Ιστορίες γυναικών που έχουν βιώσει έμφυλη βία έγιναν παράσταση στη Θεσσαλονίκη

Μία παράσταση που ξεκίνησε ως Διπλωματική εργασία Υποκριτικής της Ειρήνης Σεβαστοπούλου του τμήματος Θεάτρου, της Σχολής Καλών Τεχνών ΑΠΘ, “ζωντανεύει” αυτή την εβδομάδα στη σκηνή του Θεάτρου Άνετον στο πλαίσιο της «Ανοιχτής Θεατρικής Σκηνής της Πόλης» την Τετάρτη 10 και την Πέμπτη 11 Απριλίου, δίνοντας φωνή σε αληθινές ιστορίες γυναικών που έχουν υποστεί έμφυλη βία.

“Θέατρο επινόησης. Μόνο που δεν χρειάζεται να επινοήσουμε. Υπάρχει. Οι ιστορίες που θα σας αφηγηθούμε είμαστε εμείς. Είναι δικές μας. Είναι των μανάδων μας, των γιαγιάδων μας, των ανθρώπων που περάσανε δίπλα μας. Ιστορίες που δε θα ξεχάσουμε. Και καθώς ο ηθοποιός είναι η ενσάρκωση όσων δεν πρόλαβαν να μιλήσουν, η παράσταση αυτή αφιερώνεται στη μνήμη τους. Με την ελπίδα, μια τέτοια παράσταση, στο μέλλον, να μην έχει λόγο ύπαρξης” αναφέρει το δελτίο τύπου της παράστασης «Οι βελόνες πλεξίματος (ή) δεν είναι και τόσο σοβαρή υπόθεση» που σκηνοθέτησε ο Γιάννης Διδασκάλου και έχει συμβάλει και στην δραματουργία μαζί με την Ειρήνη Σεβαστοπούλου.

“Μιλάμε για ιστορίες γυναικών κυρίως. Για αληθινές ιστορίες, ακόμα και δύο αποσπάσματα που έχουμε από κείμενα της Λένας Κιτσοπούλου, έχουμε προσθέσει δικές μας ιστορίες και σε αυτά, γυναικών που ήθελαν να μη φαίνονται ξεκάθαρα αλλιώς” αναφέρει στην Parallaxi ο σκηνοθέτης της παράστασης, εξηγώντας πως “Είναι ιστορίες που τις φέρανε τα ίδια τα κορίτσια που παίζουν στην παράσταση, που είτε τις έχουν βιώσει, είτε τις έχουν δει να συμβαίνουν μπροστά τους, τις έχουν νιώσει ή τις έχουν αντιληφθεί στο κοντινό τους περιβάλλον. Το ενδιαφέρον είναι πως οι γενιές των ιστοριών είναι διαφορετικές. Είναι γυναίκες με διαφορετικές ηλικίες, η μία είναι 50 ετών, η άλλη 30, μία 20 και μία 17. Με αυτό βλέπουμε πως υπάρχει μία διάρκεια σε αυτό στον χρόνο, βλέπουμε πως η έμφυλη βία υπήρχε πάντα και δεν σταμάτησε ποτέ. Επίσης, βλέπουμε πως είναι πιο κοντά μας απ’ ότι νομίζουμε. Για να σου δώσω ένα παράδειγμα, την παράσταση την παίξαμε σε ένα συνέδριο θεατρολογικό και πρέπει να πω πως ο κόσμος που ερχόταν μετά και μας αγκάλιαζε, μας έλεγε δικές του παρόμοιες ιστορίες. Υπήρχε ένα άνοιγμα στον κόσμο που μας έκανε εντύπωση. Είναι συγκλονιστικό πως ένα ποσοστό 90% των γυναικών κυρίως, έμενε για να μας πει κάτι αντίστοιχο. Αυτό δείχνει πως είναι πιο συχνό από ότι νομίζουμε” λέει ο Γιάννης Διδασκάλου για την προηγούμενη εμπειρία παρουσίασης της παράστασης την περασμένη χρονιά στο 7ο Πανελλήνιο Θεατρολογικό Συνέδριο.

