Θεσσαλονικείς καλλιτέχνες που εγκατέλειψαν την πόλη και διαπρέπουν στην Αθήνα

Η Θεσσαλονίκη είναι μία πόλη που γεννά ταλέντα, οι άνθρωποι της είναι δημιουργικοί, βρίσκουν το φως ανάμεσα στην στασιμότητα και το σκοτάδι, επιβιώνουν και εξελίσσονται, όμως στην πόλη της αναμονής υπάρχει ένα τέλμα στην εξέλιξη και κάπου εκεί γύρω στα 30, οι περισσότεροι παίρνουν την απόφαση να την εγκαταλείψουν, όσο και αν την αγαπούν…

Η Αθήνα μοιάζει μονόδρομος, και όχι απαραίτητα γιατί είναι η πόλη των ονείρων τους κι αυτοί επιθυμούν να ζήσουν το υπόλοιπο της ζωής τους εκεί, αλλά γιατί είναι η μόνη που τους δίνει την ευκαιρία της εξέλιξης.

Ας γνωρίσουμε μερικούς ανθρώπους, από τον χώρο των τεχνών που εγκατέλειψαν την Θεσσαλονίκη και διαπρέπουν στην Αθήνα.

Χρήστος Παπαδόπουλος – Μουσικός

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Θεσσαλονίκη, εγκαταστάθηκα μόνιμα στην Αθήνα τον Οκτώβρη του 2022, όμως, από το 2018 λόγω συνθηκών ανεβοκατέβαινα σχεδόν κάθε μήνα, τότε είχα αρχίσει να δουλεύω σε κάποια Αθηναϊκά project καλύπτοντας όλα τα έξοδα από την τσέπη μου, προσπαθώντας να δημιουργήσω ευκαιρίες για θέσεις εργασίας στην Αθήνα, όμως αυτές οι σχέσεις διακόπηκε για όλους στον κορονοϊό, όπου είναι και το χειρότερο μου σημείο στην επαγγελματική και την οικονομική μου ζωή ως τώρα. Ήταν πολύ δύσκολη η επιβίωση τα χρόνια της καραντίνας για όλους τους καλλιτέχνες και κυρίως για τους μουσικούς. Είχα πάρει την απόφαση για την ζωή μου αρκετά χρόνια πίσω, ότι δηλαδή, θέλω να δουλέψω ως μουσικός σε live εμφανίσεις είτε ως ενορχηστρωτής, είτε ως συνθέτης. Με το που τελείωσε η καραντίνα δέχθηκα μία πρόταση από τον μαέστρο Βασίλη Γκίνο, τον οποίο και ευχαριστώ δημόσια, για να παίξω στο αφιέρωμα για τα 40 χρόνια της Λίνας Νικολακοπούλου με την Τάνια Τσανακλίδου.

Ήταν ένα μεγάλο δώρο αυτή η επαγγελματική συνθήκη, με έβαλε στους πρώτης γραμμής μουσικούς κύκλους της Αθήνας επαγγελματικά και με βοήθησε να ανοιχτώ περισσότερο σε δουλειές της Αθήνας. Ήταν λοιπόν η αφορμή να έρθω πιο κοντά στην σκέψη του πότε πια θα εγκατασταθώ στην Αθήνα μόνιμα για να ξεκινήσω εκεί μία νέα ζωή. Στο σύνολο μου πήρε δύο χρόνια να το επεξεργαστώ ήρθαν κι άλλες συνεργασίες όπως εκείνη με το Νίκο Πορτοκάλογλου. Το Νοέμβρη του 2022, ήρθε μία επαγγελματική πρόταση από τον Θανάση Αλευρά, να μπω στην ομάδα του για να παίξουμε σεζόν κάθε Δευτέρα στο VOX. H Aθήνα αν μπορέσεις και δικτυωθείς σε παραγωγές πρώτης γραμμής, σου δίνει την δυνατότητα να δουλέψεις και τον χειμώνα, κάτι το οποίο λείπει από την Θεσσαλονίκη. Εγώ έμεινα 33 χρόνια στην Θεσσαλονίκη, εκεί είναι όλοι οι άνθρωποι μου και συνεπώς η απόφαση να την εγκαταλείψω, δεν ήταν εύκολη. Η Αθήνα έχει έντονες διαφορές στον τρόπο ζωής με την Θεσσαλονίκη, έχει μεγάλες αποστάσεις, τις οποίες είσαι υποχρεωμένος να της κάνεις ως μουσικός, είναι έντονοι οι ρυθμοί της, τρέχεις για να τους φτάσεις και φέρνει ένταση την οποία δεν μπορείς να διαχειριστείς αρκετές φορές και μπορεί να σε καταβάλλει. Είμαι αρκετά χαρούμενος που κατέβηκα στην Αθήνα, γιατί εδώ πληρώνομαι αξιοπρεπώς και δουλεύω καλά πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχει ανταπόκριση σε αυτό που κάνω, ως τώρα οι δουλειές που έχω κάνει με έχουν ανταμείψει.

