Mprikia Kollame στο Γεντί Κουλέ

Με αφορμή την παράσταση «Γεντί Κουλέ. Ο νόμος της σιωπής. Work in progress» που θα λάβει χώρα στο Γεντί Κουλέ  την Κυριακή 3 Iουλίου, μιλήσαμε με τα ιδρυτικά μέλη της ομάδας Mprikia Kollame.

Λίγα λόγια για τα μέλη:

Βίκη Φραγκούδη: Γεννήθηκε και ζει στην Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, στη σχολή Καλών Τεχνών, στο Τμήμα θεάτρου. Φοίτησε επίσης και στην Ανωτέρα Δραματική σχολήΊασμος. Διδάσκει θέατρο σε παιδιά ενώ έχει συνεργαστεί με τον δήμο Θεσσαλονίκης αλλά και τον δήμο ΝεάποληςΣυκεών. Συνεργάστηκε με το ΚΘΒΕ σε διάφορα big days και στα παιδικά θεατρικά εργαστήρια. Συμμετείχε σε πλήθος παραστάσεων σε φεστιβάλ, την Biennale νέων καλλιτεχνών και τα Δημήτρια. Αποτελεί ιδρυτικό μέλος της ομάδας Mprikia Kollame.

Γιάννα Αναγνώστου: Γεννήθηκε και ζει στην Θεσσαλονίκη. Έχει φοιτήσει στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, στη Σχολή Καλών Τεχνών στο τμήμα θεάτρου. Ασχολείται με την συγγραφή και την σκηνοθεσία. Ιδρυτικό μέλος της ομάδας Mprikia Kollame.

Νικολίνα Γκάλλιου: Γεννήθηκε και ζει στη Θεσσαλονίκη. Σπούδασε στο τμήμα θεάτρου της σχολής καλών τεχνών του ΑΠΘ. Έχει επίσης συνεργαστεί με το ΚΘΒΕ σε διάφορα bigdays και στα παιδικά θεατρικά εργαστήρια. Ιδρυτικό μέλος της ομάδας Mprikia Kollame.

-Πείτε μου δυο λόγια για το πώς αποφασίσατε να κάνετε την ομάδα.

Βίκη: Η ομάδα δημιουργήθηκε με γνώμονα την ανάγκη μας να κάνουμε θέατρο, να πειραματιστούμε και να δοκιμαστούμε σε νέα πράγματα που μέχρι τώρα δεν είχαμε την δυνατότητα. Να δημιουργήσουμε κείμενα και  συνθήκες δικές μας, να γνωρίσουμε νέους ανθρώπους και να συμπορευτούμε με νέους καλλιτέχνες. Αυτό αποτελεί δίκοπο μαχαίρι, αφού υπάρχει από την μία πλευρά η χαρά της δημιουργίας από το απόλυτο μηδέν, με όλο το τρέξιμο και τον κόπο που αυτό συνεπάγεται. Από την άλλη πλευρά, έχεις σύμμαχο αλλά και ανταγωνιστή τον εαυτό σου, πράγμα πολύ δύσκολο αν θέλεις να κρατήσεις την ισορροπία σου αλλά ταυτόχρονα και να εξελιχθείς μέσα από την δουλειά σου.

Νικολίνα: Η ομάδα προέκυψε από την κοινή αγάπη για το θέατρο. Τα θεατρικά χνώτα μας ταίριαζαν κι έτσι είπαμε δειλά να κάνουμε μια ομάδα δική μας για να πειραματιστούμε, να δοκιμάσουμε να δημιουργήσουμε δικά μας πράγματα. Βέβαια όταν το αποφασίσαμε δεν γνωρίζαμε πολλά πράγματα που θα μπορούσαν να μας κάνουν να αλλάξουμε γνώμη. Ευτυχώς το πείσμα μας και η θέληση μας ήταν πολύ ισχυρότεροι παράμετροι.

-Και το όνομα αυτής πώς προέκυψε; Ομολογουμένως είναι πρωτότυπο και παιχνιδιάρικο.

