Πρόβα για festen: Μπήκαμε στην πιο προκλητική παράσταση της χρονιάς!
Η Γιώτα Κωνσταντινίδου μπήκε στις πρόβες της πιο προκλητικής παράστασης του ΚΘΒΕ για φέτος που έρχεται αυστηρώς ακατάλληλη.
Εικόνες: Άγγελος Τσεκούρας
Τρυπώσαμε στις πρόβες της παράστασης, «Οικογενειακή Γιορτή» (Festen) και μιλήσαμε με τους συντελεστές της για το δόγμα του ’95, τις συγκρούσεις του ανθρώπου με τον εαυτό του και την κοινωνία, τα κρυμμένα μυστικά και την ανάγκη μετατόπισης από το εγώ μας για ειλικρινείς και αληθινές ανθρώπινες σχέσεις. Το έργο με αφορμή ζητήματα σεξουαλικής κακοποίησης, ρατσισμού, διαφορετικότητας, κοινωνικής ανισότητας στα πλαίσια επίπλαστης ηθικής και καθωσπρεπισμού της μεγαλοαστικής τάξης, φωτίζει την ιστορία μιας οικογένειας, που δε μοιάζει να είναι πολύ μακρινή από εμάς.
Σε ένα θεατρικό κύκλο, διαπράξαμε τη δική μας «θεατρική γιορτή» μέσα από τις αναλύσεις σύσσωμων των συντελεστών για την παράσταση.
Η συζήτηση ξεκινά με την περιπλάνηση του δόγματος του ‘ 95 ως το θεατρικό δόγμα του σκηνοθέτη της παράστασης, Γιάννη Παρασκευόπουλου. «Είναι σημαντικό να πούμε ότι αποτελεί αυτόνομο θεατρικό έργο. Ο Ντέιβιντ Έλντριτζ πήρε την ταινία και τη μετέτρεψε σε θεατρικό έργο που λειτουργεί ανεξάρτητα από την ταινία, πρόκειται στην ουσία για ένα καλογραμμένο θεατρικό έργο. Διαβάζοντάς το μας δίνει την αίσθηση ενός έργου, γραμμένο να παίζεται σε μεγάλη σκηνή. Εμείς, στη δική μας παράσταση με δεδομένο ότι λειτουργούμε σε ένα χώρο μη θεατρικό, προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε ένα δικό μας, άτυπο, δόγμα για να ανέβει η παράσταση. Το τότε δόγμα προσπαθούσε να σπάσει το κατεστημένο του κινηματογράφου, εμείς προσπαθούμε να αντιταχθούμε στο κατεστημένο του θεάτρου. Εστιάζουμε στην εκμετάλλευση του χώρου ως έχει και στη συμμετοχή του θεατή στο δρώμενο. Υπάρχει ενότητα, χώρου, χρόνου και δράσης. Η δική μας χρήση εξωτερικών στοιχείων συσπειρώνεται γύρω από τη μουσική. Η μουσική είναι αυτή που μας αλλάζει τους χώρους.»
Η παράσταση, «Οικογενειακή Γιορτή» (Festen) δεν διαδραματίζεται πάνω σε μια σκηνή αλλά στο ειδικά διαμορφωμένο χώρο του Φουαγιέ της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών. Παρατεταγμένες καρέκλες δημιουργούν την ατμόσφαιρα μιας μεγάλης γιορτής, οι πρωταγωνιστές περιφέρονται ανάμεσα στους θεατές και το κοινό γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι του θεατρικού δρώμενου. Η μουσική άλλοτε συνοδευτική και άλλοτε σε ρόλο πρωταγωνιστή επαναφέρει στη μνήμη μας το παιχνίδι με τις μουσικές καρέκλες, όπου καθένας πρέπει να βρει τη θέση του ή να την επαναπροσδιορίσει.
