Είδαμε πρώτοι τη "Νύχτα της Ιγκουάνα" του ΚΘΒΕ πριν την πρεμιέρα

Εικόνες: Δήμητρα Κυπριώτη

Σε συνέχεια των αξιόλογων παραστάσεων που αυτή τη σεζόν παρουσιάζει το ΚΘΒΕ, το θεατρικό έργο του Τενεσί Ουίλιαμς «Η νύχτα της Ιγκουάνα» επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, ίσως πιο επίκαιρό από ποτέ.

Η προηγούμενη φορά που αυτό το έργο του Αμερικανού θεατρικού συγγραφέα ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη από την Κρατική σκηνή της, ήταν το μακρινό 1991 σε σκηνοθεσία, τότε, του Ανδρέα Βουτσινά, με πρωταγωνιστές του, την Φιλαρέτη Κομνηνού, τον Θοδωρή Αθερίδη, τον Νίκο Σεργιανόπουλο, την Αιμιλία Υψηλάντη, τη Λυδία Φωτοπούλου, τον Ιεροκλή Μιχαηλίδη και άλλους, αφήνοντας «εποχή» στα θεατρικά δρώμενα της πόλης.

Η επιλογή του ΚΘΒΕ να επανέλθει στο έργο αυτό και μάλιστα με μία από τις πιο ευαίσθητες παρουσίες του χώρου, την Ελένη Γκασούκα, στη σκηνοθεσία, δείχνει από τη μία τη διάθεση να παρουσιάσει ένα «μεγάλο» έργο (γιατί μιλάμε για Ουίλιαμς και μάλιστα, για ένα από τα τελευταία και εμβληματικά του κείμενα) αλλά και να απαντήσει στα κοινωνικά ζητήματα της εποχής χωρίς προστριβές.

Άλλωστε, τόσο το θέατρο, πόσο μάλλον το κρατικό θέατρο, δεν πρέπει και δεν μπορεί να κλείνει τα μάτια σε κοινωνικά θέματα που απασχολούν τις κοινωνίες της κάθε εποχής.

«Η Νύχτα της Ιγκουάνα», το ατμοσφαιρικό έργο του Τενεσί Ουίλιαμς θα παρουσιαστεί στο Βασιλικό Θέατρο, σε μετάφραση Δημήτρη Δημητριάδη και σκηνοθεσία Ελένης Γκασούκα. Μια ενδοσκόπηση στο βαθύτερο εαυτό μας με τον μοναδικό τρόπο που έχει ο Τενεσί Ουίλιαμς, να ξετυλίγει μέσα από τους ήρωες του, το βάθος της ανθρώπινης ψυχής.

Σε μία από τις τελευταίες πρόβες στη σκηνή του Βασιλικού θεάτρου, μας υποδέχτηκαν οι ηθοποιοί, η σκηνοθέτις και οι άνθρωποι της παραγωγής που ήταν , όλοι, εκεί για να αποδώσουν όσο καλύτερα γίνεται το καλλιτεχνικό τους όραμα.

Η δράση αρχίζει και τελειώνει μέσα σε ένα εικοσιτετράωρο και όλες οι πράξεις των ηρώων σημαδεύονται από τις κραυγές ενός ζώου, μιας ιγκουάνα, που δύο νεαροί Μεξικανοί έχουν αιχμαλωτίσει και δέσει για να τη σφάξουν και να τη μαγειρέψουν το επόμενο πρωί…

Σε ένα απομονωμένο ξενοδοχείο του Μεξικού που ανήκει στη χήρα Μαξίν, έρχεται ο Σάνον, ένας πρώην ιερέας που εργάζεται πλέον ως ξεναγός, μαζί με ένα γκρουπ γυναικών ενός θρησκευτικού κολλεγίου θηλέων.

Ο Σάνον είχε κατηγορηθεί για αποπλάνηση ανήλικων κοριτσιών και απομακρύνθηκε από τα καθήκοντά του. Ένα νέο περιστατικό αποπλάνησης, από το ταξιδιωτικό γκρουπ αυτή τη φορά, τον αναγκάζει να σταματήσει στο ξενοδοχείο, με σκοπό να ανασυντάξει τις δυνάμεις του για να αποφύγει τη διαπόμπευση και την απόλυση.

