Η παράσταση που γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και συγκλόνισε την Αθήνα, επιστρέφει με νέες ημερομηνίες

Ήταν 18 του Φλεβάρη του 2023 όταν παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη, μία από τις σπουδαιότερες παραστάσεις που πέρασαν από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος τα τελευταία χρόνια αλλά και από την πόλη γενικότερα.

Το κείμενο της Λούλας Αναγνωστάκη «ζωντανεύει» από τον σκηνοθέτη Χρήστο Θεοδωρίδη και την ομάδα του στη μικρή σκηνή του θεάτρου της Μονής Λαζαριστών. Κανείς τότε δεν φανταζόταν την σπουδαία πορεία που θα είχε τα επόμενα χρόνια αυτή η παράσταση και την αγάπη που θα εισέπραττε από τους θεατές που θα έκαναν ουρές για να το δουν ή… να το ξαναδούν.

Μάλιστα, η πρεμιέρα τότε στη Θεσσαλονίκη, γίνεται εν μέσω διαμαρτυριών, αναταράξεων και αργότερα, καταλήψεων από τους σπουδαστές των Δραματικών Σχολών για το Προεδρικό Διάταγμα 85 που αφορά στο προσοντολόγιο του Δημοσίου και κατατάσσει όλους του αποφοίτους καλλιτεχνικών σχολών στην επαγγελματική βαθμίδα της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (ΔΕ). Λίγο αργότερα, θα κλείσουν και οι σκηνές του Εθνικού και του Κρατικού θεάτρου εντείνοντας τις διαμαρτυρίες. Στο πλαίσιο εκείνων των κινητοποιήσεων, το «Σ’ εσάς που με ακούτε» δίνει μία ξεχωριστή παράσταση εκείνες τις μέρες και προσκαλεί το κοινό και σε μία κουβέντα, προχωρώντας τα νοήματα της Αναγνωστάκη ένα βήμα παραπέρα και τοποθετώντας την παράσταση στις δύσκολες εκείνες μέρες των καλλιτεχνών.

Η Λούλα Αναγνωστάκη στο «Σ’ εσάς που με ακούτε», προσκαλεί το κοινό άλλωστε, να βουτήξει στο παρελθόν και ν’ αναδυθεί στο παρόν, γεμίζοντας τα πνευμόνια με τον αέρα του μέλλοντος. Να συνομιλήσει με το έργο και να αναρωτηθεί τι φοβόμαστε, τι ελπίζουμε και πώς μοιάζει το αύριο που κοιμάται μέσα μας. Ένας εσωτερικός δηλαδή διάλογος που γεννάει ζωές, ιδέες και μέλλον.

Τον περασμένο Μάιο, η παράσταση ταξιδεύει με την αρχική της διανομή στην Αθήνα, στο Αμφι-Θέατρο Σπύρου Α. Ευαγγελάτου και γοητεύει το Αθηναϊκό κοινό.

Τα πολιτικά και κοινωνικά αδιέξοδα της ζωής, η βία, το περιθώριο αλλά και οι βασικές ανθρώπινες λειτουργίες, όπως ο έρωτας, γίνονται συστατικά “χαμένων” ανθρώπων που παλεύουν να ακουστούν και να ακούσουν.

«Τα κείμενα της Αναγνωστάκη, έχουν να κάνουν συνέχεια με τους ανθρώπους που βρίσκονται στην λάθος πλευρά της ιστορίας, αυτούς που δεν έχουν νικήσει, αυτούς που δεν έχουν κερδίσει, αυτούς που δεν θεωρούνται επιτυχημένοι. Αυτών των ανθρώπων που η κοινωνία δεν θέλει να εξελίξουν αυτό που έχουν. Ο γνωστός ρατσισμός των επιτυχημένων που δεν θέλουν οι υπόλοιποι να είναι επιτυχημένοι. Ξέρετε, υπάρχει πολύς κόσμος που δεν έχει πετύχει, ακριβώς επειδή δεν τον έχουν αφήσει να πετύχει. Κι αυτό το λέει η παράσταση μας» είχε πει ο Χρήστος Θεοδωρίδης στη διάρκεια των προβών του έργου, όταν η Parallaxi βρέθηκε στην μικρή σκηνή της Μονής Λαζαριστών για να μιλήσει με τους συντελεστές.

Στη Θεσσαλονίκη οι παραστάσεις της ομάδας, άφησαν εποχή. Τόσο την πρώτη σεζόν, όσο και την επόμενη. Η πρωτοποριακή σκηνοθεσία του Θεοδωρίδη, η συμβολή της Ξένιας Θεμελή στις χορογραφίες και στην κίνηση των ηθοποιών, το εξαιρετικό σκηνικό του Εδουάρδου Γεωργίου, οι πρωταγωνιστές που ξεχώρισαν όλοι, κάθε ένας με τη σειρά του και με το πόσο του αναλογεί δημιουργώντας όλοι μαζί μία σπουδαία εμπειρία για τον θεατή.

«Κάποια στιγμή συζητούσα με τον Εδουάρδο Γεωργίου, ήθελα να είναι το σκηνικό ένα εσωτερικό σπιτιού το οποίο με έναν τρόπο να είναι ταυτόχρονα “ανοιχτό”, δηλαδή σαν να μην είναι κανονικό εσωτερικό σπιτιού. […] Πήραμε αναφορές από το Βερολίνο, κυρίως από το ανατολικό, από την επίδραση που είχε εκεί όλη η ρώσικη αισθητική και βάσει αυτών, το δουλέψαμε.  Το έργο έχει πολλές μουσικές αναφορές, η Αναγνωστάκη είναι σαν να σου έβαλε όλο το soundtrack στο έργο, αλλά εγώ δεν το ακολούθησα κατά γράμμα, πήγα με το πνεύμα και σύμφωνα με αυτό που ήθελα εγώ να κάνω στο έργο. Για μένα, η μουσική είναι πολύ σημαντικό κομμάτι της δουλειάς μου, με αυτό σκέφτομαι, φαντάζομαι, σκηνοθετώ και καταλαβαίνω» είχε πει ο Χρήστος Θεοδωρίδης σε εκείνη την πρόβα.

