Τρελά βατράχια: Μπήκαμε σε πρόβα της νέας παράστασης του ΚΘΒΕ

Εικόνες: Δήμητρα Κυπριώτη

«Τρελά βατράχια» άραγε, γιατί; Αυτή ήταν η σκέψη που έτρεχε στο κεφάλι μου από τον δρόμο ακόμα που πήρα για να φτάσω στο Θέατρο της Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών, ένα πρωινό Παρασκευής.

Η καινούρια θεατρική παραγωγή του ΚΘΒΕ ξεχώρισε ακόμα από την πρώτη ανακοίνωση του προγραμματισμού, αφού εντύπωση προκάλεσε η συνεργασία με μία Γαλλίδα θεατρική δημιουργό που κάνει αυτή τη στιγμή καλλιτεχνικό «χαμό» στη χώρα της και δέχτηκε να έρθει στη Θεσσαλονίκη και να σκηνοθετήσει το δικό της έργο, με Έλληνες ηθοποιούς, λίγο καιρό μετά τη μεγάλη επιτυχία του στο Παρίσι.

Έφτασα στον χώρο του θεάτρου, μόλις λίγα λεπτά πριν ξεκινήσει η πρόβα της ημέρας και η υποδοχή από την Γαλλίδα Mélody Mourey και τον Αλέξιο Τζίμα (βοηθό σκηνοθέτη) μου έδειξε σχεδόν αμέσως πως είμαι σε ένα ιδιαίτερα ζεστό «σπίτι» που με υποδέχονται και θέλουν να περάσω καλά.

Βλέποντας ολόκληρη την παράσταση τελικά, είμαι σίγουρος πως αυτή την αίσθηση του φιλοξενούμενου σε ένα άτυπο «σπίτι» γεμάτο ζεστασιά, θα τη νιώσει κάθε θεατής που θα πάει από την Τετάρτη 26 Οκτωβρίου στο θέατρο της ΕΜΣ για να παρακολουθήσει τα «Τρελά Βατράχια» μιας ομάδας ανθρώπων που θέλουν να σε πάρουν από το χέρι και να σε μεταφέρουν σε μια άλλη εποχή, σε μία άλλη συγκίνηση, σε έναν κόσμο αξιών που, αν οι περισσότεροι ξεχνάμε, υπάρχει πάντα ένα μικρό ποσοστό ανθρώπων που αντιστέκεται και κάνει τα πάντα για τους πιο πολλούς.

Όλα ξεκινούν με μία ξαφνική βροχή και μία διάφανη ομπρέλα που ανοίγει δίπλα σε κάποιους θεατές. Στη σκηνή, δύο τοίχοι από ένα έξυπνο σκηνικό που σε όλη τη διάρκεια της παράστασης περιστρέφεται και αλλάζει εντυπωσιακά ύφος και χρήση, προσδίδοντας στην πλοκή του έργου το κατάλληλο κλίμα.

Η Ανασταζί Λαζόφσκι είναι η πρώτη εκείνη που θα οδηγήσει τους θεατές στην ιστορία της παράστασης. Είναι εκείνη που θα περπατήσει τα πρώτα δευτερόλεπτα δίπλα τους για να δώσει την αίσθηση της ταύτισης και του «μαζί».

Άλλωστε, το θέατρο αυτό είναι. Ένα «μαζί» που ξεκινάει από το πρώτο λεπτό μίας καλής παράστασης και παραμένει έτσι μέχρι την τελευταία υπόκλιση. Το τελευταίο χειροκρότημα για όλα όσα συνέβησαν πάνω σε μία σκηνή.

Κι εδώ, έχουμε μία πολύ καλή παράσταση από το πρώτο λεπτό της μέχρι το τελευταίο. Βλέπουμε εξαιρετική διανομή ηθοποιών, ένα καταπληκτικό κείμενο με νοήματα που ξεπερνούν κάθε λέξη και κίνηση, μία καλοκουρδισμένη δουλειά που χαίρομαι κάθε φορά που συναντώ στο θέατρο (πόσο μάλλον στη Θεσσαλονίκη) και ένα σωρό συντελεστές – πάνω και κάτω από τη σκηνή – που ξέρουν πολύ καλά τι να κάνουν και το κάνανε εξαιρετικά ως μία ομάδα.

