Μιχαήλ Άνθης: Το «εγώ» είναι δαίμονας
Ο άνθρωπος πίσω απο τα 13 πρόσωπα του Φύλλου Σιγής, Μιχαήλ 'Ανθης μιλάει στον Δάνη Κοσμίδη.
Στη ζωή του προπάτορά μας Αδάμ υπάρχουν δύο θηλυκές υπάρξεις : η Εύα και η συνείδησή του. Κι απ’ τις δύο ζει χωριστά για να μην έχει πρόβλημα. Μετά από έντονη λογομαχία με το Θεό και τον εαυτό του, ή μάλλον με το Θεό Εαυτό του, ο Αδάμ το σκάει απ’ τον Παράδεισο, ξεκινώντας το μεγάλο ταξίδι μέσα στον καθένα. Μεταλλάσσεται σε Αδαμόπουλο, Αδάμογλου, Αδαμαντινό, Αδαμάκο, Άνταμσον κι ένα σωρό άλλα μεταπτωτικά καθαρματάκια, παίρνοντας έτσι την εκδίκησή του που του φορτώθηκαν όλες οι αμαρτίες του κόσμου, επειδή δοκίμασε απ’ τα οπωροκηπευτικά του Παραδείσου. Στο τέλος, αφού εξαντλεί τον κακό εαυτό του, ξαναγυρίζει στον Παράδεισο, δήθεν μετανιωμένος, για να χτίσει αυθαίρετο με θέα Κόλαση.
Στη Θεσσαλονίκη και συγκεκριμένα στο θέατρο Αμαλία, ένας ξεκαρδιστικός μονόλογος με τον πολυβραβευμένο Μιχαήλ Άνθη σ’ ένα ρεσιτάλ ερμηνείας, γέλιου, συγκίνησης, μεταμορφώσεων και συνεχών ανατροπών, με τίτλο Φύλλο Σιγής. Από τις 7 μέχρι τις 11 Δεκεμβρίου οι θεατές θα παρακολουθήσουν τον Μιχαήλ ‘Ανθη επί σκηνής να παίρνει μορφή 13 προσώπων. Ο ταλαντούχο καλλιτέχνης μιλά για το “Εγώ”, την θηλυκή συνείδηση του Αδάμ και το Φύλλο Σιγής στον Δάνη Κοσμίδη.
– Πόσο εκδικητικός έχει καταλήξει να είναι ο άνθρωπος;
Εκδικητικοί είναι οι στερημένοι, και δυστυχώς, η πλειοψηφία των ανθρώπων σήμερα στερείται ακόμα και τα βασικά. Ποτέ άλλοτε τόσοι λίγοι δεν κατείχαν τόσα πολλά. Η αδικία είναι λάδι στη φωτιά της εκδίκησης. Δυστυχώς όμως, ζηλεύουμε και φθονούμε υλικά κυρίως πράγματα κι όχι πνευματικά. Αν θέλουμε να επιβιώσουμε, οφείλουμε να επανεφεύρουμε τον εαυτό μας.
– Για ποιο λόγο η συνείδηση του Αδάμ αναφέρεται ως θηλυκή ύπαρξη;
Η συνείδηση έτσι κι αλλιώς είναι γένους θηλυκού. Η γυναίκα πάντα ήταν και νομίζω θα είναι αυτό που μας λείπει, αυτό που μας συμπληρώνει, όπως ακριβώς κι η συνείδηση. Χωρίς τη γυναίκα-συνείδηση είμαστε καταδικασμένοι να μείνουμε άντρες, αλλά όχι αρσενικά. Το αρσενικό προϋποθέτει το θηλυκό.
– Πόσο εύκολο είναι για έναν ηθοποιό να μεταφέρει στο κοινό 13 πρόσωπα;
Το παν είναι η αλήθεια στα εκφραστικά μέσα του ηθοποιού. Να πιστεύει αυτά που λέει. Αν τα πιστεύει, είναι σαν να τα κουβαλάει μαζί του. Τότε δεν είναι δύσκολο. Αν δεν τα πιστεύει, δεν είναι ηθοποιός. Είναι αχθοφόρος, είναι πολιτικός. Παραληρεί, λέει λόγια χωρίς εσωτερικό αντίκρυσμα.
– Ο καθένας από εμάς έχει το δικό του Θεό Εαυτό. Πόσο πιστεύεις εσύ σε αυτό;
Μακάρι να μην ήταν έτσι, αλλά….! Όλα γύρω, κάθε στιγμή μάς αναγορεύουν θεούς και μεις, ανίκανοι να δούμε τις ανεπάρκειές μας, δεχόμαστε το χρίσμα. Το «εγώ» είναι δαίμονας. Πιστεύω στο θεϊκό στοιχείο που κουβαλάμε μέσα μας. Στο φως που μεταφέρουμε και το κρατάμε κλειστό..για να μην καίμε ρεύμα!
