Η Δήμητρα Παπαδοπούλου είναι η τύπισσα που λείπει από τα σπίτια μας

συνέντευξη στην Κική Μουστακίδου

Με τη Δήμητρα Παπαδοπούλου θα ήθελα ιδανικά να πάω για έναν καφέ και να κάνουμε την κουβέντα μας σε μια τζαζ συνθήκη (όχι με την μουσικολογική έννοια, κυρίως με την έννοια της αυθόρμητης σπίθας και με κρυμμένα τα ρολόγια στην τσέπη, για απεριόριστο χρόνο τετ α τετ ομιλίας), αλλά έλα που το Θεσσαλονίκη – Αθήνα πέφτει πολλά χιλιόμετρα μακριά κι έτσι σηκώσαμε ταυτόχρονα το ακουστικό μας για να συντονίσουμε φωνές και σκέψεις.

Η πιο ορίτζιναλ γυναικεία πένα που πέρασε από τηλεοπτικού προσώπου γης και μια ηθοποιός που έχει το one woman show στο τσεπάκι της, η Δήμητρα Παπαδοπούλου έρχεται σε μερικές μέρες στη Θεσσαλονίκη για να κλείσει τον κύκλο της παράστασης «Μαντάμ Σουσού», του Δημήτρη Ψαθά σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, με την οποία χιλιάδες θεατές την απόλαυσαν ξανά στο σανίδι μετά από εννιά χρόνια απουσίας. Δεκάδες sold out παραστάσεις στην Αθήνα, ταξίδια σε όλη την Ελλάδα στα ανοιχτά θέατρα αυτό το καλοκαίρι, μία απόλυτα επιτυχημένη πορεία βάζει τελεία στο Θέατρο Δάσους την Τετάρτη 19 και την Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου.

«Ξέρεις, χθες το έβλεπα και στον ύπνο μου ότι ήμασταν Θεσσαλονίκη. Ναι. Εγώ έζησα λίγο στην πόλη, κάποια χρόνια στο Δημοτικό και πρώτη τάξη Γυμνασίου, στην Αγία Τριάδα, Λεωφόρο Στρατού. Έβλεπα το σπίτι που μεγάλωσα, το σπίτι της κολλητής μου. Με συγκινεί ότι η Θεσσαλονίκη είναι τόπος αποχαιρετισμού για τη ”Σουσού”. Γουστάρω που κλείνουμε Θεσσαλονίκη», λέει ανάμεσα στα άλλα που συζητάμε, με λίγα και σταράτα λόγια γιατί είναι ξεκάθαρο ότι δεν της αρέσουν τα φρου φρου και τα αρώματα στις λέξεις.

Παρ’ όλο, λοιπόν, που για την κουβέντα μας φρόντισε το vintage θαύμα της σταθερής τηλεφωνίας, η Δήμητρα είναι ένα πλάσμα της διπλανής οθόνης που θέλουμε να βρίσκεται κάθε βράδυ μέσα στο σπίτι μας. Οι προβολές των «Απαράδεκτων» στο YouTube όταν επιστρέφεις κουρασμένος το βράδυ από τη δουλειά, τουλάχιστον για τους σύγχρονους τριαντάρηδες, είναι το καλύτερο αγχολυτικό. Και οι ατάκες που έχει γράψει το ευρηματικό μυαλό της σκορπίζουν έμπνευση σε μια εποχή στεγνή. Πόσο πιο δοκιμασμένα να αντέξεις στον αμείλικτο χρόνο;

Σε μάθαμε μέσα από την τηλεόραση αλλά τα τελευταία χρόνια μπαίνεις στα σπίτια μας με την τηλεόραση κλειστή. Πόσο οξύμωρο το νιώθεις αυτό το σχήμα, αναφορικά με την εποχή μας;

Δεν μπορώ να το σχολιάσω σαν οξύμωρο, έτσι είναι οι κανόνες της επικοινωνίας σήμερα και τους δέχομαι. Στην τηλεόραση δεν υπάρχουν σειρές αυτόχθονες, πώς το λένε. Είναι όλες εισαγόμενες, που όσο και να τις διασκευάσεις, ό, τι και να κάνεις, δεν είναι το ίδιο. Δεν είναι σε άνθιση η τηλεόραση γενικά, όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες. Έχει να ανταγωνιστεί πολύ σοβαρά αντίπαλα στρατόπεδα, το Netflix, ας πούμε. Το Netflix έχει κάνει τη ζημιά απέναντι στην τηλεόραση, αλλά έτσι κι αλλιώς είναι πολύ κατώτερη και του Netflix και των αναγκών και του παρελθόντος της.