«Τρελά βατράχια» ή ένα απίστευτο τέχνασμα για να ξεφύγoυν από τους Ναζί.

Στην Πολωνία αναπτύχθηκε το εμβόλιο κατά του τύφου, και στην Πολωνία του 1940 ένας γιατρός και ο καλύτερός του φίλος επινόησαν ένα έξυπνο σχέδιο γύρω από αυτό το εμβόλιο για να αποτρέψουν την απέλαση των κατοίκων ενός χωριού από το ναζιστικό καθεστώς.

Μία αληθινή ιστορία που πήρε η Mourey και έγραψε ένα σπουδαίο έργο κατά του πολέμου, κατά της παράνοιας του και εκείνων που δεν θέλουν να αντισταθούν σε αυτόν. Πρωταγωνιστές της, δύο νέοι γιατροί, ο Ευγένιος και ο Σταν που έκαναν τη δική τους αντίσταση εκείνη την εποχή, χρησιμοποιώντας το εμβόλιο του τύφου, ως αποδεικτικό μόλυνσης της περιοχής από τη θανατηφόρα ασθένεια. Τα Τρελά Βατράχια είναι μια περιπετειώδης κωμωδία που συνδυάζει το χιούμορ και την ευαισθησία, αναδεικνύοντας τη δύναμη των ανθρώπων εκείνων που τολμάνε να πάρουν το ρίσκο της αντίστασης, υπερασπιζόμενοι την ανθρωπιά και τη δικαιοσύνη.

Η συγγραφέας και σκηνοθέτις αν και παρουσιάζει τα τραγικά γεγονότα εκείνης της εποχής με έναν ανάλαφρο τρόπο, ωστόσο δημιουργεί ένα πρωτότυπο και τολμηρό έργο, που θέτει το ερώτημα: ποιο είναι το όριο της ανθρώπινης υπακοής στον παραλογισμό μιας εξουσίας και πόση ανάγκη έχει η κάθε εποχή από τα «τρελά βατράχια» της;

Πώς έγινε όμως, η πρώτη προσέγγιση ώστε τα «Τρελά βατράχια» να μεταφραστούν και να «ταξιδέψουν» μέχρι τη Θεσσαλονίκη για να τα απολαύσουμε κι εμείς;

Ο Αλέξης Τζίμας, θυμάται:

«Εγώ σαν σύμβουλος του Καλλιτεχνικού Διευθυντή, καλούμαι να πηγαίνω να βλέπω παραστάσεις στο εξωτερικό. Είμαι μισός Γάλλος, οπότε έχω μία επαφή με το θέατρο γενικά στη Γαλλία. Είχε τύχει λοιπόν να δω τα Τρελά Βατράχια στο Παρίσι, είπα του κ. Πελτέκη ότι είναι κάτι που αξίζει να έρθει να το δει, ήρθε όντως και αφού είδαμε την παράσταση έκανε πρόταση στην Melody να έρθει να το σκηνοθετήσει η ίδια εδώ στην Ελλάδα. Έτσι λοιπόν έγινε το πρώτο πάντρεμα. Μετά μεταφράστηκε το κείμενο, ήρθε η σκηνοθέτης και κάναμε οντισιόν τον Ιούνιο, επιλέξαμε τους 12 καταπληκτικούς ηθοποιούς και ξεκινήσαμε πρόβες σε τρεις γλώσσες και με τη γλώσσα του σώματος.»

Mélody Mourey

«Είναι μεγάλη τιμή και μια υπέροχη περιπέτεια!» μου λέει η Mélody Mourey, όταν την ρωτάω πώς νιώθει που είναι η πρώτη σκηνοθετική διεθνής συνεργασία του ΚΘΒΕ.

