Τα φρέσκα πρόσωπα που ξεχώρισα τη φετινή τηλεοπτική σεζόν

Ανήκω στην γενιά που μεγάλωσε με το “Παραπέντε” και το “Νησί” η τηλεόραση εκείνη την περίοδο ήταν το κινητό μας. Θυμάμαι περίμενα πώς και πώς να ξεκινήσουν οι σειρές, κανένα Netflix, ατάκες που με σημάδεψαν μέχρι σήμερα, ερμηνείες που δεν θα ξεχάσω ποτέ, μία μικρή οθόνη που τότε δεν με απογοήτευσε. Τα τελευταία χρόνια όμως βυθίστηκε στο σκοτάδι, αμέτρητα ριάλιτι με οδήγησαν στον χωρισμό μου μαζί της. Έτσι έφτασα στο σημείο να κλείσω την τηλεόραση οριστικά.

Η φετινή τηλεοπτική σεζόν ήταν πραγματικά μία έκπληξη, αμέτρητες επιλογές σειρών μυθοπλασίας, λιγότερα reality επιστροφή στην τηλεόραση που αγαπήσαμε. Όμως πέραν των σεναρίων που έκλεψαν την παράσταση νέα πρόσωπα εμφανίστηκαν στις οθόνες μας δίνοντας ελπίδα για το μέλλον της τηλεόρασης.

Άλλοι πρωτοεμφανιζόμενοι, που ανήκουν στη γενιά των νεότερων ηθοποιών άλλοι με σπουδαία πορεία στις θεατρικές σκηνές και μικρά περάσματα στην τηλεόραση, όλοι έχουν έναν λόγο για να ξεχωρίσουν και στις καθημερινές σειρές της μεγάλης οθόνης. Είχα την χαρά να μιλήσω μαζί τους, οπότε θα σας αφηγηθούν και οι ίδιοι γιατί τους αγάπησα φέτος. 

Αλέξανδρος Βάρθης

Σπούδασα υποκριτική στο Νέο Ελληνικό Θέατρο του Γιώργου Αρμένη και έχω συνεργαστεί με το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος. Μου αρέσει πολύ η μουσική και το θέατρο εξού κι αυτό το επάγγελμα, ό,τι συσχετίζεται με την τέχνη έχω μία κλίση και μία τάση προς αυτό. Θέλω να πιστεύω πως είμαι άνθρωπος της εποχής μου, δηλαδή ότι ακολουθώ τις τάσεις και τις επιταγές της τεχνολογίας, αρκετά πιστά. Θέλω να πιστεύω πως ζω στο εδώ και τώρα με ό,τι αυτό συνεπάγεται, δηλαδή οι αντιλήψεις του σημερινού κόσμου θεωρώ πως με αντιπροσωπεύουν πολύ περισσότερο απ’ ότι οι αντιλήψεις που υπήρχαν πριν μία 10ετία, χωρίς αυτό να σημαίνει ό,τι είμαι προϊόν της εποχής μου με την κακή έννοια. Αγαπώ πολύ τις βόλτες, τις συναντήσεις με τους φίλους μου, προτιμώ την κοινωνικοποίηση παρά την μοναξιά αυτή την περίοδο, ωστόσο υπάρχουν στιγμές που μου αρέσει να μένω μόνος μου. Με ενοχλεί πάρα πολύ ο εγωκεντρισμός, είναι κάτι που θα το άλλαζα σε κάθε άνθρωπο αν μπορούσα. Με ενοχλεί γιατί έχει άμεσο αντίκτυπο στην κοινωνία. Ένας εγωκεντρικός άνθρωπος βλάπτει την κοινωνία του γιατί τον αφορά μόνο ο εαυτός του. 