Σε προσωπικό επίπεδο νοιώθω καλά στην Αθήνα. Με τους φίλους μου δεν είναι εύκολο να ανταμώνεις, εδώ όλα θέλουν πρόγραμμα κι αυτό είναι ένα μεγάλο μειονέκτημα γιατί στην Θεσσαλονίκη τα πράγματα δεν λειτουργούν έτσι. Έχω πίκρες από την Θεσσαλονίκη και από ανθρώπους και από φορείς αλλά και τις συνθήκες της πόλης. Το μεγάλο πρόβλημα της πόλης στον καλλιτεχνικό χώρο είναι ότι δεν έχει παραγωγές, η πόλη δεν παράγει πολιτισμό. Η Θεσσαλονίκη από πάντα είχε πολλές δημιουργικές ομάδες, οι οποίες όμως παλεύουν μόνες για να ζήσουν, με χρήματα από την τσέπη τους κι αυτό δεν είναι βιώσιμο γιατί στην συγκεκριμένη πόλη πρέπει να έχεις δύο δουλειές για να ανταπεξέλθεις, είναι ελάχιστοι εκείνοι που δουλεύουν με την τέχνη τους από την Θεσσαλονίκη. Αυτοί που κινούν το χρήμα στην πόλη, φαίνεται ότι επιλέγουν, την εστίαση και όχι τον πολιτισμό, ενώ από την άλλη, οι φορείς που έχουν το χρήμα είτε είναι τελείως ανενεργοί, είτε είναι εγκλωβισμένοι σε πολιτιστικές κλίκες. Τώρα που έφυγα μπορώ να μιλώ ανοιχτά για όλα αυτά, το Κέντρο Πολιτισμού της Περιφέρειας, σε έναν τόπο ξερό κάνει δουλειά όμως δεν φτάνει ένας φορέας.

Μέσα στην καραντίνα, ενεργοποιήθηκα πολύ με τον Σύλλογο Μουσικών Βορείου Ελλάδος,  λόγω ανάγκης, προσπαθήσαμε να κάνουμε ενέργειες για να τονωθεί λίγο η καλλιτεχνική δημιουργία στην πόλη, κάτι καταφέραμε όμως, δεν ήταν αρκετό, από απόσταση βλέπω τώρα πως η δουλειά συνεχίζεται. Μου λείπουν οι άνθρωποι μου στην Θεσσαλονίκη, όμως δεν σκέφτομαι με τίποτα να γυρίσω πίσω. Η Θεσσαλονίκη στην καθημερινότητα της πριν φύγω, είχε αρχίσει να μου βγάζει μία μιζέρια, είχε πολλές δυσλειτουργίες στην καθημερινότητα της, το μετρό έχει καταστρέψει την πόλη, είναι πια ένα κινούμενο εργοστάσιο, δεν υπάρχουν έργα ανάπτυξης, δεν έχει γίνει τίποτα που να άλλαξε την εικόνα της, είναι θλιβερή και στενάχωρη. Αν η όψη και η καθημερινότητα της αλλάξει, θα αλλάξει και η ψυχολογία των ανθρώπων, γιατί η πόλη δεν είναι τα τσιμέντα της αλλά οι άνθρωποι της και τώρα βιώνουν την παρακμή επί χρόνια και είναι κρίμα γιατί έχει την δυνατότητα να γίνει πόλος καλλιτεχνικής ανάπτυξης. Πέρα από το τεχνοκρατικό κομμάτι, πρέπει να επενδύσουμε σαν πολιτεία και σαν άνθρωποι στην Θεσσαλονίκη. Η εξουσία παράγει το ήθος της εποχής στην οποία ασκεί την εξουσία της, όμως ο κόσμος της Θεσσαλονίκης δεν στηρίζει καλλιτεχνικά εγχειρήματα που δεν τα ξέρει. Αυτό δεν γίνεται από την μία στιγμή στην άλλη χτίζεται από τους ανθρώπους του πολιτισμού και δεν έγινε συλλογική προσπάθεια από εμάς γιατί όσοι θέλαμε να το κάνουμε φύγαμε από την πόλη. Aν είσαι στην Θεσσαλονίκη και μείνεις εκεί και είσαι καλλιτέχνης, αναγκάζεσαι και λες ή θα αλλάξω δουλειά ή θα αλλάξω ζωή.