«Όταν ο Αλέξης Τζίμας, ο εμπνευστής αυτής της συνεργασίας, και ο καλλιτεχνικός διευθυντής Αστέριος Πελτέκης με περίμεναν ένα βράδυ έξω από το θέατρο στο Παρίσι για να με προσκαλέσουν να δημιουργήσω το έργο «Τα Τρελά βατράχια» στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος, ενθουσιάστηκα αμέσως. Βρίσκω σπουδαίο το γεγονός ότι το έργο μου θα ανακαλυφθεί από το ελληνικό κοινό και μάλιστα σε ένα τόσο μεγαλειώδες θέατρο.»

Χιούμορ και ευαισθησία τα κύρια χαρακτηριστικά της ιστορίας σας και θα ήθελα να μου πείτε πόσο εύκολο είναι να συμβούν αυτά σε μία δύσκολη στιγμή της ιστορίας, δεδομένου πως μιλάμε για μία αληθινή ιστορία;

Όταν η ένταση είναι πολύ υψηλή, το χιούμορ αναδύεται φυσικά στο κείμενο, όπως ακριβώς συμβαίνει και στη ζωή, όπου το γέλιο μας κυριεύει σε μια κατάσταση όπου απαιτείται σοβαρότητα και σοβαροφάνεια. Η ιστορία αφηγείται από έναν από τους ήρωες χρόνια αργότερα, γεγονός που επιτρέπει πολλές φαντασιώσεις: δεν βλέπουμε την ιστορία όπως συνέβη, αλλά την ιστορία όπως εξελίχθηκε στη μνήμη ενός ανθρώπου με τρομερή αίσθηση του χιούμορ. Πάνω απ’ όλα, πρόκειται να φωτιστεί η απίστευτη και σωτήρια τρέλα δύο φίλων που είναι μαζί από την παιδική τους ηλικία, ο ένας αποφασισμένος και απερίσκεπτος, ο άλλος ευεπηρέαστος και ευαίσθητος.

Η ελληνική εκδοχή της παράστασης σας, πόσο ικανοποιημένη σας αφήνει;

Επινοήσαμε, δημιουργήσαμε, μένοντας βέβαια πιστοί στην αρχική ιστορία, αλλά χωρίς να προσπαθούμε να αντιγράψουμε την γαλλική εκδοχή. Όλα τα μέλη της ομάδας προσέφεραν τη δημιουργικότητα και το ταλέντο τους στην ιστορία. Είναι συναρπαστικό για μένα να συνεργάζομαι με τη Νίνα Δίπλα, τη χορογράφο και καλλιτεχνική βοηθό που έχει κάνει απίστευτη δουλειά με τους ηθοποιούς. Η Δανάη Πανά, που έχει αναλάβει την επιμέλεια σκηνικών και κοστουμιών, επιδεικνύει επίσης μεγάλη εφευρετικότητα, ζωντανεύοντας περισσότερους από 25 διαφορετικούς χαρακτήρες.

Η συνεργασία με τους ηθοποιούς και η επικοινωνία μαζί τους πώς ήταν;

Ήταν εκπληκτικά εύκολο. Μιλάμε σε ένα κάπως απίθανο μείγμα αγγλικών, ελληνικών, γαλλικών και γλώσσας του σώματος. Στο τέλος των προβών, με την κούραση, μερικές φορές δυσκολευόμαστε λίγο περισσότερο να βρούμε λέξεις και πιάνω τον εαυτό μου να κουνάει τα χέρια του και να τσιρίζει σαν μαϊμουδάκι. Αλλά τις περισσότερες φορές νομίζω ότι με καταλαβαίνουν, ή τουλάχιστον είναι αρκετά ευγενικοί ώστε να προσποιούνται ότι είμαι σαφής. Διασκέδασα πολύ δημιουργώντας με αυτούς τους δώδεκα ηθοποιούς, ο καθένας από τους οποίους φέρνει τη δική του μοναδικότητα και το δικό του ταλέντο στο έργο. Είναι εξαιρετικά γενναιόδωροι και εφευρετικοί.