Εσύ που έχεις ζήσει ένα τόσο όμορφο παρελθόν, δημιουργικά και καλλιτεχνικά, αλλά ταυτόχρονα δεν θέλεις να μένεις κολλημένη και σε αυτό, πού ψάχνεις τα εξίσου όμορφα στο τώρα και πού τα βρίσκεις;

Τα ψάχνω μέσα από τον εαυτό μου, από αληθινές καταστάσεις, από τον περίγυρό μου. Δεν μπορείς να ψάξεις τα πράγματα μέσα από το παρελθόν. Το παρελθόν είναι για να σου μαθαίνει το μέλλον. Το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να ζεις αυτή τη στιγμή, τώρα. Το πίσω είναι πίσω, δεν υπάρχει πραγματικά. Κάνω μεγάλη δουλειά απέναντι στη συνθήκη που λέγεται αναμνήσεις γιατί δεν έχουν νόημα. Η γοητεία είναι να ζεις με το καινούργιο που έρχεται αλλιώς γίνεσαι δεινόσαυρος.

Θέατρο μετά από εννιά χρόνια. Ποιος ήταν ο τελευταίος σου ρόλος πριν τη «Σουσού» και γιατί αυτή η παράσταση έχει αγαπηθεί τόσο από τον κόσμο;

Ο τελευταίος ρόλος ήταν στο «Δεν μπορώ να μείνω μόνη μου», δικό μου έργο, δύο χρόνια φουλ πήγε και πέρασαν και αυτά τα χρόνια. Απουσίασα γιατί δεν άκουσα κάτι δελεαστικό για να πω ότι «πάμε, ας το κάνουμε». Τώρα αυτός ο ρόλος, της «Μαντάμ Σουσού» είναι οικείος, αναγνωρίσιμος, δικός μας, πάρα πολύ παλιός και σύγχρονος και μελλοντικός. Είναι διαχρονική αυτή η ψωνάρα της, είναι οικείο σούργελο. Όλοι αμέσως ξυπνάμε με αυτή, κάτι γίνεται μαζί της. Κλείνουμε πανηγυρικά στη Θεσσαλονίκη και είμαι χαρούμενη που θα κλείσουμε σε ένα τέτοιο μεγάλο πανηγύρι γιατί είναι κι αυτή πανηγυρτζού.

Λες ότι η «Μαντάμ Σουσού» είναι φίλη σου, την έχεις αγαπήσει και σε έχει αγαπήσει. Τι είναι όμως αυτό που δεν αντέχεις πάνω της;

Σε ρεαλιστικό επίπεδο πολλά, σε επίπεδο κωμωδίας τίποτα γιατί η κωμωδία όλα τα αλέθει, γελάω με τα πάντα της. Και εγώ και ο κόσμος. Είναι γεμάτη ελαττώματα, αλλά στην περίπτωσή της, επειδή την έπιασε έτσι ο δημιουργός της, από μια πολύ κωμική ματιά, έχει πλάκα αυτή η προβληματική τύπισσα. Έχει πλάκα μέσα στη βλακεία της. Μπορείς να γελάς συνέχεια μαζί της.

Υπάρχουν φορές, λες, που δεν αντέχεις την τρέλα του κόσμου στη συναναστροφή σου με τους ανθρώπους αλλά παίζεις για τον κόσμο, γράφεις για τον κόσμο. Πώς είναι οι ιδανικοί άνθρωποι που θέλεις να έχεις στη ζωή σου; 

Θέλω να ζουν και να μοιράζονται θετικά τη ζωή. Να μπορούν να μην είναι κολλημένοι με τη φιλοδοξία, με τα φράγκα, να μοιράζομαι ψυχικά πράγματα με αυτούς, όπως όταν ήμασταν μικρά στο σχολείο με τους φίλους και τους συμμαθητές μας. Τέτοιες αγνότητες ψάχνω να βρω, και δεν ξέρω αν είμαι και άξια να τις έχω. Δυσεύρετο είναι. Και γενικά οι άνθρωποι είναι φουλ αγχωμένοι με την επιβίωση. Αν όμως βρω αυτό που ψάχνω κολλάω σαν βεντούζα, δεν τους χάνω από το οπτικό μου πεδίο. Τους θέλω να με προχωρήσουν και να τους προχωρήσω στη ζωή.