 Η υπόθεση

Σε μια πόλη σύμβολο του ταραγμένου παρελθόντος της Ευρώπης, επικρατεί πολιτική και κοινωνική αναστάτωση αλλά και η λήθη που “προσφέρει” η καθημερινότητα. Αύριο, θα γίνει μια τεράστια ειρηνική συγκέντρωση. Αύριο, όλοι θα πρέπει να μιλήσουν. Όλοι θα πρέπει να δηλώσουν τη θέση τους, στον νέο κόσμο. Μέσα στο σπίτι της Μαρίας και του Χανς, μαζί με αυτούς, η Σοφία, ο Άγης, η Τρούντελ, ο Νίκος, ο Τζίνο, η Έλσα, ο Ιβάν κι εμείς, οι θεατές, θα μετρήσουμε τα τραύματα μας. Τις αφόρητες συλλογικές ήττες, τις εφήμερες προσωπικές νίκες. Το ατομικό επίπεδο που διαμορφώνει το πανανθρώπινο, το πολιτικό επίπεδο που ορίζει τη ζωή του καθένα μας ξεχωριστά. Ίσως ανακαλύψουμε πως είμαστε της Γης οι χαμένοι, μα αυτό δεν θα μας σταματήσει από το να χορεύουμε, να τραγουδάμε, να ερωτευόμαστε, να γελάμε, να ελπίζουμε.

Να ελπίζουμε, πως μια μέρα κι εμείς θα νικήσουμε.

Επιστρέφει το «Σ΄ εσάς που με ακούτε»

Μετά από δυο πετυχημένες σεζόν με sold out, η παράσταση του ΚΘΒΕ “Σ’ εσάς που με ακούτε” παρουσιάζεται στην Αθήνα για 2η σεζόν αυτόν τον Φεβρουάριο. Το κοινό θα έχει την ευκαιρία να παρακολουθήσει ξανά το επίκαιρο και βαθιά πολιτικό κείμενο της Λούλας Αναγνωστάκη σε σκηνοθεσία του Χρήστου Θεοδωρίδη στο Αμφι-θέατρο Σπύρου Ευαγγελάτου, από την Τετάρτη 12 Φεβρουαρίου.

Οι θεατές με κομμένη την ανάσα θα παρακολουθήσουν τις προσωπικές ιστορίες που «ακουμπούν» στην έντονη επιθυμία όλων των ανθρώπων του κόσμου για ελευθερία, ισότητα και ουσιαστική αποδοχή της διαφορετικότητας.

Πρόκειται για μια παράσταση που προκαλεί πάντα ενδιαφέρουσες συζητήσεις και θίγει ζητήματα διαχρονικά, βαθιά πολιτικά με τον άνθρωπο στο επίκεντρο να παλεύει και να διεκδικεί τα αυτονόητα.

«Πρόκειται για ένα βαθιά κοινωνικό έργο και με αυτή την έννοια και πολιτικό, όχι όμως με κομματική διάθεση αλλά με την έννοια πως αν ο άνθρωπος είναι πολιτικό ον, αυτό είναι γι’ αυτόν ένα βαθιά πολιτικό κείμενο» ανέφερε στις πρόβες του 2023 στην Parallaxi η Χρυσή Μπαχτσεβάνη που είναι στους ηθοποιούς που βρίσκονται στην παράσταση από την αρχή και θα είναι και στις νέες, ενώ και ο Νίκος Μήλιας που υποδύεται τον Άγη, είχε πει: «Πρόκειται για ένα κείμενο με ανθρώπινες ιστορίες. Για τραύματα ανθρώπων που βγαίνουν στην επιφάνεια και τα εκφράζουν όλοι. Μου αρέσει πολύ που είναι καθημερινοί άνθρωποι που έχουν να πουν μια ιστορία. Είναι πολύ σημαντικό αυτό για μένα, η αλήθεια του κάθε χαρακτήρα».

Οι συντελεστές

Σκηνοθεσία, Δραματουργική Επεξεργασία, Μουσική Επιμέλεια: Χρήστος Θεοδωρίδης Δραματουργική επεξεργασία: Ιζαμπέλα Κωνσταντινίδου Σκηνικά: Εδουάρδος Γεωργίου Κοστούμια: Μαρίνα Κελίδου Χορογραφία, επιμέλεια κίνησης, βοηθός σκηνοθέτη: Ξένια Θεμελή Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας Βοηθός Σκηνογράφου: Δανάη Πανά Β Βοηθός Σκηνογράφου: Ερατώ Γεωργίου Οργάνωση παραγωγής: Ηλίας Κοτόπουλος Photos under That long black cloud

Ερμηνεύουν: Μαρία Μπαγανά, Γιώργος Κισσανδράκης, Χάρης Τσιτσάκης, Σεμίραμις Αμπατζόγλου, Πάρης Αλεξανδρόπουλος, Νικόλας Δροσόπουλος, Ελένη Θυμιοπούλου, Νίκος Μήλιας, Χρυσή Μπαχτσεβάνη.

*Κατά τη διάρκεια της παράστασης για τις ανάγκες της δράσης ακούγεται πυροβολισμός και ένας ηθοποιός ανάβει τσιγάρο.

>> Η παράσταση είναι κατάλληλη για θεατές άνω των 13 ετών.