«Όπως ζει πεθαίνει κανείς. Το έχω γενικά προσέξει» – Η Μάρω Βαμβουνάκη για τον Νίκο Γαλανό

Με αφορμή τον θάνατο του αγαπημένου ηθοποιού Νίκου Γαλανού, η συγγραφέας Μάρω Βαμβουνάκη δημοσίευσε μια συγκινητική ανάρτηση στον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook. Μέσα από το κείμενό της, δεν αποχαιρετά μόνο έναν ταλαντούχο και αγαπητό καλλιτέχνη, αλλά και ένα σύμβολο μιας ολόκληρης εποχής.

Ο Νίκος Γαλανός, με την ξεχωριστή του παρουσία, τις ερμηνείες του και την ευγένεια του χαρακτήρα του, άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα στις καρδιές του κοινού. Η Μάρω Βαμβουνάκη, με τη γνωστή της ευαισθησία, αποτυπώνει τι σημαίνει να χάνεται ένας τέτοιος άνθρωπος — όχι μόνο ως πρόσωπο, αλλά και ως κομμάτι της συλλογικής μνήμης και της προσωπικής μας ιστορίας.

Ακολουθεί το πλήρες κείμενο της ανάρτησης:

«Κάποιοι αναρωτιούνται, μα τι παθαίνουμε όποτε φεύγει από τούτη τη ζωή ένας διάσημος ηθοποιός; Τόση λατρεία! Τόση εξύμνηση! Θρήνος και υπερβολές! Άξιζε τόσο; Μα ένας διάσημος ηθοποιός δεν είναι μόνο ένας άνθρωπος σαν όλους μας, είναι και σύμβολο κι αυτό κυρίως πενθούμε. Σύμβολο της νιότης μας, σύμβολο των σαββατιάτικων εξόδων μας στα σινεμά, σύμβολο από σενάρια που κι εμείς φαντασιωνόμασταν και υπήρξαν συναισθηματική αγωγή μας. Ένας ηθοποιός ζει στη μαγική οθόνη αυτά που εμείς θέλαμε να ζήσουμε, ήταν όσο όμορφος θέλαμε να είμαστε κι εμείς. Ένας ηθοποιός που πεθαίνει υπήρξε ο θαυμαστός συγγενής μας κι αν κάποιες ταινίες ήταν μελό, ακόμα καλύτερα μια και τα ερωτικά μας όνειρα έχουν πάντα κάτι μελό. Όλα τούτα μας ξαναθυμίζει ο θάνατός του και η απώλειά του είναι απώλεια από την εφηβική, τη νεανική βιογραφία μας. Πόσο πιο πολύ αν η μορφή του υπήρξε τόσο ευγενική όσο του Νίκου Γαλανού. Χρόνια πριν τον γνώρισα σε ένα κέντρο όπου παρακολουθούσαμε ομιλίες πάνω σε φιλοσοφικά θέματα. Επί δύο χρόνια ειμασταν συμμαθητές στην ίδια τάξη κάπου στο Παγκράτι. Ερχόταν ανελλιπώς, σεμνός και ήσυχος, και καθόταν πίσω πίσω στο τελευταίο θρανίο. Ο πιο διακριτικός από όλους μας! Όπως ζει πεθαίνει κανείς. Το έχω γενικά προσέξει.»