Ο άνθρωπος που δημιουργεί ό,τι φαντάζεσαι, είναι στην Θεσσαλονίκη!

Tέχνη είναι να φαντάζεσαι κάτι και να μπορείς να το δημιουργήσεις. Στην Δυτική Θεσσαλονίκη σε ένα εργαστήρι αυτή την πρόταση την κάνουν πράξη, εκεί που τα φελιζόλ, οι πολυεστέρες, και τα χρώματα δημιουργούν φιγούρες, φανταστικά χωριά, ακόμη και ενυδρεία.

Εκεί που η γλυπτική βρίσκει την εξέλιξη της και η φαντασία συναντά την δημιουργία. Ο Θόδωρος Φράστανλης, είναι ο designer που αυτή την στιγμή συναντάς κάθε μέρα στην Τσιμισκή, όμως έχεις δει πολλά έργα του σε καταστήματα της πόλης.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Θεσσαλονίκη, έχει σπουδάσει Καλών Τεχνών στο Μπράιτον της Αγγλίας όπου και έμεινε εκεί έξι χρόνια, ωστόσο θεωρεί την ζωή εκεί μίζερη και γι αυτό επέστρεψε. Δεν ασχολήθηκε από μικρός με τις κατασκευές, η δημιουργία του ήρθε αφού ενηλικιώθηκε.

“Ήμουν από τους ανθρώπους που έψαχναν να βρουν που ανήκουν. Οι περισσότεροι από την παρέα μου ήταν αριστερίζουσες καλλιτεχνοφυσιογνωμίες, ένιωθα πως με τέτοιους ανθρώπους συνεννοούμαι καλύτερα. Στον στρατό, σκάλιζα ξυλαράκια στην σκοπιά για να περάσει η ώρα μου αυτό με απορροφούσε εντελώς. Ένιωσα πως άξιζε να το ψάξω. Στον στρατό μου έδωσαν να φτιάξω μία πόρτα, δεν είχα φτιάξει ποτέ τίποτα, όταν ασχολήθηκα με αυτή την πόρτα αντιλήφθηκα τι πραγματικά μου αρέσει να κάνω. Είχα αφιερώσει πάρα πολύ χρόνο.

Όταν τελείωσα με τον στρατό, είχα μία φίλη που δούλευε σε αρχιτεκτονικό γραφείο, μου πρότεινε να πάω σε έναν μαραγκό που ήταν πολύ καλός στην δουλειά του, πήγα στο εργαστήριο του, δούλεψα εκεί για ενάμισο χρόνο και τότε αισθάνθηκα σίγουρος ότι θέλω να δημιουργώ πράγματα. Στο εργαστήριο τα πράγματα ήταν επαναλαμβανόμενα, εγώ κάποια στιγμή βαρέθηκα, έτσι σκέφτηκα να πάω στην Καλών Τεχνών για περισσότερες γνώσεις, ήταν βιαστικό για εμένα δεν είχα καμία επαφή με το σχέδιο, έκανα προετοιμασία περίπου 4 μήνες αλλά φαινόταν πως ήθελα πολύ δουλειά τότε και έτσι ήξερα πως δεν θα περάσω. Μετά από αυτό βρήκα την αφορμή και έφυγα από την Ελλάδα πήγα στην Αγγλία.

Εκεί, η πρώτη μου δουλειά ήταν η δημιουργία κεριών σε ένα εργαστήριο και παράλληλα στο σπίτι ζωγράφιζα και έφτιαχνα πράγματα και δημιουργούσα το πορτφόλιο μου. Το έστειλα στο πανεπιστήμιο του Μπράιτον με δέχθηκαν και φοίτησα στο Τμήμα Καλών Τεχνών. Δεν μου άρεσε, αισθανόμουν πως δεν ανήκω εκεί, κυρίως γιατί ήταν τα περισσότερα μαθήματα θεωρητικά. Στα διαλείμματα χάζευα το τμήμα των crafts που αφορούσε μόνο τις τεχνικές για δημιουργία πραγμάτων. Όταν αποφοίτησα έκανα πήρα και ένα πτυχίο στην προσχολική αγωγή προς τα παιδιά για αυτισμό. Μου άρεζαν και τα δύο εξίσου.” ‘Οταν επέστρεψε στην Ελλάδα ήθελε να ασχοληθεί με τα αυτηστικά παιδιά, όμως όπως λέει και ο ίδιος τα πράγματα ήταν απογοητευτικά στην χώρα μας τόσο στις θέσεις εργασίας όσο και στις απολαβές.