Θύμα για μια ακόμη φορά των ανεξέλεγκτων παθών του και στα πρόθυρα νευρικής κατάρρευσης, γνωρίζει στο τη Χάνα, μια ζωγράφο που ταξιδεύει με τον παππού της.

Ενώ η Μαξίν προσπαθεί να τον πείσει, ωθώντας τον στις απολαύσεις, να μείνει μαζί της και να αναλάβει την επιχείρησή της, η Χάνα μέσα από την ηρεμία της και την πνευματική της γαλήνη, τον φέρνει αντιμέτωπο με τον εαυτό του, βοηθώντας τον να ξεπεράσει το προσωπικό του αδιέξοδο.

Ελένη Γκασούκα

Πώς νιώθετε που ξεκινάτε τις παραστάσεις;

Χαίρομαι πάρα πολύ, είμαστε έτοιμοι για αυτό. Έχουμε δουλέψει πολύ σκληρά δύο μήνες και ενάμιση μήνα στην καραντίνα διαδικτυακά για αυτό που έρχεται. Θέλουμε να γίνει η πρεμιέρα την Παρασκευή.

Πώς ήταν η συνεργασία με τους ηθοποιούς;

Εγώ δούλευα εδώ στη Θεσσαλονίκη 7 χρόνια στο Αέναον Χοροθεατρο, του Daniel Lommel, οπότε έχω ζήσει και την πόλη και το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Αυτή τη στιγμή, παρά τις όποιες οικονομικές δυσκολίες που πιστεύω ότι έχουν τα μεγάλα κρατικά θέατρα, νομίζω ότι είναι η στιγμή του θεάτρου αυτού. Έχει κάνει έναν πολύ δυνατό προγραμματισμό και θα μάθει στον κόσμο να βλέπει θέατρο, γιατί η εναλλαγή των παραστάσεων δεν τον κάνει να κάθεται, δεν γίνεται δηλαδή να έχει μία παράσταση σήμερα, μία παράσταση τα Χριστούγεννα και μία το Πάσχα. Τώρα οι ρυθμοί έχουν αλλάξει, και μπορεί για εμάς να είναι λίγες οι έξι εβδομάδες παραστάσεων, όμως το καταλαβαίνω αυτό και μου αρέσει πολύ. Το κοινό έχει τη δυνατότητα να βλέπει πολλές παραστάσεις. Είναι όμορφο να μπορεί να επιλέγει. Το Κρατικό Θέατρο βεβαίως στηρίζεται σε συνταρακτικούς ηθοποιούς και για αυτό το λόγο έχω ντόπιους ηθοποιούς σε τεράστιους ρόλους του έργου. Για να καταλάβετε στην Αθήνα όταν κάνουμε οντισιόν για μία παράσταση, εγώ αμέσως καταλαβαίνω ποιοι είναι ηθοποιοί της σχολής του Κρατικού θεάτρου. Είναι άνθρωποι που μπορούν καλύτερα να τραγουδήσουν, καλύτερα να κινηθούν, έχουν όλα τα προσόντα και κάπως έτσι είναι και τα παιδιά του Εθνικού. Δεν ξέρω ακριβώς πώς γίνεται, ίσως και επειδή έχω ζήσει και εδώ αλλά καταλαβαίνω. Όπως και το τεχνικό προσωπικό του Κρατικού έχει φοβερή καλλιέργεια επειδή κάνει συνέχεια χιλιάδες παραστάσεις.

Τι είναι αυτό που, ίσως, λείπει από τα κρατικά θέατρα;

Αυτό που λείπει και από τα δύο θέατρα, πιο πολύ βέβαια, στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, είναι τα χρήματα μάλλον. Δηλαδή πρέπει να βοηθηθούν από το κράτος αλλά και από ανθρώπους. Είναι ωραίο να έχεις λεφτά και να δώσεις για την τέχνη χρήματα. Οι πλούσιοι φίλοι μας της πόλης ας πούμε, θα είναι καλό να το κάνουν αυτό. Θα χαιρόμασταν όλοι πάρα πολύ να βοηθούσαν. Θα μου πεις βέβαια εμένα τι με κόφτει, εγώ είμαι σκηνοθέτης, αλλά δεν γίνεται να μη με νοιάζει. Εδώ παντρεύτηκα, εδώ έκανα παιδί, εδώ έφτιαξα τα πρώτα μου πράγματα και ναι, με ενδιαφέρει πολύ να πάει καλά το Κρατικό, ειδικά με αυτά τα σχέδια που έχουν τα νέα παιδιά. Έχουν ορμή για αυτό είναι ωραίο.

