Νικόλας Ανδρουλάκης: Ο δικός μου Ηλίθιος γελάει με την καρδιά του και κλαίει χωρίς ντροπή

Ο Νικόλας Ανδρουλάκης ετοίμασε μια παράσταση πραγματικότητας που παρουσιάζεται επί σκηνής στη Θεσσαλονίκη από τις 17 του Γενάρη στο Θέατρο Αυλαία και μόνο για τρεις παραστάσεις, ενώ μήνες πριν ο ήρωας του, δημιουργήθηκε και ζει μέσα από αυτόν, με ένα… κοστούμι αλλιώτικο ή και ίδιο με το δικό του σε δρόμους ή ακόμα και μέσα στο… TikTok!

Ο Ηλίθιος του Ντοστογιέφσκι, μέσα από τα μάτια του σημαντικού σκηνοθέτη και της καλλιτεχνικής του ομάδας Ντουέντε, θα ξεκινάει ως διάλεξη, σαν ένα παράξενο χωριάτικο TEDx των αρχών της δεκαετίας του ’90 και θα εξελίσσεται σε μια προσωπική κατάθεση ψυχής, σε ένα εξομολογητικό σάλτο μορτάλε, μέχρι να λιώσει σαν κερί και να αναστηθεί, έτσι που βαθαίνει κι ανοίγει η ψυχή όπως αναφέρεται στο δελτίο τύπου.

Ένας Ηλίθιος σημερινός, αληθινός, που ζει ανάμεσά μας κι ασκείται καθημερινά να εκφράζεται με ορθό λόγο και ν’ αγαπάει άνευ όρων. Ένας Ηλίθιος που καιρό τώρα προετοίμαζε ο Ανδρουλάκης και μπορεί να πάει παντού, εύκολα. “Σπουδάζω τον Ηλίθιο κάθε μέρα έναν χρόνο τώρα συνειδητά κι υποσυνείδητα πολύ καιρό πριν” αναφέρει.

Μπορείς να τον καλέσεις κι εσύ. Να βοηθήσει σε κάποιο πρόβλημα, να συμφιλιώσει μια σχέση, να λύσετε έναν κόμπο, να στοχαστείτε, να ασκηθείτε μαζί. Στα αστεία, στα σοβαρά, στα δύσκολα, στα ωραία. Να γίνει ο προβληματολόγος σου, που λέγαμε παιδιά. Στην ασκητική του πώς να γίνουμε Ηλίθιοι του Ντοστογιέφσκι. Όλοι οι άνθρωποι, όλα τα πλάσματα, όλες οι ψυχές. Αφού αυτό είναι το νόημα. Η ευτυχία στη συνύπαρξη. Ή ό,τι θες εσύ.

Κι ο Ηλίθιος αυτός ζει κι αναπνέει κανονικά, μήνες τώρα, σαν από πάντα, 24/7…

Ο Νικόλας Ανδρουλάκης μιλάει στην Parallaxi για την παράσταση που κάνει πρεμιέρα στο Θέατρο Αυλαία την Τετάρτη στις 21.00

Τι σε κάνει να επιλέξεις ένα κείμενο και να το κάνεις μία επόμενη παράσταση σου, είτε αυτό το γράφεις εσύ, είτε έχει γραφτεί από κάποιον άλλον;

