H ανάληψη ευθύνης για την επίθεση στο ΣΚΑΙ

Με προκήρυξη που εστάλη στο AthensIndymedia:

Ξημερώματα Δευτέρας 17/12 τοποθετήσαμε εκρηκτικό μηχανισμό μεγάλης ισχύος έξω από τις εγκαταστάσεις που συστεγάζονται ο ΣΚΑΪ και η Καθημερινή.

Γνωρίζουμε πολύ καλά πως γύρω από την ενέργειά μας αυτή θα αναπτυχθεί μια χυδαία παραφιλολογία, θα μας κατηγορήσουν πως θέλουμε να φιμώσουμε την ελευθερία της έκφρασης και του τύπου, να τρομοκρατήσουμε τους δημοσιογράφους και τους εργαζόμενους στα ΜΜΕ. Πρώτα απ’ όλα πρέπει να πούμε πως καμιά ελευθερία του τύπου δεν υφίσταται από τότε που τα ΜΜΕ έγιναν όργανα σκοτεινών επιχειρηματικών συμφερόντων, μέσα που αντικαθιστούν την “ενημέρωση” με τη διαπλοκή και εξυπηρέτηση οικονομικών και πολιτικών συμφερόντων. Τα ΜΜΕ έχουν μετατραπεί σε proxys επιχειρηματικών συμφερόντων μεγαλοεργολάβων και εφοπλιστών. Κυρίως στην τελευταία μνημονιακή οχταετία, όπου το παλιό πολιτικό σύστημα σάπιζε κι άρχισαν να δημιουργούνται κοινωνικές διεργασίες αμφισβήτησης και προλεταριακής ανταρσίας, τα αστικά ΜΜΕ έπαιξαν έναν ειδικό ρόλο στην επιχείρηση διάσωσης του σάπιου οικονομικού και πολιτικού συστήματος. Συκοφαντούσαν διαρκώς τους κοινωνικούς και εργατικούς αγώνες, τρομοκρατούσαν την κοινωνία πως έξω από την ΕΕ δεν υπάρχει τίποτα άλλο παρά χάος και κόλαση, στοχοποιούσαν αγωνιστές παίρνοντας απευθείας ντιρεκτίβες από τους μπάτσους. Ίσως η πιο ξεδιάντροπη και αποκαλυπτική στιγμή των ΜΜΕ υπήρξε η κάλυψη του δημοψηφίσματος, όταν “όλες οι κοινωνικές ομάδες στήριζαν το ΝΑΙ”, σύμφωνα με το MEGA. Όταν αβάνταραν απροκάλυπτα το μαύρο μέτωπο των “Μένουμε Ευρώπη”, δημιουργώντας ένα κλίμα ζόφου και τρομοκρατίας. Από τη στιγμή της ίδρυσής τους οι ιδιωτικές μιντιακές επιχειρήσεις υπήρξαν εστίες αναπαραγωγής του κυρίαρχου ακροδεξιού, ξενοφοβικού και νεοφιλελεύθερου λόγου, και ως εκ τούτου δίκαιοι δέκτες της κοινωνικής αντιβίας. Το αναρχικό σύνθημα “Αλήτες – Ρουφιάνοι – Δημοσιογράφοι”, που διόλου τυχαία υιοθετήθηκε από ευρείες λαϊκές μάζες, ίσως να αδικεί πολλούς δημοσιογράφους και εργαζόμενους στα ΜΜΕ που στέκονται με αξιοπρέπεια μέσα στο ζοφερό περιβάλλον του μιντιακού κεφαλαίου, ωστόσο είναι ενδεικτικό της απαξίας που αισθάνεται η πλειοψηφία της κοινωνίας για τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης.