Ο Βασίλης Σπυρόπουλος ερμηνεύει το ρόλο του πατέρα, είναι ο Χέλγκε Χάνσεν. «Είμαι ο πατέρας. Είμαι ο πατέρας που διαπράττει αυτά που διαπράττει και προσπαθεί να διαχειριστεί όλη αυτήν την κατάσταση στο σπίτι, με τα παιδιά, τον κοινωνικό περίγυρο. Επικαλύπτει, αποδέχεται, και στο τέλος κάνει αυτό που κάνει. Είμαι λακωνικός σ’ αυτά που σας λέω για τον πατέρα γιατί σχετίζονται με ένα ερώτημα που προσπαθώ να αντιστέκομαι, ποιος είναι τελικά αυτός ο πατέρας;»
«Αυτό που μας ενδιαφέρει, δεν είναι απαραίτητα αν ο πατέρας θα πέσει ή θα ηττηθεί, αλλά αν καταφέρει να μετακινηθεί από αυτό που βρίσκεται, μέσα από αυτό με το οποίο τον φέρνει αντιμέτωπο, ο γιος του, ο Κρίστιαν», θα προωθήσει την κουβέντα μας ο σκηνοθέτης. « Κέντρο βάρους στη δική μας παράσταση, εξηγεί ο κ. Παρασκευόπουλος, δεν είναι μόνο το ζήτημα της σεξουαλικής κακοποίησης αλλά με αφορμή τη σεξουαλική κακοποίηση, αντικρίζουμε την πραγματικότητα αυτής της οικογένειας. Είναι από τις οικογένειες που κρύβονται. Σίγουρα, όχι η μοναδική στον κόσμο. Αυτό που η παράσταση προσπαθεί να δείξει είναι ότι, αν αποφασίσουμε να απομακρυνθούμε από το συνεχές κρυφτό, θα καταφέρουμε να δούμε και να γνωρίσουμε ποιον έχουμε μέσα μας και κυρίως ποιον έχουμε απέναντί μας. Απομακρυνόμαστε από τη στοχοποίηση του πατέρα, που αναμφισβήτητα φέρθηκε μ’ αυτόν τον τρόπο για τους δικούς του ανεξήγητους και απόλυτα κατακριτέους λόγους, πάμε ένα βήμα παραπέρα.»
«Αυτή η δουλειά είναι ομαδική», σημειώνει ο Χρίστος Στυλιανού που υποδύεται τον Κρίστιαν. «Αυτό που αποτελεί το κεντρικό σημείο είναι πώς ένας άνθρωπος μπορεί να βρει τη δύναμη για να βρει τη θέση του σε ένα αξιακό σύστημα. Αυτόν τον ρόλο τον επωμίζεται ο Κρίστιαν, παρόλ’ αυτά θα μπορούσε οποιοσδήποτε να είναι στη θέση του. Ο Κρίστιαν και ο πατέρας, ο Χέλγκε, αποτελούν ουσιαστικά μια αφορμή για να δει ο καθένας τον εαυτόν του και να προσμετρήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή πώς έζησε και πώς θα ζήσει μετά από αυτή τη στιγμή. Δεν σημαίνει απαραίτητα ότι όλοι άλλαξαν. Αυτό που υποστηρίζει και ο σκηνοθέτης μας είναι ότι και οι μετακινήσεις στη ζωή μας είναι πολύ μικρές. Ακόμα και μικρές, όμως, σου αποκαλύπτουν στοιχεία που δεν είχες ως τότε διανοηθεί . Αυτό εξυπηρετεί αυτή η συγκεκριμένη μέρα γιορτής σ’ αυτό το σπίτι, αυτό θέλουμε να δείξουμε στον κόσμο. Πώς μπορεί να είναι η ζωή του μετά την απόφασή του να αλλάξει κάποια πράγματα ή να μη κρύβεται. Βήματα που μπορούν να οδηγήσουν σε μια πιο ειλικρινή σχέση μεταξύ των ανθρώπων. Να μπορούμε να βλέπουμε ο ένας τον άλλο στα μάτια.»