Γεννήθηκε το 1989 στη Θεσσαλονίκη. Πήρε δίπλωμα κλαρινέτου τον Ιανουάριο του 2010, στην τάξη του Κοσμά Παπαδόπουλου, με άριστα παμψηφεί και β’ βραβείο για εξαιρετική επίδοση. Έχω συμμετοχές σαν νέος καλλιτέχνης σε συναυλίες της Κ.Ο.Θ. και υπήρξε α’ κλαρινέτο της Κρατικής Ορχήστρας Νέων Θεσσαλονίκης. Είναι κάτοχος πτυχίου Αρμονίας και Αντίστιξης, της τάξης του Ιωάννη Αγγελάκη. Το 2012 αποφοίτησε από το Τμήμα Μουσικής Επιστήμης και Τέχνης του Πανεπιστημίου Μακεδονίας στην κατεύθυνση Ευρωπαϊκής Μουσικής, με ειδίκευση κλαρινέτο. Έχει εμφανιστεί ως σολίστας με την συμφωνική ορχήστρα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας σε συναυλίες στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης και στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στη Βέροια.

Είναι μέλος του συγκροτήματος “The Speakeasies’ swing band” από το 2013 εώς σήμερα, με το οποίο έχει συμμετοχές σε σημαντικά φεστιβάλ εντός και εκτός Ευρώπης (Ιταλία, Ην.Βασίλειο, Γαλλία, Βουλγαρία, Ουγγαρία, Ταϋλάνδη, Μπαχρέην) αλλά και στις περισσότερες μουσικές σκηνές της χώρας. Έχει ηχογραφήσει με το σχήμα στο “Land of plenty” (2015), Uparoaring Twenties (2020) και στο “Doing some Christmas Caroling” (2021). Έχει συμμετοχή στον δεύτερο δίσκο του συγκροτήματος “The Ghost notes”, με τίτλο “Secrets of memory”, σε gypsy jazz ύφος κυρίως, με το οποίο πραγματοποίησε δυο ευρωπαϊκά tour. Σημαντικότερες στιγμές, η εμφάνιση το Μάρτιο του 2015 στο Royall Albert Hall του Λονδίνου και η από κοινού εμφάνιση στο Gazzarte στην Αθήνα, με τον διεθνούς φήμης κιθαρίστα Stochelo Rosenberg. Παράλληλα ασχολείται ενεργά με τον τομέα της τραγουδοποιίας. Ήταν ιδρυτικό μέλος του μουσικού συγκροτήματος ‘’Ούτε Σπόντα’’, με το οποίο κυκλοφόρησαν την πρώτη τους ολοκληρωμένη δουλειά το 2014 με τίτλο “Τα ρεφρέν κάποιου χρησμού”. Από το Γενάρη του 2017 είναι ενεργό και ιδρυτικό μέλος του μουσικού συγκροτήματος ‘’Ρεβάνς’’ με το οποίο έχουν κυκλοφορήσει δυο δισκογραφικές δουλειές ‘’Οι κύκλοι των πουλιών’’ (2018) και “Τσάι στο Παλέρμο” (2021). Το τραγούδι του ‘’Σε ευχαριστώ Λουκιανέ’’ χρησιμοποιείται ως τραγούδι τίτλων στη σειρά ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ με τίτλο «Με τον Λουκιανό». Συμμετέχει τα τελευταία χρόνια στις παραστάσεις που επιμελείται η οικογένεια Κηλαηδόνη ταξιδεύοντας σε όλη την Ελλάδα και Κύπρο μαζί με το έργο του Λουκιανού Τον Σεπτέμβρη του 2017 παρουσιάζει το “Christos El. Papadopoulos quintet” με δικές του πρωτότυπες συνθέσεις για ένα ιδιαίτερο μουσικό σύνολο, αποτελούμενο από κλαρινέτο, κανονάκι, ακορντεόν, ηλεκτρικό μπάσο και ντραμς. Κυκλοφόρησαν την πρώτη τους δουλειά, με τίτλο ‘’Mysterious train” , τα Χριστούγεννα του 2018.