Για ποια “ελευθερία της έκφρασης” θα μας μιλήσουν λοιπόν; Αυτοί έχουν όση ελευθερία έκφρασης θέλουν, προπαγανδίζουν τα επιχειρηματικά και πολιτικά τους συμφέροντα 24 ώρες το 24ωρο και 365 ημέρες το χρόνο. Αντίθετα, οι μόνοι που στερούνται την ελευθερία της έκφρασης είναι οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι αποκλεισμένοι, η νεολαία, οι μετανάστες, οι διαφορετικοί από τον κόσμο της εκμεταλλευτικής κανονικότητας. Αυτοί που βλέπουν τη ζωή τους να υποτιμάται διαρκώς, να στοιβάζεται σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και σε φυλακές, σε εργασιακά κάτεργα με συνθήκες γαλέρας. Αυτοί που σκοτώνονται στη δουλειά για να τα βγάζουν τσίμα τσίμα, γιατί στις πλάτες τους πέφτει η υπερφορολόγηση για να τροφοδοτείται αέναα η μαύρη τρύπα του χρέους και να πλουτίζουν τα κοράκια του διεθνούς και του ντόπιου κεφαλαίου. Αυτοί που δεν μπορούν να βρουν δουλειά και βλέπουν το μέλλον τους να μακελεύεται στος ουρές του ΟΑΕΔ. Αυτοί που στοιβάζονται σε νοσοκομεία-φέρετρα και σε ετοιμόρροπα σχολεία, γιατί οι βασικές κοινωνικές ανάγκες θεωρούνται κατώτερες από την αδηφαγία μιας χούφτας πλουτοκρατών και οι κυβερνήσεις (αριστερές και δεξιές) προτιμούν να σκορπάν χρήματα στα κοράκια της αγοράς και τις πολεμικές βιομηχανίες παρά στην υγεία και την παιδεία. Αυτοί που δεν έχουν στέγη ή που πληρώνουν τα μαλιοκέφαλά τους στα ενοίκια, γιατί το “δικαίωμα στη στέγαση” δεν είναι τίποτε άλλο παρά άκόμα ένα αστικοδημοκρατικό φετίχ -κουρελόχαρτο και απο κοινωνική ανάγκη η στέγαση μετατράπηκε σε πεδίο καπιταλιστικής κερδοφορίας. Αυτοί που εκπαιδεύονται στα στρατόπεδα για να γίνουν κρέας για κανόνια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που ετοιμάζεται για να ξεπεραστεί η καπιταλιστική κρίση πάνω στο αίμα των λαών. Οι φτωχοδιάβολοι που στερούνται φωνής, όπως οι οροθετικές που διαπομπεύθηκαν από τον μιντιακό συρφετό κατ εντολή του καθάρματος Ανδρέα Λοβέρδου. Αυτοί που μακελεύονται από την πρέζα στους δρόμους και τις πλατείες, στερούμενοι κάθε υγειονομικής περίθαλψης, σε μια διαδικασία ελέγχου και εγκληματοποίησης της νεολαίας και της αμφισβήτησης που φέρει στα σπλάχνα της. Οι αναρχικοί ήδη το έλεγαν από τα τέλη του ’70: Οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη! Απ’ όλους αυτούς (και πολλούς ακόμα) έχει στερηθεί το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση και κάτι ακόμα περισσότερο: το δικαίωμα στην αξιοπρεπή ύπαρξη.

Πότε είχαν πραγματικά ελευθερία έκφρασης οι εργαζόμενοι, όταν οι αγώνες τους ήταν πάντα αντικείμενο συκοφάντησης, λοιδορίας και υποτίμησης από τα ΜΜΕ ως απλό “συγκοινωνιακό πρόβλημα στο κέντρο της Αθήνας”; Πότε είχαν ελευθερία έκφρασης οι χιλιάδες απελπισμένοι συνάνθρωποί μας που αυτοκτόνησαν στα χρόνια του μνημονιακού ζόφου; Πότε είχαν ελευθερία έκφρασης οι ξεσπιτωμένοι, που είδαν τους κόπους της ζωής τους να γίνεται λεία για τα τραπεζικά κοράκια; Πότε είχαν ελευθερία έκφρασης οι νεολαίοι, που τους στερούν κάθε όραμα για το μέλλον; Πότε είχαν ελευθερία έκφρασης όλοι αυτοί που στενάζουν κάτω από τις διαταγές των αφεντικών ή των καραβανάδων, όλοι αυτοί που τα κεφάλια τους είναι διαρκώς στόχοι για τα γκλομπ των μπάτσων, όλοι αυτοί που λιντσάρονται καθημερινά από ένα σύστημα που γεννά διαρκώς τη μισαλλοδοξία, τον ρατσισμό και το μίσος για τη διαφορετικότητα;