Η αντίδραση των ανθρώπων, συγγενών και μη στο άκουσμα της καταγγελίας του Κρίστιαν, προκαλεί ιδιαίτερο ενδιαφέρον. «Υπάρχουν πολλές απαντήσεις και εκδοχές στο γιατί δεν αντιδρούν ή πώς αντιδρούν οι άνθρωποι στο άκουσμα της εξομολόγησης του Κρίστιαν», επιχειρηματολογεί η Κλειώ Δανάη Οθωναίου που είναι η Πία στην παράσταση. «Ένα ενδεχόμενο είναι ότι δεν μπορούν να το διαχειριστούν, ένα άλλο είναι γιατί θεωρούν ότι πρόκειται για ένα κακόγουστο αστείο, δεν το πιστεύουν, δεν θέλουν καν να το ακούσουν. Τι θα επιτρέψουμε κάτι έξω από μας να ταράξει τόσο πολύ την ύπαρξή μας;»
«Η σχέση κάποιων ανθρώπων με τον πατέρα είναι και ένας κύριος λόγος που δεν αποδέχονται αυτό που ακούν. Η προσωπική τους συνέχεια είναι αυτή που πιθανόν ορίζει το πώς διαχειρίζονται το άκουσμα αυτής της καταγγελίας του Κρίστιαν προς τον πατέρα του», συνεχίζει ο κ. Σπυρόπουλος.
«Οι δυο συνεργάτες του πατέρα, εγώ και ο Νίκος Καπέλιος, η Πάουλα και ο Χέλμουντ», παίρνει τη σκυτάλη η Νεφέλη Ανθοπούλου, «δεν αντιδρούν καθόλου καθώς οι σχέσεις τους με τον πατέρα βασίζονται στο συμφέρον. Αλλιώς είναι να ακούγεται κάτι ενδοοικογενειακά και αλλιώς το μυστικό να διαρρέει και εκτός οικογενειακού κύκλου.»
Ο Νίκος Καπέλιος, ως Χέλμουντ στην παράσταση, θα πει: «Σε όλη την έκρυθμη κατάσταση που δημιουργείται, ο Χέλμουντ και η Πάουλα κατέχουν το ρόλο του πυροσβέστη. Αποτελούν τα κωμικά στοιχεία της παράστασης, προσπαθούν να χαλαρώσουν το κλίμα.»
Η κουβέντα επανέρχεται στην αντίδραση σε ένα γεγονός και στη συγκάλυψή του. «Μπορούμε να αντιπαραβάλλουμε καθημερινά παραδείγματα. Γιατί δεν αντιδράει η ένοικος του 3ου ορόφου που ακούει έναν ξυλοδαρμό στον 4ο όροφο. Θα συναντηθούν στο ασανσέρ και θα χαιρετηθούν σαν να μην τρέχει τίποτα. Με απασχόλησε πολύ η αντίδραση, θα αναπτύσσει τη σκέψη της η Κλειώ Δανάη Οθωναίου, διάβαζα το έργο και έλεγα ότι οι άνθρωποι αυτοί ξέρουν, γνωρίζουν και βίωνα τη διαδρομή του ρόλου μέσα από την παραδοχή ότι γνωρίζουν όλοι. Κάποιες φορές πάλι, αφηνόμουν στη σκέψη ότι όλο αυτό φαντάζει αδιανόητο καθώς το μυαλό σου αρνείται να φτάσει ως εκεί.»
Η Σταυρούλα Αραμπατζόγλου, ως Μέττε της παράστασης θα κάνει λόγο για τα ερωτήματα που θέτει η παράσταση στην κοινωνία και η συζήτησή μας θα εστιάσει αυτή τη φορά στη συμπεριφορά των συγγενών.
Ο Κωνσταντίνος Χατζησάββας, είναι ο Μίκαελ, ο άλλος αδερφός. « Υπάρχουν αντίστοιχοι λόγοι και για τα μέλη της οικογένειας ώστε να αμυνθούν απέναντι στην πληροφορία που ακούν. Ο πατέρας είναι ένα ισχυρό father figure, δεν είναι ένα τέρας στα μάτια των άλλων, αλλά ένας αγαπητός άνθρωπος από τους φίλους και τους συνεργάτες του με την έξωθεν μαρτυρία ενός απόλυτα επιτυχημένου άνδρα. Ο Μίκαελ είναι έξω από όλους τους κανόνες της οικογένειας αλλά το πρότυπο του πατέρα έχει καταλυτική επίδραση πάνω του. Εκλαμβάνει με τη σειρά του ως ένα κακόγουστο αστείο την καταγγελία με πολλά ερωτηματικά. Θα ρίξω στην κουβέντα μας και το στοιχείο του αλκοόλ που διαδραματίζει ένα ρόλο καθώς δημιουργεί μια ανάλαφρη ατμόσφαιρα. Ακούγεται η καταγγελία, παίζει η μουσική, παραπέρα άνθρωποι πίνουν, γελούν, μιλάνε. Ο αδερφός αυτός έχει ανάγκη τον πατέρα, τη στήριξη της οικογένειας, ωστόσο, η πραγματικότητα είναι πιο δυνατή και τον φέρνει προ των ευθυνών του και προ του δικού του καθρέφτη.»