Από το έργο σας αυτό, βγαίνει πως αξίζει τον κόπο κάποιος να ρισκάρει για να υπερασπιστεί το δίκαιο και τον άνθρωπο. Να υποθέσω πως αυτές είναι και οι θέσεις σας στη δύσκολη εποχή που διανύουμε και πόσο εύκολο είναι κάποιος σήμερα να αντισταθεί;

Νομίζω ότι δεν είναι ποτέ εύκολο. Αυτό είναι το θέμα ενός χαρακτήρα του έργου: η Anastazy, η νεαρή φοιτήτρια ψυχολογίας που έρχεται να πάρει συνέντευξη από τον Stanislaw, ενδιαφέρεται για τα Τρελά βατράχια , αυτούς που καταφέρνουν να αντιστέκονται όταν όλοι οι άλλοι ακολουθούν άδικες εντολές. Πώς το κάνουν; Γιατί καταφέρνουν να λένε «όχι» όταν όλοι οι άλλοι δειλιάζουν; Στην εποχή μας υπάρχουν πολλά «τρελά βατράχια», που αρνούνται να ακολουθήσουν τη μάζα και που ξεσηκώνονται ενάντια στην αδικία. Σκέφτομαι τις γυναίκες και τους άνδρες που αγωνίζονται για την ελευθερία στο Ιράν αυτή τη στιγμή, για παράδειγμα.

Στον λίγο καιρό που είστε στη Θεσσαλονίκη, βρήκατε στοιχεία που να σας θυμίζουν το Παρίσι; Υπάρχουν κοινά και επίσης, υπάρχει κάτι που είδατε και σας φάνηκε παράξενο;

Όπως και στο Παρίσι, υπάρχει μια πολύ πλούσια πολιτιστική ζωή, πολλές παραστάσεις, συναυλίες, εκθέσεις… Υπάρχουν πολλές μικρές λεπτομέρειες που μου φαίνονται παράξενες, φυσικά, αλλά αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι δεν καταλαβαίνω τη γλώσσα… Συχνά έχω την εντύπωση ότι οι άνθρωποι διαφωνούν, ενώ απλώς μιλούν. Αλλά νομίζω ότι ένας ξένος στο Παρίσι θα είχε την ίδια αίσθηση! Θέλω πραγματικά να μάθω να μιλάω ελληνικά τώρα.

Είστε μία πολύ νέα γυναίκα που ευτύχησε να δει τις παραστάσεις της να κάνουν μεγάλη επιτυχία από ένα κοινό που σας αγαπάει πολύ ήδη. Ποια πιστεύετε πως είναι τα συστατικά της επιτυχίας αυτής;

Δεν έχω ιδέα! Προσπαθώ να κάνω τις παραστάσεις που θέλω να κάνω και που θα ήθελα να δω, αλλά δεν έχω ιδέα τί τις κάνει να λειτουργούν. Όταν είδα ότι η αίθουσα ήταν γεμάτη την ημέρα τής πρεμιέρας των «Τρελών βατράχων» στη Γαλλία, είπα στον εαυτό μου ότι αυτό οφείλεται στις οικογένειες και τους φίλους μας. Αλλά την ημέρα της δεύτερης, δεν γνωρίζαμε κανέναν στο θέατρο και ήταν ακόμα γεμάτο… Με τους ηθοποιούς αναρωτιόμασταν: «Μα ποιοι είναι αυτοί οι άνθρωποι; Γιατί είναι εδώ;» Μετά από περισσότερες από 500 παραστάσεις, ακόμα δεν έχω την απάντηση… αλλά είναι μαγικό!

