«Έγκλημα και Τιμωρία»: Μπήκαμε στις πρόβες της νέας παράστασης της Νικαίτης Κοντούρη για το Κρατικό

Ένα νεαρός φοιτητής της Νομικής και επίδοξος συγγραφέας, στην Αγία Πετρούπολη του 1865, ο Ροντιόν Ρασκόλνικωφ, δολοφονεί με μπαλτά την γριά τοκογλύφο Αλιόνα Ιβάνοβνα – λογαριάζοντας την ως “μία ψείρα” που πρέπει να εξαληφθεί από την ηθικό ορίζοντα της ανθρωπότητας. Καθώς δεν υπάρχουν στοιχεία για την ενοχή του ο αστυνόμος Πορφύριος Πέτροβιτς προσπαθεί να τον πιέσει ψυχολογικά ώστε να οδηγηθεί στην ομολογία. Η Σόνια, η Διάφανη Πόρνη, έρχεται να αγαπήσει τον εφιάλτη του Ροντιόν – για να τον πάρει μέσα της και να τον μετασχηματίσει σε αγάπη. Ο Αρκάντι Σβιντριγκάιλοφ ενσαρκώνει το κυνικό κακό που κατισχύει, η Ντούνια, η αδελφή του Ρόντια, θύμα του Αρκάντι, ανασυστήνει την θυσιαστική αγάπη. Πού βρίσκεται η φύση των ανθρώπων – στον αρχέγονο φόνο ή στην επινοημένη ηθική; Υπάρχει Θεός ή όλα επιτρέπονται; Γιατί ο Ροντιόν βλέπει στο όνειρό του τους θαλάμους αερίων του Άουσβιτς; Γιατί οι άντρες σκοτώνουν και οι γυναίκες σώζουν; Και με ποια διαδρομή η Πουλχερία Ρασκολνίκοβα, η μητέρα του Ροντιόν, δίνει μια προσωπική διέξοδο στην ανθρώπινη τραγωδία που απλώνεται δίχως όρια στην συνθήκη της νεωτερικότητας;

Για όσους έχουν διαβάσει το εμβληματικό «Έγκλημα και Τιμωρία» του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι νομίζουν πως ξέρουν αυτό που ήδη έγινε γνωστό, η νέα παράσταση του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος με τον ομώνυμο τίτλο σε σκηνοθεσία της Νικαίτης Κοντούρη. Όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι ακριβώς…

Στη θεατρική μεταφορά του Θανάση Τριαρίδη που θα δούμε στην κεντρική σκηνή του θεάτρου της Μονής Λαζαριστών, η δράση συναιρείται σε οχτώ πρόσωπα – ενώ στην σκηνή βρίσκεται και ο ίδιος ο Ντοστογιέφσκι ως ένας από τους πρωταγωνιστές του εφιαλτικού σύμπαντος. Μέσα στο έργο ανακαλείται προφανώς ο Άμλετ (ως συνδεόμενο όριο με τον Ρασκόλνικωφ), η Κόλαση του Δάντη, ο Νίτσε, ο Φρόιντ και ο Κάφκα (που ορίζουν την εποχή του Χάους – συνεπώς και καθε σύγχρονη ανάγνωση του κόσμου πριν από αυτήν). Ενώ στον τρόπο που η Πουλχερία γίνεται δραματουργικά το πρόσωπο-κλειδί του έργου προφανώς αντανακλάται ο αυτοθυσιαστικός ενσυναισθητικός κόσμος του Αντρέι Ταρκόφσκι. Τέλος, στα όνειρα του Ρασκόλνικωφ και της Σόνιας γίνεται η σύνδεση που χαρακτηρίζει όλη την δραματουργία του Τριαρίδη: Οι Θάλαμοι Αερίων του Άουσβιτς εισβάλλουν κυρίαρχοι, ως διαρκής εφιάλτης του μέλλοντος. Σύμφωνα με την πάγια θέση του Τριαρίδη μετά το Άουσβιτς, δεν μπορεί υπάρξουν οι μεγάλες καταστατικές αφηγήσεις της ανθρωπότητας δίχως να το συμπεριλάβουν στο πλέγμα τους – χωρίς να προσπαθήσουν να το δούνε και να το μετρήσουν, γύρω και μέσα τους.

