Το βιβλίο του Gaston Bachelard «Poetics of Space» εμπνέει τη νέα παράσταση των Die Wolke

Η νέα παράσταση χοροθεάτρου της ομάδας στο Vitruvian Thing, υπόσχεται και πάλι ένα εντυπωσιακό θέαμα

7 Μαρτίου 2023, 6:03 μμ

το-βιβλίο-του-gaston-bachelard-poetics-of-space-εμπνέει-τη-νέα-π-981419

7 Μαρτίου 2023, 6:03 μμ

Η ομάδα της «Τρικυμίας» (The Tempest) του Σαίξπηρ που ενθουσίασε το κοινό την περασμένη χρονιά στον εξαιρετικό χώρο του Vitruvian Thing στην Πτολεμαίων, επιστρέφει με μία νέα παράσταση χοροθεάτρου από την Παρασκευή 10 του Μάρτη, σε μία δουλειά που βασίζεται στο βιβλίο του Gaston Bachelard «Poetics of Space» του 1958.

Η σκηνή του Vitruvian Thing μεταμορφώνεται αυτή τη φορά στα άσπρα, συμπληρώνοντας τα σκηνικά στοιχεία του αρχιτέκτονα και fabricator Ιωάννη Περισοράτη. Τα σκηνικά χρησιμοποιούνται με πολλαπλούς τρόπους, άρρηκτα δεμένα με τη χορογραφία του «Poetics of Space», ενώ επαυξάνονται και μεταμορφώνονται με την τεχνική projection mapping.

Το σπίτι, καταφύγια, φωλιές, κρυψώνες, και άλλοι χώροι όπου μπορούμε να “υποχωρήσουμε” προς τον εαυτό μας, φέρνουν στο νου ποιητικές εικόνες, άμεσες αντιλήψεις του περιβάλλοντος που προηγούνται της συνειδητής σκέψης και της προσδίδουν ιδιότητες πέρα από λειτουργία και μορφή, επιτρέποντας στον παρατηρητή την ονειροπόληση.

Τι είναι λοιπόν αυτό που κάνει το σπίτι καταφύγιο ή φωλιά, την ονειροπόληση και τις ποιητικές εικόνες, αλλά και το ρόλο του πρώτου μας, παιδικού σπιτιού, στην αίσθηση της οικειότητας;

Στην “Ποιητική του Χώρου” (Poetics of Space), το νόημα γίνεται αντιληπτό από τις αισθήσεις, φέρνοντας νου και πνεύμα μαζί με αποσπάσματα του κειμένου σαν μια μορφή έκθεσης. Ο χορός, σαν δημιουργικό και παραστατικό εργαλείο, δίνει χώρο στο θεατή να περιπλανηθεί στον κόσμο του, να έχει τη δική του ερμηνεία, ακόμα κι αν στο τέλος δεν μπορεί να την εκφράσει με λόγια.

Πόσο συχνά βλέπουμε μια παράσταση, η μια συναυλία, ή έναν πίνακα, που μας έχει αρέσει, και όταν προσπαθούμε να εξηγήσουμε σε κάποιον τον λόγο που μας άρεσε, οι λέξεις είναι σαν να μην επαρκούν, σαν να μιλάμε και να παραλείπουμε τα σημαντικότερα πράγματα, και τελικά το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι ότι “πρέπει να το δεις” (ή να το ακούσεις);

Στο χορό, όπου δεν υπάρχει ένα σαφές κείμενο όπως γίνεται στο θέατρο, δεν μπορεί να υπάρξει κάποια de facto, κανονική επεξήγηση αυτού που βλέπει ένας θεατής, χωρίς να καταρρεύσουν όλα αυτά που μας άρεσαν στο έργο εξ’ αρχής, τόσο για το δημιουργό, όσο και για το θεατή. Είναι ευθύνη όμως του δημιουργού να προσανατολίσει το θεατή, να του δώσει μια κατεύθυνση, μια βάση, σαν γείωση, με αρχή την οποία ο θεατής να μπορεί να έχει την υποκειμενική εμπειρία του έργου, κάτι που ακόμα από προηγούμενες παραστάσεις των Die Wolke, μοιάζει να είναι σκοπός, ζητούμενο και τελικά επιτυχία τους, να δίνουν στον θεατή να κατανοήσει τα μηνύματα της κάθε παράστασης τους.

Μέσα από προβολές και τεχνολογία mapping, τα σκηνικά ζωντανεύουν με υφές και εικόνες τόσο από φωτογραφίες, όσο και από animation που έχει προκύψει από μια τεχνική που αναπτύσσεται, που χρησιμοποιεί κάμερες βάθους και νέφη σημείων προκειμένου να δημιουργηθούν μορφές, τόσο ανθρώπινες όσο και αφηρημένες, που έχουν “κληρονομήσει” την κίνησή τους από χορευτές. Αυτή η τεχνική επιτρέπει στους χορευτές να αναπτύξουν τη χορογραφία και στα οπτικά μέσα, δημιουργώντας μία συγκλονιστική εμπειρία σε όσους βρεθούν στον χώρο.

Η ερμηνεία του κειμένου της δημιουργικής ομάδας των Die Wolke αποτελείται από μια επιλογή εικόνων από το βιβλίο του Bachelard. Από σπειροειδείς φόρμες με προέλευση την εξέλιξη της ζωής, μέχρι την ψυχολογία της σοφίτας και του κελαριού, η χορογράφος Δροσιά Τριαντάκη δημιουργεί χώρους βιωματικής εμπειρίας σε διαφορετικά σημεία στο χρόνο: παρελθόν, παρόν, και μέλλον, δεμένα μαζί από την ονειροπόληση. Αποσπάσματα του κειμένου ακούγονται κατά τη διάρκεια της παράστασης, με Ελληνική μετάφραση στην προβολή ενώ συνδυάζονται με φωτογραφίες του φωτογράφου Ηλία Γεωργιάδη με μια τεχνική που κάνει χρήση κάμερας βάθους για να καταγράψει τα σώματα των χορευτών και να τα οπτικοποιήσει σαν νέφη σημείων. Η τεχνική, που αναπτύχθηκε από τους Dani Joss και Αλίκη Ιωσαφάτ, δημιουργεί ένα χαρακτηριστικό οπτικό στυλ που τονίζει τη σχέση των επιφανειών με τους υπονοούμενους όγκους.

Η μουσική από την άλλη, των Δημήτρη Δαλέζη και Dani Joss, έντονα επηρεασμένη από την ηλεκτροακουστική παράδοση, αλλά και από ατμόσφαιρες, ηχοτοπία, και περιβάλλοντα, θα διαχυθεί στο χώρο σε μορφή τετραφωνικού surround, όπως συνηθίζεται άλλωστε στις παραστάσεις της ομάδας. Άλλοτε υποστηρίζει και άλλοτε οδηγεί. Γίνεται συνειδητή προσπάθεια να μην “εκβιάζει” συναισθήματα, αλλά να προσκαλεί τον θεατή να βρει μια γωνία μέσα στο σύμπαν του κομματιού, ένα προσωπικό του καταφύγιο.

“Δεν είμαστε ποτέ πραγματικοί ιστορικοί, αλλά πάντα σχεδόν ποιητές, και το συναίσθημά μας δεν είναι τίποτα περισσότερο από έκφραση μιας ποίησης που έχει χαθεί.”

Η παράσταση ”Ποιητική του Χώρου” πραγματοποιείται με την οικονομική ενίσχυση του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.