Ποια ιδιαίτερα στοιχεία της παράστασης που φτιάξατε, θέλετε να προσέξουν οι θεατές; Στοιχεία δηλαδή που θεωρείτε ότι έχουν σημαντικό ρόλο στο έργο σας;

Αγαπώ τα λόγια της Μάγια Αγγέλου: «Οι άνθρωποι θα ξεχάσουν τι είπες, θα ξεχάσουν τι έκανες, αλλά δεν θα ξεχάσουν ποτέ πώς τους έκανες να νιώσουν». Θέλω το κοινό να συγκινηθεί. Από την ιστορία, από τους ηθοποιούς, από το γέλιο ενός κοριτσιού στην τέταρτη σειρά. Θα ήθελα να φεύγουν με τη χαρά ότι μοιράστηκαν μια μοναδική περιπέτεια, αναγκαστικά διαφορετική από την προηγούμενη ή την επόμενη μέρα, και με την επιθυμία να επιστρέψουν στο θέατρο πολύ σύντομα.

ΟΙ ΗΘΟΠΟΙΟΙ

«Ήθελε να δει μέχρι πού μπορούν να φτάσουν οι άνθρωποι υπακούοντας σε εντολές…»

Στη Νέα Υόρκη του 1990, μία φοιτήτρια ψυχολογίας επισκέπτεται τον Στανισλάβ, έναν ηλικιωμένο γιατρό, για να της δώσει πληροφορίες σχετικά με τη δράση του παππού της, του Ευγένιου Λαζόφσκι, κατά τη διάρκεια του Β Παγκοσμίου Πολέμου. Μέσα από τις μνήμες του Στανισλάβ παρακολουθούμε μια περιπετειώδη και συναρπαστική ιστορία που περιγράφει το ιδιοφυές σχέδιο που κατέστρωσαν οι δύο γιατροί και κατάφεραν, ξεγελώντας τους Ναζί, να σώσουν τις ζωές χιλιάδων εβραίων κατοίκων του χωριού Rozwadów της Πολωνίας.

Η παράσταση περνάει σαν «νερό» με μία ιστορία γεμάτη δράση, χιούμορ, ευαισθησία, συναισθήματα και σκέψεις που τρυπάνε στο μυαλό όσο κοιτάς τους ηθοποιούς… Τα τρελά βατράχια, εκείνα που παίρνουν το αντίθετο ρεύμα από τα υπόλοιπα για να σώσουν το είδος, το μικρό ποσοστό που αντιστέκεται για ένα μεγαλύτερο σύνολο. Οι μικροί ήρωες που γίνονται μεγάλοι όχι επειδή περνάνε τα χρόνια και μεγαλώνει ο «μύθος» αλλά γιατί γίνονται γίγαντες μπροστά στα μικρά ενός πολέμου.

Το τέλος σε αφήνει με μία γλύκα στα χείλη, με ένα χαμόγελο και ένα κουφό παράπονο μέσα σου για όσα γίνονται στον κόσμο. Για το χθες, το σήμερα και το αύριο ενός κόσμου που πάντα έψαχνε τους ήρωες του εκεί που φώναζαν πολύ, αγνοώντας ίσως εκείνους που σιωπηλά έκαναν πιο σπουδαία πράγματα.

Ο Στέλιος Καλαϊτζής, αναφέρει στην Parallaxi πως «Ο ρόλος μου είναι ο ένας από τους δύο γιατρούς ή αλλιώς ο ένας από τους δύο μικρούς ήρωες. Η σχέση των δύο αυτών ανθρώπων είναι υπέροχη γιατί ενώ είναι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους, είναι αυτό που λέμε ένα και ένα κάνει ένα. Ο Ευγένιος είναι ένας έξυπνος άνθρωπος, σίγουρα πολύ καλός, αγαπάει τον άνθρωπο, άλλωστε βλέπουμε σε κάποια στιγμή ότι αναρωτιούνται οι δυο τους αν θα σπουδάσουν ιστορία ή ιατρική, και αυτός λέει ιατρική θα σπουδάσουμε, γιατί εμείς αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να μην πεθάνουν οι άνθρωποι. Από εκει ξεκινάει ούτως ή άλλως το πώς συνδέονται αυτοί οι δύο. Είναι ένας άνθρωπος που δεν θα σταματήσει. Από την άλλη, θεωρώ ότι είναι λίγο επιρρεπής στις ιδέες του, το φτάνει δηλαδή στα άκρα όλο αυτό έχοντας όμως στο μυαλό του τον κίνδυνο. Για αυτό είναι και έτοιμος για ό,τι συμβεί. Ενώ ο Σταν δεν είναι. Εκείνος προσπαθεί να τον μαζέψει και ο Ευγένιος προσπαθεί να τα απλώσει. Νομίζω λοιπόν ότι αυτή η ισορροπία που έχουν αυτοί οι δύο άνθρωποι είναι το έργο. Το γεγονός ακόμα ότι στην πραγματική ζωή αυτοί οι δύο άνθρωποι βρέθηκαν. Είναι αυτό που πολλές φορές λες γνώρισα έναν άνθρωπο και άλλαξαν τα πάντα.»