Τόλμησαν να μιλήσουν ακόμα και για “τυφλή βία”, για μια ενέργεια πλήρως σχεδιασμένη και με όλες τις απαραίτητες προφυλάξεις ώστε να μην υπάρξει ο οποιοσδήποτε τραυματισμός. Άν θέλουν να δουν τυφλή βία ας στρέψουν τα μάτια τους αλλού και όχι σε εμάς. Ας στρέψουν τα μάτια τους στην Παλαιστίνη, που ο λαός της μακελεύεται διαρκώς από τις κατοχικές δυνάμεις του σιωνισμού, στενού συμμάχου του ελληνικού κράτους. Ας στρέψουν τα μάτια τους στην Υεμένη και τη γενοκτονία που συνεχίζεται, με την συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ να είναι συνυπεύθυνη για την πώληση πολεμικού υλικού στο αντιδραστικό καθεστώς της Σαουδικής Αραβίας. Ας στρέψουν τα μάτια τους στη Συρία και τη σφαγή που συνεχίζεται κι ας μας μιλήσουν για το ρόλο της βάσης της Σούδας στους βομβαρδισμούς. Κι αν δεν θέλουν να πάνε πιο μακριά, θα δουν την τυφλή βία στην ίδια τους τη χώρα. Θα δουν την τυφλή βία του κεφαλαίου, των μπάτσων, της δικαστικής μαφίας και των φασιστών, που οι ίδιοι κανάκεψαν και τους έβγαλαν από τις τρύπες τους. Την τυφλή βία δεν θα την δουν στις ενέργειές μας, θα την δουν να αντανακλάται στα πρόσωπα του Αλέξη Γρηγορόπουλου, του Σαχτζάντ Λουκμάν, του Ζακ Κωστόπουλου, του Petrit Zifle, της Αγγελικής Π. και τόσων άλλων ανώνυμων ανθρώπων που ο θάνατός τους έμεινε στην αφάνεια και το σκοτάδι.

Ας σωπάσουνε λοιπόν για μια στιγμή οι καναλάρχες, οι εφοπλιστές, οι μεγαλοεργολάβοι και οι έμμισθοι χαρτογιακάδες τους. Ας σωπάσουνε και θα ακούσουν τη λαϊκή επιδοκιμασία για την ενέργειά μας. Και να είναι σίγουροι πως αργά ή γρήγορα αυτήν την “ελευθερία έκφρασης” που απολαμβάνουν ως ιδεολογικό περίβλημα της ελευθερίας να εκμεταλλεύονται και να λεηλατούν το λαό και τον τόπο, θα τη χάσουν από μια σαρωτική κοινωνική επανάσταση. Θα τη χάσουν μαζί με το μονοπώλιο της βίας που κατέχουν. Θα τη χάσουν όταν όλοι αυτοί που στερούνται την πραγματική ελευθερία στην έκφραση και την αξιοπρέπεια θα αντιληφθούν τη γιγαντιαία δύναμή τους. Όταν οι κολασμένοι της γης διώξουν κλωτσηδόν τα πλουτοκρατικά παράσιτα που τρέφονται σα βδέλες στο σώμα της κοινωνίας και χτίσουν μια καινούρια ζωή χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Και μόνο τότε η “ελευθερία στην έκφραση” και η “δημοκρατία” από αστικοδημοκρατικό κούφιο κέλυφος θα γεμίσει περιεχόμενο και ζωή.

