Έφυγε από τη ζωή ο Βασίλης Παπαβασιλείου

Πέθανε σε ηλικία 76 ετών, ο Βασίλης Παπαβασιλείου, συγγραφέας, ερμηνευτής, σκηνοθέτης, μία σημαντική απώλεια για το ελληνικό θέατρο.

Το τελευταίο διάστημα νοσηλευόταν σε νοσοκομείο με προβλήματα υγείας.

Ποιος ήταν ο Βασίλης Παπαβασιλείου 

Γεννήθηκε το 1949 στη Θεσσαλονίκη. Αρχικά, ξεκίνησε σπουδές στην Ιατρική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, αλλά δεν τις ολοκλήρωσε, καθώς αποφάσισε να ακολουθήσει τον δρόμο της υποκριτικής, εγγραφόμενος στη Δραματική Σχολή του Θεάτρου Τέχνης.

Στην πορεία της καριέρας του, έχει σκηνοθετήσει τριάντα παραστάσεις σε διάστημα τριάντα ετών, περιλαμβάνοντας έργα κλασικών και σύγχρονων συγγραφέων όπως Σοφοκλή, Γκολντόνι, Μαριβώ, Χόρβατ, Μποντ, Σαίξπηρ, Πιραντέλλο, Μολιέρου, Αναγνωστάκη, Στάϊκου, Μανιώτη, κ.ά. Επιπλέον, ασχολήθηκε με τη μετάφραση θεατρικών και πεζών κειμένων, εργαζόμενος πάνω σε έργα συγγραφέων όπως Γκολντόνι, Μποντ, Μολιέρος, Μπαρτ, Σαντ, κ.ά..

Επιπλέον, ασχολήθηκε με τη μετάφραση θεατρικών και πεζών κειμένων, εργαζόμενος πάνω σε έργα συγγραφέων όπως Τους Ζυγούς Λύσατε (2019), Η Ελένη (του Γιάννη Ρίτσου – 2017), Relax…Mynotis (2017), Σιχτίρ ευρώ, μπουντρούμ δραχμή… θα πεις κι ένα τραγούδι, Ιφιγένεια εν Ταύροις του Γκαίτε, Ο Τυχοδιώκτης… βασισμένος στον Χουρμούζη, Του Κουτρούλη ο γάμος (2012), ο Κύκλωπας (2013), καθώς επίσης και δύο οπερέτες του Θεόφραστου Σακελλαρίδη.

Η συνεισφορά του στο χώρο του θεάτρου τιμήθηκε με διάφορες διακρίσεις από φορείς όπως ο Δήμος Αθηναίων, ο Δήμος Χαλανδρίου, η Ένωση Ελλήνων Θεατρικών και Μουσικών Κριτικών, καθώς και το Φεστιβάλ Θεάτρου Συρακουσών στη Σικελία. Επιπρόσθετα, παρείχε εκπαίδευση, όχι συστηματικά, σε δραματικές σχολές και στο Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Τον σημαντικό άνθρωπο του θεάτρου αποχαιρέτησε μέσα από ανάρτηση στο Facebook, ο Έλληνας θεατρικός συγγραφέας, δραματουργός και μεταφραστής, Μάνος Λαμπράκης, γράφοντας: 

«Ο Βασίλης Παπαβασιλείου αναχωρεί σε έναν καιρό απόλυτης διαφάνειας, όπου το νόημα δεν στοχάζεται, αλλά επιδεικνύεται. Ο Παπαβασιλείου ωστόσο σε όλη την διάρκεια του βίου του επέμεινε στο αντίθετο: στο αδιαφανές, στο δυσνόητο, στο μετέωρο. Στον χρόνο του λόγου, όχι στην αμεσότητα της πληροφορίας. Η σιωπή του δεν ήταν αποχώρηση, αλλά θέση. Η απόσυρσή του από τον θόρυβο ήταν μορφή πράξης. Σήμερα, αυτός ο τρόπος ύπαρξης, μη θεαματικός, μη εκβιαστικά συναισθηματικός, εκλείπει. Και μαζί του, χάνεται ένας κόσμος που ήλπιζε ακόμη πως το θέατρο μπορεί να μη διασκεδάζει, αλλά να διαρρηγνύει. Να μη μεταδίδει, αλλά να αποκαλύπτει την απουσία.

Αντίο, λοιπόν όχι ως αποχαιρετισμός, αλλά ως ανοιχτή συνθήκη εκκρεμότητας. Όχι ως πέρας, αλλά ως αναστολή της τελεσιδικίας. Ως υπόλειμμα φωνής που δεν συμπληρώθηκε, ως νόημα που αρνήθηκε να κλείσει. Όχι μνήμη, αλλά ρωγμή στη ροή της λήθης. Όχι φως, αλλά η καθυστέρηση της απόφασης να το αναζητήσεις. Καμία αφήγηση δεν τον εμπεριέχει. Μόνο ο χώρος που τον στερεί και τον μαρτυρεί ταυτόχρονα. Μια σκιά χωρίς προέλευση, ένα αποτύπωμα που επιμένει, όχι επειδή υπήρξε, αλλά επειδή δεν εξαντλήθηκε».