Φωτογραφίες: Παναγιώτα Βαϊνά, Γιώργος Μπούρμπος, Έλενα Νταλάπα (σπουδαστές esp+)

Ένα διαχρονικό κείμενο, συναντά την ευφυΐα του Τριαρίδη που μπλέκει ένα άλλο, δικό του καινούριο κείμενο που “γεννάει” ένα καταπληκτικό αποτέλεσμα που με τις σκηνοθετικές οδηγίες της Κοντούρη αλλά και του Γιάννη Παρασκευόπουλου, τη μουσική του Μάνου Μυλωνάκη, τις χορογραφίες του Τάσου Παπαδόπουλου, τα σκηνικά και τα κοστούμια της Ευαγγελίας Κιρκινέ και μία ομάδα ικανών ηθοποιών φτιάχνει ένα σκοτεινό σύμπαν που έρχεται από πολύ μακριά μεν, αλλά μοιάζει τόσο να μιλάει στο σήμερα, τόσο ως ρίζα όσο και ως σκοπός για αυτό που πρόκειται να δούμε στην πόλη από απόψε και για το επόμενο διάστημα.

Βρεθήκαμε στη Μονή Λαζαριστών, λίγες μέρες πριν την μεγάλη πρεμιέρα του Σαββάτου, τόσο για να μιλήσουμε με μερικούς από τους βασικούς συντελεστές του «Έγκλημα και Τιμωρία», όσο και να επιβεβαιώσω βάσει της εμπειρίας μου, πως οι καλές δουλείες είναι όντως ένα συνονθύλευμα ταλέντου, συνεργασίας και μίας ήρεμης διάθεσης για δημιουργία.

⚫ Νικαίτη Κοντούρη: «Τα υλικά του Ντοστογιέφσκι και του Τριαρίδη είναι υλικά τραγωδίας»

Πώς ξεκίνησε όλη αυτή η περιπέτεια με το «Έγκλημα και Τιμωρία» για εσάς;

Ξεκίνησα από ένα τηλεφώνημα του Αστέρη Πελτέκη. Συζητούσαμε τότε για κάποια κείμενα αλλά θέλαμε και οι δύο να είναι κάτι ιδιαίτερο για να έχω λόγο πολύ ισχυρό να έρθω στη Θεσσαλονίκη. Κάτι που για μένα, συνεπάγεται μεταφορά σε μια πόλη για τρεις μήνες, μια διαδικασία που όπως καταλαβαίνετε έχει δυσκολίες, αλλά έχει και ευκολίες. Έχω συνδέσει με πολύ ωραίες παραστάσεις τον ερχομό μου εδώ. Οπότε ήθελα να έχει μια συνέχεια αυτό και ήθελα να κρατήσω την αίσθηση ότι είναι ένα σπίτι που το εκτιμώ βαθιά το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος.

Και τελικά πώς καταλήξατε σε αυτό;

Υπήρχε σκέψη από τον Αστέρη για το «Εγκλημα και Τιμωρία». Και μου λέει μία μέρα, «πώς θα σου φαινόταν το Εγκλημα και Τιμωρία του Τριαρίδη; Και μου πέφτει το ακουστικό! Είχα δει την παράσταση στο Θέατρο Πορεία και ήταν μία καταπληκτική παράσταση. Ξέρω τον Τριαρίδη χρόνια, τον διαβάζω, τον παρακολουθώ

Πείτε μου για τις ιδιαιτερότητες του κειμένου;

Το κείμενο στηρίζεται πολύ στην ιστορία του Ντοστογιέφσκι, αλλά έχει σαφώς έντονο το προσωπικό στοιχείο, καθότι μεταπλάθεται σε θεατρικό έργο. Μη ξεχνάμε πως πρόκειται για λογοτεχνία που γίνεται ένα σύγχρονο θεατρικό κείμενο, το οποίο έχει τεράστιες απαιτήσεις. Ήταν πρόκληση τεράστια.