“Εντελώς συγκυριακά έψαχνα κοιτούσα αγγελίες για σπίτια και έπεσε το μάτι μου σε μία αγγελία που έγραφε “ζητείται γλύπτης για θεαματικά πάρκα”. Ήταν μια εταιρία που κατασκεύαζε παιχνίδια για παιδότοπους, επικοινώνησα μαζί τους και συνεργαστήκαμε περίπου ενάμιση χρόνο. Όταν έφυγα από εκεί ξεκίνησα το δικό μου εργαστήριο, επέλεξα ως βασικό υλικό το φελιζόλ, διότι ήταν φθηνή πρώτη ύλη. Αλλά δεν είχα γνωριμίες, ήξερα μόνο δύο αρχιτέκτονες την Ράνια Σταματάκη και τον Άκη Ταλιαδώρο οι οποίοι μου έδωσαν και τις πρώτες δουλειές.

Τα πρώτα χρόνια δεν είχα αρκετές δουλειές, αλλά περνούσα ώρες στο εργαστήριο, δοκίμαζα πράγματα, σχέδια και υλικά. Κάποια στιγμή μέσω αυτών των δύο γνώρισα τους Beetroot, με τους οποίους και συνεγάστηκα. Από εκεί και μετά σιγά-σιγά το εργαστήριο αναπτύχθηκε και ήρθαν οι επόμενες δουλειές. Στην αρχή εργαζόμουν στο υπόγειο του σπιτιού μου, αλλά τα σχέδια και τα γλυπτά μου δεν χωρούσαν, οπότε έψαξα να βρω έναν χώρο για το εργαστήριο. Την τελευταία διετία, ξεκίνησε η συνεχόμενη ανάπτυξη. Μέχρι τότε με την γυναίκα μου σκεφτόμασταν να φύγουμε σε άλλη χώρα και πάνω που είχαμε βάλει ένα χρονικό όριο, ήρθε ένα κύμα από δουλειές στο εργαστήριο. Η περασμένη χρονιά ήταν γεμάτη και αυτή την στιγμή ψάχνω ανθρώπινο δυναμικό, πράγμα αρκετά δύσκολο. “

Θα ήθελε να έχει ένα εργαστήριο στο οποίο ο καθένας θα μπορούσε να φανταστεί κάτι κι εκείνοι να το δημιουργούν. Του αρέσουν τα σχέδια, όπως λέει το κάθε σχέδιο αποτυπώνεται διαφορετικά στην φαντασία του καθενός.

“Μου αρέσουν τα σχέδια που είναι ευφάνταστα από τον δημιουργό τους και έτσι μπορώ να βρω κι εγώ έναν τρόπο να τα κάνω να φανούν όσο γίνεται καλύτερα. Το πρώτο μου σχέδιο ήταν η Υγεία, εκείνο τον καιρό δούλευα στο ξυλουργείο είχα πει στο τότε αφεντικό μου πως θα ξεκινήσω για Καλών Τεχνών, αυτός από την πλευρά του δεν χάρηκε ιδιαίτερα και έτσι είχε ξεκινήσει μία κόντρα μεταξύ μας κι εγώ έφευγα 16:00 η ώρα από την δουλειά πήγαινα απευθείας στα μαθήματα σχεδίου καθόμουν 5-6 ώρες και σχεδίαζα και ήταν αναζωογονητικό για μένα γιατί πρώτη φορά αφοσιωνόμουν τόσο πολύ σε κάτι. Θυμάμαι τότε, παρατηρούσα τον κόσμο στο λεωφορείο, έβλεπα τα πρόσωπα του, τις σκιάσεις που δημιουργούνταν και φανταζόμουν.