Από την άλλη, ο… Σταν ή αλλιώς ο Θάνος Φερετζέλης που κάνει τον ήρωα σε νεαρή ηλικία, αναφέρει πως «Το θέμα της παράστασης νομίζω όλους μας ευαισθητοποιεί, σε μια έντονη και τραγική εποχή. Αυτό που με συγκίνησε ιδιαίτερα και μου το έκανε λίγο πιο εύκολο, ήταν ότι έχουμε εδώ μια πραγματική ιστορία κι αυτό με συγκλόνισε και με συγκίνησε ιδιαίτερα. Με τον ρόλο μου, ακόμα από την ακρόαση που μου δόθηκε κάτι να διαβάσω, κάτι ιδιαίτερο έγινε. Σαν να ταιριάζαμε, σαν να έγινε μία σύνδεση γιατί είναι ένας άνθρωπος σαν κι εμένα, κι αυτός λίγο προσγειωμένος που προσπαθεί να «κατεβάζει» τα πράγματα, φοβάται πολύ, του σκότωσαν όλη την οικογένεια γιατί τότε στην Πολωνία οι Γερμανοί σκοτώνανε όλους που είχαν πτυχία και ήταν μορφωμένοι. Κάτι που είναι πολύ σκληρό γι’ αυτόν, το να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του αλλά και να κάνει κάτι μήπως και σώσει κι άλλους γύρω του. Είναι κι ένα κατάλληλο timing για την παράσταση αυτή, επειδή ζήσαμε καραντίνες, εμβόλια και με συγκινεί το μήνυμα του έργου, αυτό το να καταφέρω να ζήσω ή να προστατεύσω τους γύρω μου για να καταφέρουμε να ζήσουμε μαζί. Νομίζω θα έρθει ο κόσμος, θα δει την παράσταση και ίσως τους δώσει και μία ελπίδα γιατί κι ο τρόπος που το έχει γράψει και η Melody έχει μία ελαφράδα μέσα στη βαρύτητα και είναι γραμμένο για να μας δώσει μια αισιοδοξία και όχι για να μας τσακίσει. Κι αυτό το 3%, τα τρελά βατράχια, που πηγαίνουν αντίθετα για να επιβιώσει το είδος είναι ένα σπουδαίο μήνυμα.

«Το πιο σημαντικό για μένα σε όλο αυτό είναι ότι έχουμε την ευκαιρία να συνεργαστούμε με ένα νέο και άξιο δημιουργό, για μία πραγματική ιστορία η οποία διαβάζοντας την το μόνο που μπορεί να μου δώσει στην ουσία είναι συγκίνηση και μεγάλη τιμή.» συμπληρώνει ο Στέλιος Καλαϊτζής, λέγοντας πως «Νιώθω ότι είμαι πολύ ευλογημένος με αυτή την δουλειά. Και είναι μία λέξη που δεν τη λέω συχνά. Είναι όλα πάρα πολύ καλά δουλεμένα μέχρι και το τελευταίο δευτερόλεπτο του πού θα περπατήσω και τι θα πω. Είναι ένα καλοκουρδισμένο ρολόι πού ξέρεις, ένα γρανάζι να λείπει θα χαθεί. Θα χάσει δευτερόλεπτα από το χρόνο κι αυτά τα δευτερόλεπτα δε πρέπει να χαθούν. Από την αρχή ένιωσα πάρα πολύ οικεία με τη melody. Είναι πολύ ταλαντούχα και ξέρει πάρα πολύ καλά τι κάνει. Αυτό εγώ το λατρεύω στους σκηνοθέτες. Γιατί εμείς οι ηθοποιοί τι θέλουμε; Να ξέρουμε τι είναι το έργο, που σίγουρα ξέρει γιατί είναι δικό της, τι θέλει να δώσει με το έργο και πώς θα λειτουργήσουμε εμείς μέσα από τη δική της ματιά. Στην ουσία δεν θέλουμε να νιώθουμε ότι είμαστε εκτεθειμένοι. Θέλουμε να έχουμε την ασφάλειά μας.»