Είχατε μια ανησυχία για το πώς θα είναι;

Έχω ακόμα ανησυχία και μία δημιουργική θα έλεγα αγωνία. θέλω να τη θεωρώ δημιουργική την αγωνία μου. Σκεφτόμουν χθες πως όταν έκανα τη «Μήδεια» πριν 28 χρόνια, ένιωθα να αλλάζει η ζωή μου. Και θεωρώ ένα σημείο ρηξικέλευθο και αυτή την ενασχόλησή μου με το «Έγκλημα και Τιμωρία», που είναι συνδυασμός Ντοστογιέφσκι και Τριαρίδη. Με πήγε πιο πέρα το κείμενο και η προσπάθεια να γίνει παράσταση με αυτούς τους εξαιρετικούς συνεργάτες, που είχα την τύχη να συμπορευτούμε αυτό το τρίμηνο. Με έβγαλε από την πεπατημένη, με έβγαλε από όλα όσα ήξερα.

Τι σας δυσκόλεψε στα νοήματα;

Με δυσκόλεψε το ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν φλέγονται απλώς, τιμωρούνται προκαλώντας οι ίδιοι την τιμωρία για να βρουν τη λύτρωσή τους. Είναι πιο πέρα από την απόδοση της ποινικής ευθύνης. Βλέπουμε πώς ο Ρασκόλνικοφ, ο νεαρός φοιτητής,  μεταπλάθεται κουβαλώντας στη συνείδησή του την εμπειρία του ολοκαυτώματος. Κάτι που έχει απασχολήσει κατά κόρον τον Θανάση Τριαρίδη, έχει γράψει πάνω από 20 βιβλία γύρω από αυτό το θέμα.

Εσείς τι αναφορές μπορεί να είχατε στο μυαλό σας όταν φτιάχνετε αυτή την παράσταση;

Δυστυχώς ο Ρασκόλνικοφ για μένα, συνδέεται άμεσα με τους νέους που βρίσκονται σε αδιέξοδο στη σημερινή μας εποχή. Έχω γιο 23 ετών και συνέχεια κάνουμε μια κουβέντα γύρω από το ότι δεν ελπίζει σε κάτι. Το οποίο είναι πάρα πολύ κακό. Άρα, δεν έχει να χάσει τίποτα. Άρα πολύ εύκολα, αν δεν τον συγκρατούσα και δεν τον αγαπούσα τόσο πολύ, αλλά δεν με σταμάταγα κιόλας να τον αγαπάω τόσο πολύ και δεν τον έβλεπα κριτικά, θα μπορούσα να υποθάλψω έναν εγκληματία. Ενώ δεν γεννήθηκε σε τέτοιο περιβάλλον, από τον περίγυρο τον κοινωνικό θα μπορούσε να γίνει, να μεταστραφεί. Πόσο μάλλον ένα πλάσμα στα μισά του 19ου αιώνα που δεν έχει να φάει, δεν έχει που να ακουμπήσει, έχει χάσει τον πατέρα του και όλα αυτά από φτώχεια και τον συντηρεί η αδερφή του που πηγαίνει υπηρέτρια από σπίτι σε σπίτι και που όλοι θέλουν να τη βιάσουν. Θα πρέπει λοιπόν αυτός ο άνθρωπος να αντιπαραβάλλει σε όλο αυτόν τον ζόφο έναν άλλον ζόφο. Και το θέμα είναι ποια είναι η διαδρομή του, ώστε να αντιληφθεί ο ίδιος πως προσπαθώντας να μας απαλλάξει από το ζόφο, ανοίγει το παράθυρο σε έναν άλλο ζοφερό κόσμο. Δεν είναι ο καινούργιος κόσμος που ονειρεύεται, είναι ο ίδιος και χειρότερος. Οπότε αποζητάει την τιμωρία.

Δεν αλλάζει τίποτα πιστεύετε στην κοινωνία μας;

Πολύ δύσκολα, πολύ αργά. Νομίζω πως χάθηκε πολύ το παιχνίδι από τον άνθρωπο, από τότε που άρχισε να μη χρησιμοποιεί τα χέρια του. Άρχισε να ζητάει κι άλλα, κι άλλα. Και τώρα είναι και το μυαλό, που βάλλεται πια στην εποχή μας. Είναι όλα πολύ έτοιμα και πολύ εύκολα. Απ’ την άλλη όμως υπάρχει μεγάλη αγωνία στους νέους. Γιατί δεν είναι κουτά παιδιά, έχουν φοβερή πληροφόρηση που εμείς δεν είχαμε. Νομίζω ότι τρέφαμε αυταπάτες γι’ αυτό και πιστεύαμε ότι θέλαμε να κάνουμε το καλό και ότι θα κάνουμε κάτι και θα έχει κοινωνικό αντίκτυπο αυτό. Ενώ τα παιδιά βλέπουν ότι δεν έχει ισχύσει αυτό και το ξέρουν από νωρίς. Δεν το ανακαλύπτουν στα 35 και στα 40 που μπαίνεις στο σύστημα, κάνεις οικογένεια και θέλεις να τα φέρεις βόλτα. Αυτά, δεν βλέπουν καν τη βόλτα. Υπάρχει σαφώς διαφορά στις γενιές και υπάρχει και το χάσμα των γενεών, αλλά νιώθω ότι η δικιά μου γενιά απέτυχε.