Θέλω να πιστεύω πως η πορεία μου στην υποκριτική μέχρι σήμερα έχει να κάνει περισσότερο με την ψυχαγωγία και όχι τόσο με την διασκέδαση, είναι δύο λέξεις οι οποίες σήμερα τείνουν να έχουν την ίδια έννοια, αλλά στον πυρήνας τους είναι πολύ διαφορετικές. Έτσι θέλω πιστεύω πως οι δουλειές που έχω κάνει σας-μου δίνουν κάτι, έστω κάτι μικρό το οποίο θα το κουβαλάς πάνω σου για κάμποσο καιρό. Η πορεία μου θεωρώ πως κατευθύνεται βάσει αυτού του σημείου.

 Στο θέατρο η αλήθεια είναι πως νιώθω οικεία κι αυτό γιατί έχω κάνει περισσότερες δουλειές εκεί παρά στην τηλεόραση ή στον κινηματογράφο. Βέβαια, αυτό δεν σημαίνει πως δεν με γοητεύει η σύγχρονη τηλεόραση ή το σύγχρονο σινεμά. Η πλειοψηφία των ηθοποιών της δικής μου γενιάς, περισσότερο σινεμά έχει δει και όχι θέατρο, το σινεμά ήταν αυτό που μας προκάλεσε ώστε να θέλουμε να γίνουμε ηθοποιοί. Οπότε ανάμεσα στο δίλημμα θέατρο, σινεμά τηλεόραση δεν έχω απάντηση αγαπώ εξίσου και τρία.

Υπάρχει μία επιστροφή τα τελευταία δυο περίπου χρόνια στην αρχή της ιδιωτικής τηλεόρασης, διότι ας μην ξεχνάμε πως η αρχή ήταν τέτοια, είχαμε πολλές καινούργιες προσπάθειες και σειρές μυθοπλασίας, είχαμε πολλούς νέους ανθρώπους να δουλεύουν, οι άνθρωποι που απάρτησαν την ιδιωτική τηλεόραση στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ήταν μικρότεροι από εμένα ηλικιακά, ήταν φρέσκα πρόσωπα. Αυτό δεν σημαίνει πως θα κάνουμε τους παλιότερους ηθοποιούς στην άκρη, ίσα-ίσα πρέπει να στέκονται δίπλα μας και να μας καθοδηγούν βάσει πείρας. Αλλά επειδή ζούμε σε μία νέα εποχή της ελληνικής και της παγκόσμιας τηλεόρασης, βρισκόμαστε σε έναν κόμβο, για να περάσουμε από την αντίπερα όχθη, θα πρέπει οι παλιότεροι και δεν μιλάω για τους ηθοποιούς αναφέρομαι στους επικεφαλείς των καναλιών, να αποδεχθούν την καθοδήγηση των νεότερων, γιατί αλλιώς θα τους συμβεί ό,τι συνέβη στον έντυπο τύπο απλώς η τηλεόραση δεν θα υπάρχει. Η ύπαρξη των reality είναι μία εύκολη λύση, μία δοκιμασμένη λύση, που τα κανάλια ίσως την προτιμούν διότι είναι πιο ασφαλής.

Την δεκαετία του ’90 και τις αρχές του 2000, οι άνθρωποι των καναλιών δημιούργησαν το star system το οποίο αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει. Τώρα έχουμε ένα νέο star system ακριβώς διότι προέκυψε η ανάγκη για την αυτοτροφοδότηση των καναλιών, αλλά αυτή η τροφοδότηση τους γίνεται ουσιαστικά με νέους ανθρώπους και φρέσκα πρόσωπα και μόνο έτσι μπορεί να συμβεί. Υπάρχει μία προκατάληψη στις γυναίκες ηθοποιούς στην Ελλάδα, εύκολο να είσαι καλλιτέχνης εδώ δεν είναι και αυτό δεν έχει να κάνει με την κοινωνική άποψη του καθενός, αυτό έχει να κάνει με τον τρόπο που λειτουργεί το σύστημα αμοιβής των ηθοποιών, λόγου χάριν εγώ μπορεί να κάνω 3 με 4 δουλειές και τα έσοδα μου να είναι ίσα με ενός ανθρώπου που κάνει άλλη δουλειά αλλά μία. Υπάρχουν απλήρωτες πρόβες, στο θέατρο οι μισθοί είναι χαμηλοί, υπάρχει μία νομική ασάφεια στον ευρύ καλλιτεχνικό χώρο που θα πρέπει κάποια κυβέρνηση κάποια στιγμή να το δει γιατί δεν είμαστε λίγοι οι άνθρωποι που εργαζόμαστε σε αυτό τον χώρο, είμαστε εντελώς απροστάτευτοι. Το να δηλώνεις ηθοποιός στην Ελλάδα είναι κάπως σαν ανέκδοτο, όλοι λυπούνται στην αρχή μέχρι να κάνεις μία επιτυχία όποτε και όλοι θα είναι περήφανοι για εσένα, κάπως έτσι λειτουργεί το ζήτημα.

