Δυο φοιτήτριες που γύρισαν από Erasmus κάνουν σύγκριση πανεπιστήμιων

Δύο φοιτήτριες που παρακολούθησαν το πρόγραμμα Erasmus σε πανεπιστήμια του εξωτερικού κάνουν σύγκριση όσον αφορά τις προδιαγραφές, την γνώση, τη δράση στην πανεπιστημιακή κοινότητα αλλά και την φύλαξη των campus. 

Χρειαζόμαστε όντως την αστυνομία στα πανεπιστήμια; Πώς χειρίζονται τις καταλήψεις, την φύλαξη των φοιτητών και των κτιρίων στο εξωτερικό; Τι προδιαγραφές έχει η τριτοβάθμια εκπαίδευση εκτός συνόρων;

H Πέννυ παρακολούθησε μαθήματα Erasmus για ένα εξάμηνο στο Πανεπιστήμιο του Χρόνινγκεν στην Ολλανδία. Όπως λέει η ίδια, στα πανεπιστήμια της Ολλανδίας δεν υπάρχει  αστυνομία, διευκρινίζοντας πως τα κτήρια είναι διάσπαρτα μέσα στην πόλη και στα περίχωρα αυτής, επομένως δεν υπήρχε ένα ενιαίο campus υπό τη μορφή του ΑΠΘ.

 “Το κτήριο της δικής μου σχολής ήταν εντός του κέντρου της πόλης Χρόνιγκεν, η είσοδος γινόταν φυσικά ελεύθερα, χωρίς επίδειξη αστυνομικής ή ακαδημαϊκής ταυτότητας. Υπήρχαν συγκεκριμένες και θα έλεγα περιορισμένες είσοδοι στο κτήριο, οι οποίες κλείδωναν το βράδυ, μετά τη λήξη των μαθημάτων, όπως και η κεντρική πύλη προς τον προαύλιο χώρο, όμως οι πάροδοι έμεναν ανοιχτές καθώς αποτελούσαν σημείο διέλευσης κυρίως για ποδήλατα (καθώς στο προαύλιο του πανεπιστημίου λειτουργούσε χώρος parking). Όσο καιρό ήμουν εκεί δεν αντίκρισα ποτέ αστυνομικό όργανο ή φύλακα στους χώρους του πανεπιστημίου, ούτε φυσικά εντός του κτηρίου στο οποίο φοιτούσα” αναφέρει. 

Η Μαρία επέλεξε το Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης για να παρακολουθήσει το εξάμηνο πρόγραμμα Erasmus, όπως τονίζει αστυνομία στα πανεπιστήμια δεν υπήρχε. “Στα περισσότερα σημεία του campus του πανεπιστημίου δεν υπάρχουν καν security και φύλακες. Όμως, σε αυτό το σημείο αξίζει να αναφερθεί ότι αυτό μπορεί να οφείλεται και στη παντελής έλλειψη εγκληματικότητας στο πανεπιστήμιο. Ανεξαρτήτου ώρας και ημέρας το πανεπιστήμιο είναι ένας εξαιρετικά ασφαλής χώρος. Το πανεπιστήμιο δεν είχε φύλαξη, στην πραγματικότητα υπήρχαν security σε πολύ συγκεκριμένα σημεία. Αστυνομία δεν είδα πουθενά μέσα στο campus. Το πανεπιστήμιο και το campus ήταν ανοιχτό για όλους ενώ η επίδειξη φοιτητικής ταυτότητας ή οποιοδήποτε αλλού τρόπου απόδειξης ταυτότητας ήταν ανύπαρκτη. Ο προαύλιος χώρος ήταν ανοιχτός για όλους τους πολίτες ενώ κάθε μορφής δραστηριότητας (picnic, BBQ party, γυμναστική κλπ) μπορούσε να συμβεί εντός του campus του πανεπιστημίου με μόνη προϋπόθεση τον σεβασμό του φυσικού περιβάλλοντος και τη διατήρηση της καθαριότητας του χώρου. Το κεντρικό campus δεν είχε καν περίφραξη, ενώ στα μικρότερα campus η κεντρική είσοδος κλείδωνε το βράδυ. Κατά τη διάρκεια της φοίτησης μου στο πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης είχα μαθήματα σε διαφορετικά campus, ποτέ μου όμως, δεν συνάντησα κάποιο αστυνομικό όργανο ή έστω φύλακα/security.” λέει.  Η Πέννυ τονίζει πως όσο καιρό ήταν στην Ολλανδία δεν αντίκρισε ποτέ αστυνομικό όργανο ή φύλακα στους χώρους του πανεπιστημίου, ούτε φυσικά εντός του κτηρίου στο οποίο φοιτούσε. “Ως προς τις φοιτητικές συλλογικότητες υπήρχαν ομάδες που δραστηριοποιούνταν εντός του πανεπιστημίου, αξιοποιούσαν ενδεχομένως τους χώρους του, χωρίς σύνδεση με κομματική/πολιτική παράταξη (απ’ όσο τουλάχιστον γνωρίζαμε), αλλά η δράση τους η αλήθεια είναι πως δεν μου είναι γνωστή γιατί απευθύνονταν κατά κανόνα σε Ολλανδούς φοιτητές (ή εν πάση περιπτώσει σε ομιλούντες την ολλανδική). Αν μου επιτραπεί και μια προσωπική γνώμη, εξαιρώντας τα ζητήματα υλικών υποδομών (εργαστήρια κλπ) και υψηλού επιπέδου διοικητικής οργάνωσης. Όσον αφορά την δράση της φοιτητικής κοινότητας στα ελληνικά πανεπιστήμια είναι έντονη ενώ στης Ολλανδίας σχεδόν ανύπαρκτη.” H Μαρία, αναλύει τις εγκαταστάσεις του Σουηδικού Πανεπιστημίου και τις χαρακτηρίζει εξαιρετικές καθώς όχι μόνο είναι προσβάσιμες για τα άτομα με αναπηρία αλλά και σύγχρονες.