Βίκη: Το όνομα προέκυψε μέσα από μια πολύ ευχάριστη διαδικασία! Επειδή μας αρέσουν τα λογοπαίγνια, θέλαμε να βρούμε κάτι παιχνιδιάρικο και φρέσκο, να το ακούς και να σου μένει. Και έτσι, ένα κρύο βράδυ του Νοέμβρη, ανάμεσα σε παρεϊστικη διάθεση και πολύ γέλιο, προέκυψε το όνομα Mprikia Kollame. Λίγες στιγμές αργότερα μάθαμε πως ήταν η πραγματική δουλειά ενός ηθοποιού, ο οποίος στην προσπάθεια του να βγάλει τα προς το ζην-αφού δεν μπορούσε να ζήσει από το θέατρο-  κολλούσε μπρίκια!

Νικολίνα: Αυτό ακριβώς θέλαμε. Κάτι νεανικό, παιχνιδιάρικο, που σου μένει. Από την αρχή σκεφτόμασταν λογοπαίγνια και κάπως έτσι προέκυψε το Mprikia Kollame. Στη συνέχεια μάθαμε την ιστορία της φράσης… Ένας ηθοποιός για βιοποριστικούς λόγους κολλούσε μπρίκια και όταν τον ρωτούσαν αν το επάγγελμά του είναι η υποκριτική αυτός απαντούσε «όχι, μπρίκια κολλάω».

-Τι δυσκολίες συναντήσατε κατά τη διάρκεια της διαδικασίας υλοποίησης της ομάδας;

Βίκη: Οι δυσκολίες ήταν κυρίως πρακτικές. Η γραφειοκρατία που συναντάς- όπως και σε κάθε άλλο τομέα της Ελληνικής πραγματικότητας-ήταν σχεδόν αποθαρρυντική. Χρειάζεται πείσμα, υπομονή αλλά και γερό στομάχι για να τα καταφέρεις! Ωστόσο, είναι τόσο ευχάριστη και δημιουργική αυτή η συνύπαρξη που δεν μπορείς παρά να τα ξεχάσεις όλα και να μείνεις στο αποτέλεσμα.

Νικολίνα: Και το όνομα αυτής γραφειοκρατία. Μπορεί να σε αποθαρρύνει αλλά αν έχεις υπομονή το κέρδος που αποκομίζεις κάνει αυτή τη διαδικασία μια ξεκαρδιστική ιστορία για βράδια σε παραλίες με μπύρες και κιθάρα.

-Θα ενθαρρύνατε κι άλλους νέους ηθοποιούς να το κυνηγήσουν με αυτόν τον τρόπο;

Βίκη: Αν και όπως ήδη ειπώθηκε δεν είναι ιδιαίτερα εύκολο, φυσικά και θα ενθαρρύναμε νέους ηθοποιούς και καλλιτέχνες να το κυνηγήσουν με τον ίδιο τρόπο. Οι άνθρωποι δουλεύοuμε καλύτερα σε ομάδες, πιο αποτελεσματικά και πιο δημιουργικά.

Νικολίνα: Προσωπικά, θεωρώ πως μια ομάδα σου προσφέρει μια «οικογενειακή ασφάλεια». Αν καταφέρεις να βρεις ανθρώπους που η τρέλα σου και οι παραξενιές σου συνάδουν με τις δικές τους είσαι τουλάχιστον τυχερός. Ίσως το βλέπω λίγο ρομαντικά γιατί η φιλία και η συνεργασία δεν είναι το ίδιο πράγμα αλλά σε κάθε περίπτωση το θέατρο είναι ομαδικό άθλημα και η εμπιστοσύνη μεταξύ των μελών απαραίτητο συστατικό. Επομένως, δεν θα ενθάρρυνα μόνο αλλά θα συμβούλευα κάποιον να επιλέξει πολύ προσεκτικά τους ανθρώπους με τους οποίους θέλει να δουλέψει.

-Πώς βλέπετε τα πράγματα στον καλλιτεχνικό τομέα και δη στο θεατρικό κομμάτι αυτήν την εποχή στη χώρα;

Βίκη: Δυστυχώς η Ελληνική πραγματικότητα δεν είναι εύκολη για κανέναν τομέα πια. Ο καλλιτεχνικός τομέας περνούσε ανέκαθεν δύσκολα, ακόμα και όταν φαινομενικά τα πράγματα πήγαιναν καλά. Δεν είναι εύκολο να επιβιώσεις από την τέχνη σου και μόνο, αλλά θα τα καταφέρουμε.  Όπου υπάρχει θέληση υπάρχει και τρόπος.