Αυτή τη στιγμή το cast της “Σκοτεινής Θάλασσας” έχει τελειώσει τα γυρίσματα, είμαι πολύ περήφανος γι αυτή τη δουλειά, συνεργάστηκα με πολύ σημαντικούς ανθρώπους που γνωρίζουν την δουλειά και τους αρέσει και την αγαπούν. Συνεχίζω τις παραστάσεις των “Αστερισμοί” μέχρι και τον Μάιο στο θέατρο μικρό Άνεσις και ετοιμάζω διάφορα πράγματα τα οποία ακόμη δεν είναι ανακοινώσημα.

Bασίλης Μηλιώνης 

Σπούδασα -και θα λεγα σπουδάζω ακόμη κατά κάποιο τρόπο- Νεοελληνική Φιλολογία στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και υποκριτική στη Δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Στον ελεύθερο μου χρόνο προσπαθώ να είμαι ήρεμος και με φίλους! Το ιδανικό θα ήταν να είχα τον χρόνο να κάνω ταξίδια, αλλά δυστυχώς η δουλειά προς το παρόν δεν το επιτρέπει. Είναι στα άμεσα σχέδια ωστόσο. Θα έλεγα ότι αντέχω αρκετά πράγματα, αν μπορούσα να βρω κάτι που δεν αντέχω, μάλλον αυτό θα ήταν η κοροϊδία, το ψέμα. Είμαι ακόμα πολύ φρέσκος στη δουλειά αυτή και μου αρέσει που είναι έτσι. Ανάγκη να κάνω αυτό το πράγμα υπήρχε από πάντα, επαγγελματικά όμως συνειδητοποίησα, κάπως, ότι ήθελα στα αλήθεια να το κάνω στο Λύκειο, μέσω της θεατρικής ομάδας στην οποία συμμετείχα κάτι που για μένα ήταν μεγάλη εμπειρία. 

Όχι μόνο ως προς το κομμάτι της τριβής με το αντικείμενο , αλλά και ως προς το κομμάτι της ομαδικότητας. Εκεί έμαθα τι σημαίνει μοίρασμα και συμμετοχικότητα, πράγμα που θεωρώ απαραίτητο στοιχείο της δουλειάς μας. Ακολούθησε η Σχολή η οποία άνοιξε σιγά-σιγά έναν άλλο κόσμο, όπου μέσω της σπουδής υπήρξε ουσιαστική μετακίνηση τόσο σε επίπεδο προσωπικό (μαθαίνεις τον εαυτό σου και τις λειτουργίες του, τα σκοτάδια του, τα φωτεινά του σημεία κλπ.) όσο και σε επίπεδο γνώσεων, καθώς ήρθαμε σε επαφή με πολλά κείμενα της παγκόσμιας δραματουργίας και λογοτεχνίας και ασκηθήκαμε αναπτύσσοντας τεχνικές πολύ χρήσιμες, που η καθεμιά προσθέτει ένα λιθαράκι στο βασικό οικοδόμημα -και αρχικό ζητούμενο- που ήταν η υποκριτική. Μετά την αποφοίτηση (εν μέσω πανδημίας) άρχισα δειλά – δειλά να συμμετέχω, ως «επαγγελματίας», σε παραστάσεις που σε πρώτη φάση καταγράφηκαν σε βίντεο -λόγω της κατάστασης.