Πώς ήταν οι συναντήσεις σας με τους άλλους συνεργάτες  σε αυτή την παράσταση;

Πολλές φορές αναφέρω στις συνεντεύξεις μου τον Μίνω Βολανάκη. Μέγας δάσκαλος και μεγάλη μορφή του θεάτρου, ο οποίος μας έλεγε ότι το 80% είναι η διανομή. Στην πορεία όμως, έτσι όπως εξελίχθηκε το θέατρο, δεν είναι μόνο ποιος θα σκηνοθετήσει και ποιοι θα παίξουν. Είναι και ποιοι θα συμπορευτούν με το σκηνοθέτη το όραμά του και πώς θα μπολιάσουν το όραμα το σκηνοθετικό με τη δικιά τους παρουσία. Δηλαδή είναι πάρα πολύ σημαντικοί όλοι οι συνεργάτες οι καλλιτεχνικοί. Είναι πολύ σημαντική η μουσική, που έχουμε το τραγούδι του Γιάννη Αγγελάκα που χαρακτηρίζει το έργο αλλά και την πρωτότυπη μουσική σύνθεση του Μάνου Μυλωνάκη. Είναι ότι συν-σκηνοθέτης σε όλη τη διαδρομή είναι ο Γιάννης Παρασκευόπουλος, ένας εξαιρετικός αυτάρκης σκηνοθέτης που δέχτηκε να συμπορευτούμε εδώ, να ανταλλάξουμε απόψεις και να με βοηθάει σε πρακτικά πράγματα. Γιατί δεν παύει να είναι λογοτεχνικό έργο που γίνεται θέατρο. Δεν είναι ατόφιο θέατρο. Και θέλει άλλη διαδικασία πολλές φορές. Μια παραλλαγή της γνωστής διαδικασίας που κάνουμε στο θέατρο. Είμαι ευτυχής που γνωρίζω αυτούς τους ανθρώπους την Ευαγγελία Κιρκινέ, τον Τάσο Παπαδόπουλο στην κίνηση που είναι «κεράκι αναμμένο», με τη Μελίνα τη Μάσχα που έχει φωτίσει πολλές παραστάσεις μας μέχρι τώρα. Και η διανομή που αποτελείται από τους καλύτερους, είμαι πολύ τυχερή και σε αυτό. Υπάρχει μια ομάδα πιο έμπειρων ανθρώπων και μετά μια άλλη ομάδα με νεότερες γενιές και πρέπει όλους αυτούς να τους «παντρέψουμε». Μαζί με αυτούς και άλλοι δέκα που υπηρετούν την παράσταση ως ένα βουβό πλήθος το οποίο παίρνει διάφορα πρόσωπα και αντιδράει σε σχέση με την εξέλιξη του έργου. Ένας άτυπος χορός θα έλεγα, όπως στις τραγωδίες. Εξάλλου τα υλικά του Ντοστογιέφσκι και του Τριαρίδη είναι υλικά τραγωδίας. Έχουν πάρα πολύ ισχυρές συγκρούσεις, έχουν πολύ ορθολογισμό μέσα στις έννοιες, έχουν ζοφερά περιβάλλοντα και μέσα σε όλα αυτά υπάρχει μέσα στο σκοτάδι και φως. Και το φως έρχεται στο φινάλε. Όπου οι ήρωες λένε τι μάθανε από όλη αυτή τη διαδρομή. Μία κατάσταση, στο μεταίχμιο του ήρωα και του ηθοποιού.

