ΕΙΚΟΝΕΣ: Από το Καλοχώρι στο Δέλτα Αξιού… παραλιακά

Λέξεις και φωτογραφίες: Λία Παπαδράγκα

Την πρώτη φορά που έκανα τη διαδρομή αυτή ήταν χρόνια πολλά πριν, ως φοιτήτρια, όταν ένας φίλος με ανέβασε στη μηχανή και ξεκινήσαμε για το «Νησί της Αφροδίτης». Ήταν η καλύβα-ταβέρνα στο τέλος του ανατολικού βραχίονα του Δέλτα Αξιού, πριν από το Φάρο. Και πηγαίναμε, και πηγαίναμε… ατελείωτο μου φάνηκε. Και μετά βρεθήκαμε στο ταβερνάκι της Χαλαστριανής γιαγιάς Αφροδίτης, της φημισμένης για το ταπεραμέντο και τα shocking αστεία της. Με τη Θεσσαλονίκη απέναντι, και να νομίζεις ότι βρίσκεσαι στο τέλος του πουθενά, περιτριγυρισμένοι από θάλασσα, με τους γλάρους και τα φλαμίνγκο να τσιμπολογάνε λίγα μέτρα πιο πέρα στο λασπώδη βυθό.

Η Αφροδίτη δεν είναι πια εκεί, το ταβερνάκι αφέθηκε στη φθορά του χρόνου, αλλά τα πουλιά είναι σταθερά κάθε χρόνο στο ραντεβού τους. Καθώς φεύγουν τα χειμωνιάτικα (οι πάπιες κυρίως) για να πάνε στις βόρειες χώρες για να φωλιάσουν, τη θέση τους παίρνουν οι ερωδιοί, οι αβοκέτες, οι στρειδοφάγοι, οι καλαμοκανάδες, οι βαρβάρες, οι μαχητές, οι τρίγγες…

Η διαδρομή ξεκινά από το Καλοχώρι. Παίρνεις το παράκτιο ανάχωμα και συνεχίζεις. Περνάς τις εκβολές του Γαλλικού Ποταμού, το ακρωτήριο Χηναρού, όπου έχεις την καλύτερη θέα της Θεσσαλονίκης και συνεχίζεις. Στα αριστερά σου η θάλασσα, αν και σε ένα μεγάλο μέρος της διαδρομής η θέα κόβεται από τους τεράστιους βράχους που έχουν τοποθετηθεί για να προστατεύουν την περιοχή από τις πλημμύρες. Και στα δεξιά το υγροτοπικό σύστημα, με τις γκιόλες που φιλοξενούν τα πουλιά και την αλοφυτική βλάστηση. Αρμυρήθες και αλιμιόνες, κόβουν και αυτές με τη σειρά τους το δρόμο στο αλάτι της θάλασσας και κάνουν τη γη καλλιεργήσιμη. Και έτσι, μετά από αυτή τη «ζώνη προσαρμογής» ευδοκιμεί το ρύζι και οι ορυζώνες απλώνονται ως εκεί που φτάνει το μάτι.

Φέτος οι μαυροκέφαλοι γλάροι έχουν φωλιάσει κατά χιλιάδες σε μία νέα αποικία στις νησίδες του παράκτιου τμήματος του Δέλτα Αξιού. Περνώντας από εκεί, το θέαμα των πουλιών που κάνουν άπειρα δρομολόγια πέρα-δώθε από τις νησίδες στα χωράφια για να τραφούν είναι εντυπωσιακό. Η εμπειρία συμπληρώνεται από τις κραυγές των πουλιών σε dolby surround… Σκυλοκούταβοι λέγονται αλλιώς οι μαυροκέφαλοι κι αυτό εξαιτίας του κρωξίματός τους.

Η επιστροφή στην εθνική οδό γίνεται από τους αγροτικούς δρόμους μέσα από τους ορυζώνες. Οι ορυζώνες αυτή την εποχή (από το τέλος Μαΐου και για το υπόλοιπο σχεδόν του καλοκαιριού) πλημμυρίζουν για να υποδεχτούν τους σπόρους του ρυζιού, δίνοντας έτσι άφθονες ευκαιρίες για τροφή στα πουλιά που την εποχή αυτή χρειάζονται την περισσότερη ενέργεια για να κάνουν τις φωλιές τους και να θρέψουν τους νεοσσούς τους. Γλάροι, εδωδιοί και χαλκόκοτες τσαλαβουτούν μέσα στα νερά των ορυζώνων. Στα νερά τους αντανακλάται ο Χορτιάτης και τα χρώματα του δειλινού που έχει αρχίσει να παίρνει φωτιά.