Είναι η πραγματικότητα μια «κατασκευασμένη» ψευδαίσθηση;

Μια φρέσκια, από πολλές απόψεις τολμηρή παράσταση με άποψη, την οποία η Σουζάνε Κένεντι, με τη βοήθεια των εξαιρετικών εικονικών προτάσεων του συνεργάτη της Markus Selg, υποστηρίζει από την αρχή μέχρι το τέλος και κερδίζει τις εντυπώσεις.

Ένα έκτακτο δείγμα σκηνικής γραφής (και εικονοπλασίας) που περνά με την άνεση του αυτονόητου, χωρίς ρεαλιστικά υποστυλώματα, χωρίς ψυχολογισμούς, χωρίς γραμμικότητες και προφανή αίτια και αιτιατά, από τον κόσμο του μεταμοντέρνου στον κόσμο του μετα-ουμανιστικού και της διαδικτυακής κουλτούρας, με γέφυρα το πάσχον σώμα της πρωταγωνίστριας Άντζελα.

Η γραφή (και η σκηνοθεσία) της Κένεντι (και ο εικονικός κόσμος του Selg) ακολουθούν από κοντά καρέ-καρέ το οδοιπορικό της ηρωίδας-influencer από το δωμάτιο-στούντιο όπου μένει και επικοινωνεί με τους followers της μέχρι την αδιευκρίνιστη «Έξοδο/Exit» (προς τα πού, άραγε;), σκιαγραφώντας στην πορεία ένα γκρίζο οδοιπορικό φορτωμένο με όλα τα καίρια ερωτήματα και αδιέξοδα της εποχής:

Τι είναι σώμα; Τα είναι αυθεντικό και τι κόπια; Τι είναι χρόνος; Τι είναι τόπος; Τι είναι οικογένεια; Τι είναι σχέση; Τι είναι αγάπη; Τι σημαίνει “ανήκω”; Τι σημαίνει ζω; Τι σημαίνει απώλεια και τι θάνατος; Τι σημαίνει θεατρικότητα και εν τέλει, και πάνω από όλα, τι σημαίνει πραγματικότητα; Μήπως μια «κατασκευασμένη» ψευδαίσθηση; Και εάν όντως αυτό είναι, πώς βγαίνει κανείς από αυτή ή μήπως δεν χρειάζεται;

Με συνεχείς ταλαντώσεις ανάμεσα στο Είναι και το Φαίνεσθαι, το πρόσωπο και το προσωπείο, τον λόγο και το σώμα, την υλικότητα/παρουσία του «εδώ και τώρα» της παράστασης και την εικονικότητα/απουσία του «εκεί και τότε» των διεργασιών του νου, η Κέννετι πλέκει ένα εξαιρετικής σύλληψης και υψηλής αισθητικής και εκτέλεσης θέαμα που καθηλώνει.

Ένα αλλιώτικο θέαμα, με ψυχρή κρούστα (κάποιος ίσως θα έλεγε “γερμανικό φλέγμα”) αλλά φλεγόμενη εσωτερικότητα. Ένα θέαμα που ο θεατής θα μπορούσε να το δει και ως θέαμα τόπων του ψυχισμού, θέαμα που ειδολογικά δεν ανήκει αποκλειστικά πουθενά, καθώς αγγίζει και τον χώρο της επιστημονικής φαντασίας και τον χώρο της διαδικτυακής δραματουργίας και τον χώρο του stream of consciousness κατά το πρότυπο των μοντερνιστών (βλ. Προύστ, λ.χ.), και τον κόσμο των «ονειροπαρμένων» σουρεαλιστών και των «εκτός τόπου και χρόνου» παράλογων και βεβαίως, και πάνω από όλα, των μεταμοντέρνων και μετα-ουμανιστών αποδομιστών. Μια ανοίκεια, υβριδική πρόταση (μας το λέει και ο τίτλος, άλλωστε: “A Strange Loop”–Μια παράξενη λούπα) που υποστηρίζεται με καθαρότητα, πειθώ και γνώση των εργαλείων κατασκευής. Μια πρόταση που προβληματίζει, ξεβολεύει και δεν κλείνει. Η σιωπή της Αντζελας στο τέλος αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά και ανεπίδοτα. Συνεχίζουν να ρέουν, αρνούμενα οποιαδήποτε σταθερότητα. Η αναζήτηση του νοήματος της ζωής, φαίνεται να λέει η Κένεντι, δεν έχει ημερομηνία λήξης.

Από όλες τις δουλειές της Κένεντι που έχω δει αυτήν τη θεωρώ την πληρέστερη, την πιο απαιτητική, την πιο σύνθετη και πιο αποκαλυπτική. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχουμε ένα καλό δείγμα του θεάτρου του αύριο, που αξιοποιεί περίτεχνα τη δυναμική που κρύβει η συνάντηση δύο «μηχανών» (ανα)παραγωγής του πραγματικού: η μηχανή του θεάτρου και η μηχανή της τεχνολογίας.

Πολύ καλά έπραξε το Φεστιβάλ Αθηνών και την ενέταξε στον φετινό του προγραμματισμό. Μια εμπειρία που δεν είναι σαν τις άλλες. Unhomelike and Mesmerizing.