O Θεσσαλονικιός που σχεδιάζει συγκλονιστικά office looks στα Λουλουδάδικα

Σε μία γειτονιά με ιστορικό ενδιαφέρον, στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, εκεί που ο χρόνος φαίνεται να σταματά, γύρω από πολυώροφες πολυκατοικίες μικρά καταστήματα και διάφορους custom designers, ο Γιώργος Μιχούδης υμνεί με τα σχέδιά του τη γυναικεία κομψότητα με minimal αισθητική, σε ένα διαμπερές μικρό showroom! Αγαπάει το φαγητό, βγαίνει με τους φίλους του και απολαμβάνει τις βόλτες, στον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο που έχει.

Η μόδα ήταν πάντα γύρω του καθώς η γιαγιά του ήταν μοδίστρα, έτσι από μικρός είχε επαφή με τα υφάσματα και το γυναικείο ρούχο.

“Η μόδα υπήρχε από πάντα μέσα μου. Στο Γυμνάσιο είπα πως θέλω να ασχοληθώ σοβαρά, δεν ήξερα πως και τι θέλω να κάνω αλλά σίγουρα ήταν το πάθος μου. Ο μπαμπάς μου, όταν ήμουν 19 μου είχε προτείνει να φύγω στο εξωτερικό για σπουδές στην μόδα κι εγώ αρνήθηκα.

Έτσι η μόδα, ήρθε πολύ αργότερα στην ζωή μου, τελείωσα Λογιστική και με την ολοκλήρωση της σχολής μου πήρα την απόφαση να επενδύσω πάνω της. Όλα έγιναν αβίαστα, όσο σπούδαζα στην Pansik, κατέβηκα στο Athens Fashion Week στο Ζάππειο, μέσα σε δέκα μέρες έβγαλα ρούχα και σχέδια και είδα πως είχαν ανταπόκριση. Την επόμενη χρονιά μπήκα στην διαδικασία να το κάνω οργανωμένα, συμμετείχα για δεύτερη φορά και πήρα το δεύτερο βραβείο! Στην πραγματικότητα, μέσα σε ένα καλοκαίρι ξεκίνησαν όλα.

Το πρώτο σχέδιο το έκανα στο Γυμνάσιο, ήξερα τι μπορούσα να κάνω με το χέρι μου. Έκανα μία φιγούρα, μία αντιγραφή ενός ρούχο. Τότε ξεκίνησα να σχεδιάζω και τα δικά μου ρούχα.  Παρακολουθούσα την γιαγιά μου να ράβει για τους άλλους, ήμουν ανάμεσα στα υφάσματα από παιδί.”

Το αγαπημένο του ρούχο είναι ένα μαύρο φόρεμα, το οποίο δεν έχει βγει σε παραγωγή ακόμη.

“Είναι ένα μαύρο φόρεμα, με ένα μανίκι και έξω τον άλλον ώμο και ένα μεγάλο σκίσιμο που ανεβαίνει ψηλά. Ήταν το πρώτο που σχεδίασα σε εκείνη την συλλογή. Ενώ το έχω κάνει custom σε κοπέλα δεν ήθελα ποτέ να κυκλοφορήσει, κάτι με τραβάει πίσω, είναι πολύ εγώ σαν ρούχο, υποσυνείδητα δεν το έχω βγάλει μέχρι τώρα.

Όταν κάθομαι να σχεδιάσω μία συλλογή με παίρνει λίγο η μπάλα της σκέψης, μπορεί να ξεκινήσω από ένα παντελόνι και να βγάλω κοστούμια και φορέματα, έτσι μπορεί να βγουν κάποια ρούχα που να μην μου κολλάνε. Δεν κάθομαι ποτέ να σκεφτώ ένα συγκεκριμένο σχέδιο, βλέπω τις τάσεις της μόδας, τυχαία ωστόσο ότι βγάζω κυκλοφορεί την επόμενη σεζόν. Δεν ακολουθώ όμως τις τάσεις, γιατί δεν ταιριάζουν όλες στο στιλ μου. Κάτι θα πάρω, οι βάσεις μου είναι ίδιες, δεν συμπαθώ πολύ το χρώμα. Φέτος το καλοκαίρι ένιωσα τα χρώματα και τα έβαλα στην συλλογή μου.