Είναι το σύνολο του σύμπαντος ενός μύθου, ενός συγγραφέα, μιας εποχής, που με εμπνέουν. Και το πιάνω από την αιχμή, την πτύχωση που βιώνω ως πιο λειτουργική, για να γίνει σαΐτα το χαρτί. Από το τέλος προς την αρχή, θα σου πω ότι πριν λίγες μέρες είχαμε το πρώτο αντάμωμα με μια μεγάλη ομάδα ανθρώπων που θα σπουδάσουμε μαζί έναν δικό μας, προσωπικό και συλλογικό υπαρξισμό, από το πιθάρι του Διογένη και την ιπτάμενη παράγκα του Σίμου μέχρι όπου μας βγει, με επίκεντρο αναφοράς το Κεκλεισμένων των Θυρών του Σαρτρ, σε ένα βιωματικό εργαστήριο δημιουργίας μιας πραγματικής στοχαστικής και δραστικής καλλιτεχνικής συλλογικότητας. Γιατί αυτό το σύμπαν νιώθω να με αφορά καιρό πολύ ως σπουδή. Όπως πρόπερσι σπουδάσαμε τον αισθητισμό του Όσκαρ Ουάιλντ δημιουργώντας μια ρομαντική, απόκρυφη, λέσχη καθαρτικών ψυχικών συγκρούσεων, στην ασκητική του πώς να μην καταλήξουμε Ντόριαν Γκρέι, νοσηρά αποστήματα αγάπης αδικοχαμένης. Όπως πέρυσι σκαλίσαμε την έννοια χνούδαλο, που υμνεί συχνά στα τραγούδια του ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου, φτιάχνοντας μια μικρή οικογένεια σκυλίσιου αστικού παραλόγου από τρυφερά αγριμάκια, λαμπραντόρ διασταύρωση με τσοπανόσκυλα κι όλο κάτι να προσμένουν να σκάσει απ’ την πόρτα, με επίκεντρο την Παρέλαση της Λούλας Αναγνωστάκη κι όλη την προφητική ποίηση του κόσμου της και του αδερφού της, με το ξέσπασμα της χούντας ένα τσαφ μετά την Τριλογία της Πόλης. Ή όπως σπουδάσαμε στην πράξη τα θεμελιώδη παράδοξα της χειραφέτησης, μες απ’ τα Σκανδιναβικά σταυρόλεξα των κόσμων του Ibsen, στις Κούκλες, δημιουργώντας τότε έναν διαγωνισμό-πλειστηριασμό κέρινων ομοιωμάτων, σε συνθήκη τομής μουσείου σύγχρονης τέχνης με ζωντανό ριάλιτι σόου. Και φέτος στον Ηλίθιο πάω με αυτό που βιώνω ως πυρήνα. Τα δομικά υλικά της πραγμάτωσης μιας καθημερινής ασκητικής της αγαθοσύνης του ορθού λόγου και της αγάπης άνευ όρων. Σε μια δραστική κοινωνική αλληλεπίδραση που κάποιος να μπορεί κάλλιστα να την σημαδέψει με το δάχτυλο και να την πει ηλίθια, κίβδηλη ή ονειροπαρμένη.

Τι ιδιαίτερα χαρακτηριστικά θα εντοπίσουν οι θεατές σου αυτή τη φορά στη δομή αυτής της παράστασης; – και ρωτάω τι θα εντοπίσουν  οι θεατές, ακριβώς γιατί θεωρώ πως εσύ μπορεί να μην τα θεωρείς ιδιαίτερα αλλά στοιχεία της καλλιτεχνικής σου έκφρασης.

