Μπήκαμε στις πρόβες της νέας παράστασης του Σωτήρη Ρουμελιώτη στο Θέατρο Τ – Όσα πρέπει να ξέρεις

Πώς μπορεί μία θεατρική παράσταση να σε πάρει μαζί της από το χέρι και να «χαθείς» μαζί της για όση ώρα εκείνη θα ορίσει; Τι συμβαίνει όταν έναν ρόλο μοιράζονται τρεις εξαιρετικά ταλαντούχες νέες ηθοποιοί, συγκρούοντας τις φαινομενικά πολλές διαφορές τους και φτιάχνοντας ένα κοινό, εξαιρετικά ενδιαφέρον, σύμπαν;

Ερωτήματα που δεν αναζητούν ζόρικες απαντήσεις είναι η αλήθεια. Η μοναδική ίσως απάντηση που θα μπορούσε να δοθεί, είναι ένα όνομα. Σωτήρης Ρουμελιώτης. Ο άνθρωπος που εμπνεύστηκε σε αυτή τη μορφή το κείμενο και το ενορχήστρωσε έτσι όπως αυτός ονειρεύτηκε και εντέλει δικαιώνεται. Και ίσως, ακόμα ένα που δεν αποτελεί μονάχα εγγύηση για το αποτέλεσμα αλλά και λόγο για να πας και να δεις την επόμενη πρόταση: Θέατρο Τ.

Οι λάτρεις του καλού κινηματογράφου θα θυμούνται σίγουρα την αριστουργηματική ταινία “Senso” του Λουκίνο Βισκόντι. Το σενάριο εκείνης της ταινίας βασίστηκε σ’ ένα μικρό αφήγημα του Camillo Boito “Το κρυφό ημερολόγιο της κόμισσας Λίβια” που «έπεσε» στα χέρια του ταλαντούχου Σωτήρη Ρουμελιώτη και εμπνεύστηκε αυτήν την δουλειά, παρουσιάζοντας μέσα από έναν – φαινομενικά – μονόλογο, την ψυχολογία όλων όσων μπορούν ακόμα να ερωτευτούν, να ονειρευτούν για έναν έρωτα, να θυσιάσουν και να θυσιαστούν. Η ιδέα του σκηνοθέτη να μοιράσει τον ρόλο της κόμισσας Λίβια σε τρεις ηθοποιούς που ταυτόχρονα υπάρχουν πάνω στη σκηνή σε όλη τη διάρκεια της παράστασης, έχει το δικό της νόημα που ο ίδιος ο Ρουμελιώτης εξηγεί παρακάτω στην κουβέντα που είχαμε στον αγαπημένο χώρο του Θεάτρου Τ, σε μία από τις πρόβες της ομάδας.

Οι πρώτες εντυπώσεις άλλωστε από το πρώτο διήμερο που ήδη παρουσιάστηκε στο κοινό, έδωσαν μία πρώτη γεύση για μία δουλειά που έχει την ικανότητα να συμπαρασύρει το κοινό του.

---

Φωτογραφίες για την Parallaxi: Γιώργος Νιάκας

---

«Η ιταλική λέξη SENSO σημαίνει αίσθημα, αίσθηση, πάθος. Σημαίνει, όμως, και λογική» και βλέποντας κάποιος αυτή την παράσταση, διερωτάται πολλές φορές πόσο δυνατός μπορεί να είναι ο έρωτας και πόσο αδύναμος ο άνθρωπος μπροστά του. Τη στιγμή που τον βιώνει αλλά και μετά, όταν στο πέρασμα του έχει παρασύρει τα πάντα.

Μέσα από το «SENSO», ταξιδεύουμε στην υπό κατοχή Βενετία του 1865 και «διαβάζουμε» το κρυφό σημειωματάριο της Κόμισσας Λίβια, μέσα από τις σελίδες του οποίου ζωντανεύει η ερωτική της σχέση με έναν νεαρό Αυστριακό Αξιωματικό. Παντρεμένη με έναν ηλικιωμένο αριστοκράτη τον οποίο περιφρονεί και αδιαφορώντας για τα «πρέπει» που επιβάλλει η κοινωνία, η Λίβια θα ζήσει με όλο της το «είναι» τον απαγορευμένο έρωτα που οδηγεί, αναπόφευκτα, στην καταστροφή.