Για το έργο μας δεν έχω κανένα άγχος, νιώθω ασφαλής και από την πλευρά των ηθοποιών, και από την πλευρά του θεάτρου. Αλλά και εγώ ως χαρακτήρας για να εκμαιεύσω κάτι δίνω αγάπη. Το έργο μας είναι ένα από τα καλύτερα έργα του Τενεσί Ουίλιαμς. Ήτανε λίγο δύστροπο, και το κείμενο και οι ρόλοι, αλλά ασχολήθηκα με αυτό πάρα πολύ και επειδή είμαι ένας άνθρωπος φύση αισιόδοξος, έψαξα πολύ ώστε να βρω ρωγμές που θα μπορούσαν να φωτίσουν την οποία αισιοδοξία και έτσι τελειώνω. Πρώτα πρώτα είναι πάρα πολύ αστείο το πρώτο μέρος αλλά και το δεύτερο. Έχει χιούμορ φοβερό, αλλά και δράμα ανθρώπινο. Προσπάθησα να αποφύγω πολύ τα τοπικά του Μεξικού, γιατί εκεί διαδραματίζεται, αλλά είναι τόσο σύγχρονο δυστυχώς. Οι δύο γυναίκες και ο αιδεσιμότατος όπου τον διώξανε από την εκκλησία, κάποιοι λένε επειδή πήγαινε με μικρότερες γυναίκες που όντως πάει, αλλά εγώ πιστεύω ότι τον έδιωξαν επειδή τους μίλησε σε ένα κήρυγμα πάρα πολύ άσχημα.

Βλέπεις λοιπόν τρεις ανθρώπους που θα μπορούσαν να είναι κάποιοι από εμάς. 45άρηδες απελπισμένοι εγκλωβισμένοι μέσα στον εαυτό τους, ειδικά ο Σάνον, που ευτυχώς όμως σιγά-σιγά ηρεμεί στην πορεία του έργου γιατί έχει αυτές τις δύο γυναίκες γύρω του που η καθεμία με τον τρόπο της τον φέρνει να αποδεχτεί τον εαυτό του πού για αυτό μιλάει το έργο. Και επίσης είναι η μόνη κίνηση που μπορούμε να κάνουμε, ή θα αποδεχτούμε αυτό που είμαστε ή θα το λύσουμε με έναν ψυχίατρο. Είναι ένα αριστούργημα, που εγώ το έχω δει και με τον Ανδρέα Βουτσινά γιατί ήμουν εδώ Θεσσαλονίκη τότε. Μία υπέροχη παράσταση που την είδε η πόλη, πιστεύω ότι πρέπει να τη μάθει και σήμερα. Είναι η τρίτη ή τέταρτη φορά που ανεβαίνει στην Ελλάδα και στη Θεσσαλονίκη η δεύτερη.

Νομίζω ότι είναι μία πολύ καλή παράσταση για κρατικό θέατρο αυτή. Είναι μία μεγάλη παράσταση. Αφορά πολύ κόσμο, μιλάει για την παιδεραστία… Έχω την αίσθηση ότι ο κόσμος θα την απόλαυσει και όχι μόνο θα δει μία ωραία παράσταση, αλλά θα ταυτιστεί με τα πρόσωπα του έργου. Ίσως κάποιοι, ελπίζω λίγοι, να δουν τον εαυτό τους. Το έργο μιλάει για το ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να βρουν την ευτυχία μέσα από τα λίγα που έχουν

Η νύχτα της Ιγκουάνα – Οι ηθοποιοί

Στο έργο συναντάμε τα αγαπημένα μοτίβα του συγγραφέα· εύθραυστοι χαρακτήρες απελπίζονται και ταλαντεύονται μεταξύ ενοχής και απόλαυσης.

Βυθισμένοι στη μοναξιά τους, αναζητούν παρηγοριά και κατανόηση, στην προσπάθειά τους να συνδεθούν με τους άλλους. Πρόσωπα που δοκιμάζονται σε έναν αγώνα αντοχής, παλεύοντας για την αποδοχή και τη συμφιλίωση με τις σκοτεινές τους πλευρές και με τους δαίμονές τους.