Νικολίνα: Δύσκολος τομέας σε μια δύσκολη εποχή. Αλλά πότε δεν ήταν; Κακά τα ψέματα οι άνθρωποι που ζουν κάνοντας θέατρο πάντα ήταν λίγοι. Ίσως αυτό όμως να μας δίνει και μια ώθηση, ένα πείσμα αν θες. Ένα «όχι δεν θα το βάλω κάτω». Ίσως και μια πηγή έμπνευσης.

-Η Θεσσαλονίκη προσφέρει ευκαιρίες για τους νέους ηθοποιούς;

Βίκη: Τα τελευταία χρόνια υπάρχει ένας καλλιτεχνικός αναβρασμός στην πόλη μας και αυτό είναι εξαιρετικά ευχάριστο. Δημιουργούνται μικρές θεατρικές ομάδες και υπάρχει γενικότερα μια κίνηση, μια νέα είσοδος, ένα νέο αίμα.  Υπάρχουν βέβαια και οι μεγαλύτεροι θίασοι, οι χρόνια καθιερωμένοι και εδραιωμένοι στον χώρο που επίσης τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει και “ανοίγουν” περισσότερο, απευθυνόμενοι σε νέους ηθοποιούς. Και αν μη τι άλλο αυτό είναι πολύ αισιόδοξο.

Νικολίνα: Παρατηρούμε, όντως, κάτι πολύ αισιόδοξο τα τελευταία χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Πολλές νέες ομάδες. Αυτό σημαίνει ότι όλο και περισσότεροι νέοι άνθρωποι του χώρου έχουν την ανάγκη να εκφραστούν μέσα από το θέατρο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι έχει δημιουργηθεί ένα κίνημα «δημιουργούμε την ευκαιρία που ψάχνουμε» (είπαμε τα βλέπω λίγο ρομαντικά κάποια πράγματα).

-Θα σκεφτόσασταν ποτέ να κατεβείτε στην Αθήνα μόνιμα;

Βίκη: Προσωπικά, έχω μάθει να μην αποκλείω τίποτα. Η Αθήνα με ιντριγκάρει σαν πόλη, μου αρέσει η μοναξιά που κουβαλάει και οι αντιθέσεις που την διέπουν.  Ωστόσο, η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη μου. Εδώ γεννήθηκα, εδώ μεγάλωσα και εδώ δημιουργώ. Το πιθανότερο λοιπόν είναι να με φάνε τα χιλιόμετρα και τα πέρα δώθε!

Νικολίνα: Στην παρούσα φάση δεν προγραμματίζουμε κάτι τέτοιο αλλά ποτέ μη λες ποτέ. Η Αθήνα εξάλλου είναι μια όμορφη πόλη με περισσότερες επιλογές. Και φυσικά ένα νέο ξεκίνημα είναι πάντα ευπρόσδεκτο!

– Συνηθισμένο θέμα συζήτησης, ίσως, αλλά θα ήθελα και τη δική σας οπτική πάνω σε αυτό. Γιατί τέχνη στον καιρό της κρίσης;

Βίκη: Η τέχνη είναι έκφραση. Είναι ένας διαφορετικός τρόπος να μιλήσεις, Ξεφεύγεις από τα συνηθισμένα και χρησιμοποιείς άλλα μέσα και τρόπους για να εκφράσεις πράγματα που σε συγκίνησαν, να θίξεις καταστάσεις που σε ενοχλούν αλλά και να μοιραστείς και να επικοινωνήσεις. Αν μπορούσαμε να εκφραστούμε όπως πραγματικά θα θέλαμε στην καθημερινότητα μας, η τέχνη δεν θα είχε την θέση που έχει σήμερα. Αλλά ο φόβος, το άγχος και η πίεση που ζούμε δεν μας αφήνουν να κάνουμε όσα θα θέλαμε, να πούμε όσα νιώθουμε. Και κάπου εκεί έρχεται η τέχνη. Και είναι ένας καλός τρόπος έκφρασης, ένα διέξοδο. Δεν είναι τυχαίο ότι η τέχνη ανθεί σε καιρούς κρίσης, ότι οι πιο παραγωγικές περίοδοι είναι εκείνες των πολέμων και των αναταραχών.