Τα ΜΜΕ δεν δημιουργήθηκαν για να “ελέγχουν” την εξουσία, όπως μας πλασάρει η αστικοδημοκρατική μυθολογία. Ως “τέταρτη εξουσία” είναι βασικός πυλώνας της αναπαραγωγής της αστικής εξουσίας, είναι κρατικός ιδεολογικός μηχανισμός, είναι μηχανισμός προστασίας των καπιταλιστικών συμφερόντων και εσχάτως είναι το ίδιο το κεφάλαιο αυτοπροσώπως. Ο ρόλος των ΜΜΕ στην επίθεση του κεφαλαίου ενάντια στον κόσμο της εργασίας (και κυρίως την τελευταία μνημονιακή οχταετία) είναι καθοριστικός. Στην εμπροσθοφυλακή αυτής της επίθεσης βρίσκεται η φασιστοφυλλάδα Καθημερινή και το φασιστοκάναλο του ΣΚΑΪ. Μια εφημερίδα κι ένα κανάλι που από τις σελίδες και τη συχνότητά του όχι μόνο καθυβρίζουν και συκοφαντούν διαρκώς τους αγώνες των εργαζομένων, όχι μονάχα έχουν μετατραπεί σε αξιότερο πρεσβευτή των ιμπεριαλιστών (ποιος να ξεχάσει το αμίμητο “βάστα γερα Γερούν”;), αλλά ξερνάνε με κάθε τρόπο το δηλητήριο του ακραίου ανταγωνισμού, της αλληλοφαγίας, ρατσισμού, της ξενοφοβίας, του χυδαίου αντικομμουνισμού και του φασισμού. Κι όλα αυτά συσκευασμένα σε ένα φανταχτερό “ανθρωπιστικό” και “οικολογικό” περιτύλιγμα. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Τον οχετό που έβγαινε από τα στόματα των Παπαχελά, Κοσιώνη και Πορτοσάλτε, λίγες μόλις ώρες μετά τη δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου; Όταν με ένα νεκρό σύντροφο και την κοινωνία να βράζει αυτά τα ανδρείκελα αθώωναν τον Κορκονέα και ζητούσαν “αποτελεσματική αντιμετώπιση των ταραξιών”; Να θυμηθούμε το διαρκές ξέπλυμα των φασιστών; Την πολιτική νομιμοποίηση και την απόπειρα εξωραϊσμού της Χρυσής Αυγής μέσα από τη συχνότητα του ΣΚΑΪ; Την προτροπή του Μπάμπη Παπαδημητρίου για τη δημιουργία μιας εν δυνάμει κυβερνητικής “σοβαρής Χρυσής Αυγής”; Να θυμηθούμε τις πατρικές νουθεσίες του Πορτοσάλτε προς τον Κασιδιάρη (“Βρείτε τρόπο να μη σας πιάνουν στο στόμα τους”); Την παρουσίαση της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα ως καυγά για οπαδικές διαφορές; Να θυμηθούμε το ακροδεξιό δηλητήριο που έχυνε για χρόνια μέσα από το ΣΚΑΪ ο ανεκδιήγητος Μπογδάνος; Αυτός που μέχρι και τον Τσολάκογλου επιχείρησε να ξεπλένει, όντας συνεπής με τη γραμμή του διαχρονικού δοσιλογισμού και του ιστορικού αναθεωρητισμού που προωθεί ο σταθμός στο πλαίσιο της γενικευμένης ιδεολογικής και υλικής επίθεσης του κεφαλαίου εναντίον της τάξης μας. Ας θυμηθούμε, επίσης, και το χυδαίο ρόλο που έπαιξε ο ΣΚΑΪ, μαζί με τα υπόλοιπα αστικά ΜΜΕ, στην υπόθεση της δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου. Τα μιντιακά κοράκια όχι μόνο αποπειράθηκαν να νομιμοποιήσουν ηθικά το λιντσάρισμα του Ζακ, αλλά έφτασαν στο σημείο να στήνουν τηλεοπτικά και διαδυκτιακά δημοψηφίσματα που ξέπλεναν τους δολοφόνους, την ίδια ώρα που ηρωοποιούσαν το φασίστα Κατσίφα.

Ξέρουμε πολύ καλά πως η ενέργειά μας θα σταθεί αφορμή για μια νέα ψευδοκόντρα του Αλαφουζέικου με τη συγκυβέρνηση. Δεν μας απασχολεί καθόλου. Η ψευδεπίγραφη αυτή κόντρα αντανακλά διαφορετικά επιχειρηματικά συμφέροντα, τα οποία μας είναι το ίδιο απεχθή και αποκρουστικά. Είναι μια σύγκρουση που έχει ως μοναδικό επίδικο τη νομή και τον έλεγχο της αστικής εξουσίας από το ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ. Παρά τη δημόσια αντιπαράθεσή τους, κυβέρνηση και Αλαφουζέικο στηρίζουν ακριβώς την ίδια πολιτική. Την πολιτική της υλοποίησης των βασικών αξόνων της αστικής στρατηγικής, της πιστής ευθυγράμμισης με τους γενικούς προσανατολισμούς του ελληνικού κεφαλαίου, της παραμονής με κάθε κόστος της χώρας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ, της ακραίας επίθεσης ενάντια στα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα, του ξεπουλήματος του τόπου έναντι πινακίου φακής, της μετατροπής της Ελλάδας σε απέραντη βάση και πολεμικό ορμητήριο της Δύσης. Είναι διαφορετικές όψεις του ίδιου νομίσματος, λυσσασμένοι εχθροί του λαού και στόχοι της δίκαιης λαϊκής αντιβίας. Όσο κι αν θέλουν να συγκαλύψουν και οι δυο πλευρές αυτήν την πραγματικότητα πίσω από τόνους κούφιας ρητορικής, δεν μπορούν. Και οι δυο πλευρές έναν εχθρό έχουν απέναντί τους, τον εχθρό-λαό. Κι όσο κι αν κοντράρονται για τα μάτια του κόσμου για τις ανθυπολεπτομέρειες της ασκούμενης κυβερνητικής πολιτικής η στόχευσή τους είναι μία και κοινή: το τσάκισμα του εργατικού και λαϊκού κινήματος.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΔΟΣΙΛΟΓΙΣΜΟ ΤΗΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ

