε και δεν αντιμετωπίζονται κυρίως ως τέτοιοι, από την μία πλευρά.

Από τη δική τους πλευρά, που ήμουν και εγώ σε αυτή την πλευρά, μπορεί κάποιες στιγμές να ήταν κάποιες απαιτήσεις κάπως παράλογες αλλά ήταν ανάγκη μιας πραγματικότητας την οποία δεν μπορεί να καταλάβει κάποιος εύκολα αν είναι εκτός του θεσμού αυτού του Κρατικού Θεάτρου με τους τρόπους και τις ιδιαιτερότητες που λειτουργεί μέσα σε αυτή την πόλη.

Τι εννοώ. Ότι πολλές φορές, νομίζω ότι και το συνδικαλιστικό κομμάτι γινόταν λίγο παράλογο σε εισαγωγικά, προσπαθώντας να προστατεύσει μία κατάσταση η οποία ήταν θέμα επιβίωσης και καλλιτεχνικής και πρακτικής.

Για παράδειγμα, ερχόταν ένας άνθρωπος από την Αθήνα, την Ελευσίνα, από κάπου μακριά, από ένα μέρος που δεν γνώριζε την πραγματικότητα της λειτουργία της θεατρικής ήταν πολύ λογικό, το να έρθει δηλαδή ένας διευθυντής από την Αθήνα και να πει τελείωσε το συμβόλαιο σου πήγαινε να δουλέψεις αλλού.

 Δεν μπορούσε εύκολα να σκεφτεί ότι αυτοί οι άνθρωποι, ας πούμε για παράδειγμα ένας ηθοποιός που δουλεύει δέκα χρόνια και τον έχουνε παντού, του λένε μία μέρα φύγε και έχει κάνει την οικογένειά του και έχει πιστέψει ότι είναι μέλος ενός θεάτρου, ρεπερτορίου που έχει ένα βασικό πυρήνα ηθοποιών, αυτό είναι ένα πράγμα που δεν μπορεί να κατανοήσει κάποιος που είναι στην Αθήνα με τα 400 θέατρα, τη τηλεόραση, το σινεμά κ.τ.λ. και δεν έχει και κανέναν λόγο να το καταλάβει από την πρώτη στιγμή ιδίως, οπότε δημιουργήθηκε μια αντιπαλότητα μεταξύ καλλιτεχνικής διεύθυνσης και συνδικαλιστών και ηθοποιών κ.τ.λ., η οποία πήρε μια μορφή αντιπαλότητας και μάχης.

Νομίζω ότι η μόνη λύση και αυτή θα διεκδικήσω και θα ζητήσω από τους ανθρώπους είναι να πάμε όλοι μαζί μπροστά το θέατρο δουλεύοντας, νομίζω πως μόνο η δουλειά, η ουσιαστική θα μας βγάλει από αυτή τη σχέση, σαφώς και η προσπάθεια η δική μου θα είναι να μην αδικήσω κανέναν, αλλά θα ήθελα και από την πλευρά των ανθρώπων που θα είναι στη θέση, που κάποτε και εγώ ήμουν, όπως και πιστεύω ότι έκανα, είχα μία λογική και κρατούσα κάποιες δικλείδες λογικής και ορθολογισμού.

Πιστεύω ότι θα λειτουργήσει η σχέση μας και επειδή γνωριζόμαστε και επειδή γνωρίζω και τους δύο ρόλους εγώ καλά πως λειτουργούν μέσα σε αυτό το θέατρο, πιστεύω πως αν ενώσουμε τις δυνάμεις μας, αντί να βάζει τρικλοποδιά ο ένας στο πόδι του άλλου, και πιάσουμε όλοι μαζί και τραβήξουμε το καράβι για να το βγάλουμε μπροστά, νομίζω ότι αυτή θα είναι η λύση και θα έχει όμορφο αποτέλεσμα, πιστεύω.

Εγώ αυτήν την σχέση ήθελα να χτίσω με τους ανθρώπους, δεν θέλω να έχουμε τη σχέση ούτε του μπαμπούλα αφεντικού, που θα κοιτάξει το δευτερόλεπτο που έφυγες από τη δουλειά σου αν πήγες στο οχτάωρο και έκανες, υπάρχουν και οι δουλειές αυτές που έχουν ιδιαιτερότητες, δηλαδή αν ένας τεχνικός που δουλεύει σκηνή, για παράδειγμα, το να καθίσει το οκτάωρο του μια μέρα που δεν χρειάζεται, εμένα δεν μου λέει τίποτα.