Νικολίνα: Γιατί τέχνη πάντα! Για εμάς και για τους θεατές μας. Για εμάς γιατί έχουμε την ανάγκη να εκφραζόμαστε και να μοιραζόμαστε τις ανησυχίες μας με τον κόσμο. Για όλους όσους έχουν την ανάγκη να πάνε στο θέατρο για τους δικούς τους λόγους. Βέβαια αυτό δημιουργεί και μια τεράστια ευθύνη σε όλους εμάς που ασχολούμαστε με την τέχνη να προσφέρουμε κάτι αξιόλογο.

-Η σύλληψη της ιδέας του Γεντί Κουλέ πώς προέκυψε; Είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον που τουλάχιστον στην Ελλάδα -αν δεν κάνω λάθος- βλέπουμε για πρώτη φορά -κι αν όχι είναι κάτι σπάνιο στο σύνολό του εδώ ως τρόπος παρουσίασης μιας θεατρικής δουλειάς.

Βίκη: Από μικρή με εξίταρε το να είσαι Θεσσαλονικιός και να μην έχεις επισκεφθεί τον Λευκό Πύργο, τα κάστρα, το Γεντί Κουλέ και να μην γνωρίζεις την ιστορία τους. Η ιδέα προέκυψε σε πλήρη σύμπνοια με την Νικολίνα, σκηνοθέτη της ομάδας, με την οποία θέλαμε να προσεγγίσουμε το μνημείο με μια ματιά διαφορετική, που να ξεφεύγει από μια συνηθισμένη ξενάγηση,  να σε συνδέει με το μνημείο με τρόπο βιωματικό. Στόχος μας είναι ο θεατής να μάθει κάποια πράγματα για το μνημείο αλλά και να νιώσει για λίγο κάτοικος των φιλόξενων εγκαταστάσεων των φυλακών Επταπυργίου.

Νικολίνα: Η (πολύ γενική) ιδέα μιας «διαδραστικής ξενάγησης» με εμβόλιμα θεατρικά στοιχεία προέκυψε από μια έμπνευση της στιγμής σε διακοπές στο εξωτερικό. Μετά από μεγάλη συζήτηση αποφασίσαμε ότι το Γεντί Κουλέ είναι αυτό που θα στεγάσει αυτή την ιδέα. Στην αρχή ήταν κάτι πολύ γενικό και άμορφο. Από τον πρώτο χρόνο της έρευνας πήρε δειλά-δειλά μορφή. Σήμερα μετά από τρία χρόνια έρευνας –ανεξάντλητης πάντα μαθαίνουμε πράγματα και δουλειάς η ιδέα εξελίσσεται και παίρνει ακόμα μορφή. Ποιος ξέρει τη συνέχεια…

-Μιλήστε μου για τις δυσκολίες που συναντήσατε προκειμένου να πραγματοποιήσετε την ιδέα του Γεντί.

Βίκη: Για ακόμα μια φορά θα απαντήσω η γραφειοκρατία. Η διαδικασία για να πάρεις άδεια για προσωρινή παραχώρηση του μνημείου είναι πολύ απαιτητική, αγχωτική και χρονοβόρα.  Επιπλέον, η  Εφορία Αρχαιοτήτων πόλης αντιμετωπίζει και σοβαρή έλλειψη προσωπικού, κάτι που δυσχεραίνει τρομερά την όλη διαδικασία. Ευτυχώς, μέσα σε όλο αυτό οι υπάρχοντες υπάλληλοι ήταν εξαιρετικά συνεργάσιμοι και επικοινωνιακοί και το έκαναν όσο πιο εύκολο μπορούσαν.

