Πάμε λοιπόν στους Πενταγιούς, στα μέρη τα ωραία…
Οι μαθητές αγαπούν το θέατρο.
Εικόνα: Γιώργος Χρηστάκης
Πολύς Μποστ, πολλή σάτιρα, πολύ άνθρωπος είναι όσα νιώθω ούσα μέλος όχι απλώς μιας θεατρικής ομάδας, αλλά ακόμη περισσότερο όντας κομμάτι μιας αλήθειας, την οποία έχω την τύχη να βιώνω. Από εκείνες τις αλήθειες με τις οποίες άπαξ και γατζωθείς, δε θες να φύγεις από πάνω τους, ίσα ίσα αναζητάς διαρκώς τρόπους να ισχυροποιείς αυτούς τους δεσμούς, που όλως παραδόξως μονάχα απελευθερωτικοί είναι.
Η μαθητική θεατρική ομάδα του Κολλεγίου «Ανατόλια» παρουσίασε στις 27, 28 και 29 Ιανουρίου τη Μποστική «Μαρία Πενταγιώτισσα» και θα δώσει τρεις ακόμα παραστάσεις στις 4, 5 και 6 Φεβρουαρίου. Είχα την ευτυχία να υπάρξω μέλος της ως μαθήτρια, αλλά και ως απόφοιτος να εξακολουθώ να είμαι εκεί, έστω να…χαζεύω τους παλιούς μου συμπαίκτες να γεύονται αυτή την διαφυγή από την πραγματικότητα. Και μολονότι διαρκεί όσο … μια βόλτα ως το περίπτερο, αυτό που την καθιστά μοναδική είναι πως σε εξοπλίζει με τόση ενέργεια, ώστε να είσαι ικανός να διανύσεις χιλιόμετρα. Και σου δημιουργεί τόσο έντονα την αίσθηση της λαχτάρας, ώστε πάλι εσύ να αναμένεις να κάνεις αυτή την καθιερωμένη βόλτα ως το περίπτερο.
Η ζωντάνια και η όρεξη των παιδιών χρειάζεται νομίζω περισσότερες από πέντε αισθήσεις για να γίνει πλήρως αντιληπτή! Είναι μικροί θεοί που κάνουν μεγάλα θαύματα. Και ως ηθοποιοί, μα κυρίως ως άνθρωποι. Αυτό είναι άλλωστε που τους δένει, αυτό είναι που τους διδάσκει ο Θανάσης Φωτιάδης, ο σκηνοθέτης μιας ομάδας που φέρει ιστορία τριάντα δύο (32) χρόνων. Αυτό είναι που οραματίστηκαν οι φιλόλογοι Βενετία Ευσταθίου και Παναγιώτης Αντωνίου, όταν πήραν το 1985 την πρωτοβουλία να φτιάξουν μια παρέα που διαρκώς μεγαλώνει. Και είναι αυτή που μας γαλουχεί με το να «προσφέρει θεατρικά και όχι μόνον ήθη». Αυτή ήταν η ρίζα μας, αυτοί και οι καρποί μας.
Κάπως έτσι δικαιολογείται τούτη η αίσθηση της πατρίδας που δημιουργεί ο Όμιλος. Απόφοιτοι που έχουν επιλέξει το δρόμο του εξωτερικού, όποτε επιστρέφουν, δεν ξεχνούν να επισκεφτούν το δεύτερό τους σπίτι. Άλλοι πάλι, έχουμε επιλέξει να μη νιώσουμε ποτέ αυτή την απόσταση. Μας κρατά ένα πάθος που διατηρεί και φουντώνει όλα τα άλλα μας πάθη. Μας κρατάνε οι άνθρωποι και μας ζεσταίνουν, ακόμη και όταν επικρατούν συνθήκες παγετού.
Σας περιμένουμε, λοιπόν, στο θέατρο Παππάς του Κολλεγίου, στις 21:00 στις 3, 4 και 5 Φεβρουαρίου, εκεί όπου η σάτιρα συναντά την επικαιρότητα, εκεί όπου η δημιουργικότητα καταργεί τις ηλικίες και τις ιδιότητες, εκεί που η εκπαίδευση αποκτά νόημα.