Μου λέει όμως ότι όταν τρεις ώρες τέσσερις που θα χρειαστεί να δουλέψει να είναι εκεί και να είναι δυνατός σε αυτό και σε μια μέρα που θα χρειαστεί να δουλέψει και εννιά ώρες να μείνει και την ένατη ώρα και να δουλέψει και να πάρει φυσικά και την αποζημίωσή του, την υπερωρία του, δεν λέω όχι.

 Αλλά όσες φορές το έχω δει οι άνθρωποι αυτοί, όταν δουλεύουν και ευχαριστιούνται αυτό που κάνουν, ποτέ δεν κάνουν τέτοιου είδους κινήσεις, όταν ευχαριστιούνται και πιστεύουν και νιώθουν περήφανοι και οι ίδιοι για το θέατρο και το αποτέλεσμά του. 

Εγώ αυτό που έχω δει, ιδίως και από τους τεχνικούς του θεάτρου μας, γιατί τους έχω ζήσει και πάρα πολύ, ήμουν στη δράση και τη σκηνή συνέχεια, είδα ότι είναι άνθρωποι με φιλότιμο, άνθρωποι που αγαπάνε το θέατρο, είναι πολύ καλοί στη δουλειά τους, γιατί δεν υπάρχουν πολλοί τεχνικοί θεάτρου, οι οποίοι να έχουν τόση μεγάλη γνώση και ενασχόληση μιας γενιάς, μιας σχολής θα μπορούσα να πω τεχνικών, έχουμε ικανότατους ανθρώπους που φτιάχνουν πράγματα από το πουθενά και που βρίσκουν λύσεις που μένεις ενεός ας πούμε, απλώς αυτοί οι άνθρωποι μερικές φορές, μπαίνουν σε μία συνθήκη αντιπαλότητας σε μία συνθήκη λίγο ας το πούμε έτσι οπορτουνισμού, που μερικές φορές πηγάζει νομίζω και πιστεύω από αυτοάμυνα και από ένστικτο επιβίωσης απέναντι στους κακούς διευθυντές που θα έρθουν απέναντί τους.

Αυτή η σχέση νομίζω θα πρέπει να αλλάξει και να μην είμαστε ο καλός και ο κακός υπάλληλος, ο καλός και ο κακός διευθυντής, να έχουμε μία σχέση σύμπλευσης και συν-ευθύνης, να είμαστε συνυπεύθυνοι και όχι ανεύθυνοι, ούτε μόνο υπεύθυνοι, να είμαστε σε μία κοινή ανάληψη ευθύνης απέναντι σε ένα πράγμα που είναι η οικογένειά μας, το σπίτι μας, αυτό που μας δίνει να φάμε, αυτό που χαιρόμαστε, που γινόμαστε περήφανοι, όταν φτάνει να λέει ο κόσμος τί ωραίες παραστάσεις κάνει το Κρατικό Θέατρο, τί ωραίους ηθοποιούς έχει το Κρατικό Θέατρο, τί καλούς τεχνικούς έχει το Κρατικό Θέατρο, εκεί νομίζω είναι όλο το παιχνίδι και αν αγωνιστούμε όλοι μαζί πιστεύω ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε γιατί έχει αποδειχθεί ότι το έχει ξανακάνει αυτό το θέατρο.

Εγώ θυμάμαι έχω ζήσει εποχές που πηγαίναμε στην Επίδαυρο και περιμέναμε να δούμε τους χορούς του Κρατικού Θεάτρου γιατί θεωρούνταν οι καλύτεροι, περιμέναμε να δούμε ηθοποιούς του Κρατικού Θεάτρου, πήγαινα σε οντισιόν και με ρωτούσανε το Κρατικό τελείωσες και μου ανοίγονταν πόρτες και ένιωθα περήφανος που τέλειωσα αυτή τη σχολή. Θέλω λοιπόν να το ξαναζήσουμε και να γίνει ακόμα καλύτερο και εγώ θα κάνω ό,τι μπορώ μαζί με τους ανθρώπους αυτούς όλους και μαζί με το κοινό της Θεσσαλονίκης που χρειάζεται και αυτό κάποια στιγμή να καταλάβει πως χρειάζεται και αυτό να στηρίξει τα δικά του παιδιά και τους δικούς του πολιτιστικούς φορείς, θα μου πεις μπορεί να μην είναι καλό το προϊόν σου, ναι οκ ελπίζω ότι θα είναι καλό το προϊόν και θα τους ξαναφέρουμε κοντά, θα είναι περήφανοι για αυτό το θέατρο.