Ένα μουσικό οδοιπορικό εμπλουτισμένο από μεσογειακούς ήχους με jazzy αισθητική. Έχει γράψει τη μουσική για το βιβλίο της Άννας Σελίδου «Το σώμα και το στόμα και η μπάμπω Τερηδόνα» Το 2021 συνεργάστηκε με την Τάνια Τσανακλίδου και τη Λίνα Νικολακοπούλου στην παράσταση “Τα σχήματα των αστεριών” Ήταν μέλος της ορχήστρας της Μαρινέλλας και του Μάριου Φραγκούλη, στην καλοκαιρινή τους περιοδεία το 2021 Από τον Νοέμβρη του ίδιου έτους παίζει πνευστά στους “Ευγενείς Αλήτες”, που αποτελούν την μουσική ομάδα του Νίκο Πορτοκάγλου τα τελευταία χρόνια. Επιμελήθηκε την ενορχήστρωση των πνευστών στην επετειακή συναυλία για τα 40 χρόνια του, στο Ηρώδειο Είναι ιδρυτικό μέλος, παίζει κλαρινέτο και ενορχηστρώνει για την “Big Band Βορείου Ελλάδος” που ιδρύθηκε το 2020 στη Θεσσαλονίκη. Από τον χειμώνα του 2022 συνεργάζεται με τον “Θανάση Αλευρά” στην παράσταση “40+ βγαίνω” και με την Ρίτα Αντωνοπούλου στην χειμερινή και καλοκαιρινή της περιοδεία μαζί με το συγκρότημά του “Ρεβάνς”

Γιώργος Τελτζίδης – Κινηματογραφιστής

Η Θεσσαλονίκη δεν είναι μια πόλη, δεν είναι μια πραγματικότητα και έχει αόρατα σύνορα ανάμεσα σε περιοχές, που μπορείς να τα βιώσεις μόνο αν έχεις ζήσει στην την μία ή την άλλη πλευρά. Η δική μου Θεσσαλονίκη άρχιζε στην αερογέφυρα της οδού Λαγκαδά και τελείωνε λίγο μετά τις δωδεκαώροφες. Το πέρασμα μετά το Βαρδάρη πάντα σηματοδοτούσε την είσοδο σε κάτι αν όχι ξένο, τότε σίγουρα ανοίκειο. Τα σύνορα είχαν πάντα ταξικές αποχρώσεις και κάπως έτσι ένιωθες αποκομμένος, ξεχασμένος. Η δυτική πλευρά αναπτύχθηκε σε μεγάλο βαθμό από πρόσφυγες που ήρθαν από τον Πόντο και την Μικρά Ασία. Μαζέματα, έτσι τους έλεγαν οι ντόπιοι. Ένα συλλογικό τραύμα για την καταγωγή και την ανισότητα που διατρέχει γενιές μέχρι και σήμερα. Το βλέπω, κάθε φορά που επιστρέφω, στα μάτια των πιτσιρικάδων και το ακούω στα νευρικά μαρσαρίσματα των “παπιών” στην ησυχία της νύχτας. Τα Δυτικά ήταν πάντα το αποπαίδι αυτής της πόλης και όσο αυτή βιώνει την ανάπτυξη μέσα από τα χαρακώματα του σκληρού gentrification, τόσο στα Δυτικά θα βρίσκει έκφραση ένας ιδιότυπος ακροδεξιός αντισυστημισμός που  συσσωρεύει όλα τα παραπάνω συμπλέγματα.