Έπειτα ήρθε η ώρα που επιτέλους άνοιξαν τα θέατρα και καταφέραμε να παίξουμε για το κοινό. Και συνεχίζουμε ακόμη. Η παράσταση που συμμετέχω αυτή την περίοδο λέγεται «Το αγόρι στο θεωρείο» και είναι μια διασκευή της Άνδρης Θεοδότου, βασισμένη στο ομώνυμο εφηβικό μυθιστόρημα της Αγγελικής Δαρλάση. Παρουσιάζεται στην κεντρική σκηνή του Εθνικού Θεάτρου σε σκηνοθεσία Σοφίας Μαραθάκη. Πρόκειται για μια πολύ τρυφερή ιστορία που πραγματικά με συγκινεί. Όσο περνάει ο καιρός όλους στον θίασο μας διαπερνά όλο και περισσότερο, δεδομένου ότι μιλώντας για την προσφυγιά το 22, ερχόμαστε πάλι το 22 να μιλήσουμε πάλι για την προσφυγιά. Αυτή τη φορά δίπλα μας. Τρομακτικά επίκαιρο το θέμα και αποκαλυπτικό εν τέλει για την ανθρώπινη φύση. Τόσο εμείς ωστόσο όσο και η συγγραφέας,η διασκευάστρια και η σκηνοθέτιδα, αντιμετωπίζουμε την ιστορία με φως και ελπίδα.

Στην τηλεοπτική σεζόν φέτος, συμμετέχω στην “Σκοτεινή Θάλασσα”, είναι κάτι πολύ ευχάριστο φυσικά. Έχω την αίσθηση ότι πια οι διεθνείς πλατφόρμες έχουν ανεβάσει τον πήχη τόσο πολύ, που πλέον και τα ελληνικά κανάλια και πλατφόρμες έχουν πάρει την απόφαση να δίνουν βήμα σε σειρές που δεν έχουν ως αυτοσκοπό την τηλεθέαση. Αυτό φυσικά εντείνει και τη δημιουργικότητα τόσο σε επίπεδο ιστοριών όσο και σε επίπεδο κινηματογράφησης, πράγμα που με κάνει πολύ χαρούμενο καθώς πιστεύω ότι κάπως έτσι αποκαθίσταται μια «ταραγμένη» σχέση μεταξύ των ηθοποιών που κάνουν κατά βάση θέατρο, με το μέσο. 

Γίνονται πια πράγματα που θέλεις να είσαι μέρος τους. Η Σκοτεινή Θάλασσα είναι ένα τέτοιο παράδειγμα κατά τη γνώμη μου. Μιλώντας και εκ των έσω, μπορώ να πω, πως όλους τους συντελεστές μας απασχόλησε να δομηθεί μια ιστορία, που με αφορμή μια εξαφάνιση, φέρνει στο φως κοινωνικά ζητήματα, που μας αφορούν όλους. Επομένως είχε θέμα. Δεν πρόκειται δηλαδή για ένα θέαμα που στοχεύει μόνο στην τέρψη (σασπένς, μυστήριο) αλλά κυρίως στην σκέψη για ορισμένα θέματα πραγματικά επίκαιρα. (όπως πχ η θέση της γυναίκας σε μια κλειστή κοινωνία, διάφορα ταμπού σε σχέση με τη σεξουαλικότητα καθώς και επιφανειακές-ανειλικρινείς διαπροσωπικές- οικογενειακές σχέσεις)