Έχεις να διαχειριστείς και ένα τεράστιο κτιριακό απόθεμα, το οποίο έχει κάνει τελευταία στην πόλη την αίσθηση ότι είναι λίγο νεκρό.

Ο στόχος είναι να ζωντανέψουν όλες οι σκηνές, με παραστάσεις, έργα ήδη έχουν δρομολογηθεί, για το ρεπερτόριο προσπαθώ μέχρι τη στιγμή που θα γίνει ανακοίνωση του ρεπερτορίου μας που ευελπιστώ να είναι στις 5 Μαΐου, δεν ξέρω αν θα το καταφέρω, να έχουν κλείσει, τουλάχιστον για ένα διετή προγραμματισμό, όλα τα έργα, ο βασικός κορμός των παραστάσεων σε όλες τις σκηνές.

Εκτός από τις δικές σας παραστάσεις, έχετε σκοπό να φιλοξενήσετε κάποιες παραστάσεις ιδιωτικές, θα μπείτε στην διαδικασία συνεργασίας με το Εθνικό, παλιά είχε τολμηθεί και ήταν ωραίο. 

Είναι μέσα στους στόχους μας, έχω μιλήσει ήδη με τον Γιάννη τον Μόσχο και θέλω να δούμε σε ποιο επίπεδο θα μπορούσαμε να συνεργαστούμε και ο δικός μου στόχος είναι οι ανταλλαγές, το άνοιγμα και οι εξωστρέφεια, όχι μόνο προς το Εθνικό αλλά θα ήθελα να το πάω σε μία έτσι ιεραρχική σειρά. Πρώτα θα ξεκινήσω με το Εθνικό, και από εκεί και πέρα θα απευθυνθώ και σε άλλους φορείς και στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά και σε ιδιώτες σαφώς και σε επίπεδο μετακλήσεων και άλλων συνεργασιών και συμπαραγωγών με και με τα ΔΗΠΕΘΕ και με όποιον άλλον είναι ανοιχτός για οποιαδήποτε συνεργασία εμείς θα είμαστε εδώ για οποιαδήποτε ενδιαφέρουσα πρόταση να τη συζητήσουμε και μακάρι να μπορέσουμε να την υλοποιήσουμε. 

Επίσης θα ξεκινήσουμε τώρα με κάποιες μετακλήσεις, αυτή τη στιγμή είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα έρθει το Terror από την Αθήνα στην εταιρεία των Μακεδονικών Σπουδών μετά το Πάσχα, μιλάμε για τη «γυναίκα με τα μαύρα» για να βρούμε έναν τρόπο για το πως μπορούμε να τη φέρουμε. 

Μεθαύριο θα δω το «Θείο Τραγί» και θα μιλήσουμε με τον Άρη τον Μπινιάρη, ο οποίος έτσι και αλλιώς είναι μέσα στα σχέδια μας να έχουμε και μια άλλη συνεργασία αργότερα ευελπιστούμε και νομίζω ότι το θέλει και ο ίδιος από αυτά που συζητήσαμε, επίσης βλέπω και άλλες παραστάσεις τις οποίες θα μπορούσαμε να φέρουμε τώρα που δεν προλαβαίνουμε να έχουμε δικιά μας παραγωγή, μην μείνουν τα θέατρα και οι σκηνές μας άδειες μετά το Πάσχα, υπάρχουν παραγωγές που θα είναι ό,τι καλύτερο μπορούμε να φέρουμε για να φέρουμε το κοινό να δει κάποια ωραία πράγματα που θα δώσουν και το στίγμα για το τι παραστάσεις θα βλέπουμε στο Κρατικό Θέατρο με την νέα έτσι αυτή αρχή που προσπαθούμε να κάνουμε, μετά την πανδημία και ζώοφο που περάσαμε όλοι μας.