Νικολίνα: Θα καταντήσω γραφική αν μιλήσω κι εγώ ξανά για την ελληνική γραφειοκρατία άλλα η αλήθεια είναι ότι όλοι έχουμε μια εμπειρία να διηγούμαστε. Πέρα απ’ αυτό όμως και σαν εγχείρημα να το δεις έχει τις δυσκολίες του. Έχεις να διαχειριστείς έναν όγκο πληροφοριών και γεγονότων, να τα φέρεις κοντά σου και μετά να πάρεις μια συναισθηματική απόσταση από αυτά. Να επιλέξεις τι θέλεις ο ίδιος να επικοινωνήσεις στο κοινό σου και με ποιον τρόπο θα το κάνεις. Εν τέλει το πιο δύσκολο για μένα ήταν να αποστασιοποιηθώ από την συναισθηματική φόρτιση που αποκόμισα η ίδια από όλο αυτό και ταυτόχρονα να τη μεταδώσω-προκαλέσω στους ηθοποιούς μου. Και στη συνέχεια να τους βοηθήσω να πάρουν κι αυτοί τη δική τους απόσταση. Ξέρω, ακούγεται λίγο κυκλοθυμικό, σκέψου όμως ότι τα περισσότερα βασίζονται σε αληθινές ιστορίες… Είναι κι αυτό το αίσθημα ευθύνης απέναντι σε αυτούς που τα έζησαν και η ιστορία τους δεν ακούστηκε ποτέ…

-Θα έχετε όμως να θυμάστε και πολλές όμορφες στιγμές.

Βίκη: Η παράσταση “Γεντί Κουλέ. Ο νόμος της σιωπής” είναι ένα projectπου είχαμε στο μυαλό μας δυο χρόνια. Έπειτα από δυο χρόνια συνεχούς έρευνας, συνεντεύξεων με κρατούμενους, φύλακες, εισαγγελείς και όχι μόνο, οι στιγμές που έχουν μείνει πίσω είναι πολλές και συγκλονιστικές. Όμορφες δεν ξέρω αν θα τις χαρακτήριζα, ωστόσο είναι στιγμές που αφήνουν σημάδια ανεξίτηλα και σε αλλάζουν σαν άνθρωπο.

Νικολίνα: Ποια να πρωτοθυμηθώ! Θα μπορούσα να εκδώσω τόμο με όμορφες στιγμές. Η πιο συγκινητική σίγουρα είναι το χειροκρότημα μετά από κάθε παράσταση. Και τα μάτια των θεατών. Η πιο αστεία τα διαστρέμματα και στα δύο μου πόδια μια εβδομάδα πριν την πρώτη παράσταση, τον Ιούνιο του 2015. Αστεία για τα παιδιά που στις πρόβες με φώναζαν «γιαγιάκα». Η αγαπημένη μου στιγμή όμως ή μάλλον καλύτερα οι αγαπημένες μου στιγμές είναι εκείνες οι πρόβες που η τρίχα μου σηκωνόταν από αυτό που έβλεπα ενώ το είχα δει τόσες φορές (μάλλον δεν τα κατάφερα και πολύ καλά με την αποστασιοποίηση που λέγαμε), που βούρκωνα και το έκρυβα πίσω απ’ τα γυαλιά ηλίου (και οι άλλοι έκαναν ότι δεν το έβλεπαν) γιατί ρε γαμώτο είναι υπέροχο να βλέπεις ότι υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι που συμμερίζονται την τρέλα σου και σε καταλαβαίνουν.

-Τι μάθατε μέσα από το συγκεκριμένο project και τι σας έμεινε τελικά από όλο αυτό.

Βίκη: Μάθαμε αληθινές ιστορίες ανθρώπων που δεν είχαν μιλήσει ποτέ. Μάθαμε πως είναι να βρίσκεσαι σε μια φυλακή χωρίς ελπίδα, με μόνο στόχο την επιβίωση με όποιο κόστος. Μάθαμε πως είναι να μην ξέρεις αν θα ξαναδείς τους δικούς σου, να μην γνωρίζεις ποιο ξημέρωμα θα είναι το τελευταίο σου. Μοιραστήκαμε τις αγωνίες ανθρώπων έγκλειστων και απομονωμένων από το ευρύ κοινό, που όμως δεν διαφέρουν και πολύ από τις δικές μας αγωνίες. Μάθαμε και τα όρια μας. Πόσο αντέχουμε, μέχρι που μπορούμε να προσπαθούμε.Και πως μπορούμε να ξεπερνάμε τα όρια μας για να βάζουμε τον πήχη λίγο ψηλότερα κάθε φορά.