Θα τεθεί πολύ νωρίς στη σκηνική συνθήκη, πιο έντονα από κάθε άλλο έργο μας ως τώρα, αν είναι θέατρο αυτό που συμβαίνει. Γιατί το δραματουργικό επίκεντρο είναι η παγκόσμια τάση των προτρεπτικών ομιλιών, αυτό που λέμε, όσοι έχουμε ασχοληθεί με τη ρητορική, original oratory. Σε όλα τα συνέδρια, τα TEDx, τα fora, τα retreat και τα λοιπά βήματα λόγου δημοφιλών κι εμπνευστικών ανθρώπων, σε μια τρυφερή μα ευκαιριακή τάση που έχω βαπτίσει, για όποιον θέλει να συναισθανθεί πώς το εννοώ, «Osho με των πόσο». Ο δικός μου Ηλίθιος ριζώνει στην ηλίθια πράξη να προσφέρω όλη την πραγματική μου βιογραφία, πρόσφατη και μακρινή, ως εξομολογητικό υλικό για μια κατάθεση ψυχής του πώς και γιατί είναι ευτυχές και λογικό να γίνουμε όλοι Ηλίθιοι. Κι εκεί που τελειώνουν αυτές οι ομιλίες με ένα χειροκρότημα στο δεκάλεπτο και πάμε για τον επόμενο ομιλητή, εμένα εκεί αρχίζει το έργο. Σε μια ανοικτή διαδραστική συνομιλία με τα ανείπωτα. Έτσι αντί -ως Νικόλας- να παίζω τον πρίγκιπα Μίσκιν, προσπαθώ να εκφράζω και να κοινωνώ όλο το πνεύμα ενός μυθιστορήματος 800 σελίδων μυθοπλασίας μες από τα κύτταρα της πέτσας και της μνήμης 36 χρόνων βιογραφίας. Το αντιστρέφω δηλαδή. Και παίζει ο Μίσκιν τον Νικόλα. Αυτό προσπαθούμε στη μέθοδο που εξελίσσουμε άλλωστε πέντε χρόνια τώρα. Με κάθε πιθανή αισθητική και δραματουργία. Να γινόμαστε διαπασών του συλλογικού ασυνείδητου των ηρώων κάθε μύθου. Κι όποια ηχώ αντηχεί. Άρα κάποιος μπορεί να συγκινηθεί πολύ, από την απροκάλυπτη αμεσότητα της συνθήκης. Και κάποιος ίσως τη βιώσει ως ηλίθια πράξη κι απωθητική. Εντός της ιστορίας είναι κι αυτό. Αυτές οι αντιθέσεις. Ίσως ζούμε προπολεμική περίοδο, παγκοσμίως, με τον συνεχή πόλεμο στην Ουκρανία και την αδυσώπητη γενοκτονία στην Παλαιστίνη να είναι προστάδια σύρραξης, αφού πια ούτε οι πανδημίες δεν μας εξολοθρεύουν και ψάχνει βιαστικά μέσα ίσως πάλι το βαθύ μας ασυνείδητο για γρήγορη κι ηρωική μείωση πληθυσμών, να έχουν να τρώνε και να ονειροπολούν μετά όσοι επιζήσουν. Είναι κωμικά προβλέψιμη αυτή μας η δυστυχής φύση αν τη δούμε από μακριά. Κι όμως, εγώ μας βιώνω ελεύθερους στη βούληση να την αλλάξουμε. Προσωπικά και συλλογικά. Μες απ’ τα παράδοξα. Αυξάνει για παράδειγμα η αστική βία αλλά αυξάνουν κι οι φωνές για δικαιοσύνη κι αποδοχή της διαφορετικότητας. Είναι σταυροβελονιά η μοίρα. Θα δείξει.

 Εμπλέκεις και το tiktok σε αυτή την παράσταση με ένα ζωντανό ημερολόγιου του ηλιθίου που μέρες πριν την πρεμιέρα τροφοδοτεί με περιεχόμενο την πλατφόρμα. Αυτό είναι ένα είδος μάρκετινγκ ή η παράσταση τελικά ξεκίνησε ήδη και δεν το έχουμε καταλάβει, απλά από 17 Γενάρη μεταφέρεται πλέον πάνω στην σκηνή;

Η παράσταση για εμένα αρχίζει τη στιγμή της απόφασης, της ανάληψης του λόγου των ρόλων μας. Στην τέχνη και στη ζωή. Κι αυτό φυσικά είναι υλικό εντελέχειας, αφού ξεκινούμε εν τω μέσω και πάμε προς το τέλος και την αρχή μαζί. Σπουδάζω τον Ηλίθιο κάθε μέρα έναν χρόνο τώρα συνειδητά κι υποσυνείδητα πολύ καιρό πριν. Έχω παρατηρήσει πια ότι στην πρεμιέρα κάθε έργου μας είναι που ξεκλειδώνει σταδιακά ο επόμενος ρόλος. Για όποιον γνωρίζει τον τρόπο που εργάζομαι και τις επιλογές που κάνω, είναι εύκολο να καταλάβει ότι δεν είναι τίποτε μάρκετιγκ γιατί βιώνω κάθε συνθήκη ως επίκεντρο δημιουργίας καθαυτό. Έχω ένα σχετικά ευρύ κοινό στο ίνσταγκραμ που παρακολουθεί τους στοχασμούς και τα υλικά που μοιράζομαι καθημερινά, αλλά ήθελα το ημερολόγιο του Ηλίθιου να το καταχωνιάσω σε μια ήσυχη γωνιά του πιο υστερικού και πολύβουου μέσου που εγώ βιώνω ως ανοίκειο. Ένα παράδοξο δηλαδή αντίστοιχου δομικού πλαισίου με τον Ηλίθιο ως οντότητα στη μέση της κοινωνίας που τον γνωρίζουμε. Ένα μικρό μουσειάκι αναμνήσεων. Κι όσο μείνει. Κι όσοι το επισκεφτούν. Οι περισσότεροι άνθρωποι που ξέρω δεν έχουν καν Tik Tok ή δεν το χρησιμοποιούν. Κι όμως αυτό το μέσο, που σε αναγάγει είτε σε δημιουργό που εκπέμπει, είτε σε καταναλωτή που παρακολουθεί, χωρίς τον ενδιάμεσο χώρο της συνύπαρξης, της γνωριμίας, μια νευρωτική συνθήκη από τον Ασιατικό καπιταλισμό χτύπησε φλέβα στον παλμό των πιο νέων παιδιών. Μέσα στο συλλογικό ψεύδος της θεαματικότητας. Σε μια εποχή τσιχλόφουσκα, με τα views στο YouTube πια να φτάνουν πέντε κι έξι φορές τον πληθυσμό της χώρας. Έχει πλάκα αυτός ο αφρός όταν δεν μας παρασέρνει το κύμα.

