Πέθανε ο σπουδαίος ηθοποιός του Κρατικού Θεάτρου Κώστας Ματσακάς

Η τελευταία του παράσταση στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος ήταν το 1992

Parallaxi
πέθανε-ο-σπουδαίος-ηθοποιός-του-κρατι-1157135
Parallaxi

Ο σπουδαίος ηθοποιός και πρωταγωνιστής για δεκαετίες του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος Κώστας Ματσακάς, έφυγε από την ζωή στα 95 του χρόνια και τον θάνατο του έκανε γνωστό ο Σπύρος Μπιμπίλας με ανάρτηση του.

Στην ανάρτηση ο πρόεδρος του ΣΕΗ Σπύρος Μπιμπιλάς γράφει:

“Πριν από λίγο πληροφορηθηκαμε για ακόμα ένα θλιβερό νέο.. Ο σπουδαίος μας ηθοποιός και πρωταγωνιστής για δεκαετίες του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, που υπηρέτησε με αγάπη και αυταπάρνηση την τέχνη μας, με σπουδαίους ρόλους και ανεπαναληπτες ερμηνείες στην Επιδαυρο , με μια ταινία στο ενεργητικό του (“Καθε Σαββατο” του Βασιλη Βαφέα), ο Κώστας Ματσακάς, έφυγε από την ζωή στα 95 του.. Μάθημα για όλους μας ο βίος του..Καλό ταξίδι αγαπημένε μας σπουδαίε συνάδελφε…Σ ευχαριστούμε για όσα μας προσέφερες σε μας και το κοινό μας.”

Ο σπουδαίος ηθοποιός συνεργάστηκε με το ΚΘΒΕ από το 1961. Σταθμός είναι η συγκλονιστική ερμηνεία του ως Λάκυ στο “Περιμένοντας τον Γκοντό” του Σάμουελ Μπέκετ σε σκηνοθεσία Μ. Βολονακη το 1965.

Η τελευταία του παράσταση στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος ήταν η «Μία ευαίσθητη ισορροπία», όπου υποδύθηκε τον ρόλο του Χάρρυ. Το έργο σημείωσε 48 παραστάσεις και διήρκησε από τις 15 Νοεμβρίου 1991 έως 05 Ιανουαρίου 1992. Τα τελευταία χρόνια ζούσε μόνιμα στην Αθήνα.

“Κώστας Ματσακάς (2 Οκτωβρίου 1929-7 Μαΐου 2024).
Αντίο σε έναν εξαιρετικό ηθοποιό κι έναν υπέροχο ευγενή άνθρωπο. Εμείς που ζήσαμε στη Σαλονίκη, μεγαλώσαμε θαυμάζοντάς τον πολλές φορές στη σκηνή του ΚΘΒΕ. Τα τελευταία χρόνια τον συναντούσα σε ένα γωνιακό βιβλιοπωλείο στο Κουκάκι. Έκλεισε κι αυτό το βιβλιοπωλείο πέρσι.
Αξεχαστος!” έγραψε ο Γιάννης Αναστασάκης

“Κώστας Ματσακάς (2 Οκτωβρίου 1929-7 Μαΐου 2024): ένας σπουδαίος ηθοποιός που δεν έγινε διάσημος. Έπαιζε και σα να φύσαγε ένα δροσερό αεράκι. Έτσι ήταν και στη ζωή: ένα δροσερό αεράκι. Ας είναι αναπαυμένος. Όσοι τον προλάβαμε στη σκηνή θα έχουμε να λέμε.” έγραψε ο Γιώργος Σαρηγιάννης

“Είναι κάποιοι άνθρωποι ταγμένοι στη δουλειά του θεάτρου, πάντα με κεραίες τεντωμένες, ανήσυχοι, ευαίσθητοι και σκεπτόμενοι, που δυστυχώς ο πολύς κόσμος δεν τους γνώρισε. Είναι καθήκον μας λοιπόν να τους μνημονεύουμε, όσοι από εμάς τους χαρήκαμε στη σκηνή και στη συναναστροφή. Ένας από αυτούς ήταν ο Κώστας Ματσακάς, που έφυγε σήμερα από κοντά μας. Ο γλυκύτατος κύριος Ματσακάς, που ξόδεψε τη ζωή και την ενέργειά του στο μετερίζι του ΚΘΒΕ, χαρίζοντάς μας ερμηνείες βαθιάς ευαισθησίας, και που μετά τη συνταξιοδότησή του αρνήθηκε πλέον κάθε επαφή με τη σκηνή. Ας είναι αναπαυμένος.” έγραψε ο Νίκος Χατζόπουλος

Η ανάρτηση του Ευδόκιμου Τσολακίδη για τα χρόνια που έζησε τον Ματσακά στη Θεσσαλονίκη:

“Πάρτε από δω την Ειρήνα Νικολάγεβνα και φύγετε. Η αλήθεια είναι ότι ο Κωνσταντίν Γαβριήλοβιτς αυτοκτόνησε”

Γεβγκένι Σεργκέιτς Ντορν

‘Αντον Πάβλοβιτς Τσέχωφ “Ο Γλάρος”

Μόλις πληροφορήθηκα από τον αγαπημένο φίλο Ορφέα Λεοντίου τον θάνατο του Κώστα Ματσακά.

Επειδή δεν θα το πει κανένα κανάλι και κανένα ραδιόφωνο θέλω πολύ, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά, να πω δυο λόγια.

Ο Κώστας Ματσακάς ήταν ηθοποιός του Κ.Θ.Β.Ε. στα χρόνια που σπούδασα εγώ εκεί (1983-1986) αλλά και πιο πριν και πιο μετά. (βλ. πρώτο σχόλιο) Δεν ήταν όμως μόνο αυτό. Ήταν μια μορφή της πόλης όπως ο Καβάφης για την Αλεξάνδρεια. Χωρίς καμιά υπερβολή, όσοι τον γνώρισαν θα συμφωνήσουν μαζί μου, ήταν ο Καβάφης της Θεσσαλονίκης.

Σπουδαίος ηθοποιός, έπαιξε πολύ σημαντικούς ρόλους αλλά εγώ δεν θα τον ξεχάσω ποτέ ως Αγγελιαφόρο στην Ελένη του Βουτσινά και ως γιατρό στον Γλάρο του Χρονόπουλου. (φωτο)

Η παρασταση του Γλάρου τελειωνε στις 11.00 μ.μ. και πολυ συχνα ημουν εκεί δίπλα, στο Ντο-Ρε,  κι ετρεχα στις 11 παρά, για να μπω βιαστικά στο θεωρείο αριστερά (οι ταξιθέτριες με είχαν μάθει) για να τον ακούσω να λεει στο φιναλε του έργου στον Τριγκόριν:

“Πάρτε από δω την Ειρήνα Νικολάγεβνα και φύγετε. Η αλήθεια είναι ότι ο Κωνσταντίν Γαβριήλοβιτς αυτοκτόνησε”

Εβαζα τα κλαματα, σκουπιζόμουν κακήν κακώς όσο χειροκροτούσα σαν τρελός στην υπόκλιση και επεστρεφα στην παρεα μου.

Το ακούω συχνά να το λένε χωρίς λόγο και είναι από τις λίγες φορές που το νιώθω πραγματικά: ο κόσμος μας έγινε φτωχότερος!

Κώστα, θα σε θυμάμαι όσο ζω!

Σχετικά Αρθρα
Σχετικά Αρθρα