Δεκαπενταύγουστος εστί…

Είτε είσαι πιστός είτε όχι, αναμφισβήτητα ο Δεκαπενταύγουστος σημαίνει κάτι για εσένα, δεν είναι τυχαίο που οι περισσότεροι από εμάς επιλέγουμε την συγκεκριμένη εβδομάδα για να πάρουμε άδεια. 

Είναι μία ημέρα που για τον καθένα σημαίνει κάτι διαφορετικό και επιλέγει να την περνάει όπως εκείνος έχει συνηθίσει.

 Ο Δεκαπενταύγουστος για εμένα ήταν πάντα το τέλος του καλοκαιριού και η επομένη η επιστροφή στην κανονικότητα.  Εδώ 5 διαφορετικοί άνθρωποι εξιστορούν και περιγράφουν. 

Τα κεφτεδάκια της μάνας… Συνήθισα να περνάω 15Αυγουστο στο χωριό μας, στις Σέρρες. Εκείνη την εβδομάδα αφήναμε το σπίτι που παραθερίζαμε τα καλοκαίρια και πηγαίναμε στην γιαγιά. Μία μεγάλη γιορτή είναι, μέχρι και σήμερα, πώς ας πούμε έχουμε τα Χριστούγεννα και το Πάσχα αντίστοιχα αυτή την ημέρα μαζευόμαστε οι οικογένειες και οι γειτόνοι, τα τραπεζομάντιλα στρώνονται, οι πατεράδες ψήνουν, οι μανάδες τηγανίζουν και τα παιδιά παίζουν. Και αυτό το δικό μας έθιμο, μεταφέρεται από γενιά σε γενιά. 

Η γιαγιά πάντα μας παίρνει και λέει “σας περιμένω στο χωριό”, που το σπίτι δεν μας χωρά όλους και πολλές φορές οι μικροί που πλέον είμαστε μεγάλοι κοιμόμαστε στα γρασίδια της αυλής λίγο πιο δίπλα από τα μποστάνια. Άφθονη ρετσίνα και η μυρωδιά από τα κεφτεδάκια της μάνας μου. Όλα ξεκινάνε πρωί, και τελειώνουν μόλις ο ήλιος πέσει. 

Η κοιλιά γεμάτη, οι άβολες στιγμές που σε ρωτούν “σπουδάζεις” ενώ έχεις τελειώσει το πανεπιστήμιο, η θαλπωρή της οικογένειας που την ζεις και την ξεχωρίζεις συγκεκριμένες ημέρες μέσα στον χρόνο και σε αυτές κατατάσσεται και η μέση του Αυγούστου. Είμαι 30 plus και αυτό το τραπέζι συνεχίζει να μεγαλώνει, με την κοπέλα μου, τα παιδιά του αδερφού μου, την γυναίκα του ξαδέρφου μου. Αυτή είναι η εικόνα του δικού μου 15 Αυγουστου. 

*Λ Τριστινίκα από τα 18 μέχρι σήμερα

Οι πρώτες διακοπές που έκανα ως ενήλικας μετά την τρίτη Λυκείου ήταν στην Τριστινίκα, στο ελεύθερο camping, την εβδομάδα του 15Αυγουστου. Οι φίλοι από το σχολείο που μόλις αποφοιτήσαμε και περάσαμε καλοκαίρι μαζί. Μπίρες, τσιγάρα, dj sets, θάλασσα όλη μέρα, ελάχιστος ύπνος, ανατολή ηλίου, καλοκαιρινά πειράγματα με κοπέλες. 

Μία κατάσταση που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, και ας έχουν περάσει 6 χρόνια από την πρώτη φορά, ξέρουμε πως ο 15Αυγουστος ρε φίλε σημαίνει Τριστινίκα, για όσες μέρες μπορούμε, με COVID χωρίς COVID. Εργένηδες κάποια καλοκαίρια, άλλα οι σχέσεις μας στην παρέα. Η κιθάρα του κολλητού στην άμμο κι εμείς γύρω από την φωτιά, το ψηστίρι, ο χορός, η έννοια του ελεύθερου camping και ο τρόπος που πρέπει να τελειώνει κάθε καλοκαίρι. 