Τι «δώρο» νιώθετε να παίρνετε εσείς από αυτή την παράσταση;

Είναι πολλά δώρα. Χθες μου αποκαλύφθηκε ότι μετακινήθηκα μετά την «Μήδεια». Είχα από τότε  να νιώσω τέτοια μετακίνηση εσωτερική. Και αυτό το λέω γιατί εδώ πραγματεύεται πολύ την έννοια της αγάπης. Όχι της ευτυχίας. Εξάλλου η ευτυχία κρατάει πάρα πολύ λίγο. Μιλάει για κάτι πολύ βαθύτερο. Είναι αυτός ο μυστικός συνεκτικός ιστός που μας συνδέει όλους τους ανθρώπους έξω από φυλή, φίλο, πατρίδα.

Συντελεστές: Πρωτότυπη Θεατρική Μεταφορά: Θανάσης Τριαρίδης | Σκηνοθεσία: Νικαίτη Κοντούρη | Συνεργάτης Σκηνοθέτης: Γιάννης Παρασκευόπουλος | Κοστούμια- Σκηνικά: Ευαγγελία Κιρκινέ | Μουσική: Μάνος Μυλωνάκης | Τραγούδι παράστασης: Γιάννης Αγγελάκας | Χορογραφία: Τάσος Παπαδόπουλος | Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα | Βοηθός σκηνογράφου- ενδυματολόγου: Σόνια Καϊτατζή | Οργάνωση παραγωγής: Αθανασία Ανδρώνη | Φωτογραφίες: Mike Rafail | That long black cloud

⚫ Έφη Σταμούλη: «Ο Τριαρίδης αποφασίζει να τραβήξει κάποιες κλωστές και να φωτίσει πράγματα που πια ο άνθρωπος δεν μπορεί να αγνοεί»

Η παράσταση συνομιλεί με όλα αυτά τα θέματα που υπάρχουν σαν σπόροι μικροί στον Ντοστογιέφσκι, αλλά που ο Τριαρίδης αποφασίζει να τραβήξει κάποιες κλωστές και να φωτίσει πράγματα που πια ο άνθρωπος δεν μπορεί να αγνοεί, δεν μπορεί δηλαδή να αγνοεί κάποιος τον Φρόιντ, δεν μπορεί να αγνοεί τον Νίτσε, δεν μπορεί να αγνοεί τον Κάφκα, δεν μπορεί να αγνοεί το Ολοκαύτωμα. Αυτό βέβαια που είναι ενδιαφέρον είναι ότι τίποτα δεν λέγεται ευθέως. Απλώς υπάρχουν οι νύξεις.

Το άλλο ενδιαφέρον είναι ότι το έργο του Τριαρίδη, πάλι σε μια πολύ μεγάλη αντίθεση με το μυθιστόρημα, είναι πάρα πολύ αυστηρά δομημένο. Δηλαδή ο κόσμος του Ντοστογιέφσκι είναι ένας κόσμος που έχει τα πάντα μέσα. Χρώματα, μυρωδιές. Μια πάρα πολύ δυνατή ανθρωπογεωγραφία. Στον Τριαρίδη υπάρχει μια πάρα πολύ αυστηρή δομή, με το έργο να έχει 21 διαλογικές σκηνές. Τα πρόσωπα πάντα διαλέγονται ένα-δύο Και στο τέλος κλείνει με μια σειρά μονολόγων. Σε αυτό λοιπόν η Νικαίτη Κοντούρη αποφάσισε αυτή την αυστηρή δομή να περιβάλλεται από έναν κόσμο ή αλλιώς από κάποιους παρατηρητές. Έναν κόσμο που κινείται διαρκώς, χωρίς να μπορεί να ονοματιστεί ακριβώς. Το τρίτο που θα έλεγα, ακριβώς γιατί παίζω αυτό το ρόλο, είναι ότι η μάνα του Ρασκόλνικοφ, η Πουλχερία, στο «Έγκλημα και Τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι δεν παίζει κανέναν ιδιαίτερο ρόλο. Εδώ στη δική μας παράσταση, είναι κομβικό πρόσωπο. Και το τελευταίο που θα έλεγα ως ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του έργου και της παράστασης νομίζω, είναι ότι εδώ υπάρχει και ένα πρόσωπο που είναι ο ίδιος ο Ντοστογιέφσκι.