Η Σταυρούλα Αραμπατζόγλου, υποδύεται την νεαρή φοιτήτρια που κάνει τις ερωτήσεις στον αφηγητή που μας «βάζει’ στην ιστορία των δύο γιατρών.

«Εγώ υποδύομαι την Ανασταζί που είναι και η αφορμή για να ξετυλιχθεί η ιστορία με τις ερωτήσεις που κάνει. Ξεκινάει κατά τη γνώμη μου με κάτι πολύ ενδιαφέρον , με το πείραμα του Μιλγκραμ και τη γνήσια απορία πώς καταφέρνουν κάποιοι άνθρωποι να αντισταθούν. Εμένα με συγκινεί αυτό. Γιατί όντως είναι ένα 3% και είναι επιστημονικά αποδεδειγμένο. Πρόκειται για μία τρελή ιστορία πού βασίζεται σε αληθινά γεγονότα και αυτό το κάνει ακόμα πιο ενδιαφέρον. Μέσα στον παραλογισμό του πολέμου ότι κάποιοι άνθρωποι κοιτούσαν να σώσουν το σύνολο και όχι τον εαυτό τους. Αυτό για μένα έχει έναν δονκιχωτισμό, έχει μία πίστη σε κάποιες αξίες, και δυστυχώς αυτές οι ιστορίες είναι ακόμα επίκαιρες. Η παράσταση έχει έναν μαγικό ρεαλισμό, ειδικά μπροστά στην Ανασταζί ξετυλίγεται ένα θαύμα, δηλαδή εγώ κάθε φορά παρακολουθώ κάτι καινούργιο και κάτι που σπανίζει στις μέρες μας. Δεν έχω πολλές αποκλίσεις από το ρόλο θεωρώ ως προσωπικότητα, έχω δηλαδή τέτοια περιέργεια και με ενδιαφέρει ειδικά αυτή η περίοδος, αυτή η εποχή. Περιμένουμε τον κόσμο να δούμε την αποδοχή του. Η melody είναι πολύ τρυφερό παιδί, πολύ γλυκιά, συνεργάσιμη. Ότι μιλάμε σε τρεις γλώσσες στις πρόβες έχει πολύ πλάκα. Νομίζω έχει μία ποιότητα η παράσταση δική της. Επειδή είναι και η συγγραφέας έχει η ιστορία έναν ρομαντισμό, μία τρυφεράδα, έχει και υπονοούμενα πολλά, αλλά έχει και λίγο μαύρο χιούμορ.»

Την Βιργινία Ταμπαροπούλου, την είχα συναντήσει πριν μερικούς μήνες και στην καλοκαιρινή παραγωγή του ΚΘΒΕ και κάθε φορά βρίσκω υπέροχο τον κρυφό ενθουσιασμό της για όσα συμμετέχει και (πάντα) αφήνει το δικό της στίγμα.