Σε μία εποχή που όλοι κάτι έχουν ανάγκη, τι πιστεύεις εσύ ότι έχει ανάγκη η ελληνική κοινωνία περισσότερο;

Το ίδιο που έχουν όλες οι κοινωνίες πιστεύω. Την πραγμάτωση της έννοιας κοινωνώ. Την εξύμνηση της ευλογιάς της παρέας, που δηλαδή δεν είμαστε μόνοι κι αβοήθητοι στη ζωή. Να πάψουμε να λειτουργούμε ως γρανάζια χαλασμένα στα πρέπει και στα μη μιας μουλωχτής εσωστρέφειας. Έτσι που υμνούμε το χρήμα χωρίς ν’ απολαμβάνουμε τα υλικά. Έτσι που παίζουμε σε αέναες παραστάσεις, κάθε μέρα κάθε ώρα, χωρίς να ξέρουμε για ποιον παίζουμε. Και καταλήγουμε δέσμια όντα των θεμελιακών μας βιωμάτων. Μιας φάλτσας αντανάκλασης της φύσης μας ως ανταγωνιστικά σπερματοζωάρια κι εγωκεντρικά ωάρια. Και φοβόμαστε κάτι άγνωστο κι ανόμοιο μ’ εμάς αντί να μας συναρπάζει. Δεν μας πάει όλο αυτό. Είναι τόσο ομορφότερη η ζωή όταν αγκαλιάζουμε τις κοινές μας ευκαιρίες. Κι όταν αντέξουμε το πιο προφανές. Ότι οι άλλοι, για τους άλλους, είμαστε εμείς. Αφού όλα στο τέλος για να τα μοιραστούμε τα φτιάχνουμε. Απλώς μας παιδεύουν η κτίση και η κτήση. Η παρήχηση, δηλαδή, της δημιουργίας και της κατοχής. Κι η παρεξήγηση του μοιάζουμε με το είμαστε ίδιοι. Εγώ μας απολαμβάνω ξεχωριστούς, μαζί. Και φοβάμαι πολλά πράγματα, τον θάνατο, τις ασθένειες, την καταστροφή, αλλά κανέναν άνθρωπο όταν τον κοιτώ μες στα μάτια.

Ποιος είναι ο «ηλίθιος» στην εποχή μας;

Αυτός που τολμά να ελευθερώνει τις έννοιες από τη θολούρα της γενικότητας και την αντηλιά της αποσιώπησης. Αυτός που εκφράζει την αλήθεια του με αποδοχή στην αλήθεια των άλλων. Αυτός που ασκεί την αγαθοσύνη σε κάθε στροφή του δρόμου. Αυτός που υμνεί τη ζωή με την ταπείνωση των εγωισμών του για όχημα. Αυτός που παίζει ανάλαφρα με τα πιο βαριά υλικά. Αυτός που παρατηρεί σε βάθος την ποίηση σε κάθε τι. Αυτός που εξερευνά κι εκπληρώνει τον λόγο. Τη γλώσσα, την ευθύνη, τον σκοπό της συνύπαρξης. Ο Ηλίθιος χωρίς εισαγωγικά. Και με κεφάλαιο ήτα. Αυτός που έρχεται όπου θες κι αγαπάει άνευ όρων. Αυτός. Αυτή. Αυτό. Ένα μηδέν.