Σε πρωτοσέλιδό της στις 29 Ιανουαρίου του 1944 η Καθημερινή έγραφε: “Πάνδημος ετελέσθη εις τον Μητροπολιτικόν Ναόν η κηδεία του δολοφονηθέντος Υπουργού Εργασίας Ν. Καλύβα. Μεταξύ των προσελθέντων επισήμων ήσαν ο Πρόεδρος της Κυβέρνησης Ράλλης μετά του υπουργικού συμβουλίου, ο Γερμανός Επιτετραμένος δόκτωρ Φον Γκρέβιλιτς, ως αντιπρόσωπος του ειδικού πληρεξουσίου του υπουργείου εξωτερικών του Ράιχ δια την ΝΑ Ευρώπη πρεσβευτού Νοϋμπάχερ, ο συνταγματάρχης, επιτελάρχης ως αντιπρόσωπος του απουσιάζοντος στρατιωτικού Διοικητή της Ελλάδος μετά μερικών αξιωματικών του επιτελείου, ο νομάρχης Αθηνών, ο δήμαρχος Αθηνών, οι στρατηγοί Μπάκος και Ντερτιλής, ο διευθυντής της αστυνομίας Έβερτ”.

Θυμίζουμε πως ο Καλύβας, πριν πέσει νεκρός από το τιμωρό χέρι του λαού, ως δοτός υπουργός εργασίας είχε μεταξύ άλλων πρωτοστατήσει στην επιστράτευση των εργαζομένων στις γερμανικές στρατιωτικές υπηρεσίες και επιχειρήσεις. Ως αντίποινα για την εκτέλεσή του οι κατακτητές εκτέλεσαν 50 αιχμάλωτους αντιστασιακούς, για τους οποίους η Καθημερινή δεν έχυσε κανένα δάκρυ. Το απόσπασμα αυτό είναι άκρως ενδεικτικό για τη θέση που πήρε η εφημερίδα στην κρισιμότερη σελίδα της ιστορίας αυτού του τόπου τον 20ο αιώνα. Στην περίοδο της ναζιστικής κατοχής οι επιφανείς εκπρόσωποι της ελληνικής αστικής τάξης ιδιοκτήτες της εφημερίδας, μαζί με ένα σημαντικό τμήμα της εγχώριας κεφαλαιοκρατίας, κράτησαν ανοιχτά δοσιλογική στάση, υποδεχόμενοι μετά χαράς τα στρατεύματα κατοχής. Η Καθημερινή αποκαλούσε τον Χίτλερ Φύρερ, τον Τσολάκογλου νόμιμο κυβερνήτη, τους συνεργάτες των Γερμανών πατριώτες και τις αντιστασιακές δυνάμεις τρομοκράτες. Την ώρα που χιλιάδες αγωνιστές μαρτυρούσαν στα κάτεργα των SS και δολοφονούνταν στα εκτελεστικά αποσπάσματα, οι ιδιοκτήτες της Καθημερινής συνέτρωγαν με τους Γερμανούς διοικητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους και οι μεγαλοδημοσιογράφοι αντάλλασαν απόψεις με τους Γερμανούς επιτετραμένους της προπαγάνδας του Τρίτου Ράιχ για την εξέλιξη των μαχών στο Ανατολικό Μέτωπο.