Πάντα ξεκινάω από το ύφασμα, οι βάσεις μου είναι σε αυτό και στην ραφή και μετέπειτα έρχεται το σχέδιο. Θέλω τα ρούχα μου να είναι ποιοτικά. Αν σχεδιάσω 1-2 ρούχα μετά θα μου βγει όλη η συλλογή αυτόματα. Ακούω συγκεκριμένη μουσική όταν σχεδιάζω, σκέφτομαι τις γυναίκες τις ζωής μου και φαντάζομαι τα ρούχα μου επάνω τους. Από εκεί και πέρα, παρατηρώ τις γυναίκες που βλέπω στον δρόμο. Θα σκεφτώ κάποια ρούχα πάνω σε διαφορετικές γυναίκες και θα τα μεταποιήσω.

Έχω φωτογραφική μνήμη και αυτό με το βοηθάει πολύ, μπορεί να περάσει κάποια δίπλα μου και να παρατηρήσω τα χαρακτηριστικά και το στιλ της. Οι αντρικές κολεξιόν είναι δύσκολες, έχουν πιο ζόρικο πατρόν, όμως οι γυναίκες με εμπνέουν περισσότερο.”

Ο Γιώργος επικεντρώνεται στα casual looks, του αρέσει η άνεση και το στιλ.

“Επικεντρώνομαι στα ρούχα που μπορούν να φορεθούν όλη μέρα, θέλω να είναι ευκολοφόρετα και να συνδυάζονται, από το πρωί μέχρι το βράδυ! Αγαπώ το office look, δίνω πολύ βάση στο πουκάμισο, από αυτό ξεκίνησα και το συνεχίζω. Οι γυναίκες τα τελευταία χρόνια δεν φοράνε πουκάμισα, έχει ξαναγυρίσει η τάση ευτυχώς, είναι ένα μοναδικό ρούχο για την γυναίκα αν το συνδυάσει σωστά. Το πουκάμισο δεν έχει ηλικία, είναι διαχρονικό και φοριέται όλη μέρα.

Eίναι γοητευτικό να βλέπεις τα ρούχα σου πάνω σε άλλους. Ωστόσο, εγώ είμαι ειλικρινής. Αν δεν ταιριάζει ένα ρούχο μου σε μία γυναίκα θα την αποτρέψω να το αγοράσει. Θέλω τα ρούχα μου να κάνουν την γυναίκα να νοιώθει όμορφη.

Τα custom είναι δύσκολα, χρειάζονται χρόνο. Η εξέλιξη της μόδας είναι μέρος της καθημερινότητας, όπως μάθαμε να ζούμε με το fast fashion, έτσι συμβαδίζουμε σήμερα και με το thrifting.

Τα vintage ρούχα είναι πιο ιδιαίτερη περίπτωση, απευθύνονται σε συγκεκριμένο target group, είναι καλό που υπάρχει, μένουν ρούχα stock οπότε ανακυκλώνονται. Χάνεται η ποιότητα των ρούχων και η αξία τους, ωστόσο, δίνεται η ευκαιρία σε κάποιους που δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να αγοράσουν ένα ακριβό ρούχο. Δεν είμαι κάθετος σε αυτή την εξέλιξη.

Η μεγαλύτερη πληγή της μόδας είναι το fast fashion.

Αν πιστεύεις πολύ σε εσένα θα τα καταφέρεις. Δυστυχώς πρέπει να προσαρμοστούμε στις εξελίξεις αλλά δεν πρέπει να κάνουμε πίσω. Οι εποχές είναι δύσκολες, αν δεν υπάρχει ένα κεφάλαιο πίσω δύσκολα επιβιώνεις σε αυτόν τον χώρο. Μιλάμε για έναν χώρο που γυρνάμε το κεφάλι μας και υπάρχει παντού. Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις, θέλει υπομονή, γερό στομάχι, όμως αν το προϊόν σου είναι καλό θα ξεχωρίσεις. Πρέπει εσύ να βρεις την γυναίκα και να της δείξεις τι είσαι. Εγώ πιστεύω πολύ στα ρούχα μου, ξέρω πως θα πάνε μπροστά, έχω υπομονή.”

Η μόδα πλέον κοστίζει.

“Βιώνουμε την εποχή που κλαίνε οι βιομηχανίες, τα υφάσματα κοστίζουν. Θέλω να επιλέγω καλά και ποιοτικά υφάσματα.  Κοστίζουν, οι ραφές και φυσικά η διαφήμιση που υπολογίζεις ένα μεγάλο budget.