Νικολίνα: Προσωπικά, θεωρώ ότι έχω εξελιχθεί πολύ καλλιτεχνικά και προσωπικά μέσα από αυτό το project.Μακάρι να μπορούσα να εξηγήσω ακριβώς όσα νιώθω, σίγουρα πιο ώριμη καλλιτεχνικά. Συνηθίζω να λέω πως το Γεντί δεν είναι παράσταση είναι εμπειρία. Πρώτα για όλους εμάς που το δουλεύουμε τόσο καιρό. Έχω αποκτήσει αρκετή γνώση κι έχω γνωρίσει πολλούς αξιόλογους ανθρώπους, ανεκτίμητα κέρδη για μένα.

-Πείτε μου δυο λόγια για το ίδιο το project, τι περίπου πρόκειται να δει ο κόσμος που θα μας τιμήσει με την παρουσία του την Κυριακή.

Βίκη: Πρόκειται ουσιαστικά για μια performanceπου βασίζεται και αφορμάται από τον χώρο και την πολύπαθη ιστορία του. Το Γεντί Κουλέ, ως νεκροταφείο ψυχών λειτούργησε για σχεδόν έναν αιώνα και βρίθει ιστοριών που μπλέκονται θεατρικά με μια ξενάγηση μέσα στον χώρο. Ο θεατής κινείται μέσα στις φυλακές, συναντά κρατούμενους, επισκέπτες και φαντάσματα, εισέρχεται στα άδυτα του Γεντί Κουλέ που δεν είναι προσβάσιμα στο ευρύ κοινό και φεύγει νιώθοντας και ο ίδιος κρατούμενος, με μια γλυκόπικρη γεύση στα χείλη.

Νικολίνα: Λόγω του βιωματικού ύφους της συγκεκριμένης παράστασης ο θεατής κυρίως θα νιώσει. Στόχος μας είναι να νιώσει έστω και για λίγο σαν κρατούμενος. Αυτό επιτυγχάνεται με τη μορφή μιας ξενάγησης με εμβόλιμα θεατρικά στοιχεία. Δεν πρόκειται φυσικά για μία απλή ξενάγηση, αλλά για μια θεατρική που εξυπηρετεί εκτός των άλλων και στην καθοδήγηση του θεατή μέσα στις φυλακές.

-Κάποια από τις ιστορίες που μάθατε κατά τη διάρκεια των ερευνών σας για το Γεντί που να σας έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση; Φαντάζομαι κάθε πληροφορία σχετική ήταν συγκλονιστική αλλά ίσως κάτι κυριάρχησε.

Βίκη: Όλες οι ιστορίες που ακούσαμε, διαβάσαμε ή μάθαμε ήταν συγκλονιστικές. Προσωπικά, αυτή που θα μου μείνει περισσότερο από όλες είναι η ιστορία της γυναίκας που υποδύομαι. Η γυναίκα αυτή κακοποιούνταν συστηματικά από τον άνδρα της μέχρι που αποφάσισε να του ρίξει δηλητήριο στο ποτό του. Αποδέχθηκε ήρεμα την ποινή της και καθόταν συνεχώς στο κελί της και έπλεκε κουρτινάκια για τα παράθυρα της φυλακής. Είναι απίστευτο το πόσο λεπτή είναι η γραμμή του να ξεπεράσεις τα όρια σου και να περάσεις από την απέναντι πλευρά.

Νικολίνα: Πραγματικά δεν ξέρω ποια απ’ όλες να διαλέξω. Κάθε ιστορία που μάθαινα ήταν κάτι το συγκλονιστικό. Ίσως όμως αυτές που με «ταρακούνησαν» περισσότερο ήταν οι πιο πρόσφατες από τη δεκαετία του 1980 γιατί μου φαίνονται πιο πρόσφατες και δεν έλαβαν χώρα σε καιρό πολέμου. Ακόμα και το γεγονός ότι λόγω υπερπληθυσμού τα κρεβάτια στους θαλάμους ήταν τρία στη σειρά, το ένα πάνω στο άλλο με αποτέλεσμα ο κρατούμενος που κοιμόταν στο τελευταίο να μην μπορεί να γυρίσει στο πλάι αφού ο ώμος του ακουμπούσε στο ταβάνι. Για μένα αυτό και μόνο είναι μια ιδιαίτερα χαρακτηριστική εικόνα των συνθηκών κράτησης.