Παρά την ανοιχτή δοσιλογική της στάση η Καθημερινή, ως μερίδα του ελληνικού κεφαλαίου που συνέδεσε τα συμφέροντά της με το Ράιχ, δεν δίστασε να στηρίξει τους μέχρι πρότινος εχθρούς των προστατών της. Πλέον τη θέση των Γερμανών κατακτητών την έπαιρναν οι Βρετανοί αρχικά και αργότερα οι Αμερικάνοι, και η Καθημερινή μπαίνει μπροστάρισσα στον “αγώνα ενάντιον των συμμοριτών” του ΔΣΕ. Μετεμφυλιακά θα αποτελέσει έναν από τους βασικούς ιδεολογικούς στυλοβάτες του δολοφονικού κράτους της Δεξιάς, του κράτους της Μακρονήσου και των εκτελέσεων, του κράτους της αμερικανοκρατίας και των εκλογών βίας και νοθείας, του κράτους που άνοιξε το δρόμο για την εγκαθίδρυση της δικτατορίας της 21ης Απριλίου. Και τότε, η εφημερίδα δε δίστασε να υπηρετήσει τη χούντα (ακριβώς όπως είχε υπηρετήσει και το καθεστώς Μεταξά), αφού έτσι πρόσταξαν τα ταξικά συμφέροντα των αφεντικών της, προπαγανδίζοντας γκαιμπελίστικα τις “οικονομικές επιτυχίες της εθνοσωτηρίου επαναστάσεως” και συκοφαντώντας κάθε αγωνιστική και εξεγερτική κινητοποίηση ενάντια στη δικτατορία. Άλλωστε, ο δικτάτορας Παπαδόπουλος ήταν σαφέστατος προς την Ένωση Εφοπλιστών: Σας ανήκω, όπως και μου ανήκετε..

Θα ρωτήσει κανείς γιατί ξεθάβουμε τη βρόμικη ιστορία αυτής της φυλλάδας. Απλούστατα, γιατί το δοσιλογικό παρελθόν της φωτίζει ολοκάθαρα τη σημερινή στάση του συγκροτήματος Αλαφούζου. Γιατί υπάρχει μια ευθεία μαύρη γραμμή του βρόμικου εκείνου παρελθόντος με το σήμερα. Έτσι, λοιπόν, θα συναντήσουμε την Καθημερινή να ταυτίζεται πλήρως με το μεταπολιτευτικό αυταρχικό και αντεργατικό καραμανλικό καθεστώς, ενώ κατά τη διάρκεια της λεγόμενης “Αλλαγής”, παρ’ ότι πήρε ενεργό μέρος στην ενδοαστική πόλωση ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, τη βλέπουμε να προωθεί ένα κοινό αστικό μέτωπο με στόχο τον “ευρωπαϊκό προσανατολισμό” της χώρας. Έτσι, θα αποτελέσει τον πιο θερμό υποστηρικτή των κυβερνήσεων Τζανετάκη (ΝΔ – ΣΥΝ) και Ζολώτα, οι οποίες κράτησαν τον ελληνικό καπιταλισμό όρθιο σε μια κρίσμη στιγμή. Τότε ήταν που άνοιξε κι ένας νέος τομέας κερδοφορίας για μεγάλους καπιταλιστές, μέσω των αδειών ιδιωτικών ραδιοτηλεοπτικών μέσων.

Στα χρόνια που ακολουθούν η Καθημερινή και το τηλεοπτικό της παιδί, ο ΣΚΑΪ, θα υποστηρίξουν με θέρμη τη νεοφιλελεύθερη προσαρμογή της ελληνικής οικονομίας και του κράτους, την οποία θα θεμελιώσει η κυβέρνηση Μητσοτάκη και θα υλοποιήσουν μέσα από την ένταξη στην ΟΝΕ οι επόμενες κυβερνήσεις. Θα φτάσουν μάλιστα, και παρά τις ιστορικές τους διαφορές με τη σοσιαλδημοκρατία, να ανακηρύξουν τον Σημίτη ως “πολιτικό κεφάλαιο” της χώρας, κλείνοντας βέβαια τα μάτια στα τεράστια σκάνδαλα (όπως τη φούσκα του χρηματιστηρίου) που σημειώθηκαν εκείνη την περίοδο.