Η υποκριτική στην Ελλάδα είναι μία δυσλειτουργική πραγματικότητα, την οποία βιώνουμε όλοι οι νέοι ηθοποιοί. Δεν είναι εύκολο με αυτή την έννοια να είσαι ηθοποιός εδώ, δεδομένου ότι κάπως η τέχνη βρίσκεται στη σφαίρα του ημιεπαγγέλματος. Δηλαδή δεν σε αντιμετωπίζει κανείς ακριβώς στα σοβαρά όταν λες ότι ασχολείσαι με αυτό. Συνήθως συνοδεύεται με ειρωνικό γελάκι πάσης φύσεως. Τύπου «Α, ωραία,ψώνισες και εσύ» ή «Α, ωραία, ο χώρος σας είναι μυστήριος και δύσκολος και άμεσα συνδεδεμένος με κάποιας σεξουαλικής φύσεως παγίδα». Άλλες φορές σε αντιμετωπίζουν λες και είσαι ο Πρωθυπουργός ή έχεις διατυπώσει τη θεωρία της σχετικότητας. Έννοείται επίσης ότι αν δεν έχεις κάνει τηλεόραση, δεν υπάρχεις! Αυτά όλα βέβαια το καταλαβαίνουμε όλοι ότι έχουν τις ρίζες τους σε βαθιά εντυπωμένα στην κοινωνική συνείδηση στερεότυπα και θα μπούμε σε φιλοσοφική σχεδόν συζήτηση αν τα αναλύσουμε. Αυτό που έχει για μένα σημασία είναι ότι κάπως αντιμετωπίζεται ως «ιδιαιτερότητα» η φύση του καλλιτέχνη οπότε δεν εμπίπτει σε βασικά κοινωνικά αγαθά που για όλους τους «συμβατικούς» ανθρώπους θεωρούνται δεδομένα. Αυτό με ενοχλεί.

Γεωργία Κουβαράκη

Γεννήθηκα στην Ρώμη μεγάλωσα στο Λουξεμβούργο και σπούδασα στην Αγγλία στη δραματική σχολή the Oxford school of Drama όπου αποφοίτησα το 2018 και μετά από λίγους μήνες αποφάσισα να μετακομίσω στην Ελλάδα. Στον ελεύθερο μου χρόνο προσπαθώ να μένω ενεργή, δοκιμάζω διάφορα χόμπι μέχρι στιγμής αυτά είναι το μπαλέτο, το kick box, οι πιλάτες, το σερφ και κάτι αφήνω, κάτι κρατάω. Μαγειρεύω πολ,  από μικρή ηλικία άνοιγα φύλλο και έφτιαχνα ψωμί και με ηρεμεί να κάνω κολάζ. Προσπαθώ πάντα να διαβάζω στις γλώσσες που μιλώ για να μην τις ξεχνώ. Δεν αντέχω πολλά η αλήθεια είναι, όπως την αδικία, τους οδηγούς στην Ελλάδα, κάποιον άλλον στη κουζίνα, η λίστα είναι μεγάλη και με εξαιρέσεις.

Όταν τελείωσα τη σχολή στην Αγγλία, έκανα κάποιες θεατρικές παραστάσεις με σκηνοθέτη τη Jude Alderson αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι δε θέλω να χτίσω τη ζωή μου εκεί όποτε μετακόμισα στην Αθήνα όπου δυσκολεύτηκα στην αρχή διότι δεν ήξερα κανέναν αλλά γρήγορα η τύχη μου χαμογέλασε και βρέθηκα σε μια audition για τον “Άγιο Παΐσιο” όπου είχα και την ευκαιρία να παίξω την αδελφή του τη Χριστίνα, την ίδια στιγμή βρήκα δουλειά και στα Καλύτερα μας Χρόνια στο ρόλο της Μάρθας όπου πέρασα πολύ όμορφα και η τελευταία δουλειά που έκανα ήταν στη “Σκοτεινή Θάλασσα” στο ρόλο της Ροδιάς και εκεί έμαθα εξίσου πολλά.

Όσον αφορά την επιστροφή της μυθοπλασίας στην Ελλάδα θεωρώ πως γίνονται πολύ καλές δουλειές και ελπίζω να συνεχίσουν να γίνονται, διότι υπάρχει ανάγκη για ποιότητα αλλά και για θέσεις εργασίας. Οι απόψεις διίστανται. Το να είσαι ηθοποιός στη Ελλάδα και οπουδήποτε άλλου δεν είναι εύκολο. Να δηλώνεις ηθοποιός είναι άλλη συζήτηση. Προσωπικά είχα και τις δυσκολίες μου αλλά και τύχη να έχω δουλειά ειδικά στην εποχή που ζούμε. Αισθάνομαι περήφανη να δηλώνω ηθοποιός και ελπίζω να αξίζω και τον τίτλο. Για το μέλλον εύχομαι όμορφες δουλειές, θέατρο, ταινίες και ποιότητα! Δημήτρης Τσίκλης