Η ιστορία περνάει μπροστά από τον θεατή, μέσα από λέξεις και αισθήσεις των τριών γυναικών που την αφηγούνται. Ο τοίχος απέναντι, γίνεται ο τέταρτος αφηγητής που θα συνδέσει τις σκηνές. Η μουσική του Κώστα Παλαιογιάννη θα είναι σε όλη τη διάρκεια της παράστασης, ο πέμπτος πρωταγωνιστής. Το ίδιο σημαντικός με τους υπόλοιπους, αλλάζει και συνδέεται με την ηρωίδα, ανάλογα με τα συναισθήματα της. Περνώντας στον θεατή όλη τη χαρά ή το μπουρίνι της καρδιάς της για τον εαρό Αυστριακό Αξιωματικό. Το ευρηματικό και άκρως ατμοσφαιρικό σκηνικό με την χάρτινη ταπετσαρία δαπέδου θυμίζει τις λέξεις που γράφονται και μένουν για πάντα, όπως και τα υπέροχα ρούχα των γυναικών που έφτιαξε η Μαρία Καραδελόγλου και εντοπίζουν τον χρόνο, βοηθώντας τον θεατή να παραμείνει στην εποχή.

Οι συμβολισμοί του κειμένου αυτού, μπορεί να έρχονται από αρκετά πίσω, δεν παύουν όμως να παραμένουν επίκαιροί μέχρι σήμερα, φέρνοντας στο τραπέζι το θέμα της γυναικείας χειραφέτησης σε μία εποχή που για να κάνει ό, τι θέλει μία γυναίκα, θα πρέπει να έχει πρώτα έναν τίτλο ή το κατά πόσο ένας μεγάλος έρωτας μπορεί να αφορά δύο ανθρώπους ή καμιά φορά ίσως, να είναι αρκετός ο ένας… Όπως και να έχει πάντως, τα όρια του καθενός – και στην προκειμένη περίπτωση της κόμισσας – δοκιμάζονται στον στρόβιλο ενός τέτοιου έρωτα, φτάνοντας μάλιστα στο τέλος και στην εκδίκηση…

Οι τρεις νέες γυναίκες ηθοποιοί που ενσαρκώνουν την κόμισσας Λίβια είναι οι Έλμα Βλαστοπούλου, Ζωή Λάη και Δήμητρα Φάκα και αυτή είναι η πρώτη φορά που συμμετέχουν σε επαγγελματική παράσταση, αφήνοντας εξαιρετική εντύπωση, τόσο για την άνεση τους πάνω στη σκηνή, όσο και για τον δύσκολο συγχρονισμό μίας τρελής και συνεχούς ροής που από την αρχή μέχρι το τέλος δημιουργούν έναν υπέροχο κόσμο!

Σωτήρης Ρουμελιώτης: «Η αφίσα με τα πόδια μίας γυναίκας, φάνηκε ότι ενοχλεί τους ανθρώπους και δεν ήθελαν να την βάλουν στις βιτρίνες των μαγαζιών τους»