“Οι πόρτες ανοίγουν αυτόματα, οι καθηγητές είναι εφοδιασμένοι με μικρόφωνα, όλες οι αίθουσες και τα αμφιθέατρα διαθέτουν υπολογιστές και προτζέκτορες ενώ η συνολική εικόνα των αιθουσών και των αμφιθεάτρων είναι υψηλής αισθητικής και σε εξαιρετική κατάσταση. Τα κτίρια διαθέτουν εσωτερικούς χώρους χαλάρωσης για τους φοιτητές, φούρνους ώστε να μπορούν να θερμαίνουν το φαγητό τους ενώ στο χώρο της βιβλιοθήκης υπάρχουν αίθουσες στις οποίες οι φοιτητές μπορούν να σχεδιάσουν και να οργανώσουν τις ομαδικές τους εργασίες και projects. Στο χώρο της βιβλιοθήκης υπάρχουν ειδικοί ατομικοί καναπέδες, οι οποίοι μετατρέπονται σε καρέκλες ή ακόμη και σε κρεβάτια, με στόχο να κάνουν το διάβασμα πιο αποδοτικό. Όλα τα βιβλία της βιβλιοθήκης υπάρχουν και σε ηλεκτρονική μορφή για τους φοιτητές που προτιμούν να ολοκληρώσουν το διάβασμά τους από το σπίτι. Το πανεπιστήμιο αποτελείται από πολλά διαφορετικά campus, στο κεντρικό campus όπως και στα υπόλοιπα το “πράσινο στοιχείο” κυριαρχεί. Δίπλα στο κεντρικό campus υπάρχει ένα δάσος, ένα αγρόκτημα και μία τεράστια έκταση πρασίνου για τη χαλάρωση των φοιτητών. Στο κεντρικό campus δεν λείπουν οι φοιτητικές μπυραρίες και εστιατόρια, στις οποίες είσοδο έχουν αυστηρά μόνο φοιτητές.” τονίζει.  Η Πέννυ, συγκρίνει επίσης τις δράσεις που λαμβάνουν χώρα στα ελληνικά πανεπιστήμια με εκείνες του εξωτερικού:

“Το γεγονός ότι στην Ελλάδα τα πανεπιστήμια είναι (μέχρι τώρα τουλάχιστον) χώρος δράσης φοιτητικών ομάδων κινηματογράφου, θεάτρου κλπ, ομάδων από φοιτητές και για φοιτητές ή και για όλους, είναι μοναδικό και προσδιορίζει ακριβώς τον χώρο του πανεπιστημίου ως πηγή γνώσης ιδεών και πολιτισμού. Το ότι τα περισσότερα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια περιορίζεται αποκλειστικά στην παροχή γνώσης και στην τυπική διδασκαλία χωρίς καμία δράση από την πλευρά των φοιτητών μόνο παράδειγμα προς μίμηση δεν είναι. Ας μιμηθούμε λοιπόν τα εργαστήρια, τις κλιματιζόμενες και θερμαινόμενες αίθουσες, τους χώρους υπολογιστών, το ενδιαφέρον και την κατανόηση του διδακτικού προσωπικού και την οργάνωση σε όλους τους τομείς, και ας αφήσουμε την αστυνομία στον χώρο που της ταιριάζει: εκτός των πανεπιστημίων.” καταλήγει. 

Η Μαρία εμβαθύνει επίσης και στο κομμάτι της γνώσεις, των μαθημάτων και των καθηγητών του πανεπιστημίου της Στοκχόλμης σε σύγκριση με εκείνο του ΠΑΜΑΚ.  “Οι καθηγητές είναι εξαιρετικά βοηθητικοί και καθοδηγητικοί όσον αφορά τα projects που καλούνται οι φοιτητές να φέρουν εις πέρας. Τις περισσότερες φορές προτιμούν να ακολουθούν τις αρχές της βιωματικής μάθησης. Το περιεχόμενο των μαθημάτων ανταποκρίνεται στις “ανάγκες του σήμερα” ενώ η ποιότητα της παροχής των γνώσεων είναι υψηλή. Σε σχέση με τα δεδομένα της Ελλάδας νομίζω πως είναι χιλιόμετρα μπροστά.”