-Κάτι που να σας συγκίνησε κατά τη διάρκεια των παραστάσεων ή ακόμη και των προβών;

Βίκη: Αυτό που με συγκίνησε αρχικά απίστευτα είναι  η ανταπόκριση της ομάδας. Όλοι οι συντελεστές, παλιά αλλά και νέα μέλη, αντιμετώπισαν το Γεντί με απίστευτη σοβαρότητα και σεβασμό και ας είμαστε όλοι μικροί σε ηλικία και ας μην έχουμε βιώματα ούτε από την Κατοχή, ούτε από την Χούντα ούτε καν από την δεκαετία του 1980. Σταθήκαμε σε αυτό με την μεγαλύτερη αξιοπρέπεια και θεωρώ ότι αυτό είναι και το κέρδος μας.

Νικολίνα: Το Γεντί Κουλέ από μόνο του δεν φημίζεται για τη φιλοξενία του. Ωστόσο, οι άνθρωποι της Εφορίας Αρχαιοτήτων από την αρχή μας βοήθησαν και μας έκαναν να νιώσουμε άνετα. Όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται ότι κάποιος νιώθει άνετα και οικεία μέσα σε ένα τέτοιο μέρος. Αυτό που με συγκινεί περισσότερο όμως είναι η σοβαρότητα με την οποία αντιμετώπισε όλη η ομάδα αυτή την προσπάθεια. Χωρίς να ξεχνάω φυσικά τις αυθόρμητες αντιδράσεις των θεατών στις παραστάσεις… Αξία ανεκτίμητη!

-Τις δύο προηγούμενες φορές που πραγματοποιήθηκε η συγκεκριμένη παράσταση ήταν όλες τις μέρες soldout. Το περιμένατε αυτό όταν πρωτοξεκινούσατε το τρέξιμο για την πραγματοποίηση αυτής της ιδέας;

Βίκη: Σίγουρα ήταν το επιθυμητό, να κάνουμε τις παραστάσεις και να τις επικοινωνήσουμε σε όσο το δυνατόν περισσότερο κόσμο. Ωστόσο, επειδή πρόκειται για ένα δύσκολο εγχείρημα,  όπου ο θεατής περπατάει και δεν κάθεται, ο ηθοποιός παίζει ουσιαστικά πάνω του, ο χώρος δεν έχει επαρκή φωτισμό ούτε βρίσκεται στο κέντρο της πόλης, η ανταπόκριση του κόσμου υπήρξε ειλικρινά συγκινητική.  Αξίζει να αναφέρουμε ότι και στις δυο σαιζόν υπήρξε και λίστα αναμονής η οποία ήταν εξίσου γεμάτη. Και οι αντιδράσεις των θεατών όμως μετά το τέλος της παράστασης ήταν κάτι που δεν περιμέναμε. Το πιο συγκινητικό ίσως γεγονός ήταν η επίσκεψη μετά από σχεδόν 30 χρόνια της κ. Χρυσούλας Γιαταγάνα στην παράσταση, της εισαγγελέως που έπειτα από ενδελεχή έρευνα κατάφερε να κλείσει το Γεντί Κουλέ. Τα λόγια της μας  έχουν σφραγίσει και θα τα κρατήσουμε ως παρακαταθήκη για το μέλλον.

Νικολίνα: Το ευχόμασταν και το θέλαμε με όλη μας την ψυχή. Δεν είμαι σίγουρη αν το περίμενα ακριβώς δεν το σκέφτηκα ποτέ. Χαίρομαι όμως που συνέβη. Και πιο πολύ χαίρομαι που άγγιξε, που συγκίνησε, που υπήρξε κόσμος που ήθελε να το ξαναδεί. Αυτή η ανταπόκριση σίγουρα ήταν κάτι πολύ περισσότερο από αυτό που περίμενα.

– Ο τρόπος παρουσίασης του συγκεκριμένου project έχει κάποια συγκεκριμένη ορολογία στη γλώσσα του θεάτρου;

Βίκη: Πρόκειται για μια sitespecificperformance, η οποία επικεντρώνεται στον χώρο στον οποίο πραγματοποιείται και διηγείται την ιστορία του. Η παράσταση αυτή λόγω της ιδιαιτερότητας του χώρου αλλά και της φύσης του projectδεν μπορεί να πραγματοποιηθεί σε άλλο χώρο.