Πειραματικά πράγματα θα τολμήσεις, το έχεις στο σχέδιο σου;

Δεν θα τα βαφτίσω πειραματικά γιατί δεν πιστεύω στον όρο πειραματική σκηνή, δεν θα ήθελα να δημιουργήσω πειραματική σκηνή. Θεωρώ ότι όλο το θέατρο θα πρέπει να είναι μια πειραματική σκηνή σε ένα βαθμό. 

Τι εννοώ, πειραματικές και εναλλακτικές σκηνές θα μπορούν να γίνονται παντού, σε όλους τους χώρους του θεάτρου, δεν θα ορίσω κάποια σκηνή και θα πω αυτή είναι για πειραματική, ούτε θέλω τον όρο πειραματική σκηνή γιατί πλέον είναι παροχημένος, έχει φθαρεί, πολλά που βαφτίστηκαν πειραματικά δεν ήταν πειραματικά, οπότε ν κάτι είναι πειραματικό θα είναι από μόνο του, δεν χρειάζεται να το ορίσουμε, θα φανεί στο χειροκρότημα που λέμε.

Θα φανεί στην ίδια τη δουλειά τι είναι πειραματικό και τι δεν είναι, όλα είναι πειραματικά στη τέχνη έτσι και αλλιώς, τα περισσότερα τέλος πάντων, αλλά σαφώς θα προσπαθήσουμε να καλύψουμε ένα καθολικό ρεπερτόριο όσον αφορά όλο τον κόσμο, γιατί η αποστολή του Κρατικού Θεάτρου δεν είναι μόνο να πειραματίζεται ή να κάνει υψηλή κουλτούρα, αποστολή του είναι να κάνει θέατρο για όλο τον κόσμο χωρίς να χάνει την ποιότητα του πολιτιστικού προϊόντος από ένα επίπεδο και πάνω σύμφωνα με αυτό που εγώ πρεσβεύω ως άνθρωπος και οι συνεργάτες μου, θα το διαφυλάξουμε όσο μπορούμε, νομίζω πως μπορούμε να το φτάσουμε σε καλό επίπεδο ποιότητας σε σχέση με τις επιλογές μας και αυτό θα φανεί και από τους ανθρώπους με τους οποίους θα συνεργαστούμε και τα έργα που θα κάνουμε και την ποιότητα των παραστάσεων μας, που τώρα με τα λόγια δεν μπορούμε, στην πράξη.

Στην πόλη θα βγείτε καθόλου;

Θέλουμε πάρα πολύ, τώρα ετοιμάζουμε κάτι, αλλά είναι έκπληξη προς το παρόν, θα το δούμε έτσι να συμβαίνει, γενικά θέλουμε να βγούμε στην πόλη, θέλουμε να βγούμε στους πολιτιστικούς οργανισμούς και να συνεργαστούμε, και με τα μουσεία μας και με άλλους πολιτιστικούς φορείς, και με τον Δήμο και με την Περιφέρεια, θέλουμε γενικότερα να κάνουμε ένα άλμα εξωστρέφειας προς όλους όσους θέλουν να συνεργαστούμε και να συνδράμουμε στο ξύπνημα το πολιτιστικό, το γενικότερο της Θεσσαλονίκης και της ευρύτερης περιοχής και να φτάσουμε με τα προϊόντα μας τα πολιτιστικά παντού. Όσον το δυνατόν μακρύτερα.

Είπες για ξύπνημα. Την τελευταία δεκαπενταετία δυστυχώς δεκάδες θεατρικές της πόλης που λειτουργούσαν μαζί με το Κρατικό τέλειωσαν, ζούμε δηλαδή μια περίοδο ύπνωσης, νέκρωσης. Θα είχες καθόλου στο νου σου ανθρώπους που κάνουν μικρότερα πράγματα αλλά έχουν μια σπίθα κάπως να τους βοηθήσεις, με υποδομές, με οτιδήποτε;