«Να σας πω ότι πεθαίνω για τον Τένεσι Ουίλιαμς» μου αποκαλύπτει η ηθοποιός Κλειώ Δανάη Οθωναίου, «Για αυτό αποφάσισα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός. Είδα το Λεωφορείο ο Πόθος στα 18 μου και είπα ότι δεν θα πεθάνω αν δεν παίξω την Μπλανς ΝτιΜπουά, αλλά γενικώς εννοούσα τον Ουίλιαμς. Τελικά είναι η πρώτη φορά που κάνω Τενεσί Ουίλιαμς και τρελαίνομαι για τον κόσμο του, όπου επικοινωνώ εγώ πάρα πολύ με αυτόν. Γιατί προσωπικά είναι ένας άνθρωπος με έναν ψυχισμό που κατανοεί αυτούς τους ανθρώπους, γιατί κι εγώ δεν είμαι και ο πιο ισορροπημένος άνθρωπος στον κόσμο. Έχω κυκλοθυμίες και αντιλαμβάνομαι πολύ καλά τι θα πει να υποφέρει κάνεις από δαίμονες. Έχω ακόμα ένα κοινό με τον συγγραφέα. Ότι μεγάλωσα σε ένα σπίτι με Προτεσταντικό παρελθόν, η γιαγιά μου είναι Ευαγγελική και ο πατέρας μου, οπότε την κουλτούρα των Προτεσταντών την γνωρίζω πάρα πολύ καλά, και έχω μεγαλώσει και εγώ με αυτήν μέσα στο σπίτι.»

Για τον ρόλο της Μαξίν όπου υποδύεται, η κ. Οθωναίου αναφέρει στην Parallaxi «Είμαι σίγουρη ότι θα σου πούνε όλοι ότι πιο ταιριαστή από την Οθωναίου για το ρόλο αυτό, δεν θα βρεις. Γιατί βεβαίως οι άνθρωποι αμέσως, πολύ εύκολα κριτικάρουν. Η Μαξίν έχει σεξουαλικότητα, έχει δύο νεαρούς μεξικανούς που είναι casual lovers, και έχει χάσει και τον άντρα της και φαίνεται να μην πενθεί πολύ. Βέβαια εγώ πιστεύω ότι πενθεί πολύ. Όταν λοιπόν οι άνθρωποι βλέπουν μία γυναίκα που επιτρέπει να έχει μία ζωντανή σεξουαλικότητα, αμέσως την κριτικάρουν και επειδή εγώ γενικώς έχω αυτή τη φήμη στο χώρο, την οποία την υπερασπίζομαι και τη χαίρομαι και ποτέ δεν προσπάθησα να πείσω κανέναν να με αποδεχτεί ως φρόνιμη και σοβαρή, κάποιοι θα σκεφτούν πως έχω άμεση σχέση με το ρόλο. Όταν μου είπαν ότι θα φορέσω τα ρούχα που φοράω και θα είναι το μπούστο μου έξω σκέφτηκα αμέσως τι θα ακούσω πάλι. Τι έχω δηλαδή να ακούσω πάλι σε αυτή την πόλη… αλλά δεν με νοιάζει αυτό. Με νοιάζει να είμαι χαρούμενη και ζωντανή. Έχω μία σκηνή, θα στο ομολογήσω αυτό, που μου είπε η Ελένη πώς πρέπει να περπατήσω και να είναι σαν να κάνω έρωτα με το κοινό. Πρέπει δηλαδή να είμαι πάρα πολύ λάγνα και πάρα πολύ ερωτική. Της είπα λοιπόν χθες ότι εγώ είμαι εύθραυστη και συνεσταλμένη, μην κοιτάς τι λένε. Είναι για μένα λοιπόν αυτός ο ρόλος μία υπέρβαση κι ας μην το πιστεύουν κάποιοι.»