Νικολίνα: Γενικά είναι περισσότερο κοντά στην performance. Ειδικάθεωρείταιsitespecificperformance, δηλαδήμιαperformanceπου αναφέρεται στο χώρο που συμβαίνει, όπως είπε και η Βίκη. Γι’ αυτό όντως δεν μπορεί να γίνει, αλλά ούτε και να προσαρμοστεί για να γίνει κάπου αλλού.

-Ποια είναι τα σχέδιά σας για την ομάδα στο μέλλον και ποιες οι προσδοκίες σας από τη συνεργασία αυτή;

Βίκη: Κάθε νέα συνεργασία είναι για εμάς ένα ταξίδι. Φιλοδοξούμε να συνεχίσουμε να ταξιδεύουμε με όμορφους συνεργάτες, να δημιουργούμε νέα projects, να συμπορευτούμε με ακόμα περισσότερους καλλιτέχνες της πόλης και όχι μόνο!

Νικολίνα: Κάθε συνεργασία έχει να σε διδάξει κάτι καινούργιο και σε εξελίσσει σαν άνθρωπο. Στόχος μας είναι να συνεργαστούμε με ακόμα περισσότερους υπέροχους, τρελούς ανθρώπους. Όσον αφορά αυτή τη συνεργασία για μένα η πραγματικότητα μέχρι στιγμής ήταν κάτι παραπάνω από τις αρχικές προσδοκίες. Οπότε δηλώνω τουλάχιστον ευγνώμων.

-Ετοιμάζετε κάτι καινούργιο σύντομα μετά το Γεντί;

Βίκη: Υπάρχουν άλλα τρίαprojectστα σκαριά, χρόνος αρκετός δεν υπάρχει για να τα υλοποιήσουμε και τα τρία! Το κάθε πράγμα στην ώρα του…

Νικολίνα: Σχέδια πάντα υπάρχουν και συγκεκριμένα τρία projectστα σκαριά. Όπως λέει και η Βίκη κάθε πράγμα στην ώρα του. Προσωπικά, μετά από όλο αυτό θέλω μια κωμωδία. Είναι πρόκληση και ανάγκη ταυτόχρονα.

Τέλος θα ήθελα κι εγώ με τη σειρά μου να ευχαριστήσω πάρα πολύ τα κορίτσια που μου έδωσαν την ευκαιρία να αποτελέσω κομμάτι μιας τόσο ξεχωριστής, δυνατής και αξιόλογης δουλείας. Είναι κάτι πρωτόγνωρο σαν θεατρική εμπειρία για μένα και νιώθω τυχερή που μπόρεσα να βιώσω κάτι τέτοιο. Η ατμόσφαιρά του Γεντί Κουλέ από τις πρώτες κιόλας μέρες που το επισκεφτήκαμε σαν θίασος, ώστε τα νέα μέλη να εγκλιματιστούμε στον χώρο, μας επιβλήθηκε σαν οι ψυχές του, όντως, να μιλούν. Κανείς μας δε βγήκε ανεπηρέαστος από όλο αυτό. Οι ιστορίες που μάθαμε, κάποιες από τις οποίες κληθήκαμε και να ενσαρκώσουμε, ήταν τουλάχιστον συγκλονιστικές. Κι ακόμη κι αν είχαμε ήδη ακούσει ή διαβάσει πληροφορίες για όλα όσα συνέβησαν εκεί μέσα σε άλλες εποχές, το ότι φτάσαμε σχεδόν να τις αγγίξουμε μέσα από τους τοίχους αυτού του κάποτε κολαστηρίου, ήταν κάτι που θα μας μείνει αξέχαστο. Ευχαριστώ επίσης τα κορίτσια για τον χρόνο τους και την όμορφη αυτή συνέντευξη.

* Λόγω της μεγάλης ζήτησης για την παράσταση Γεντί Κουλέ, Ο νομος της σιωπης, θα πραγματοποιηθεί και μια δεύτερη παράσταση, την Κυριακή 3 Ιουλίου στις 18.30. Θα τηρηθεί αυστηρά σειρά προτεραιότητας. (Τηλ. Κρατήσεων 6944743760)

Ευχαριστούμε πολύ!