Η Ιωάννα Παγιατάκη ως Ελένε, στο ρόλο της αδερφής στο έργο, θα μιλήσει για διαδρομή του δικού της ρόλου. «Είναι αυτή που θα βρει από πολύ νωρίς ένα γράμμα της νεκρής της αδερφής που έχει αυτοκτονήσει και προς το τέλος του έργου, η ίδια λειτουργεί ως καταλύτης που αναγκάζει όλους μας να βγάλουμε τις μάσκες και να αποκαλυφθεί όλη η αλήθεια. Αυτό που σκέφτομαι, είναι ότι αυτά τα παιδιά έχουν μάθει να κρύβονται. Καθώς περνάνε τα χρόνια είναι τρομερά δύσκολο να κάνεις αυτό το ανασκάλεμα μέσα στη ψυχή σου και να καταφέρεις να πεις αυτό που έχεις απωθήσει για να προχωρήσεις.»
Για τον σκηνοθέτη, δεν έχει σημασία να αναλωθούμε σε ένα κοινωνιολογικό pointing. « Είναι ένα έργο που λαμβάνει χώρα σε μια κοινωνία διαφορετική από τη δική μας, εντούτοις εμάς στην παράσταση δεν μας ενδιαφέρει να βγάλει κανείς το δάχτυλο και να στοχοποιήσει τη Δανία, αλλά μας ενδιαφέρει να δείξουμε τι γίνεται στην οικογένεια. Ναι, είναι Δανοί αλλά και πολύ κοντά σε μας.»
Ο ογκόλιθος του πατέρα, επανεμφανίζεται με την παρέμβαση του κ. Σπυρόπουλου. «Ένας πατέρας αυταρχικός, συγκεντρωτικός, όπου δεν διαπραγματεύεται τίποτα με κανέναν. Όσο μεγαλύτερη δύναμη έχει αποκτήσει αυτός ο άνθρωπος, τόσο πιο ισχυρή είναι η επικάλυψη αυτού του προβλήματος. Η απόφαση να καταγγελθεί η κακοποίηση από τον Κρίστιαν παρόντων όλων εμπεριέχει μια φοβερή δύναμη από μεριάς του που κλονίζει το Χέλγκε. Αυτή είναι η ουσιαστική μετατόπιση του πατέρα.»
«Μέσα σ’ όλο αυτό το κλίμα, υπάρχουν δυο άνθρωποι διαμετρικά αντίθετα. Το μικρό κοριτσάκι, η κόρη του Μίκαελ και της Μέττε και ο παππούς, ο πατέρας του Χέλγκε.»Ο σκηνοθέτης μας συστήνει τον κ. Τσακίρη στον ρόλο του παππού και τη Στεφανία Ζώρα που ερμηνεύει το μικρό κοριτσάκι.
«Όταν διάβασα το έργο, αναφέρει ο κ. Τσακίρης, συνειδητοποίησα ότι αυτός ο άνθρωπος, ο πατέρας του Χέλγκε, γνώριζε. Για μένα είναι ένα αινιγματικό πρόσωπο, έχει μια πιο ελαφρά διάθεση που τη χρησιμοποιεί για να κρύψει όλο αυτό το βάρος και την ευθύνη που του αντιστοιχεί. Επειδή όμως δεν μπορεί να το αντέξει, το ρίχνει πίσω. Προς το τέλος, σύμφωνα με την οπτική του σκηνοθέτη, αναλαμβάνει την ευθύνη με μια κίνηση.»
Η Στεφανία Ζώρα, είναι το μικρό κοριτσάκι που αντιπροσωπεύει πλήρως την αθώα ματιά στην «Οικογενειακή Γιορτή.» «Είναι ένα μικρό παιδί που δε φέρει καμία ευθύνη σε σχέση με τους υπόλοιπους χαρακτήρες και είναι το μόνο πρόσωπο που απλώς ακούει, κοιτάζει, παρατηρεί.»