Ήρθα στην Αθηνά το 2008, σαν περαστικός. Αφορμή για αυτή την εσωτερική μετανάστευση είχε υπάρξει μια τότε πρόσκληση εργασίας σε μια μεγάλου μήκους ταινία. Το αρχικό πλάνο έλεγε να εργαστώ μέχρι το τέλος των γυρισμάτων εκεί, και στην συνέχεια να φύγω στο εξωτερικό προς αναζήτηση του κινηματογραφικού ονείρου. Δεν είχα υπολογίσει όμως το πόσο γοητευτική μπορεί να είναι η Αθήνα και όσο την ζούσα τόσο την ερωτευόμουν. Κάπως έτσι φέτος συμπληρώνω 16 χρόνια παρουσίας εδώ. Η μετακόμιση μου στην Αθήνα συνέπεσε χρονικά με τις μέρες και νύχτες του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Έτσι, γνώρισα το κέντρο μέσα από φλόγες και οδοφράγματα, όπως το ίδιο έγινε λίγο μετά, με τις μεγάλες διαδηλώσεις για το Μεσοπρόθεσμο. Φεύγοντας από την μικρή και “κλειστή” Σταυρούπολη, ξαφνικά ένιωθα να βρίσκομαι στην καρδιά των γεγονότων και η συμμετοχή μου σε αυτά, πέρα από πολιτική συνείδηση,  διαμόρφωσε σε μεγάλο βαθμό τις ιστορίες που θέλω να αφηγηθώ. Οι ιστορίες που έζησα και οι άνθρωποι που γνώρισα στα Δυτικά της Θεσσαλονίκης, ως αφηγηματικό κεφάλαιο, μπόρεσαν να βρουν χρόνο και χώρο έκφρασης στην Αθήνα και κάπως έτσι να γίνουν ιστορίες και σενάρια.

Το ένα μου μάτι όπως παραμένει ακόμη στραμμένο εκεί, πίσω από τις γραμμές του τραίνου στην Μενεμένη, τις σκοτεινές γέφυρες του Κορδελιού, τα σκονισμένα σπίτια από τα φουγάρα του ΤΙΤΑΝ, στην Νικόπολη και την γοητευτική μελαγχολία της άδειας Λαγκαδά το ξημέρωμα. Όλα, σαν το τέλειο σκηνικό για μια ταινία που μένει να γίνει η ιδανική αφορμή για μια επιστροφή…

Σπούδασα Κινηματογράφο και Ευρωπαϊκό Πολιτισμό και είναι συνιδρυτής της εταιρείας παράγωγης Long Shot Films. Από το 2021 συνεργάζομαι με την Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση ως σεναριογράφος/σκηνοθέτης. Η τελευταία ταινία μικρού μήκους που έγραψα , ‘’Στο θρόνο του Ξέρξη’’, σε σκηνοθεσία της Εύης Καλογεροπούλου και παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, έκανε πρεμιέρα στην Εβδομάδα Κριτικής του Φεστιβάλ Καννών 2022, όπου και κέρδισε το βραβείο Canal+.

Oι ταινίες που έχω γράψει και σκηνοθετήσει έχουν διακριθεί και προβληθεί ανά τον κόσμο. Έχω επιλεχθεί από τα Talent Campuses των Berlinale Film Festival , Sarajevo Film Festival, Zurich Film Festival και είναι Fellow του Προγράμματος Υποστήριξης Καλλιτεχνών Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος. Οκτώ σενάριά μου έχουν χρηματοδοτηθεί από το πρόγραμμα Μικροφίλμ της ΕΡΤ και το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Έχω κερδίσει δυο φορές το βραβείο σεναρίου στο Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, “Γεννήτρια” 2013, “Βούτα” 2020, ενώ στο ίδιο φεστιβάλ έχω διακριθεί και με τα βραβεία καλύτερης ταινίας Νότιας και Ανατολικής Ευρώπης, βραβείο ντοκιμαντέρ και βραβείο ερμηνείας.