Ο Γιώργος Κολοβός, είναι ένας εξαιρετικός Σάνον σε αυτή την παράσταση, κι όπως λέει, «Το έργο το είχα δει όταν ήμουν 16 χρονών. Το είχα ερωτευτεί. Αυτός λοιπόν ήταν και ένας από τους λόγους που ήθελα να είμαι σε αυτή την παράσταση. Όταν έγινε η πρώτη διανομή λοιπόν δεν ήμουν εγώ, αλλά όταν οι συγκυρίες άλλαξαν την κατάσταση και επικοινώνησε η κυρία Γκασούκα μαζί μου εγώ έμεινα με το στόμα ανοιχτό, γιατί το είχα ξεγράψει. Εγώ κάνω τον πρώην αιδεσιμότατο Σάνον, ο οποίος αρέσκεται να κάνει διάφορα πράγματα που δεν είναι σωστά. Είναι ένας τύπος βλάσφημος, έχει αποκηρύξει τη θρησκεία με πολύ άσχημο τρόπο όμως, τον πέταξαν έξω, ταυτόχρονα του αρέσει να χουφτώνει κοριτσάκια πολύ μικρότερα της ηλικίας που πρέπει να τα πιάνουμε. Αυτό μάλιστα το κάνει συνέχεια, το κάνει και στο έργο εδώ, και τιμωρείται για αυτό. Με ένα κάρο δαίμονες μέσα του, αφού δεν μπορεί να ελέγξει ούτε τα πάθη του, ούτε τα συναισθήματά του και τα ονομάζει ο ίδιος δαίμονες, με αποτέλεσμα να έχει κάνει έναν δεύτερο εαυτό. Αυτό λοιπόν βλέπουμε να αλλάζει σιγά σιγά όταν γνωρίζει τη Χάνα, έναν άγγελο επί της γης. Αυτή του εξηγεί ότι υπάρχει και το έλεος. Κάτι που ο ίδιος έχει αγνοήσει πλήρως. Έχει τρεις θεού το έργο, τον Θεό που πιστεύει ο Σάνον ότι πιστεύουν οι άλλοι, ο Θεός που πιστεύει ο ίδιος και ο ελεήμων Θεός της Χάνα. Αυτός ο κόσμος του Ουίλιαμς βέβαια, έρχεται πάντα σε σύγκριση με το κοινό. Μία ιδρωμένοι φτωχοδιαβολική κατάσταση μέσα σε ένα καλοκαιρινό ξενοδοχείο του πουθενά, όπου κανένας δεν μπορεί να το παίξει Σούπερμαν, ένα συνονθύλευμα συναισθημάτων είναι αυτό που θα πάρει το κοινό. Γιατί είναι γεμάτο ένταση το έργο, γεμάτο προσπάθεια να αποδεχτείς ποιος είσαι και τι γίνεται γύρω σου, κι αν δεν το αποδεχτείς τουλάχιστον να ηρεμήσεις μέσα σε αυτό. Δεν υπάρχει απαραίτητη λύση στο έργο αλλά υπάρχει ηρεμία του να αποδεχτεί κάποιος τον εαυτό του.»

