ΑΓΝΟ Σταυρούπολης: Μία ανοιχτή “πληγή” στις δυτικές συνοικίες

Για αρκετά χρόνια περνούσα από την Καραολή & Δημητρίου για να πάω στη δουλειά μου και πάντα στα δεξιά μου παρατηρούσα μία τεράστια εγκαταλελειμμένη έκταση. Ειδικά όταν σχολούσα και επέστρεφα, αυτή η αίσθηση της παραμέλησης ενισχυόταν σε συνδυασμό με τα λιγοστά φώτα που υπάρχουν στον δρόμο. Φυσικά μιλάω για τον χώρο, όπου βρισκόταν το παλιό εργοστάσιο του ΑΓΝΟ στην Σταυρούπολη.

Δεν έχω ζήσει την εποχή, που λειτουργούσε το εργοστάσιο, για να έχω μία εικόνα πως ήταν η περιοχή εκείνη την εποχή. Όμως, σε καμία περίπτωση η σημερινή κατάσταση δεν είναι μία εικόνα που αρμόζει για την Σταυρούπολη.

Οι εικόνες εγκατάλειψης του συγκεκριμένου χώρου, έκτασης 15 στρεμμάτων, κάθε χρόνο είναι πιο έντονες. Ένα σημείο τόσο κοντά στο δημαρχείο Παύλου Μελά και στην καρδιά των δυτικών συνοικιών, αλλά ταυτόχρονα τόσο μακριά από την προσοχή και την μέριμνα κάθε επίσημης αρχής. Ένας χώρος, όπου πριν λίγες δεκαετίες ο κόσμος εργαζόταν εκεί, έχει μετατραπεί σε μία «πληγή» για την δυτική πλευρά της πόλης.

Η ιστορία του συγκεκριμένου χώρου ξεκινά στα μέσα της δεκαετίας του 70′, όταν το 1976, η Ένωση Αγροτικών και Αγελαδοτροφικών Συνεταιρισμών Θεσσαλονίκης ΑΓΝΟ, αγοράζει από τον Άγιο Μοδέστο Αγελαδοτροφικό Συναιτερισμό, την συγκεκριμένη έκταση. Στη συνέχεια το 1990 η γαλακτοβιομηχανία ΑΓΝΟ αποφασίζει την μετεγκατάσταση της βιομηχανίας στην περιοχή του Λαγκαδά, διατηρώντας ωστόσο στην κατοχή της, την έκταση των 15 στρεμμάτων.

Το 2000 η εταιρεία αποφασίζει να πουλήσει την συγκεκριμένη έκταση στην Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδος, η οποία τρία χρόνια αργότερα, πουλάει το οικόπεδο την κατασκευαστική εταιρεία ΔΟΜΟΤΕΧΝΙΚΗ Α.Ε., η οποία ακόμα μέχρι και σήμερα δεν έχει προχωρήσει σε καμία μετατροπή του χώρου.

Η μόνη εξέλιξη στο θέμα ήρθε πριν αρκετά χρόνια από ένα master plan των αρχιτεκτόνων Πρόδρομου Νικηφορίδη και Μπερνάρ Κουόμο, το οποίο θα συνδύαζε χώρους πρασίνου και αναψυχής, καταστήματα αλλά και «πράσινες» περιοχές. Μεταξύ άλλων προέβλεπε την ενίσχυση της κεντρικότητας της περιοχής, καθώς και την συγκρότηση της πολεοδομικής συνοχής του αστικού ιστού. Επίσης, το master plan στόχευε στην διατήρηση της μνήμης του τόπου με την διατήρηση της τριγωνικής μορφής του οικοδομικού τετραγώνου.

Το master plan, όπως αυτό παρουσιάστηκε τότε στην ημερίδα με θέμα «Φυτεμένα Δώματα – Η ανάκτηση του Χαμένου Εδάφους», που διοργανώθηκε από το ΤΕΕ/ΤΚΜ (Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος/ Τμήμα Κεντρικής Μακεδονίας) και τη Διεθνή Ομοσπονδία Φυτεμένων Δωμάτων, προέβλεπε στην ανάπλαση του χώρου, μέσω της ανέγερσης εμπορικών καταστημάτων, κινηματογράφου, υπόγειου πάρκινγκ, αλλά και της κατασκευής χώρων πρασίνου. Το συγκεκριμένο σχέδιο στηρίχθηκε σε βασικούς άξονες, που σαν πρωταρχικό στόχο είχαν να προσδώσουν στη δυτική πλευρά της πόλης, την περιβαλλοντική αλλά και αισθητική αίγλη, που απουσίαζε και απουσιάζει μέχρι σήμερα από αυτήν.

Όμως, όπως εύκολα μπορούμε να καταλάβουμε, κάτι τέτοιο δεν συνέβη ποτέ και ο χώρος παραμένει ανεκμετάλλευτος μέχρι σήμερα.

Μάλιστα, οι αντιδράσεις των κατοίκων της Σταυρούπολης απέναντι στο σχέδιο των αρχιτεκτόνων ήταν έντονες. Παρά το γεγονός, πως καμία δημοτική αρχή δεν είχε προχωρήσει στην παρουσίαση κάποιου σχεδίου για την εκμετάλλευση της συγκεκριμένης έκτασης, παρά τη πρόθεση και την επιθυμία που υπάρχει από πλευράς των κατοίκων, για μετατροπή του πρώην εργοστασίου του ΑΓΝΟ σε πάρκο και χώρους πρασίνου. Μάλιστα, μέλη της τοπικής αυτοδιοίκησης, υπογράμμιζαν τότε το γεγονός, πως το master plan των δυο αρχιτεκτόνων, παρουσιάστηκε λίγες ημέρες μετά τις πρόσφατες δημοτικές εκλογές.

Ο αρχιτέκτονας Πρόδρομος Νικηφορίδης εξηγεί πως το 2010 η ΔΟΜΟΤΕΧΝΙΚΗ, τον κάλεσε και του ζήτησε να κάνει ένα σχέδιο, για την ανάπλαση αυτού του οικοδομικού τετραγώνου.

«Κάναμε εμείς την πρόταση. Δεν προχώρησε το θέμα, δεν εγκρίθηκε από το δημοτικό συμβούλιο. Ξέρω πως υπήρξαν κάποιες εξελίξεις μετά. Δεν τις παρακολούθησα από κοντά», αναφέρει.

Σε οποιαδήποτε περίπτωση δεν έγινε τίποτα. Όμως η έκταση αυτή δημιουργεί ένα μεγάλο πρόβλημα στην περιοχή διότι την απαξιώνει και δημιουργεί ζώνες αποκλεισμού.

Από την πλευρά του ο Δήμος έχει προσφύγει στο ΣτΕ. Σε περίπτωση δικαίωσης η έκταση θα πρέπει να επιστρέψει στο δημόσιο και από αυτό στη δήμο για να το αξιοποιήσει ως χώρο πρασίνου, προς ωφέλεια των πολιτών.