⚫ Χρίστος Στυλιανού «Μια χαραμάδα ελπίδας, σε όποιον όμως  μπορεί να την πιάσει»

Ο Τριαρίδης με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο έφτιαξε ένα κείμενο πατώντας πάρα πολύ γερά πάνω στην αρχική ιστορία. Ακουμπάει στην αξία της ζωής και πόσο μπορεί ένα δημοκρατικό καθεστώς να προφυλάξει τους πολίτες του από το να υπάρξει μια μεγάλη καταπάτηση της ατομικότητας του καθενός.

Μάλιστα, ζούμε σε εποχές που αυτό το όριο πάλι φαίνεται να θολώνει με διάφορους τρόπους, είτε αυτό λέγεται προσβολή θρησκευτικών πιστεύω είτε προσβολή εθνικών πιστεύω. Μπαίνουμε σε διαδικασίες που έχουν ως αποτέλεσμα να καταστρέφονται εργα τέχνης, άνθρωποι, ζωές και φτάνουμε πάλι στο σημείο που μπορώ εγώ να λέω ότι η δική σου τέχνη και η δική σου ζωή δεν αξίζει όσο η δική μου και έρχομαι και στο καταστρέψω, βγάζω νόμους που θα περιορίζουν την ελευθερία σου να κάνεις αυτό που πιστεύεις. Είμαστε στον 21ο αιώνα και η ανθρωπότητα έχει κατακτήσει πράγματα. Δεν γίνεται να είμαστε πίσω, να ξαναβρίσκουμε εστίες διαφωνιών. Πρέπει να αποφασίσουμε ότι πλέον την ανθρωπότητα την ενώνουνε κάποια πράγματα και με αυτά που μας ενώνουν, να προχωράμε. Γι’ αυτό και παραμένουν επίκαιρα τέτοια κείμενα. Γιατί προφανώς υπάρχουν ανέκαθεν οι δυνάμεις της συντήρησης και της προόδου. Και ένα πράγμα πολύ κεντρικό που πραγματεύεται η παράσταση και έχει να κάνει άμεσα με την εποχή μας, είναι η έννοια της δικαιοσύνης και του δικαίου γενικά.

Νιώθω πολύ χαρούμενος που είμαι σε αυτή την παράσταση, γιατί είναι ωραίο να βρίσκεις έργα που με έναν τρόπο να προχωρούν και τη δική σου σκέψη σαν άνθρωπος, αλλά και πρακτικά την τέχνη μας.  Ο Ρασκόλνικοφ, αποφασίζει με τα ίδια του τα χέρια να κάνει κάτι, γιατί το κράτος δεν το κάνει. Γιατί δεν το προστατεύει. Η παράσταση μιλάει για πολλά με έναν τρόπο καθόλου διδακτικό. Και στο τέλος, αφήνει μια χαραμάδα ελπίδας, σε όποιον όμως  μπορεί να την πιάσει.

⚫ Στέλιος Καλαϊτζής «Το δύσκολο ήταν να κατανοήσω την αγάπη που υπάρχει μέσα στο κακό»

Η συνεργασία της Νικαίτης Κοντούρη και του Γιάννη Παρασκευόπουλου ήταν και για εμάς κάτι δημιουργικό. Είχαν από την αρχή έναν στόχο, ο οποίος τελικά μας βγήκε. Είναι πολύ ενδιαφέρον, γιατί σε αυτό που λένε έχεις ένα τρίτο μάτι από κάτω, εμείς είχαμε ένα τρίτο και ένα τέταρτο. Είναι ένα δύσκολο έργο, με την έννοια του ότι παίρνεις ένα κείμενο και έναν συγγραφέα τέτοιου βεληνεκούς και του κάνεις διασκευή. Στις συναντήσεις μας με τον Θανάση Τριαρίδη μιλήσαμε για τον Ντοστογιέφσκι που έτσι κι αλλιώς είναι γνώστης των έργων του. Η ματιά του Θανάση σε αυτό που κάναμε, είναι πολύ καθαρή. Όπως καταλαβαίνετε, κάνω τον κακό και πρέπει να πω πως χάρηκα που επανήλθα σε τέτοιους ρόλους μετά από χρόνια. Είμαι λάτρης τον καρακτερ ρόλων και χάρηκα όταν μου ήρθε η πρόταση γι’ αυτόν. Το δύσκολο ήταν να κατανοήσω την αγάπη που υπάρχει μέσα στο κακό. Συνήθως στο θέατρο λειτουργούμε κάνοντας τύπους, που είναι κατανοητοί στο κοινό αλλά εγώ πιστεύω πως πρέπει να εξελίσσεται το θέατρο όπως και η ζωή και θα πρέπει να πάψουμε να κάνουμε τύπους αλλά να κάνουμε αληθινούς ανθρώπους. Και χαίρομαι που συμφώνησε και η Νικαίτη με αυτό και βρήκαμε έναν κοινό δρόμο.