“Κάπου στο κείμενο λέμε πως «υπάρχουμε κι εμείς. Πάμε σινεμά, πάμε θέατρο μαζί, είμαστε δίπλα δίπλα στο φανάρι. Δεν είναι λοιπόν πως υπάρχει μόλις μία γυναίκα που την χτυπάει ο άντρας της ή μία μόλις κόρη που δέχεται έμφυλη βία. Είναι πολύ πιο συχνό και έχουν ονόματα όλες αυτές οι γυναίκες. Πρέπει να σου πω πως σαν άντρας ντρέπομαι για το φύλο μου και θεωρώ πως γυναίκες αλλά και πολλοί άντρες έχουν  δεχτεί μία μορφή κακοποίησης. Κάπου στην παράσταση αναφέρεται η μάνα μου, που στη γιορτή του μπαμπά έκανε τραπέζι για 50 άτομα. Η μάνα μου μαγείρευε δύο μέρες και άλλες δύο έπλενε πιάτα. Το έκανε με όλη την καλή διάθεση αλλά δεν είχε και ποτέ τα κότσια να πει πως φέτος δε θέλω να το κάνω αυτό. Οι θεατές της παράστασης νομίζω πως θα δουν τον εαυτό τους και, ίσως, σε πολλές περιπτώσεις όχι από την πλευρά του θύματος αλλά του κακοποιητή” λέει ο κ. Δανιηλίδης ενώ μιλώντας για το πόσο δύσκολο μπορεί να ήταν ψυχολογικά να δημιουργηθεί αυτή η παράσταση από τους συντελεστές της, αποκάλυψε πως “Υπήρχαν στιγμές πολύ έντονες και αποκαλυπτικές γιατί δεν ξέραμε τι θα φέρει και κάθε άτομο, πολλές φορές όμως το ξορκίζαμε λίγο με το χιούμορ και με θεατρικές ασκήσεις για να βγει η πρόβα”.

Τέλος, ο σκηνοθέτης της παράστασης, αποκάλυψε πως υπάρχουν σχέδια να παρουσιαστεί και στην Αθήνα μέσα στη χρονιά.

Η παράσταση «Οι βελόνες πλεξίματος (ή) δεν είναι και τόσο σοβαρή υπόθεση» θα ανέβει στο Θέατρο Άνετον (Παρασκευοπούλου 42) την Τετάρτη 10 και την Πέμπτη 11 Απριλίου στις 21.00 | ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 65 λεπτά | Τιμές εισιτηρίων: κανονικό 10€, μειωμένο 8€, Κράτηση θέσεων & πληροφορίες: τηλ.: 698 048 6317 / insta: velones.pleximatos

Θέατρο επινόησης. Μόνο που δεν χρειάζεται να επινοήσουμε. Υπάρχει. Οι ιστορίες που θα σας αφηγηθούμε είμαστε εμείς. Είναι δικές μας. Είναι των μανάδων μας, των γιαγιάδων μας, των ανθρώπων που περάσανε δίπλα μας.

Ιστορίες που δε θα ξεχάσουμε.

Και καθώς ο ηθοποιός είναι η ενσάρκωση όσων δεν πρόλαβαν να μιλήσουν, η παράσταση αυτή αφιερώνεται στη μνήμη τους.

Αντί δραματουργικού σημειώματος

«Δεν πρέπει να λέμε τα ίδια και τα ίδια μέχρι να μας ακούσουν; Για να τους αναγκάσουμε να μας ακούσουν; Δεν πρέπει να ουρλιάξουμε;»

«Δεν φοβάμαι να λέω τα ίδια και τα ίδια γιατί αυτό που λέω, δεν υπακούει στις απαιτήσεις της λογοτεχνίας αλλά σε εκείνες τις ανάγκης και του επείγοντος, σε εκείνες της φωτιάς»

Louis Eduard, “Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου”