Η Γιολάντα Μπαλαούρα εξηγεί το έργο, λέγοντας πως «Προσωπικά κάθε φορά που βλέπω τις πρόβες και ανακαλύπτω ξανά και ξανά το έργο, συνειδητοποιώ ότι ο Τένεσι Ουίλιαμς κάνει έναν απολογισμό όλων των έργων που έχει γράψει και της ζωής του αλλά και της ζωής γενικότερα. Αυτοί οι άνθρωποι μιλάνε συνέχεια για ταξίδια χωρίς κανείς να ταξιδεύει. Έχω καταλήξει λοιπόν στο συμπέρασμα ότι το πιο συναρπαστικό ταξίδι που κάνουμε οι άνθρωποι, είναι αυτό το ταξίδι που κάνουμε μέσα από τους άλλους, να γνωρίσουμε και να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας. Αυτή η κούνια, που είναι το λίκνο, στην παράσταση, εμένα μου θυμίζει το ντιβάνι του ψυχαναλυτή, και έρχεται η Χάνα εκεί και γίνεται όλη αυτή η συζήτηση με τον Σάνον, όπου ουσιαστικά είναι η σχέση που δημιουργεί ο θεραπευόμενος με τον θεραπευτή του. Ο ρόλος μου, η Φέλοους, είναι ένα κομμάτι από τη Χάνα, όπως και η μικρή η Σάρλοτ είναι ένα κομμάτι από τη Μαξίν. Γιατί οι δύο είναι που έχουν ερωτική ζωή, ενώ οι άλλες δύο δεν έχουν. Επίσης θεωρώ ότι είναι ένα έργο εξαιρετικά επίκαιρο, παρόλο που έχει γραφτεί πριν τόσα χρόνια, γιατί άπτεται πάνω στο θέμα αυτό της σεξουαλικής κακοποίησης και της πατριαρχίας, και της κακοποίησης των ανηλίκων και μας δίνει τη δυνατότητα να το δούμε και από την πλευρά του θύτη και από την πλευρά του θύματος. Εμείς φιλοδοξούμε ότι όταν τελειώσει η παράσταση, οι άνθρωποι που μετά θα πάνε να πιούν ένα ποτό να καθίσουν και να συζητήσουν πάνω στην παράσταση. Νομίζω άλλωστε ότι αυτό είναι το ζητούμενο των παραστάσεων. Να δημιουργηθούν ερωτήματα και οι τηλεθεατές να μπουν σε μία διαδικασία συζήτησης, στοχασμού, αναζήτησης γιατί αν φύγεις από την παράσταση και δεν μιλάς για αυτή κάτι δεν έχει πετύχει. Η Ελένη Γκασούκα είναι από τους σκηνοθέτες που αγαπώ να δουλεύω μαζί τους. Έχουμε καταλάβει πλέον όλοι ότι είναι πολύ σημαντικό να δουλεύουμε με σκηνοθέτες που είναι ευγενικοί και σέβονται τους ηθοποιούς.» αναφέρει η γνωστή ηθοποιός, που φέτος βλέπουμε και σε δύο τηλεοπτικές δουλειές, «Είμαι πολύ χαρούμενη γιατί συμμετέχω στο καστ από δύο σειρές τηλεοπτικές που τις αγαπώ πάρα πολύ, γιατί έχουν μία ποιότητα και θέλουν κάτι να πουν στον κόσμο. Η μία είναι Τα καλύτερά μας χρόνια που παίζουμε για τρίτη χρονιά στην ΕΡΤ φέτος και η δεύτερη είναι η Στοργή στον ΣΚΑΪ με ένα εξαιρετικό καστ ηθοποιών και πραγματικές ιστορίες. Νομίζω λοιπόν ότι και η τηλεόραση στην εποχή που ζούμε πρέπει να αναλάβει πέρα από το ρόλο της διασκέδασης και ένα ψυχαγωγικό χαρακτήρα και χαίρομαι γιατι φέτος είμαι σε δουλειές που άγουν την ψυχή»

Από την άλλη, η Άννη Τσολακίδου, που υποδύεται την Χάνα, αναφέρει: «Εγώ κάνω τη Χάνα, όπου μαζί με τον παππού μου ταξιδεύουμε. Είμαι ζωγράφος και ο παππούς μου είναι ποιητής. Έτσι βγάζουμε τα προς το ζην. Η Χάνα προσεγγίζει τους ανθρώπους με έναν πολύ διαφορετικό τρόπο από αυτό που συνήθως συναντάμε. Μπαίνει μπροστά πάντα η καλοσύνη, η ευγένεια, ο ανθρωπισμός, κάτι που το έχουμε ανάγκη στην εποχή μας και έτσι δημιουργεί σχέσεις περισσότερο ψυχικές παρά σαρκικές όπως γίνεται με τη Μαξίν. Πάντα οι άνθρωποι όταν συναντιώνται μεταξύ τους μεταμορφώνονται κιόλας. Η Ελένη Γκασούκα που έκανε τη σκηνοθεσία, ήθελε να δώσει ένα τέλος στη Χάνα όπου φεύγει μόνη της. Από αυτό ξεκίνησε και η διαδρομή μου μέσα στο ρόλο. Ήταν το σημάδι που με έκανε να σκεφτώ πράγματα για τη Χάνα. Τη σκέφτηκα λοιπόν σαν έναν ιεραπόστολο, που γυρνάει από εδω και από εκει ζωγραφίζοντας, αλλά και προσπαθώντας να προσεγγίσει τους ανθρώπους με έναν διαφορετικό τρόπο. Να μπαίνει στα προβλήματά τους, δεν ξέρω αν τα λύνει ή όχι, αλλά μπορεί να μην είναι αιχμηρή, να μην έχει κακίες, και ως άνθρωπος να φέρει αγάπη. Δεν θέλω να τελειώσουν οι πρόβες γιατί ξέρω ότι θα αρχίσουν οι παραστάσεις και θα τελειώσουν και αυτές. Είναι σαν ένα όνειρο ζωής που πραγματοποιήθηκε. Είναι μεγάλη τύχη να δουλεύουμε με την Ελένη. Για όλους μας ήταν ένα διαφορετικό κλίμα από ότι συναντούσαμε σε άλλες παραστάσεις. Εδώ ήρθαν τόσο ομαλά όλα και γλυκά και ωραία…»

