Πώς το Στέμμα ολισθαίνει στην κλειδαρότρυπα

Υπάρχει κάτι αφάνταστα ενοχλητικό στα 4 πρώτα επεισόδια του 6ου κύκλου του Crown που σε κάνει να θες να σπάσεις την τηλεόραση καθώς το βλέπεις. Μια ηδονοβλεπτική λεπτομερής αναπαράσταση του κακού που συνέβη εκείνο το καλοκαίρι του 1997, όταν η Νταϊανα συνδέθηκε με τον Ντόντι και μετά έχασε τη ζωή της σε εκείνο το δραματικό τροχαίο στο Παρίσι. Ο χυδαίος τρόπος με τον οποίο οι παπαράτσι προσπάθησαν να εισχωρήσουν στην ιδιωτική ζωή μιας γυναίκας, οι υποτιθέμενες λεπτομέρειες από την διπλή κρουαζιέρα στην Κυανή Ακτή με τον Αλ Φαγιέντ αλλά και η ερωτική σχέση που τελικά κατέληξε σε έναν φιλικό διακανονισμό, το colpo grosso της οικογένειας Αλ Φαγέντ για να κερδίσει την αναγνώριση της λονδρέζικης αριστοκρατίας, η παγερή αποστασιοποίηση του Μπάκιγχαμ όταν συνέβη το μοιραίο και η παράλληλη συντριβή του Καρόλου.

Δεν υπάρχει κάποια απάντηση γιατί ο Πήτερ Μόργκαν μας προσφέρει αυτή την χυδαία κλειδαρότρυπα στη ζωή μιας γυναίκας που προσπάθησε -τουλάχιστον – να ζήσει τη ζωή της ενώ το σύμπαν γύρω της την ήθελε μονίμως ως θέαμα. Αν αυτός ήταν ο στόχος – η αναπαράσταση της κλειδαρότρυπας και τίποτα άλλο – τότε τον πέτυχε.

Ωστόσο όλο αυτό δεν το εξετάζει από την πλευρά του Στέμματος καθώς ξαφνικά σε αυτά τα τέσσερα επεισόδια καταλαβαίνεις ότι το κέντρο βάρους δεν είναι η Ελισάβετ και ο αφόρητα καταπιεστικός κύκλος της. Αυτός έχει μετατοπιστεί στην Νταϊάνα και στις γαργαλιστικές λεπτομέρειες της ζωής της. Με αποκορύφωμα μια μεταφυσική υπερσωματική εμπειρία – όταν πλέον έχει συμβεί το μοιραίο δυστύχημα – που μοιράζονται πρώτα ο Κάρολος και μετά η Ελισάβετ με την Νταϊανα στο ρόλο ενός φαντάσματος που μοιράζεται μαζί τους πρώτα την συντριβή του να είσαι σύζυγος σε ένα δύσκολο και απαιτητικό γάμο που απέτυχε και μετά την λάθος αντίδραση και την αποστασιοποίηση στο πάνδημο λαϊκό πένθος ενός ενοποιητικού συμβόλου ενός έθνους που θρηνεί τον χαμό μιας χαρισματικής, δημοφιλούς γυναίκας που συνδέθηκε ατυχώς με το παλάτι.

Η Ιμέλντα Στάντον προσπαθεί να σταθεί ως βασίλισσα αλλά δεν είναι ποτέ αρκετή, ειναι διεκπαιρεωτική γιατί δεν της δίνεται ποτέ η ευκαιρία. Σε σχέση με την Κλαιρ Φοϊ και την Ολίβια Κόλμαν δεν έχει τις ευκαιρίες. Και εδώ συνειρμικά λειτουργεί μια ακόμα σύγκριση, αυτή με την Έλεν Μίρεν της Βασίλισσας του Φρίαρς, μια βασίλισσα που σεναριακά ο Μοργκαν της δίνει υπόσταση με υπαρξιακά κενά και ηθικούς προβληματισμούς ενώ εκεί και ο Μπλερ λειτουργεί σαν θεσμικός κρίκος.

Τίποτα από αυτά δεν υπάρχει στο Crown, που έχει μεταβληθεί σε μια αδηφάγα σαπουνόπερα. Αν και προσπαθεί με κάποιο τρόπο να δώσει αφηγηματικά χώρο στον πρίγκηπα Γουίλιαμ, το πρόσωπο που θα απασχολήσει τα υπόλοιπα 6 επεισόδια του Στέμματος, ο 6ος κύκλος μάλλον μπατάρει σε αυτά τα τέσσερα επεισόδια σε ενοχλητικές επιλογές. Φυσικά σε αντίθεση με το απογοητευτικό σενάριο του Μόργκαν, η Ελίζαμπεθ Ντεμπίκι είναι καταπληκτική και γοητευτική ως πρωταγωνίστρια Νταϊανα, σχεδόν σε γεμίζει συναισθηματικά με την γοητεία και την ενστικτώδη θλίψη με την οποία υποδύεται την αδικοχαμένη πριγκίπισσα.