Η ανάγκη μας φέρνει μπροστά σας. Μαζί σας. Αυτή τη στιγμή. Για να σας αφηγηθούμε τις ιστορίες μας. Οι ιστορίες μας είμαστε εμείς. Είναι δικές μας. Είναι των μανάδων μας, των γιαγιάδων μας, των γυναικών που περάσανε δίπλα μας, που ζήσανε σε άλλες εποχές, που ζούνε τώρα, που δεν ζούνε ελεύθερες, που δεν ζούνε επειδή δολοφονήθηκαν.. Είναι των κοριτσιών και των αγοριών που κακοποιήθηκαν, όλων των ανθρώπων που έχουν υποστεί έμφυλη βία. Ιστορίες από τη λογοτεχνία. Ιστορίες δικές σας. Δικές μας.

Η Μ. μου είπε: «Χαίρομαι πολύ που θα μοιραστώ μαζί σου αυτήν την ιστορία γιατί θέλω και να την πω και να ακουστεί ώστε να ξέρουν πολλές γυναίκες ή ακόμα και άντρες ότι δεν είναι μόνοι τους. Εκεί έξω η κακοποίηση υπάρχει. Σε τεράστιο βαθμό. Και δεν είναι καν αντιληπτός αυτός ο βαθμός.»

Για την Μ. λοιπόν. Την Θ., την Ο., τον Λ., τον Α., τον Φ., την Λ., την Χ…..

Και καθώς ο ηθοποιός είναι η ενσάρκωση όσων δεν πρόλαβαν να μιλήσουν, η παράσταση αυτή αφιερώνεται στο όνομα των θυμάτων. Στη μνήμη τους.

Με την ελπίδα, μια τέτοια παράσταση, στο μέλλον, να μην έχει λόγο ύπαρξης.

Αντί σκηνοθετικού σημειώματος

Οι λέξεις δεν αρκούν. Η σκηνή δεν είναι αρκετή. Ο φωτισμός δε φωτίζει. Οι ήχοι δεν ακούγονται.

Στέκομαι μπροστά στις ιστορίες, άφωνος, ακίνητος, διάφανος. Σκέφτομαι όλες εκείνες τις στιγμές στα οικογενειακά τραπέζια, στις κουζίνες, στα δωμάτια, στις αυλές, στους δρόμους, στις ταράτσες, στις γειτονιές.

Ντρέπομαι για τις στιγμές που δε μίλησα, που δε βγήκα από το χώρο μου, που δεν έβαλα φωτιά, που δεν έγινα ουρλιαχτό.

Αυτή η λέξη από σίγμα όμως δεν είναι αρκετή πια.

Συγνώμες.

Τrigger Warning: Στην παράσταση ακούγονται αφηγήσεις περιστατικών έμφυλης βίας.

Η ομάδα των συντελεστών δημιουργήθηκε για την παράσταση. Αφετηρία το τμήμα Θεάτρου. Η παράσταση άλλωστε ξεκίνησε ως Διπλωματική εργασία Υποκριτικής της Ειρήνης Σεβαστοπούλου του τμήματος Θεάτρου, της Σχολής Καλών Τεχνών ΑΠΘ, με επόπτρια καθηγήτρια την κα. Έφη Σταμούλη.

Έκτοτε παρουσιάστηκε το 2023, στο 7ο Πανελλήνιο Θεατρολογικό Συνέδριο και στο πλαίσιο του Artwalk II – How to make memories.

Συντελεστές: Σκηνοθεσία: Γιάννης Διδασκάλου | Δραματουργία: Ειρήνη Σεβαστοπούλου & Γιάννης Διδασκάλου | Σκηνογραφία – Ενδυματολογία: Διώνη Καλαρέτου | Πρωτότυπη μουσική & επιμέλεια: Capétte | Βοηθός σκηνοθέτη: Διώνη Καλαρέτου | Φωτισμός: Γιάννης Διδασκάλου & Διώνη Καλαρέτου | Επί σκηνής: Άλκηστη Κυριακού, Ειρήνη Σεβαστοπούλου, Έλμα Βλαστοπούλου, Κατερίνα Σωτηρίου