– Το να μετανιώνει κάποιος δεν είναι κάτι κακό και άσχημο. Το να “μετανιώνει” όμως για να πετύχει ένα στόχο, είναι. Πόσο το δικαιολογείς αυτό στους ανθρώπους και πόσο δυνατοί πιστεύεις πως είναι για να κάνουν το αντίθετο; Δηλαδή, να πούνε την αλήθεια.
Μετα-νοώ σημαίνει αλλάζω νου, αλλάζω τρόπο ύπαρξης. Απ’ την άλλη, η αλήθεια βγαίνει από το «α» και το «λήθη», όταν δηλαδή κάτι βγαίνει από την αφάνεια και αναδεικνύεται. Μεγάλη κουβέντα ανοίξαμε που δεν κλείνεται σε μερικές αράδες. Και στην τελική, τι σημαίνει «αλήθεια»; Κατά την άποψή μου, σημαίνει κάθε τι που μας ξεβολεύει, κι ακριβώς εξαιτίας αυτού δεν το προτιμάμε. Ζούμε με τις ευκολίες μας. Ο εγκέφαλός μας λειτουργεί όπως το σύμπαν. Όταν μάθουμε το σύμπαν, θα μπορέσουμε να πούμε ότι γνωρίζουμε και μας τους ίδιους.
– Πότε ήταν η τελευταία σου παράσταση στη Θεσσαλονίκη και τι διαφορετικό βλέπεις στο κοινό από αυτό της Αθήνας;
Πριν καμιά 15αριά χρόνια με Ζουγανέλη, Μπουλά, Λάκη Παπαδόπουλο. Ήθελα πολύ να ξανάρθω. Το κοινό της Θεσσαλονίκης είναι πιο παρθένο, άρα πιο δεκτικό. Η Αθήνα πάσχει από πληθωρισμό θεαμάτων, όπου τα καλά ενίοτε χάνονται μέσα στο σωρό. Αυτό που θα ήθελα να δω είναι…να ξεκινάνε παραγωγές από δω και να πηγαίνουν στην Αθήνα και σε ολόκληρη την Ελλάδα. Κι αυτό θα γίνει αν η Θεσσαλονίκη πάψει να είναι συμπρωτεύουσα και γίνει πρωτεύουσα, πρωτίστως του εαυτού της. Να μην καταλήγουν μόνο πράγματα σ’ αυτήν. Να ξεκινάνε.
Το έργο: Φύλλον Σιγής
Ο βραβευμένος με 4 κρατικά βραβεία του ΥΠ.ΠΟ. Μιχαήλ Άνθης παρουσιάζει το ΦΥΛΛΟ ΣΙΓΗΣ ένα κωμικό, μουσικοθεατρικό μονόλογο…με 13 πρόσωπα.
Κείμενο, σκηνοθεσία, μουσική, τραγούδια, ερμηνεία : Μιχαήλ Άνθης Σκηνικά, κοστούμια : ομάδα «inter nos» Φωτισμοί : Aπόστολος Τσιτσώνης
Στη ζωή του προπάτορά μας Αδάμ υπάρχουν δύο θηλυκές υπάρξεις : η Εύα και η συνείδησή του. Κι απ’ τις δύο ζει χωριστά για να μην έχει πρόβλημα. Μετά από έντονη λογομαχία με το Θεό και τον εαυτό του, ή μάλλον με το Θεό Εαυτό του, το σκάει απ’ τον Παράδεισο, ξεκινώντας το μεγάλο ταξίδι μέσα στον καθένα. Μεταλλάσσεται σε Αδαμόπουλο, Αδάμογλου, Αδαμαντινό, Αδαμάκο, Άνταμσον κι ένα σωρό άλλα μεταπτωτικά καθαρματάκια, παίρνοντας έτσι την εκδίκησή του που του φορτώθηκαν όλες οι αμαρτίες του κόσμου, επειδή δοκίμασε απ’ τα οπωροκηπευτικά του Παραδείσου. Στο τέλος, αφού εξαντλεί τον κακό εαυτό του, ξαναγυρίζει στον Παράδεισο, δήθεν μετανιωμένος, για να χτίσει αυθαίρετο με θέα Κόλαση. Ένας διαφορετικός μονόλογος με τον Μιχαήλ Άνθη σ’ ένα ρεσιτάλ ερμηνείας, γέλιου, συγκίνησης, μεταμορφώσεων και συνεχών ανατροπών.
*7 – 11 Δεκεμβρίου, θέατρο Αμαλία, Αμαλίας 71 & Παρασκευοπούλου, τηλ. 2310888894