⚫ Δημήτρης – Τάρικ Ελ Φλάιτι: «Σε βάζει να σκεφτείς τι είναι τελικά ηθικό και τι δεν είναι»

Είναι από τις πρώτες δουλειές μου αυτή και η πρώτη τόσο μεγάλη και μπορώ να πω πως μπήκα στα βαθιά κατευθείαν. Βρήκα ένα εξαιρετικό κλίμα με εξαιρετικά υποστηρικτικούς συνεργάτες που με βοήθησαν γρήγορα να ενταχθώ στην ομάδα. Στα νοήματα του έργου, εγώ κρατάω την ηθική. Το ότι σε βάζει να σκεφτείς τι είναι τελικά ηθικό και τι δεν είναι. Το όριο που μπορείς να φτάσεις και να θεωρείται ηθικό ή ανήθικο κάτι.

Ο ρόλος μου, αυτός του Ρασκόλνικοφ, θεωρεί άδικη την κοινωνία και θέλει να τα διορθώσει ο ίδιος με κάποιο τρόπο. Είναι ένας άνθρωπος που θα μπορούσε να ζει και σήμερα και γι’ αυτό και έχει λόγο που κάνουμε αυτό το έργο σήμερα. Έχει προβληματισμούς που θα μπορούσαμε κι εμείς να έχουμε. Όλοι μας σκεφτόμαστε όταν κάτι μας φαίνεται πολύ άδικο πώς θα μπορούσαμε να το αλλάξουμε.

⚫ Ελίζα Χαραλαμπογιάννη «Η συνάντηση μου με το έργο, είναι και η δική μου ανάγκη για βαθιά πίστη»

Η Σόνια, ο ρόλος μου, είναι ένα κορίτσι που επιβιώνει δύσκολα και για να το καταφέρει αυτό, χρειάζεται να πιστεύει πολύ βαθιά. Η συνάντηση μου εμένα με αυτό το έργο, είναι και η δική μου ανάγκη για βαθιά πίστη. Η δική μου και μίας ολόκληρης γενιάς μέσα σε όλη τη σκοτεινιά που ζούμε καθημερινά. Από μία αβέβαιη επόμενη μέσα στη δουλειά μέχρι την πίστη στο μαζί, στις σχέσεις, στη βαθιά αγάπη και στη στήριξη.

Από την παράσταση αυτή, θέλω να κρατήσω τη συνεργασία με διαφορετικούς ανθρώπους και την ομορφιά που προκύπτει μέσα από αυτό. Είναι η δεύτερη παράσταση μετά την αποφοίτηση μου οπότε το βλέπω ως ένα τεράστιο σχολείο για το μέλλον μου. Σε αυτή την παράσταση, με συγκινεί ότι μέσα στο κακό, υπάρχει πάντα ένα λουλουδάκι που ανθίζει και είναι στο χέρι μας αν θα το ποτίσουμε ή αν θα το ξεριζώσουμε.

⚫ Φανή Καλογήρου Νταλτή «Τι σημαίνει για τον καθένα η πίστη»

Εγώ υποδύομαι τον ρόλο της Ντούνια, που είναι η αδερφή του Ρασκόλνικοφ. Αυτό το κορίτσι έχει περάσει πολύ δύσκολα και υπέστη κακοποιήσεις και διασυρμό, με συνέπεια να αποφασίσει να μετακομίσει. Αγαπάει τόσο βαθιά τον αδερφό της και θέλει να τον σώσει με κάθε κόστος για την ίδια. Η λέξη θυσία χαρακτηρίζει πολύ αυτή την κοπέλα. Μπαίνει σε επίπονες διαδικασίες για να σώσει τον Ρασκόλνικοφ, χωρίς να ξέρει αν το έκανε ή όχι. Κρατάω από όλα αυτά που λέει το έργο, το τι σημαίνει για τον καθένα η πίστη, είτε αυτό αφορά θρησκευτικότητα, είτε πίστη στον ίδιο τον άνθρωπο, σε αυτό που αγαπάει ή σε αυτό που θεωρεί ότι είναι το σωστό.