Ο ρόλος της μητέρας είναι αυτός που εγείρει τα περισσότερα ερωτήματα και εμπεριέχει την πιο ένοχη σιωπή. «Η Έλσι είναι μια σκοτεινή μητέρα, ξεκινάει την περιγραφή του ρόλου της η Γιολάντα Μπαλαούρα. Έφτιαξα χιλιάδες βιογραφικά γι’ αυτή τη γυναίκα, κατέληξα ότι για τέτοιους ήρωες ο μόνος τρόπος να συνομιλήσεις μαζί τους με μια ετοιμότητα είναι να τους αντιμετωπίσεις με σεβασμό. Η Έλσι δεν είναι πρόσωπο ανοίκειο. Μας βολεύει η αλήθεια που εμείς θέλουμε να ξέρουμε. Αντιμετωπίζω τη ζωή και τις πράξεις της με σεβασμό γιατί αν μπω στη διαδικασία να την κρίνω, θα χάσω πολλά.» Η ίδια επενδύει στο στοχασμό που προσφέρει η παράσταση τους θεατές. « Αυτό θα ήθελα να κερδίσουμε μ’ αυτή τη δουλειά.»
Από το μέσον της παράστασης και μετά ένα εξιλαστήριο θύμα συγκεντρώνει πάνω του τα βλέμματα. Ο Βασίλης Παπαγεωργίου είναι ο Μπάτοκαϊ. «Στη δική μας περίπτωση ή έτσι όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ, είναι το ξένο στοιχείο. Έρχεται να διαταράξει τη φαινομενική κανονικότητα αυτής της οικογένειας. Είναι το διαφορετικό, ο ξένος, ο μετανάστης, είναι το υποκείμενο ρατσισμού όχι λογω του χρώματός του αλλά της διαφορετικότητάς του. Είναι σαν καθρέφτης της τραγικής κατάστασης της οικογένειας.»
Ο Κωνσταντίνος Λιάρος, ο μπάτλερ της «Οικογενειακής Γιορτής», είναι το πρόσωπο που έχει ενταχθεί τελευταίο στο προσωπικό του σπιτιού και πρέπει να αποδείξει πάση θυσία την αξία του στο αφεντικό του, τον πατέρα. Είναι η οπτική του κοινού, που ακούει τα γεγονότα για πρώτη φορά αλλά και εκείνος που θα κληθεί να αφηγηθεί σημεία της παράστασης που μπορεί να μην είναι ορατά στους θεατές.
Η μουσική της παράστασης ανήκει στο Μάνο Μυλωνάκη. «Το δόγμα μου άρεσε ως αντίδραση σε ένα ρεύμα και ως μια πρωτοτυπία. Η μουσική που υπάρχει είναι ήχοι που παράγονται μέσα στο γύρισμα και η αγωνία μου ήταν πώς θα γράψω εγώ μουσική για μια θεατρική διασκευή αυτού του δόγματος. Με την εξέλιξη της δουλειάς, καθορίσαμε κάποιους δικούς μας κανόνες και η μουσική απέκτησε πολλές χρησιμότητες. Άλλες φορές ως κάτι συνοδευτικό και αλλού ως ένας επιπλέον ηθοποιός.»
«Το κείμενο εμπεριέχει δύο χορογραφικές οδηγίες», μας πληροφορεί ο υπεύθυνος κινησιολογίας, Αλέξης Τσιάμογλου. «Το τρενάκι που σχηματίζουν χορεύοντας στο πάρτι και προς το τέλος όπου η Ελένε με το Μπάτοκαϊ χορεύουν αγκαλιασμένοι. Το κινητικό φορτίο χορευτικά είναι αυτό, όλα τα άλλα είναι σκηνικές μάχες.»
«Αυτό που είχε να δουλέψει ο Αλέξης», επεξηγεί ο κ. Παρασκευόπουλος, «ήταν ότι υπάρχει ένας άνθρωπος ο οποίος κινείται και πάρα πολλοί άλλοι που φέρουν μια στατικότητα. Αυτοί οι άνθρωποι μετακινούνται μόνο για να κρυφτούνε ή μετακινούνται γιατί δεν θέλουν να ακούσουν.»