Το σενάριο της πρώτης μεγάλου μήκους ταινίας μου, με τον τίτλο “Εθνικός Ελληνορώσων”, έλαβε χρηματοδότηση από το Ελληνικό κέντρο Κινηματογράφου και την ΕΡΤ και βρίσκεται στο στάδιο της προπαραγωγής, με στόχο να γυριστεί στο τέλος του 2024. Toν τελευταίο χρόνο εργάζομαι ως σεναριογράφος και σκηνοθέτης, στην σειρά 60 επεισοδίων του Αnt1, με τίτλο, “O Πρώτος Από Εμάς”

Χρήστος Διαμαντούδης – Ηθοποιός 

Από την Θεσσαλονίκη έφυγα το καλοκαίρι του ‘22, μετά από μια πρόταση που είχα για την τηλεοπτική σειρά ΚΑΝΕ ΟΤΙ ΚΟΙΜΑΣΑΙ. Είπα λοιπόν να κάνω το επόμενο βήμα και να αρπάξω αυτή την ευκαιρία που μου δόθηκε. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα γιατί μέσα σε τρεις εβδομάδες έπρεπε να βρω σπίτι, να μετακομίσω και να ξεκινήσω γυρίσματα σε μια άγνωστη πόλη με άγνωστους ανθρώπους και σε μια συνθήκη στην οποία δοκιμαζόμουν για πρώτη φορά. Ευτυχώς ένα μισή χρόνο μετά μπορώ να πω ότι τα πράγματα πάνε καλά και κάπως βρίσκω τα πατήματα μου. Σίγουρα οι ρυθμοί είναι τελείως διαφορετικοί από την Θεσσαλονίκη, πολύ πιο απαιτητικοί, και ο ανταγωνισμός και μόνο αριθμητικά να το πάρεις είναι μεγαλύτερος. Φυσικά και μου λείπει η Θεσσαλονίκη, κυρίως οι άνθρωποι μου γιατί βρίσκονται όλοι εκεί, αν θα γύριζα πιστεύω ότι ο βασικός λόγος θα ήταν αυτοί. Είναι όμως νομίζω αρκετά νωρίς για να σκέφτομαι αν θα γύριζα και που θα βρεθώ! Προς το παρόν προσπαθώ να ισορροπήσω και να βρω τα πατήματα μου στην Αθήνα, έχουν γίνει αρκετά βήματα, σταθερά και προς ένα στόχο, από εδώ και πέρα ο χρόνος θα δείξει! Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι έχει ανοιχτεί ένας όμορφος δρόμος με τις καλές στιγμές και με τις δυσκολίες του, μένει να συνεχίσω να τον ανακαλύπτω μέρα με την μέρα.

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Θεσσαλονίκη. Είμαι απόφοιτος της δραματικής σχολής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (2017) και τελειόφοιτος του Τμήματος Θεάτρου του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ασχολήθηκα χρόνια με τον πρωταθλητισμό στο TaeKwonDo και είμαι κάτοχος μαύρης ζώνης με δύο ΝΤΑΝ (2001-2013). Εργάστηκα στο Κ.Θ.Β.Ε. ως ηθοποιός από τον χειμώνα του 2018 έως τον χειμώνα του 2022. Στο διάστημα αυτό συνεργάστηκα με τον Τάκη Τζαμαργιά (Ορφανά, 2018), τον Μιχάλη Σιώνα (Υπηρέτης δύο αφεντάδων, 2019), την Εύη Σαρμή (Ένας αιώνας σε μια μέρα, Φεστιβάλ Επταπυργίου, 2019), την Ελεάνα Τσίχλη (Μεγαλοπρεπής Κερατάς, 2020), τον Γιάννη Παρασκευόπουλο (Τρωάδες, 2020), την Μαρία Καραμήτρη (Ο τίμιος κλέφτης, διαδίκτυο, 2021), τον Θανάση Σαράντο (Ταξίδι μιας μεγάλης μέρας μέσα στην νύχτα, 2021). Το καλοκαίρι του 2022 μετακόμισα στην Αθήνα για τα γυρίσματα της σειράς Κάνε ότι κοιμάσαι σε σκηνοθεσία Αλέξανδρου Πανταζούδη και Αλέκου Κυράνη και σενάριο Γιάννη Σκαραγκά (2022-2023). Το καλοκαίρι του 2023 συμμετείχα στον χορό του Ιππόλυτου, στο Εθνικό θέατρο, σε σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου, ενώ παράλληλα συνεχίζω τα γυρίσματα για την 2η σεζόν του Κάνε ότι κοιμάσαι. Την περίοδο (2023-2024) ήταν στην παράσταση «Το αγόρι με τις δυο καρδιές», σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά.