Γιατί πολύ εύκολα χαρακτηρίζουμε τους άλλους, αλλά δυσκολευόμαστε να περιγράψουμε τον εαυτό μας; – Έχει να κάνει και με αλήθειες που ενδεχομένως δε θέλουμε να ακούσουμε;

Δεν συμφωνώ ότι δεν περιγράφουμε τον εαυτό μας. Απλώς βιώνουμε τη συστολή να το ξεστομίσουμε. Εντός του νου, χορεύουν οι σκέψεις, οι αναλύσεις, οι βαπτίσεις. Μια αέναη αυτοαναφορά είναι η ζωή, είτε το παραδεχόμαστε είτε το απωθούμε ως υλικό κρίσης κι ετεροκαθορισμού. Προσωπικά ασκούμαι καιρό πολύ με τους συνοδοιπόρους μου να μετατοπιζόμαστε, από την ανάγκη για χαρακτηρισμούς, δηλαδή τελεσίδικες κηδευτικές βαπτίσεις ημών, στα ρήματα του αέναου ενεστώτα που εκρέουν δραστικά, έτσι που σκεπτόσαστε, που νιώθουμε, που συγκινούμαστε, που συνυπάρχουμε, που πράττουμε. Σε σχήμα άπειρο. Δίχως πέρας και πείρα. Στη μέθοδο που εξελίσσουμε εμείς, ο χαρακτήρας είναι το προφανές της κυριολεξίας και δεν αναφέρεται στο βαθύτερο ιδιοσυγκρασιακό επίκεντρο του ανθρώπου αλλά στην εξωγενώς χαρακτηριζόμενη πέτσα, κοστούμι, μοτίβο, ύφος που αναδύεται σε κάθε συνθήκη. Από τον εκάστοτε ρόλο μας, ως δραστική θέση του νου. Άρα, για να στο πω απλά, το σώμα είναι ο χαρακτήρας, η σκέψη ο ρόλος, το συναίσθημα ο εαυτός. Αντίστοιχα, στο σύμπαν του χρόνου, το μέλλον είναι ο χαρακτήρας, το παρόν, ο ρόλος, το παρελθόν ο εαυτός. Κάθε νέα στιγμή. Κι η στιγμή διαρκεί όσο θες.

Είναι ένα καλλιτεχνικό σου καταφύγιο η ομάδα Ντουέντε που σου προσφέρει τη δυνατότητα να κάνεις αυτά που αγαπάς;

Δεν βιώνω την κοινωνία μας ως εμπόλεμη ζώνη άρα δεν χρειάζομαι καταφύγιο. Έναν ελεύθερο κι ασφαλή τρόπο και τόπο έχουμε δημιουργήσει. Με την Αντιγόνη Σταυροπούλου γνωριστήκαμε πριν έξι χρόνια στο στούντιο συγγραφέων του Εθνικού Θεάτρου και συντονιστήκαμε σχεδόν ακαριαία σε έναν καλλιτεχνικό παλμό φιλοσοφίας και πρακτικής γύρω και μέσα από την τέχνη μας. Με το Ντουέντε μας να ριζώνει, έτσι που το περιγράφει ο Λόρκα, σε έναν ασφαλή και διαμπερή χώρο με αόρατο κατώφλι που δεν φυλακίζει, δεν απειλεί, δεν παραμυθιάζει. Έτσι βρίσκουμε την έμπνευση να εξελίσσουμε το Θέατρο της Πραγματικότητας, με δεκάδες ανθρώπους, πέντε χρόνια τώρα. Μια νέα θεατρική οδό που συνθέτει κι εξελίσσει το θέατρο της επινόησης, το αφηγηματικό θέατρο, το θέατρο ντοκουμέντο, το ψυχόδραμα, τον αυτοσχεδιασμό -τα διυλίζει, τα μεταβολίζει κι αφήνει μια νέα πραγματικότητα να αναδυθεί, ταυτόχρονα σκηνική και κοινωνική. Κι οι ήρωες του έργου γράφουν οι ίδιοι τη μοίρα τους κάθε στιγμή. Στ’ αλήθεια. Αφού από την πρώτη πρόβα εμείς είμαστε η παράσταση. Και λαξεύουμε τα υλικά μας από μέσα προς τα έξω κι αντίστροφα. Και προσπαθούμε να γινόμαστε πρωτίστως πιο όμορφοι άνθρωποι. Και δεν έχουμε τσακωθεί ποτέ για ένα ευρώ, για ένα χαρτί, για καμία μπούρδα. Μόνο μες στην τέχνη μας καθαυτή φλογιζόμαστε και σβήνουμε και πάλι απ’ την αρχή.