Κατάγομαι από την Κεφαλονιά και από τα Χανιά της Κρήτης. Μεγάλωσα όμως στην Αθήνα. Σε ένα όμορφο σπίτι στην Αγία Παρασκευή, που πάντοτε αποτελεί το καταφύγιο μου, κάτι σαν αγκαλιά. Αγαπάω να χάνομαι στην πόλη παρέα με ένα βιβλίο, αλλά και στα πάρτυ χορεύοντας ως το πρωί. Στα δεκαεννιά μου βρέθηκα στο κατώφλι της ανώτερης δραματικής σχολής “Δήλος-Δήμητρα Χατούπη”, ένα μέρος που καθόρισε τόσο το ποιος είμαι, όσο και το ποιος θέλω να γίνω. Απεχθάνομαι όσο τίποτα, την έλλειψη σεβασμού και την αγένεια.

Την καλλιτεχνική μου πορεία θα την περιέγραφα ως ένα ατέλειωτο παιχνίδι διαστολής του χρόνου. Αλλεπάλληλες σεισμικές δονήσεις ελευθερίας που ξεκλειδώνουν νέες διαστάσεις. Ένα ταξίδι καταβύθισης προς τα νετρόνια του πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Θεωρώ πως οι “Άγριες Μέλισσες” συντέλεσαν σημαντικά ώστε να αλλάξει το τηλεοπτικό τοπίο. Έχοντας στο τιμόνι έναν κινηματογραφιστή, τον Λευτέρη Χαρίτο, έθεσαν εξαρχής τους όρους του παιχνιδιού. Μας θύμισαν με πολύ ζεστό τρόπο τι θα πει αφήγηση. Τι θα πει τολμάω. Τι θα πει θύμαμαι.

Όσον αφορά το να είσαι ηθοποιός στην Ελλάδα θέλω να πω πως τίποτα δεν είναι εύκολο σε μια κοινωνία που αδιαφορεί για την ανάγκη του ανθρώπου για τέχνη. Σε μια στιγμή που τσιμεντώνουν τα όνειρα και τις ιδέες, εμείς οφείλουμε να αντιστεκόμαστε, μένοντας πιστοί στο όραμα μας, με το βλέμμα στραμμένο προς το φως.

Το μέλλον μου… καταρχάς, συνεχίζουμε ακάθεκτοι και ορμητικοί με τις “Άγριες Μέλισσες”, από Δευτέρα έως Πέμπτη, στον ΑΝΤ1.

Κατά δεύτερον, συνεχίζουμε, επίσης ακάθεκτοι, διαδικτυακά, την παράσταση “Μία τόσον ωραία και τόσον νόμιμος υπόθεσις /Αϊτή /Ελλάδα /1821” στην Εναλλακτική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Μια ανάθεση της ΕΛΣ για το 1821. Μια πρωτότυπη μουσική παράσταση εμπνευσμένη από το ιστορικό γεγονός των εκατό Αϊτινών εθελοντών που ξεκίνησαν πριν από 200 χρόνια ένα μακρινό ταξίδι για να πολεμήσουν δίπλα στους Έλληνες, φέροντας είκοσι πέντε τόνους καφέ για οικονομική ενίσχυση. Ο Κωνσταντίνος Χατζής, βασισμένος στην ιδέα της Στέλλας Παπακωνσταντίνου, υπογράφει μια υποβλητική, ατμοσφαιρική και ποιητική παράσταση. Λέξεις και φράσεις σημαντικών κειμένων μπλέκονται μοναδικά με συνθέσεις των Φραντς Λιστ και του Γιώργου Κουμεντάκη, παραδοσιακά τραγούδια της Αϊτής και φωνητικούς αυτοσχεδιασμούς.