Διανομή: Δημήτρης – Τάρικ Ελ Φλάιτι (Ρασκόλνικωφ), Ελίζα Χαραλαμπογιάννη (Σόνια), Φανή Καλογήρου Βαλτή (Ντούνια), Χρίστος Στυλιανού (Πορφύριος), Στέλιος Καλαϊτζής (Σβιντριγκάιλοφ), Δημήτρης Φουρλής (Ντοστογιέφσκι), Δημήτρης Καυκάς (Ντιμίτρι Ραζουμίχιν), Έφη Σταμούλη (Πουλχερία)

Φίλοι, Πόρνες, Κατάδικοι, Θαμώνες Ταβέρνας, Κλώνοι των Ηρωίδων και των Ηρώων: Λίλη Αδρασκέλα, Αγγελική Κιντώνη, Νίκος Κουσούλης, Εύη Κουταλιανού, Τίτος Μακρυγιάννης, Φαμπρίτσιο Μούτσο, Χριστίνα Μπακαστάθη, Γιάννης Παρασκευόπουλος, Μαρία Νεφέλη Παρασκευοπούλου, Νίκος Τσολερίδης, Στέλιος Χρυσαφίδης

⚫ Νίκος Τσολερίδης: «Θα ήθελα ο κόσμος να πάρει από τα νοήματα την κοσμοδιόρθωση»

Είναι ένα στοίχημα αυτή η δουλειά, γιατί έχει βρει ο Θανάσης Τριαρίδης έχει συνδέσει τον εφιάλτη του Ρασκόλνικοφ με το Άουσβιτς και τους θαλάμους αερίων και πρέπει να πετύχει αυτή η σύνδεση.

Όλη αυτή η αναπαράσταση της επιλογής για το ποιοι θα πάνε στους θαλάμους και ποιοι όχι, για εμάς που είμαστε σαν ένας άτυπος χορός χωρίς δομημένους ρόλους αλλά που δίνουμε τη ζωντάνια σε όλη αυτή την ιδέα είναι μεγάλη ευθύνη για εμάς ώστε να μπορέσουμε να δώσουμε όσο γίνεται πιο καθαρά αυτή την εικόνα. Ήταν μία δύσκολη και ψυχοφθόρα διαδικασία αλλά πιστεύω ότι καταφέραμε να το περάσουμε αυτό. Το να μην έχουμε έναν ευδιάκριτο ρόλο είναι η χαρά του ηθοποιού, όχι επειδή είναι εύκολο – που δεν είναι καθόλου – αλλά επειδή ανακαλύπτεις μέσα σου όσα χρειάζονται για να το γεννήσεις όλο από την αρχή. Έχει πάρα πολύ μεγάλη έρευνα και σωματικά και ενεργειακά ώστε τελικά να υπηρετήσεις μία ιδέα. Από τα νοήματα του έργου, εγώ θα ήθελα ο κόσμος να πάρει την κοσμοδιόρθωση. Το πώς θα διορθώσουμε τον κόσμο.

Πληροφορίες: Πρεμιέρα Σάββατο 22 Μαρτίου | «Έγκλημα και Τιμωρία» του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι στη Μονή Λαζαριστών – Σκηνή Σωκράτης Καραντινός (Κολοκοτρώνη 25-27, Σταυρούπολη, Θεσσαλονίκη) | Ημέρες και ώρες: Τετάρτη και Κυριακή στις 19.00, Πέμπτη και Παρασκευή στις 21.00 και Σάββατο στις 18.00 και στις 21.00 | Πληροφορίες – κρατήσεις εισιτηρίων στο Τ. 2315 200 200 και στα εκδοτήρια του ΚΘΒΕ /Εισιτήρια-Τιμές εισιτηρίων: προπώληση από 9€ -21€ /Προπώληση εισιτηρίων: more.com – Τ. 2117700000- Public- Nova