Ναι, θα ήθελα πολύ να συμβεί αυτό και θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να το βοηθήσω για τον απλούστατο λόγο, όχι μόνο από ανιδιοτέλεια, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είναι ένας οργανισμός σε ένα μέρος της πόλης, είναι σχεδόν όλη η πόλη, ένα σύμβολο για την πόλη και φυσικά πρέπει να σταθεί αρωγός δίπλα στις μικρότερες ομάδες και η διαφορά που θα ήθελα εγώ να υπάρχει στην αρωγή και στη βοήθεια και στη στήριξη σε αυτές τις ομάδες είναι ότι δεν θέλω απλά να δώσω πέντε φώτα και μια σκηνή και να τους πω πάντε κάντε ό,τι θέλετε, γιατί πολλές φορές το κακώς εννοούμενο ερασιτεχνικό θέατρο δεν βοηθάει την ανάταση την πολιτιστική και πολιτισμική, ούτε βοηθάει το θέατρο να γίνει καλύτερο. 

Αυτό που θεωρώ εγώ ότι θα μπορούσε να γίνει είναι ότι οι άνθρωποι του Κρατικού Θεάτρου σε επίπεδο δυναμικού και τεχνικών και ηθοποιών και σκηνοθετών θα μπορούσανε να συνδράμουν με την βοήθεια την ουσιαστική τους να βοηθήσουν αυτές τις ομάδες, να παράξουν καλύτερο, ποιοτικότερο πολιτιστικό αποτέλεσμα και μετά σαφώς να τους βοηθήσουμε και υλικοτεχνικά σε ό,τι μπορούμε και με ό,τι πόρους μπορούμε.

 Γιατί το θέατρο με αυτή την γιγάντωση που έχει υποστεί δυστυχώς δεν περισσεύουν πολλοί πόροι σε θέμα οικονομικό, έχουμε όμως πόρους σε ανθρώπινο δυναμικό, σε υλικοτεχνική υποδομή που θα μπορούσαν με τη δική μας παρότρυνση και καθοδήγηση να οδηγήσουν κάποιες από τις μικρότερες ομάδες να κάνουν ποιοτικότερο και καλύτερο πολιτιστικό προϊόν.

 Ώστε να υπάρχει και ένας υγιής ανταγωνισμός, συναγωνισμός μέσα στην πόλη, ο οποίος θα ανεβάσει και το Κρατικό και τους ανθρώπους στο Κρατικού, να πουν αυτός κάνει εδώ πέρα κάτι καλύτερο και να λειτουργούμε λοιπόν μέσα στο πλαίσιο ενός υγειούς ανταγωνισμού και συναγωνισμού για να ανεβάσουμε το συλλογικότερο επίπεδο της πόλης.

Ναι, νομίζω πως αυτό θα είναι και το πιο χρήσιμο, να κλείσουμε σιγά σιγά, υπάρχει κάτι που μπορούμε να αποκαλύψουμε σε αυτή τη συνέντευξη; Κάτι που δεν έχουμε πει μέχρι τώρα;

Ναι, να πούμε λοιπόν ότι να σκεφτούμε λίγο τι είναι αυτό που μπορούμε να αποκαλύψουμε τώρα. Καταρχάς να πούμε ότι αν και αποκαλύφθηκε αυτό το είχε το ΑΠΕ, κάτσε να σκεφτούμε κάτι άλλο. Το Φεστιβάλ αρχαίου δράματος που θέλουμε να αποκτήσει παγκόσμιες διαστάσεις. 

Θα είναι ένα φεστιβάλ, ένα παγκόσμιο φεστιβάλ το οποίο έχουμε ήδη την πρώτη θετική ανταπόκριση από το Υπουργείο, από την Υπουργό και τον Υφυπουργό για τη δημιουργία ενός παγκόσμιου φεστιβάλ δραματικών σχολών και ακαδημιών θεάτρου το οποίο θα ασχολείται με τη διερεύνηση του αρχαίου ελληνικού δράματος και της αρχαίας ελληνικής γραμματείας και θα θέλαμε αυτό το πράγμα να ξεκινήσει για πρώτη φορά από τη Θεσσαλονίκη και ο στόχος και ο απώτερος σκοπός είναι να δημιουργηθεί μία πολιτιστική τριήρης που το προϊόν το οποίο θα παραχθεί από αυτές τις σχολές θα ταξιδεύει με το πλοίο σε μεγάλα λιμάνια όπου μπορεί να φτάσει στον κόσμο. Μια πολιτιστική τριήρης λοιπόν.