Η Θεσσαλονίκη έχει γίνει κι άλλες φορές η αφετηρία των παραστάσεων σου. Τι σε κάνει να έχεις τόση εμπιστοσύνη στο κοινό της και τι σου έχει δώσει αυτή η σχέση;

Την έχω αγαπήσει αυτή την πόλη. Και με έχω φανταστεί να δημιουργώ τις συνθήκες και τις αφορμές να μένω πιο πολύ εδώ τα ερχόμενα χρόνια. Ίσως είναι που μεγαλώνω κι απολαμβάνω την κυριολεκτική εγγύτητα των πραγμάτων, σε μια πόλη με τόσο έντονη ιστορία στην ατμόσφαιρα κι επίστρωση εποχών στην αισθητική και -τα τελευταία χρόνια- σαφείς ζυμώσεις κοινωνικά. Από τους φοιτητές μέχρι όπου φτάσει αυτό. Μες απ’ τις αντιθέσεις και τα παράδοξα. Οι αβοήθητοι άστεγοι στην Τσιμισκή κάθε λίγα μέτρα με καλούν στην ψυχή να ασχοληθώ δραστικά κι οι ποδηλάτες στην παραλία να ξαποστάσω. Αντίστοιχα το γεγονός ότι μια παράσταση έχει χώρο να μιληθεί γρήγορα σχετικά από στόμα σε στόμα κι οι αφίσες στους δρόμους να πιάσουν τόπο. Στη βοή της Αθήνας πια το χρήμα και ο χρόνος δημιουργούν μιαν αδυσώπητη πραγματικότητα. Αν δεν έχεις γερό κεφάλαιο είναι πια ζήτημα τύχης εν πολλοίς το ταξίδι ενός έργου στο θέατρο. Με αυτούς τους ρυθμούς και την πολυφωνία. Έλεγα παλιά ότι -δομικά- η Θεσσαλονίκη είναι σαν μια μεγάλη Πάτρα κι όχι σαν μια μικρή Αθήνα. Όσο περνούν τα χρόνια -και μαζί με τη βίωση της πόλης, των κρυφών της θησαυρών και της εγγενούς περιέργειας των ανθρώπων να μάθουν πράγματα, αν διαπεράσεις μια λεπτή πρώτη στρώση εύλογης δυσπιστίας, όλα αυτά μαζί συνθέτουν ένα μωσαϊκό που με γοητεύει και με ηρεμεί. Και μακάρι να το πιστέψετε οι Σαλονικείς ακόμη πιο πολύ, τι όμορφο τόπο έχετε. Και φυσικά το ίδιο λέω και στους Αθηναίους συμπολίτες μου, όλο και πιο πολύ πεζός πια στις βόλτες και στις κουβέντες. Και μιλώ φυσικά κυριολεκτικά. Και κάτι ακόμη, στους ανθρώπους του Θεάτρου Αυλαία έχω βρει, φορά με τη φορά, μια τολμηρή και ταπεινή δεκτικότητα κι επιθυμία για συνεργασία που, στην Αθήνα, τόσο ολοκληρωμένη κι απλή, ακόμη δεν την έχω συναντήσει. Κάτι λέει κι αυτό. Υπάρχει μεράκι εδώ.