«Είχε ανέβει στην Ελλάδα πολύ το «Insenso» που το είχε γράψει ο Δημήτρης Δημητριάδης και είναι ουσιαστικά η συνέχεια του «Senso». Έχει τύχει εγώ να δω πολλά ανεβασματά του και μου είχε φανεί ενδιαφέρουσα η ιστορία ήδη από εκεί» αναφέρει ο σκηνοθέτης Σωτήρης Ρουμελιώτης στην ερώτηση μου πώς προέκυψε η επιλογή αυτού του έργου. «Πέρυσι, έτυχε να πέσει στα χέρια μου η νουβέλα του Boito και βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα και την συνθήκη με τις επιστολές, αλλά κυρίως αυτά που λέει. Είναι γραμμένο τον 19ο αιώνα αλλά είναι πολύ μπροστά από την εποχή της. Γράφεται μέσα σε ένα ρεύμα που είναι ουσιαστικά το πρώιμο μποέμ που εξαπλώθηκε μετά στην Γαλλία. Είναι λοιπόν η πρώτη φορά που έχουμε έναν πολύ ισχυρό γυναικείο χαρακτήρα πού φιλοσοφεί, που αναγνωρίζει ότι η κοινωνία καταπιέζει τις γυναίκες και τις κρατάει φυλακισμένες. Σε αυτή την νουβέλα λοιπόν έχουμε μία γυναίκα η οποία έχει συνείδηση αυτού και θέλει να το σπάσει με όποιον τρόπο μπορεί. Μπορεί να είναι μία γυναίκα που ακολουθεί κυρίως της νόρμες, ουσιαστικά όμως βλέπουμε ότι το κάνει για να αποκτήσει τη δύναμη και την ελευθερία που θα της επιτρέψει μετά να ζήσει τη ζωή της όπως θέλει. Θεωρώ λοιπόν ότι ακόμα και σήμερα υπάρχει ένα σοβαρό θέμα ως προς αυτό» λέει, ενώ δεν παραλείπει να μιλήσει για τα βήματα που έχουμε να κάνουμε ακόμα ως κοινωνία, αποκαλύπτοντας την άρνηση πολλών καταστημάτων στη Θεσσαλονίκη να βάλουν στις βιτρίνες τους την αφίσα του «SENSO» μόνο και μόνο επειδή φαίνονται δύο γυναικεία πόδια!

«Η αφίσα που δείχνει τα πόδια μίας γυναίκας, φάνηκε ότι ενοχλεί τους ανθρώπους και δεν ήθελαν να την βάλουν στις βιτρίνες των μαγαζιών τους, ακριβώς επειδή έχει δύο γυναικεία πόδια. Ενόχλησε η εικόνα δηλαδή, φαντάσου άλλα… Αυτό λοιπόν δείχνει ότι ακόμα και σήμερα δεν έχουμε ξεφύγει από αυτό το θέμα. Κι όλα αυτά με κάνουν να βρίσκω αυτό το έργο πολύ ενδιαφέρον. Επίσης έχει ενδιαφέρον να βλέπεις μία αδύναμη ψυχή να τα χάνει μπροστά στη δύναμή που έχει ο έρωτας που είναι ανεξέλεγκτος…»

Γιατί τρεις ηθοποιοί μοιράζονται τον ίδιο ρόλο;

Εγώ εξαρχής το σκέφτηκα με τρεις ηθοποιούς. Με τρία γυναικεία σώματα και τρεις φωνές. Θεωρώ ότι ο αριθμός 3 βοηθάει πολύ στην θεατρικότητα και την εικαστικότητα του πράγματος. Επίσης, αυτό το κάνει λίγο πιο καθολικό. Δεν είναι δηλαδή ένα πρόσωπο που υποφέρει, αλλά μπορεί να είναι οποιαδήποτε γυναίκα, οποιοσδήποτε άνθρωπος, οποιαδήποτε ψυχή. Δεν είναι ένα έργο για τον έρωτα που τους αφορά όλους. Συζητάει πράγματα που πιθανόν να τα έχουμε σκεφτεί ή αισθανθεί όλοι μας.

Ωστόσο πρωταγωνιστής είναι ο έρωτας.

Εντέλει ναι. Είναι ο έρωτας, ο ερωτισμός, η σεξουαλικότητα, το πόσο ανοιχτά μπορούμε να μιλάμε για αυτόν. Αν το καλοσκεφτείς, εννοείται πώς δεν προτείνουμε τη λύση που δίνει ο Boito αλλά σημασία έχει η πορεία. Πώς μια ανεξάρτητη ψυχή καταλήγει να χάνει τη γη κάτω από τα πόδια της.

Πόσο δύσκολο ήταν να φτιάξεις αυτή την παράσταση;

Δουλέψαμε πολύ για αυτό. Τα κορίτσια είναι πρωτοεμφανιζόμενα και τα τρία, μόλις τελείωσαν τη σχολή στο τμήμα θεάτρου. Έτυχε να τις δω σε κάποιες παρουσιάσεις και μου άρεσαν πολύ. Το ωραίο είναι ότι έδεσαν απίστευτα. Η αλήθεια είναι ότι ήταν πολύ ομαλή η διαδικασία, απλά δουλέψαμε πάρα πολύ και για να βρούμε ισορροπία στις εικόνες και στις στιγμές, και να μπορέσουν τα κορίτσια να διαχειριστούν όλο αυτό το ψυχικό φορτίο του κειμένου.