Τέλος, και λίγο πριν τους αφήσω να συνεχίσουν τις διορθώσεις τους, μίλησα με την Ιώβη Φραγκάτου που στην παράσταση είναι η 17χρονη Σάρλοτ

«Είναι αυτή που ουσιαστικά φέρνει αντιμέτωπο τον Σάνον με τη σκιά του, με τις σκέψεις του, με πράγματα που έχει διαπράξει στο παρελθόν και φέρνει μπροστά στο φως ό,τι αποφεύγει να δει ο ίδιος. Τον φέρνει αντιμέτωπο με ένα κομμάτι κρυμμένο του εαυτού του. Όλες οι γυναίκες του έργου ουσιαστικά είναι σαν να προσθέτουν ένα κομματάκι του χαρακτήρα του. Ένα αρνητικό κομμάτι. Αυτές οι τέσσερις γυναίκες ουσιαστικά είναι σαν να παρουσιάζουν την τέλεια γυναίκα. Η γυναίκα η αθώα, η γυναίκα που λειτουργεί με το ένστικτο, η γυναίκα που λειτουργεί με την ενέργεια, η γυναίκα η αυταρχική και αυτό είναι τέσσερις ρόλοι.»

«ΧΑΝΑ

Σέβομαι κάθε ανθρώπινο πλάσμα

που αγωνίζεται και έχει ουρλιάξει μέχρι θανάτου

για την αξιοπρέπειά του […]

και για το μερίδιο ανθρώπινης ζεστασιάς

που δικαιούται.»

Οι λίγοι που ήμασταν στην αίθουσα μετά το τέλος της πρόβας, δε σταματήσαμε να χειροκροτούμε συγκινημένοι. Η Ελένη Γκασούκα μας ευχαριστεί που μείναμε, γιατί έτσι «βοηθάμε τους ηθοποιούς» αναφέρει.

Φεύγοντας, το σίγουρο είναι πως παίρνεις μαζί σου λίγο (ή και πολύ) από το έργο. Το βγάζεις στην πόλη, το περιφέρεις και γίνεσαι φίλος του. Έτσι θα πρέπει βασικά. Από εκεί και πέρα, ο καθένας το παίρνει μαζί του στο σπίτι ή το αφήνει έξω, αδέσποτο να γυρνάει. Η παράσταση του ΚΘΒΕ που ξεκινάει την Παρασκευή 20 Οκτωβρίου, έχει τη διάθεση να σου δώσει. Μη χάσεις την ευκαιρία να πάρεις…

Η Νύχτα της Ιγκουάνα | Βασιλικό Θέατρο| Πρεμιέρα: Παρασκευή 28 Οκτωβρίου 2022

Συντελεστές

Μετάφραση: Δημήτρης Δημητριάδης, Σκηνοθεσία: Ελένη Γκασούκα, Σκηνικά – Κοστούμια: Κωνσταντίνος Ζαμάνης, Μουσική – Ηχητικός σχεδιασμός: Θοδωρής Οικονόμου, Φωτισμοί: Ζωή Μολυβδά Φαμέλη, Α΄ Βοηθός σκηνοθέτη: Άγγελος Κάλφας, Β΄ Βοηθός σκηνοθέτη: Χρίστος Νταρακτσής, Βοηθός σκηνογράφου -ενδυματολόγου: Δανάη Πανά, Οργάνωση παραγωγής: Marleen Verschuuren

Παίζουν (με σειρά εμφάνισης): Κλειώ Δανάη Οθωναίου (Μαξίν Φολκ), Γιώργος Κολοβός (Αιδεσιμότατος Λάρι Σάνον), Άννη Τσολακίδου (Χάνα Τζελκς), Κώστας Σαντάς (Τζόναθαν Κόφιν), Γιολάντα Μπαλαούρα (Τζούντι Φέλοους), Ιώβη Φραγκάτου (Σάρλοτ Γκούντολ), Χρίστος Νταρακτσής (Τζέικ Λάτα, Ταξιδιώτισσα), Μανώλης Φουντούλης (Χανκ, Ταξιδιώτισσα), Λευτέρης Δημηρόπουλος (Πέδρο), Νίκος Τσολερίδης (Πάντσο)

*Έκτακτη αντικατάσταση για το πρώτο τριήμερο, στον ρόλο του Πάντσο: Άγγελος Κάλφας