Η Σοφία Παπαδοπούλου, υπεύθυνη για τα σκηνικά και τα κοστούμια, στοχεύει στην ύπαρξη σκηνικών χωρίς τίποτα να μαρτυρά την ύπαρξή τους. «Τα κοστούμια ξεκινούν με μια διάθεση πολύχρωμη, βρισκόμαστε σε μια γιορτή, μετά επικρατεί μια ασπρόμαυρη διάθεση καθώς εναλλάσσονται τα περιστατικά και στο τέλος κυριαρχεί κάτι φωτεινό και άσπρο, δεν είναι κάθαρση αλλά το νέο, μια νέα αρχή, μια άλλη μέρα.»
Ο Γιάννης Παρασκευόπουλος, μετράει 13 παραστάσεις στο ενεργητικό του στην Κρατική σκηνή της πόλης. «Η συνεργασία με το ΚΘΒΕ, ήρθε το 2006, στην αρχή ως ηθοποιός και μετά ως βοηθός σκηνοθέτη και σκηνοθέτης».
«Το ρεπερτόριο και τη δυνατότητα να δουλέψεις με ένα μεγαλύτερο αριθμό ηθοποιών», είναι για τον ίδιο αυτό που κερδίζει κανείς μέσα από τη συνεργασία με μια κρατική σκηνή. «Στην προκειμένη περίπτωση, το θέατρο αναλαμβάνει το ρίσκο να ανεβάσει ένα έργο που εντάσσεται στα πλαίσια του πειραματικού θεάτρου. Περνάμε σε ένα πιο σύγχρονο ρεπερτόριο και σε παραστάσεις με έναν πιο ερευνητικό χαρακτήρα.»
Η επιλογή έργων, όπως το Festen λειτουργούν ευεργετικά για τη μεταστροφή μιας παρωχημένης εικόνας του ΚΘΒΕ. «Στόχος είναι να φέρει τους νέους ανθρώπους στο θέατρο, να στραφούν σε ένα άλλο θέατρο, ερευνητικό που το τελευταίο διάστημα είχε απουσιάσει. Όμως, δεν επιρρίπτω ευθύνες στον Κρατικό Οργανισμό αλλά σε μας τους σκηνοθέτες. Στην εντύπωση που έχουμε σχηματίσει για τις ανάγκες μιας Κρατικής σκηνής που μας κάνουν να φοβόμαστε το ανέβασμα πιο τολμηρών παραστάσεων. Και όταν έκανα την «Ελένη» με καλλιτεχνικό διευθυντή τον κ. Τσακίρογλου ήμουν απολύτως ελεύθερος. Μπορείς να κάνεις διαφορετικά πράγματα, αν εσύ τα ζητάς από τον εαυτό σου και δεν σε τρομάζει αυτό που μπορεί να κουβαλάει μια κρατική σκηνή ως οργανισμός ή ως φήμη.»
Ο ίδιος, ενθουσιώδης, μεθοδικός και αμετανόητα τολμηρός, δηλώνει: «Για να προχωρήσω στο θέατρο, ξεκαθάρισα με τον εαυτό μου ότι του δίνω ελευθέρας στο λάθος και την αποτυχία, άρα ησυχάζω. Με την αγωνία και το φόβο της σύγκρισης, πώς θα αναμετρηθώ μ’ αυτό που έκανε ο Βίτενμπεργκ; Ηρεμώ και προχωράω.»