Το πρώτο μου γλυπτό ήταν από φίμο και ήταν ένα ζευγάρι σε μία αγκαλιά. Σήμερα στα γλυπτά κυρίως χρησιμοποιώ φελιζόλ, κάνεις την γλυπτική πάνω στο φελιζόλ, το τρίβεις μέχρι να γίνει λύο, και από εκεί και έπειτα η διαδικασία διαφοροποιείται από το υλικό που βάζεις επάνω. Το γλυπτό πρέπει να στοκαριστεί να λυανθεί και ανάλογα με την επικάλυψει μπορεί να χρειαστεί να ντυθεί με πολυεστέρα ή με πολυουρία.”

Το πιο ασυνήθιστο εναλλακτικό γλυπτό που του έχει ζητηθεί είναι ένα ενυδρείο. ‘Όπως λέει οι περισσότεροι πελάτες ζητούν φιγούρες, χριστουγεννιάτικα σπίτια, γλυπτά, ανάγλυφα αντικείμενα και εντελώς διαφορετικά έργα.

“Τα Χριστούγεννα αφοσιωνόμαστε κυρίως στα Χριστουγεννιάτικα Χωριά. Οι περισσότερες δουλειές, γίνονται με χρήση φωτογραφιών από το internet, ο πελάτης δείχνει ένα σχέδιο και συμφωνούμε, στην υφή και στα χρώματα και μετά αφήνουν την φαντασία μου να λειτουργήσει. Εγώ προτιμώ τα minimal σχέδια και λατρεύω τις καμπύλες, έχουν τόσους τρόπους για να αποδοθούν.

Οι μεγαλύτερες συνεργασίες μου μέχρι σήμερα ήταν με τους Beetroot, DreamWorkers, το ενυδρείο για την εταιρία ΔΙΟΠΑΣ, με τους Boo Republic, με τους Urban Soul Project και με τον Δημήτρη Παπάζογλου. Υπάρχει επίσης, επαφή με εταιρίες από το εξωτερικό. Για να κατασκευαστεί ένα έργο χρειάζεται πάνω από 15 μέρες, είναι πολλές οι διαδικασίες που πέφτουν πάνω του, το κόστος σχετίζεται με τον χρόνο, με τις πόσες εργατοώρες δηλαδή χρειάζονται για να ολοκληρωθεί αλλά και με τα υλικά που χρειάζονται.

Αυτή την στιγμή στο εργαστήριο είμαστε τρία άτομα σταθερά, εγώ θα ήθελα να φτάσουμε μέχρι τα 5 άτομα. Η δουλειά μου έχει μέλλον. Κυρίως γιατί τα θεαματικά πάρκα δεν θα σταματήσουν ποτέ να υπάρχουν. είναι πολύ δύσκολο ωστόσο να βρεις άτομα γι αυτή την δουλειά. Φέτος πρέπει να έχω πει 50 όχι σε δουλειές, γιατί δεν έχω τα χέρια να τα εξυπηρετήσω. Τόσο οι μεγάλες όσο και οι μικρές επιχειρήσεις στρέφονται στο εργαστήριο.

Η αντικειμενική δυσκολία του επαγγέλματος είναι ο χρόνος, αφού υπάρχουν dateline και ότι και να γίνει το έργο πρέπει να παραδοθεί. Κάθε έργο είναι διαφορετικό και δεν το έχεις ξανακάνει οπότε αυτό είναι ένα μεγάλο στοίχημα. Στο μέλλον θέλω να έχω ευκαιρίες να υλοποιήσω πολύ ωραία σχέδια, θα ήθελα να μεγαλώσει κι άλλο το εργαστήριο μου και περισσότερες δημιουργίες σε διάφορα μέρη.”