Ελληνική τηλεόραση δεν βλέπεις, ανέφερες πριν και το Netflix. Ξένες σειρές βλέπεις; Έχεις μπει σε αυτή τη διαδικασία;

Ναι, βλέπω, αν και τώρα τελευταία σταμάτησα για τεχνικούς κυρίως λόγους. Ναι, γιατί άμα θες να δεις σειρά, τι να πας να δεις; Είναι μονόδρομος. Αλλά μου λείπει πολύ η γλώσσα μας, με ξεκουράζει να ακούω πράγματα στη γλώσσα μου. Τα νέα παιδιά έχουν εγκληματιστεί με τα αγγλικά τόσο πολύ, αλλά δεν ξέρω. Εμένα μου λείπει.

Για τους «Απαράδεκτους» μόνο για το τέλος τους θέλω να ρωτήσω, που το βρίσκω υπέροχα σουρεάλ. Εκεί που η Δήμητρα ανακοινώνει ότι θα φύγει στην Αφρική, ο Σπύρος της λέει «επιτέλους» και την αγκαλιάζει, και όλοι μαζί μετά τραγουδάτε το «Τελευταίο Ποτηράκι». Υπήρχε άλλο, εναλλακτικό τέλος;

Άμα σου πω ότι δεν θυμάμαι τίποτα; Όχι, δεν υπήρχε άλλο τέλος. Κι αυτό με την Αφρική δεν το θυμάμαι. Δεν είναι ότι προέκυπτε κάτι εκείνη την ώρα, τα περισσότερα ήταν πολύ καλά οργανωμένα. Υπήρχαν βέβαια και ανάσες για να μπει το τώρα, γιατί πάντα το θέλω. Αλλά όσο κι αν κάποιοι νόμιζαν το αντίθετο, στους «Απαράδεκτους» ήταν όλα γραμμένα. Πιο γραμμένο δεν υπάρχει.

Διαβάστε σχετικά: Back to the ’90s: Το πρώτο και το τελευταίο επεισόδιο από τις σειρές που αγαπήσαμε

Βγάζεις ότι είσαι ένας πολύ ειλικρινής άνθρωπος. Ποια είναι η γνώμη σου για τη θεωρία που θέλει την αλήθεια υπερεκτιμημένη; 

Όπως εγώ το μεταφράζω αυτό που μου λες έχει να κάνει με το ότι δεν μπορείς να αμολάς και την όποια παντόφλα σου έρθει στο κεφάλι. Η ειλικρίνεια προϋποθέτει αγωγή, επίπεδο, background. Να είσαι ο εαυτός σου αλλά ο εαυτός σου να είναι και κάτι που να έχει νόημα να το αμολήσεις. Ειλικρίνεια δε σημαίνει ότι είσαι αφιλτράριστος και το μόνο φίλτρο είναι η αγωγή και η παιδεία. Αλλιώς καλύτερα μη μιλήσεις καθόλου, αν είναι να ακούσουμε ό, τι βλακεία έχεις στο κεφάλι σου. Και επίσης να μην πληγώνεις. Έτσι το καταλαβαίνω αυτό που μου λες.

*«Μαντάμ Σουσού» με τη Δήμητρα Παπαδοπούλου, η διαχρονική κωμωδία του Δημήτρη Ψαθά σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα την Τετάρτη 19 και την Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου στο Θέατρο Δάσους. Ώρα: 21.15. Επίσης πρωταγωνιστούν Κώστας Σπυρόπουλος και Τάσος Χαλκιάς. Παίζουν αλφαβητικά: Ηλιάννα Γαϊτάνη, Μελέτης Γεωργιάδης, Γιάννα Ζιάννη, Χρύσα Κλούβα, Φαίη Κοκκινοπούλου, Νικολέτα Κοτσαϊλίδου, Λάμπρος Κτεναβός, Ροζαμάλια Κυρίου, Πέτρος Λαγούτης, Τζεφ Μαράουι, Σοφία Μιχαήλ, Θάνος Μπίρκος, Βασίλης Χαλακατεβάκης, Γιώργος Ψυχογιός. Τραγούδι: Ειρήνη Ψυχράμη. Απόδοση κειμένου: Δήμητρα Παπαδοπούλου. Αποκτήστε ηλεκτρονικά τα εισιτήριά σας ΕΔΩ | Προπώληση: Βασιλικό Θέατρο (2315 200 200), Εκδοτήρια ΚΘΒΕ Πλατείας Αριστοτέλους