Σκέφτηκα να τα παρατήσω, δεν ήταν μία φορά που ήρθε στο μυαλό μου κάτι τέτοιο, περνάω φάσεις. Υπάρχουν ημέρες που δεν θέλω καν να βλέπω τα ρούχα μου. Παίρνω αποστάσεις και βλέπω τα πράγματα καθαρά, ζυγίζω την δουλειά μου και βλέπω που έχω φτάσει. Μαθαίνω να διαχειρίζομαι τις φάσεις που “απελπίζομαι”, εκείνες τις στιγμές παρατηρώ τα επιτεύγματα μου. Το μόνο εύκολο είναι να τα παρατήσεις.

Η μόδα του εξωτερικού απευθύνεται σε άλλο κοινό, έχει μεγαλύτερο φάσμα, υπάρχει μεγαλύτερη ευχέρεια στο να κάνεις περισσότερο την τρέλα σου, έχεις παραπάνω ευκαιρίες. Έξω μπορείς να πεις “θα βγάλω ένα ρούχο που δεν φοριέται γιατί μπορώ” εδώ δεν έχεις την δυνατότητα να το κάνεις αυτό γιατί κρίνεσαι πολύ! Στην Ελλάδα, δεν έχουμε τόσο τον χρόνο, πρέπει να τρέξουμε να βγάλουμε την κολεξιόν και να πουλήσουμε, η φαντασία είναι πιο συγκρατημένη.”

Συμμετείχε στο Athen’s Fahion Week όπου και βραβεύτηκε.

“Συμμετείχα δύο φορές στο Athen’s Fahion Week  στο Ζάππειο. Την δεύτερη φορά βραβεύτηκα. Την πρώτη φορά μέσα σε δέκα μέρες έβγαλα τα σχέδια και τα ρούχα, δεν το έζησα, τα backstage ήταν μία τρέλα. Την δεύτερη φορά πήγα πολύ οργανωμένος, το ευχαριστήθηκα παραπάνω γιατί ήξερα την κάθε λεπτομέρεια των συνόλων μου. Μπόρεσα να δω την πασαρέλα μου.

Δεν περίμενα πως θα πάρω το βραβείο ήξερα την δουλειά μου αλλά ήταν αμήχανο για εμένα, γιατί ντρέπομαι, είμαι εσωστρεφής. Βραβεύτηκε όλη η συλλογή, ήξερα σε τι γραμμές θα κινηθώ, ξεκίνησα λοιπόν από τις γραμμές και μετά δημιούργησα τα office look.

Είχα στο μυαλό μου πως οι γυναίκες που παρακολουθούν από κάτω θέλω να σκεφτούν πως θα φορούσαν τα ρούχα μου, κάπως έτσι σχεδίασα την συλλογή. Ήταν minimal και λίγο sexy οι γραμμές, η χρωματική παλέτα βασιζόταν στο μαύρο, στο μπλε της νύχτας, στο καφέ και στο καμένο πορτοκαλί, το οποίο για εμένα ήταν ρίσκο. Μου αρέσουν οι γήινοι τόνοι, κάνω στροφές αλλά πάντα επιστρέφω σε αυτούς. Δεν κοιτάω το μέλλον σαν άνθρωπος, το πάω βήμα-βήμα.

Αυτή την σεζόν θα δούμε στην συλλογή μου πολύ minimal, μονόχρωμα με κάποιες πινελιές. Βλέπουμε λοιπόν, μαύρο, λευκό, γκρι, και θα ρίξω μέσα λίγο μπλε, σκούρη παγέτα και κάποια twist έκπληξη. Θα ήθελα να μείνω στο εξωτερικό και συγκεκριμένα στο Παρίσι, η βάση μου είναι εδώ, εδώ θα ήθελα να εδραιωθώ ωστόσο το επόμενο βήμα θεωρητικά είναι η Αθήνα.

Η μόδα στην Ελλάδα προχωρά, κάνουμε βήματα. Είμαι νέος στον χώρο υπάρχουν πολύ σαν εμένα απλώς πρέπει να έχεις γνώσεις για να κάνεις το οτιδήποτε στον χώρο. Υπάρχει νέο αίμα και είναι ενθαρρυντικό αυτό. Γίνονται καλές προσπάθειες, έχουμε δουλειά ακόμη.

Υπάρχουν ταμπού και κόμπλεξ στον χώρο, δεν είναι εύκολο να πάμε μπροστά σε αυτό τον χώρο.”