Τι θέλεις να πάρει ο θεατής;

Λόγω της κοινωνικής κατάστασης , της πραγματικότητας και της καθημερινότητας που μας συνθλίβει πραγματικά συναισθηματικά και πνευματικά, νομίζω ότι είναι μία παράσταση που αναδεικνύει το πόσο έντονα μπορεί να είναι τα συναισθήματα. Θα μου άρεσε πολύ να έρθει κάποιος ή κάποια και να αφεθεί, να ταξιδέψει, να μπει μέσα σε αυτόν τον κόσμο και να αισθανθεί πράγματα που δεν αισθάνεται στην καθημερινότητά του. Θέλω να τον παρασύρει η ποίηση του λόγου, των εικόνων, της μουσικής. Έχουμε απομακρυνθεί νομίζω και σαν κοινωνία αλλά και σαν άνθρωποι από τα συναισθήματα μας, φοβόμαστε να μιλήσουμε για αυτά, να αφεθούμε σε αυτά, να τα παραδεχτούμε και νομίζω ότι αυτή η παράσταση είναι ένα καλό παράδειγμα που θα μας θυμίσει ότι υπάρχουν και μπορεί να είναι συναρπαστικά.

Νιώθεις να έχεις ευθύνη ως δημιουργός ή ως σκηνοθέτης;

Πρώτα από όλα νιώθω την ανάγκη να είμαι αληθινός και ειλικρινής. Αυτή είναι μία παράσταση που ξοδέψαμε πολλά από την τσέπη μας και τον χρόνο μας ακριβώς για να πούμε αυτή την ιστορία. Δεν είμαι από αυτούς όμως που δεν με ενδιαφέρει το πώς θα επικοινωνήσει αυτό που κάναμε στο κοινό. Πάντα υπάρχει κι αυτό. Η ευθύνη λοιπόν που έχω είναι να είναι μία παράσταση αξιοπρεπής και να αγγίξει όσο περισσότερους ανθρώπους μπορεί.

Τελικά ο έρωτας είναι διαχρονικός ε;

Κάθε άνθρωπος θεωρώ ότι τον βιώνει και τον αντιλαμβάνεται εντελώς διαφορετικά. Μιλάμε για έννοια που θα υπάρχει πάντα. Το θέμα είναι ότι ο έρωτας είτε με την παρουσία του, είτε με την απουσία του, παίζει πολύ σημαντικό ρόλο. Η προσωπική μου αίσθηση είναι ότι εγώ δημιουργώ λόγω της απουσίας του έρωτα. Κάνοντας θέατρο ή το να ασχολούμαι με τις τέχνες, προσπαθώ να προσεγγίσω αυτή την ένταση και το πάθος που έχω αισθανθεί όντας ερωτευμένος.

SENSO

Κείμενο: Βασισμένο στην ομότιτλη νουβέλα του Camillo Boito | Σκηνοθεσία / Δραματουργία / Φωτισμοί: Σωτήρης Ρουμελιώτης | Σκηνικά / Κοστούμια: Μαρία Καραδελόγλου | Πρωτότυπη μουσική: Κωστής Παλαιογιάννης | Βοηθός Σκηνοθέτη / Επιμέλεια Προβολών: Κατερίνα Νικολάτου | Φωτογραφίες παράστασης/ Trailer: Χρήστος Κυριαζίδης | Υπεύθυνη προβολής: Λία Κεσοπούλου | Οργάνωση Παραγωγής: Izveribad

Παίζουν: Έλμα Βλαστοπούλου | Ζωή Λάη | Δήμητρα Φάκα

Πληροφορίες: Θέατρο Τ, Αλεξάνδρου Φλέμινγκ 16, Θεσσαλονίκη | Παραστάσεις: Κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21:30 | Διάρκεια: 85’ (χωρίς διάλειμμα)