«Στα «Τρελά Βατράχια» εγώ υποδύομαι τη Ρεμπέκα Λάσκι η οποία είναι μία κάτοικος του χωριού, από τις καταλυτικές φιγούρες επειδή είναι η μόνη που συμμετέχει στο σχέδιο των δύο γιατρών. Το καλό στις πρόβες ήταν ότι επειδή η σκηνοθέτις την έχει επαναλάβει στο Παρίσι, ήξερε ακριβώς τι ήθελε και αυτό είναι πάντα βοηθητικό για τους ηθοποιούς, διότι έχει πολύ καθαρή εικόνα για το τι θέλει. Εμείς είχαμε δει σε βίντεο την παράσταση του Παρισιού αλλά δεν εγκλωβιστήκαμε σε αυτό. Από την άλλη η ίδια μας είχε περιγράψει την ατμόσφαιρα και μία βαριά ελαφρότητα, επειδή το θέμα είναι βαρύ αλλά έχει μία τρυφερότητα, έχει σκληράδα αλλά και συγκίνηση, και ουσιαστικά για αυτό κουνάμε όλοι τα σκηνικά, είναι σαν να φτιάχνουμε όλοι μαζί μία ιστορία. Η αίσθηση είναι ότι βουτάμε στο παρελθόν και διηγούμαστε μία ιστορία απλών ανθρώπων που τελικά πήγανε κόντρα, τα τρελά βατράχια, σε ο,τι κακό συνέβαινε και κάνανε μία ανθρώπινα ηρωική πράξη.»

Λίγο πριν το τέλος της παράστασης, η Ανασταζί, η νεαρή φοιτήτρια ψυχολογίας, αναφέρει το πολύ μικρό ποσοστό του πληθυσμού που υπάρχει, το οποίο για κάποιο λόγο βρίσκει το σθένος και πάει κόντρα. Μικροί ήρωες που καταλήγουν να είναι μεγάλοι. Και τελικά σώζουν ζωές. «Τρελά βατράχια» που πηδάνε από τη σκηνή του ΚΘΒΕ και σκορπίζουν σε μια ολόκληρη Θεσσαλονίκη, με μία θεατρική παράσταση που αξίζει να δούμε (και να ξαναδούμε)

Τα “Τρελά Βατράχια” της  Mélody Mourey, έρχονται στην Θεσσαλονίκη από το ΚΘΒΕ, στην πρώτη τους παρουσίαση στην Ελλάδα, από την Τετάρτη 26 Οκτωβρίου 2022 στις 21.00 στο Θέατρο Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών.

Συντελεστές: Μετάφραση: Γιώργος Βουδικλάρης Σκηνοθεσία: Mélody Mourey Σκηνογράφος: Hélie Chomiac Επιμέλεια σκηνικών και κοστουμιών: Δανάη Πανά Μουσική: Simon Meuret Καλλιτεχνική βοηθός- χορογράφος: Νίνα Δίπλα Φωτισμοί: Στέλιος Τζολόπουλος Βοηθός σκηνοθέτη: Αλέξιος Τζίμας Οργάνωση παραγωγής: Εύα Κουμανδράκη

Παίζουν οι ηθοποιοί: Αντώνης Αντωνάκος (Ναζί 1/Σταθμάρχης/Τηλεφωνήτρια/Κάτοικος χωριού), Σταυρούλα Αραμπατζόγλου (Ανασταζί Λαζόφσκι), Κορίνα Βασιλοπούλου (Ταχυδρόμος/ Κάτοικος χωριού/Αλμπέρ), Αλέξανδρος Ζουριδάκης (Τερέζα/ Οκτάβ/ Χίτλερ), Στέλιος Καλαϊτζής (Ευγένιος Λαζόφσκι), Θάνος Κοντογιώργης (Λοχαγός Στάϊνμαν), Εύη Κουταλιανού (Σερβιτόρα/ Μαντλέν/ Κάτοικος χωριού), Χριστίνα Κωνσταντινίδου (Άννα Λαζόφσκι ), Βασίλης Παπαδόπουλος (Μίσα/ Ναζί 2), Βιργινία Ταμπαροπούλου (Ρεμπέκα Λάσκι/ Κάτοικος χωριού), Θάνος Φερετζέλης (Σταν Ματούλεβιτς), Γιάννης Χαρίσης (Αφηγητής)