Οι μόνες μέρες που συναντιόμαστε όλοι μαζί και δεν κανονίζουμε ποτέ τίποτα. Γιατί αυτοί είμαστε κι αυτό φαίνεται εκείνη την εβδομάδα, που χαζεύουμε μαζί το Αυγουστιάτικο δείλι. Και ενώ περιμέναμε πως με τα χρόνια θα σπάσουμε μείναμε παιδιά μαζί. 

*Ν Μόνη στην πόλη 

Συνειδητά επιλέγω να μένω 15Αυγουστο στην πόλη τα τελευταία 5 χρόνια που δουλεύω, την πρώτη φορά έγινε από “λάθος”, δεν δήλωσα νωρίς την άδεια μου. Εκείνη ήταν και η αρχή του δικού μου 15Αυγουστου.

Μαγεία να περπατάς στο κέντρο μόνος σου, να πηγαίνεις σε άδειο θερινό, να ακούς την απόλυτη ησυχία στην παραλία, το βράδυ στο σπίτι που βρίσκεται δίπλα στον κεντρικό να μην περνάει αμάξι, σαν η πόλη να σου ανήκει να είναι δική σου. Όλοι λείπουν κι εσύ της έχεις παραδοθεί μοιραία, περπατάς ήρεμα και χωρίς να σε αγχώνουν οι ρυθμοί. 

Βλέπεις το πιο πολυσύχναστο σημείο της ερημωμένο. Τα στέκια του χειμώνα που περνάς νύχτες παγωμένες με την παρέα κλειστά, συναντάς κανέναν πλανόδιο πωλητή κάτω από τις φλεγόμενες ακτίνες του ήλιου και επειδή η μοναξιά σε πλανεύει ξεκινάς την χαλαρή κουβέντα. 

Κάθεσαι σε ένα παγκάκι στο κέντρο μόνος και σκρολάρεις στα social media, χαζεύοντας τις παραλίες και τα cocktail και ανάμεσα σε αυτά βλέπεις και κάποιον γνωστό σου που ξέμεινε ή έμεινε από επιλογή στην Σαλονίκη. Του στέλνεις το κλασικό “2 @@@ μείναμε σε αυτή την πόλη πάμε για μπίρα” και η μπίρα σημαίνει άραγμα σε πάρκο γιατί όλα είναι κλειστά, βρίσκεται στις 9 ξημερώνει και ακόμη μιλάτε. 

Αγαπώ την ησυχία και την μοναξιά της Θεσσαλονίκης τον 15Αυγουστο και την επιλέγω γιατί δεν την συναντώ τους υπόλοιπους μήνες. Φύγετε εσείς θα μείνω εγώ να την χαζεύω.  *Μ 

Ποτό στο χωριό  Στο χωριό πηγαίναμε από μικρά για περίπου 2 μήνες, μας έστελναν οι γονείς στον παππού και στην γιαγιά. Μεγαλώσαμε, τα αδέρφια μου ακόμη πηγαίνουν, εγώ όμως περνώ τις πρώτες 2 εβδομάδες του Αυγούστου εκεί. Για μένα ο 15Αυγουστος πάντα ήταν το μεσημεριανό τραπέζι με την οικογένεια κοντά στα 15 άτομα, το μπάνιο στην θάλασσα μέχρι το ηλιοβασίλεμα, ο ύπνος από τις 9 μέχρι τις 12 και το ποτό στο club του χωριού. 

Η μόνη ημέρα που μαζευόμαστε όλη η παρέα μαζί, γιατί απλώς μεγαλώσαμε, δουλεύουμε και δεν περνάμε 2 μήνες επι 24 ώρες. Περνάμε εκείνο το βράδυ, που ξεκινάει τα μεσάνυκτα και κλείνει στις 9 το πρωί. Αυτό είναι 15Αυγουστος, ο χορός με τους φίλους, το άφθονο αλκοόλ, το να μην ξέρεις τι έκανες το επόμενο βράδυ και να μην χρειάζεται να εξηγήσεις. Ότι γίνεται μένει ανάμεσα στην παρέα και δεν μαθεύεται ποτέ.  *Ι