Δυναμίτης ή…στρακαστρούκα; Είδαμε την ταινία του Netflix που διχάζει

Το A House of Dynamite είναι μια νέα αποκαλυπτική πολιτική ταινία θρίλερ του 2025 στο Netflix, σε σκηνοθεσία της Kathryn Bigelow (η οποία έχει στο παρελθόν διακριθεί με σπουδαίες ταινίες όπως The Hurt Locker και Zero Dark Thirty) και σενάριο του Noah Oppenheim.

Η ταινία αφηγείται την κρίση που ξεσπά όταν, χωρίς προειδοποίηση, εκτοξεύεται ένας άγνωστος υπερ-σκοτεινός μεσαίου/μεγάλης εμβέλειας πύραυλος (ICBM) προς τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Η πορεία του, αρχικά φαινομενικά «τεστ», αποδεικνύεται πως είναι κατευθυνόμενη προς μία μεγάλη πόλη (το Σικάγο).

Η αφήγηση αναπτύσσεται μέσω τριών ταυτόχρονων, αλλά διαφορετικών σε προοπτική, γραμμών:

Από τη βάση αεράμυνας στην Αλάσκα, από το κομβικό επιτελείο στο Λευκό Οίκο, και από την πολιτική ηγεσία που παίρνει τις αποφάσεις.

Η ταινία ξεκινά με μια «κανονική» μέρα στη δουλειά για τους ήρωες.

Αξιωματικοί, σύμβουλοι ασφαλείας, κυβερνητικά στελέχη είναι όλοι στα πόστα τους. Μόνο που η ρουτίνα διαταράσσεται από την εκτόξευση του πυραύλου.

Όταν διαπιστώνεται ότι ο πύραυλος έχει τροχιά προς τις ΗΠΑ, ενεργοποιούνται τα πρωτόκολλα αεράμυνας.

Από την πρώτη στιγμή ο πανικός, η αγωνία αλλά και ο φόβος είναι διάχυτοι.

Οι προσπάθειες αναχαίτισης αποτυγχάνουν.

Ο πρώτος επίγειος πύραυλος προς αναχαίτιση δεν αποσυνδέεται σωστά και πέφτει πίσω, ο δεύτερος χτυπάει αλλά δεν πιάνει τον στόχο.

Η αγωνία κορυφώνεται. Οι υπεύθυνοι στην αίθουσα κρίσεων συνειδητοποιούν ότι η χώρα δεν διαθέτει πλέον σίγουρη λύση.

Γίνεται φανερό το πόσο εύθραυστη είναι η ισορροπία ανάμεσα στην τεχνολογία, τη διαχείριση, τα ανθρώπινα συναισθήματα, την λογική και τη σκέψη, αλλά και την λεπτή γραμμή που υπάρχει με το χάος.

Τελικά, ο πύραυλος κατευθύνεται πλήρως προς το Σικάγο, με τον χρόνο να κυλά δραματικά.

Η ταινία προσπαθεί να αποτελέσει μια ρεαλιστική απεικόνιση μιας πυρηνικής κρίσης η οποία μέσα της εμπλέκει τον ανθρώπινο παράγοντα, τον φόβο, τις πολιτικές, τα στρατιωτικά πρωτόκολλα.

Μια υπενθύμιση του πόσο εύθραυστη μπορεί να γίνει από τη μια στιγμή στην άλλη η ασφάλεια στην οποία (πιστεύουμε ότι) ζούμε.

Η σκηνοθετική υπογραφή της Bigelow έχει βάρος και σε κάνει να προβληματιστείς.

Το πιο συζητημένο στοιχείο της ταινίας αποτελεί το φινάλε της.

ΠΡΟΣΟΧΗ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ SPOILER ALERT!

Το γεγονός ότι το φινάλε μένει τελείως ανοικτό, άλλους τους «ξενερώνει» και άλλους τους βάζει σε περαιτέρω προβληματισμό.

Πολλά πράγματα μένουν αναπάντητα.

Δεν βλέπουμε ούτε ποιες κρίσιμες αποφάσεις ελήφθησαν τελικά, ούτε ποια ήταν η κατάληξη της όλης περιπέτειας.

Το κοινό αναγκάζεται να ζήσει με την αβεβαιότητα.

Είτε να φτιάξεις εσύ το δικό σου τέλος, είτε να μπεις εσύ στο ρόλο του πρωταγωνιστή και να σκεφτείς ποια θα ήταν η απόφαση που θα έπαιρνες εάν είχες την «καυτή πατάτα» στα χέρια σου.

Ίσως βέβαια η έλλειψη φινάλε να στερεί από την ταινία μια συναισθηματική κορύφωση την οποία την χρειάζεσαι μετά από τόση ένταση.

Μπορεί η επιλογή αυτού του φινάλε να θέλει να σε κάνει να προβληματιστείς, από την άλλη όμως δημιουργεί ένα κενό που δύσκολα γεφυρώνεται από τον θεατή.

Εγώ θα σου έλεγα πάντως να πατήσεις το play και να αποφασίσεις εσύ τελικά αν σου άρεσε ή όχι, καθώς και το ποιο θα ήταν το φινάλε που εσύ θα έφτιαχνες.