Γιατί με το δελτίο τύπου που μας ήρθε, επέλεξες να επισυνάψεις φωτογραφίες από τα παιδικά – οικογενειακά σου χρόνια;

Τόση ώρα ένας Ηλίθιος σου μιλά. Κι ο Ηλίθιος αυτός σπουδάζει καιρό πολύ το ταξίδι της χειραφέτησης του νηπίου εαυτού, του πιο ώριμου όλων, στο σημείο που έχει πια ένα παιδί τις λέξεις και διατηρεί ακόμη την αγαθή ορθή του λογική. Πριν αλλοιωθεί με την συνταγή της δυστυχίας. Ότι ο γρηγορότερος δρόμος δεν είναι η ευθεία αλλά το ψέμα, ο εξουσιασμός, η απόκρυψη. Εγώ ασκούμαι να λυτρώνω τον παιδικό μου εαυτό από όλες αυτές τις αλυσίδες, του ψέματος, των ενόχων, των απωθημένων. Κι οι παιδικές μας φωτογραφίες είναι οι σπουδαιότεροι χάρτες που έχουμε. Κι είμαι ευλογημένος γιατί είχα κι έχω δυο γονείς πυξίδες της αγάπης, της έμπνευσης και της αποδοχής. Στα εύκολα και στα δύσκολα. Ο δικός μου Ηλίθιος έχει κόψει το αλκοόλ, ντύνεται σαν λέκτορας πανεπιστημίου, εργάζεται ως ανιματέρ και παιδαγωγός, διοργανώνει φιλοσοφικά εργαστήρια, κάνει παρεμβάσεις σε δρώμενα, γνωρίζει κόσμο σε κάθε γωνιά του δρόμου, σε χαιρετά με ένα καλημέρα όμορφε άνθρωπε μες στα μάτια. Και γελάει με την καρδιά του και κλαίει χωρίς ντροπή. Και αντέχει να συγχωρεί αληθινά. Αυτό μου θυμίζει να με βλέπω στις φωτογραφίες παιδί. Τον πρώτο γύρο του κόσμου που έχω κάνει μέσα μου. Αυτές είναι οι αφίσες του Ηλίθιου. Το βίωμα όλο.

Τι θέλεις να πάρει μαζί του ο θεατής που θα φύγει από την παράσταση σας;

Την επιθυμία να είναι αρχή κι όχι τέλος αυτό που μόλις συνέβη. Ξες, ο Ηλίθιος φέρει το μέγιστο παράδοξο της φύσης του, δεν υπερπροσπαθεί να πείσει. Εκρέει την αλήθεια του. Κι απλώς είναι. Αυτό θα είναι η πιο δύσκολη στενωπός πιστεύω. Η πίστη η δική μου επί της αρχής. Στην άφεση στην αλήθεια της εξομολόγησης του ήρωα. Κι έτσι να ριζώσει ήσυχα ένα σποράκι έμπνευσης για εγγύτητα και συγκίνηση. Είτε ανταλλάξουμε αριθμούς τηλεφώνων με όλους τους θεατές και γίνουμε φίλοι και συνοδοιπόροι, είτε κάποιος απορρίψει αυτό που βιώνει από τα πρώτα λεπτά και φύγει εν εξάλλω είτε βρεθεί στη λήξη της παράστασης με την επιθυμία να κουβαλήσει στην επιστροφή ένα από τα μικρά γλαστράκια με νωπό χώμα που θα κερνάμε τους θεατές από μια πραγματική μεταφύτευση που θα συμβεί στη σκηνή. Χώμα, αγκαλιές και πορτοκάλια.

Δραματουργία-σκηνοθεσία: Νικόλας Ανδρουλάκης

Για το έργο αυτό βοήθησαν αληθινά όλοι οι συνεργάτες κι οι συνοδοιπόροι της ζωής του Ηλίθιου

Την παράσταση την ερμηνεύουμε ήδη όλοι μαζί | Παραγωγή: Ντουέντε

*Πληροφορίες: Θέατρο ΑΥΛΑΙΑ: Τσιμισκή 136, (Πλατεία ΧΑΝΘ) | Τηλέφωνο: 2310 230013 | Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη 17 & 31 Ιανουαρίου και 7 Φεβρουαρίου, στις 21:00