Κωνσταντίνος Μητράκας – Ηθοποιός

Από μικρός ( 10 χρονών ) είχα πει πως θέλω να ασχοληθώ με την υποκριτική και από πολύ μικρός, από ότι μου έχουν πει οι δικοί μου, τους έλεγα ότι θα φύγω. Τον χειμώνα, όταν ήμουν στην 3η λυκείου θυμάμαι πως είχα δει σε ένα άρθρο στο διαδίκτυο ότι σε ένα Δημόσιο ΙΕΚ θα άνοιγε η ειδικότητα ” Υποκριτική Τέχνη Θεάτρου και Κινηματογράφου “. Μετά τις πανελλήνιες ( ναι, δεν πήγε πολύ καλά αυτό ) , έκανα αίτηση στο ΔΙΕΚ και με δέχθηκαν. Φοίτησα δύο χρόνια εκεί, μέσα στα οποία δημιουργήσαμε μία θεατρική ομάδα με άλλα 4 παιδιά από το τμήμα μου και ανεβάσαμε δύο έργα. Αφού τελείωσα και με το ΔΙΕΚ με θυμάμαι το καλοκαίρι του 2018 να δουλεύω σεζόν σε ένα ξενοδοχείο φίλων στη Χαλκιδική και μια μέρα να παίρνω τηλέφωνο την μητέρα μου και να της λέω ότι θα κατέβω Αθήνα και θα μπω σε δραματική σχολή. Δεν ήταν κάτι που έκατσα να το σκεφτώ πολύ. Μπορεί και να μην το σκέφτηκα καθόλου. Νομίζω ότι αποφάσισα ότι θα το κάνω την ώρα που το έλεγα. Είμαι πλέον 5 χρόνια στην Αθήνα και έχει 2 χρόνια που αποφοίτησα από την Δραματική Σχολή και μπορώ να πώ ότι περνάω πάρα πολύ όμορφα. Ναι, μου λείπει η οικογένεια μου και οι φίλοι μου αλλά νομίζω ότι είμαι από τους λίγους Θεσσαλονικιούς που βρίσκεται στην Αθήνα και δεν έχει σκεφτεί ποτέ να γυρίσει πίσω. Νιώθω πως μου έχει ταιριάξει αυτή η πόλη.

Ονομάζομαι Κωνσταντίνος Μητράκας. Γεννήθηκα στην Θεσσαλονίκη στις 21/02/1997 και μετά το σχολείο φοίτησα στο ΔΙΕΚ Θέρμης στο τμήμα της Υποκριτικής ( 2015-2017 ). Το 2018 κατέβηκα στην Αθήνα και φοίτησα στην Ανώτερη Δραματική Σχολή Κάλβου Καλαμπόκη (2018-2021). Έχω κάνει κάποια μικρά περάσματα στην τηλεόραση. Στο θέατρο έχω συνεργαστεί με τον Νικόλα Ανδρουλάκη στις παραστάσεις: ΝΤΟΡΙΑΝ ΓΚΡΕΪ (Δεκέμβριος 2021 στο θέατρο Πειραιώς 131), Το περίσσιο παιδί, του Θανάση Τριαρίδη ( Φεβρουάριος 2023 ΔΗΠΕΘΕ Αγρινίου, Εφηβική Σκηνή ). Με τον Θοδωρή Βουρνά στην παράσταση MORAL RULES, του Βασίλη Τζιώκα ( Οκτώβριος – Δεκέμβριος του 2023 στο θέατρο Vault ). Με τους σκηνοθέτες Steven Airth και Σπύρο Καψίλη στο video clip του τραγουδιού ” Εσύ με ξέρεις πιο πολύ ” της Χάρις Αλεξίου με τον Χρήστο Μάστορα από το Project: Reworks. Αυτή τη στιγμή βρίσκομαι σε πρόβες για την παράσταση ” Η Πούλια και ο Αυγερινός ” σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αδάμη που θα ξεκινήσει περιοδεία τον Φεβρουάριο, κάθε Κυριακή σε πόλεις γύρω από την Αθήνα.

Παναγιώτης Καλαντίδης – Χορευτής/ Χορογράφος