*Λίγα λόγια για το έργο Οικογενειακή Γιορτή / Festen :
Το Festen έχει ιστορία άμεσα συνδεδεμένη με το περίφημο Δόγμα 95. Ήταν η πρώτη ταινία της κινηματογραφικής «σχολής» που δημιούργησε ο Λαρς Φον Τρίερ, το 1995, μαζί με άλλους Δανούς κινηματογραφιστές, υπογράφωντας ένα κινηματογραφικό μανιφέστο με στόχο τη δημιουργία μιας κινηματογραφικής φόρμας, που θα βασίζονταν μόνο σε φυσικά μέσα απορρίπτωντας κάθε τεχνικό μέσο (ακόμη και τα σκηνικά και την μουσική επένδυση αν οι μουσικοί δεν ήταν παρόντες) και ειδικό εφέ (κάμερα στο χέρι, απουσία ειδικού φωτισμού, φίλτρα κτλ) καταργώντας όλες τις συμβάσεις για τη δημιουργία μιας μη ρεαλιστικής κινηματογραφικής πραγματικότητας. Τελικά το “Δόγμα ’95” δεν δικαιώθηκε στην πράξη αφού μέχρι το τέλος του 2000 μονάχα τέσσερις ταινίες πληρούσαν όλες τις αρχές τις οποίες εν τέλει αποποιήθηκαν μέχρι και οι εμπνευστές τους. Το 2004, ο βρετανός Ντέιβιντ Έλντριτζ διασκεύασε το σενάριο της ταινίας για το θέατρο, καταθέτοντας στο σύγχρονο δραματολόγιο ένα αριστουργηματικό έργο. Ένα έργο που έχει ως κέντρο την οικογένεια και θα μπορούσε να θεωρηθεί μια σύγχρονη τραγωδία: Μια οικογενειακή γιορτή γίνεται αφορμή να διαταραχτεί η επίπλαστη αρμονία που για χρόνια επικρατούσε μέσα στο σπίτι της οικογένειας Χάνσεν. Τιμώμενο πρόσωπο είναι ο πατέρας, ο Χέλγκε, ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας, ο οποίος γιορτάζει τα εξηκοστά του γενέθλια περιστοιχισμένος από τα μέλη της οικογένειάς του και στενούς φίλους. Τα καλά κρυμμένα μυστικά της οικογένειας αποκαλύπτονται, χωρίς όμως στην πραγματικότητα να συγκλονίζουν κανέναν. Η γιορτή συνεχίζεται κανονικά – το γλέντι δε σταματάει. O καλοκουρδισμένος μεγαλοαστικός μηχανισμός αντιστέκεται.
ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Μετάφραση: Αλίκη Δανέζη Κνούτσεν, Μανώλης Δούνιας Ελεύθερη απόδοση στίχων: Μαγδαληνή Μπεκρή Σκηνοθεσία: Γιάννης Παρασκευόπουλος Σκηνικά-Κοστούμια: Σοφία Παπαδοπούλου Μουσική: Μάνος Μυλωνάκης Κίνηση: Αλέξης Τσιάμογλου Φωτισμοί: Στράτος Κουτράκης Α΄ Βοηθός σκηνοθέτη: Άρης Νινίκας Β΄ Βοηθός σκηνοθέτη: Γιώργος Χιώτης Βοηθός σκηνογράφου-ενδυματολόγου: Δανάη Πανά Βοηθοί φωτιστή: Ιφιγένεια Γιαννιού, Αθανασία Λάζου, Αθανασία Σαπατόρη Οργάνωση παραγωγής: Εύα Κουμανδράκη
ΔΙΑΝΟΜΗ (με σειρά εμφάνισης): Χρίστος Στυλιανού (Κρίστιαν), Στεφανία Ζώρα (Το μικρό κοριτσάκι), Κωνσταντίνος Χατζησάββας (Μίκαελ), Σταυρούλα Αραμπατζόγλου (Μέττε), Κωνσταντίνος Λιάρος (Λαρς), Ιωάννα Παγιατάκη (Ελένε), Γιολάντα Μπαλαούρα (Έλσι), Βασίλης Σπυρόπουλος (Χέλγκε), Κλειώ Δανάη Οθωναίου (Πία), Νίκος Καπέλιος (Χέλμουντ), Αλέξανδρος Τσακίρης (Παππούς), Νεφέλη Ανθοπούλου (Πάουλα), Γιάννης Παρασκευόπουλος (Κιμ), Βασίλης Παπαγεωργίου (Μπάτοκαϊ).
- Από Παρασκευή 18/11/2016: στο Φουαγιέ της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών. Θεατρική διασκευή: Ντέιβιντ Έλντριτζ. Μετάφραση: Αλίκη Δανέζη Κνούτσεν-Μανώλης Δούνιας. Σκηνοθεσία: Γιάννης Παρασκευόπουλος.