Τέλος, η ταινία της Αιμιλίας Καναρέλη “ARRANGED LIFE, UNPLANNED DREAMS” ταξιδεύει σε διάφορα φεστιβάλ ανά τον κόσμο. Από το Παρίσι, στο Λος Άντζελες και πίσω στο Άμστερνταμ και στο Λονδίνο,διηγούμαστε την ιστορία ενός Αιγύπτιου αλιεργάτη στην Βόρεια Εύβοια και τον συσχετισμό του με μια Ελληνίδα. Θίγοντας το θέμα της μετανάστευσης, αποδεικνύουμε πως ο έρωτας μπορεί να ξεπεράσει κάθε ταξική ανισότητα, εθνικότητα ή θρήσκευμα.

Σταύρος Τσουμάνης 

Τελείωσα την δραματική σχολή του ΙΑΣΜΟΥ το 2017, στον ελεύθερο χρόνο μου αράζω με το γάτο μου και κάνουμε παρέα γιατί δε τον βλέπω πολύ, δεν αντέχω το ψέμα, αν και μ’ αρέσει να ακούω ψέματα ενώ ξέρω την αλήθεια.

Στα πρώτα μου βήματα έκανα θέατρο, ακολούθησε σταθερά η τηλεόραση και πολύ σινεμά. Την πρώτη φορά που πάτησα στο σανίδι είχα άγχος. Μου φάνηκε λες και η ερμηνεία μου κράτησε έναν αιώνα. Ήταν περίεργο, κάπως ο χρόνος είχε αλλάξει πολύ. Μετά όλα ήταν πιο εύκολα. Το σινεμά το αγαπώ λίγο πιο πολύ. Μου αρέσει να βλέπω ταινίες. Μου αρέσει να παίζω σε ταινίες. Μου αρέσει γιατί αλλάζει σε δευτερόλεπτα αυτό που έχεις στο μυαλό σου. Έχεις χρόνο περισσότερο. Είναι πολύ διαφορετικός ο κόσμος αυτός για να πεις μια ιστορία.

Όσον αφορά την επιστροφή της μυθοπλασίας στην ελληνική τηλεόραση, υπήρξε πάντα το καλό είναι ότι κάπως αρχίζει και γίνεται πιο προσεκτικά και κινηματογραφικά σε κάποιες περιπτώσεις, όταν το επιτρέπουν οι συνθήκες αν και είναι δύσκολο σε μια σειρά η οποία είναι καθημερινή να πετύχεις κάτι τέτοιο. Όσο προχωράει ο καιρός κάπως αρχίζουν τα πράγματα και καλυτερεύουν. Στην Ελλάδα είσαι. Ότι θες δηλώνεις και νομίζεις ότι είσαι. Όποτε νομίζω είναι εύκολο. Τώρα τι κάνει ο καθένας που δηλώνει ηθοποιός είναι κάτι άλλο.  Όσον αφορά το μέλλον αυτό που περιμένω είναι να γίνω θείος. Στα επαγγελματικά τελείωσα κάποιες μικρού μήκους το τελευταίο καιρό και συζητάω για του χρόνου. Προς το παρόν είναι νωρίς.

Ξεχώρισαν επίσης η Ναταλία Swift στους “42 Βαθμούς”, o Mιχαήλ Ταμπακάκης στο “Αγάπη Παράνομη” και ο Κώστας Νικούλι στον “Σασμό” και στους “42 Βαθμούς”.  Ηθοποιοί της νεότερης γενιάς του θεάτρου στις οθόνες μας όπως ο Μιχάλης Συριόπουλος, ο Γιώργος Παπαγεωργίου, ο Ανάστασιος Ροϊλός φέρνουν στα μάτια αμέσως ένα πιο ποιοτικό αποτέλεσμα. Τα φρέσκα πρόσωπα, τα πρόσωπα που δεν είχαμε ξαναδεί είναι το μέλλον της τηλεόρασης που θέλουμε. 

Ακολουθήστε τις ειδήσεις του parallaximag.gr στο Google News