Επί κυβερνήσεων Καραμανλή, και με τα προμηνύματα της κρίσης να πυκνώνουν απειλητικά, το συγκρότημα του Αλαφούζου πρωτοστάτησε ως συλλογικός ιδεολογικός εκφραστής των πιο επιθετικών μερίδων του ελληνικού κεφαλαίου, απαιτώντας σαρωτικές αντεργατικές και αντικοινωνικές αλλαγές ως εγγύηση της καπιταλιστικής κερδοφορίας και της παραμονής στο σκληρό πυρήνα της ΕΕ. Και από το ξέσπασμα της κρίσης και την υπαγωγή του ελληνικού καπιταλισμού στα “προγράμματα διάσωσης” έως σήμερα, το Αλαφουζέικο βρέθηκε στην αιχμή του δόρατος της μνημονιακής επέλασης, στηρίζοντας όλα τα κυβερνητικά σχήματα που επέβαλαν σκληρά αντικοινωνικά μέτρα. Ακόμα και σήμερα, που εμφανίζεται μια δημόσια αντιπαράθεση του Αλαφουζέικου με το ΣΥΡΙΖΑ, στην ουσία και οι δυο πλευρές υπηρετούν την ίδια πολιτική, αφού η αντιπαράθεση αυτή αφορά μονάχα δευτερεύουσες πτυχές της αστικής διαχείρισης. Όπως είπαμε και πιο πάνω και οι δυο πλευρές έχουν κοινή στρατηγική κατεύθυνση, όσο κι αν δημιουργούν τεχνητή αντιπαράθεση και πόλωση στο δημόσιο λόγο. Κι αυτό δε θ’ αλλάξει ακόμα και μετά την αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού που θα προκύψει από τις επερχόμενες εκλογές, καθώς όλες οι αστικές κυβερνήσεις, οποιοδήποτε προσωπείο κι αν φοράνε (συντηρητικό ή σοσιαλδημοκρατικό) εξυπηρετούν τα ταξικά συμφέροντα των πλουτοκρατών.

Ο “ΕΥΑΙΣΘΗΤΟΣ” ΚΥΡΙΟΣ ΑΛΑΦΟΥΖΟΣ…

Οφείλουμε να πούμε δυο λόγια για τον ιδιοκτήτη του ΣΚΑΪ και εφοπλιστή Ιωάννη Αλαφούζο, το όνομα του οποίου φιγουράρει στα Paradise Papers. Οι παραδοσιακές σχέσεις στοργής και έντονων παθών της οικογένειας Αλαφούζου με τη Νέα Δημοκρατία, και κυρίως με την οικογένεια Μητσοτάκη παρά τις κατά καιρούς διακυμάνσεις, δεν κρύβονται. Ο ίδιος ο Αριστείδης Αλαφούζος, ο “αυτοδημιούργητος” πατέρας του Ιωάννη, παραδέχθηκε ότι χρηματοδοτούσε την κυβέρνηση Μητσοτάκη για να προωθεί τα επιχειρηματικά του συμφέροντα. Ο υιός Αλαφούζος ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 εμπλέκεται στις σκοτεινές υποθέσεις λαθρεμπορίας καυσίμων ”Ασπρονήσι” και ”Ενάλιος Αίθρα”, αλλά αθωώνεται από την “αδέκαστη” αστική δικαιοσύνη, αφού ένα πεπλό πολιτικής προστασίας είχε απλωθεί γύρω από τον εφοπλιστή. Ένα πέπλο προστασίας που ξεκινούσε από τα τότε κόμματα εξουσίας (ΝΔ και ΠΑΣΟΚ) και κατέληγε στον Συνασπισμό. Για την αστική δικαιοσύνη, όπως φαίνεται, επικύνδινη είναι μια 54χρονη καθαρίστρια που παραποίησε ένα κωλόχαρτο για να ταϊσει τα παιδιά της και όχι οι εγκληματίες του λευκού κολάρου, σαν τον Αλαφούζο και το συνάφι του, που με τις ρεμούλες τους έφτιαξαν αμύθητες περιουσίες για να κοκορεύονται τους “αυτοδημιούργητους” διαφημιστές του “καπιταλιστικού ονείρου”…

Ο Αλαφούζος, όμως, εμπλέκεται και σε ένα τεράστιο σκάνδαλο πλιάτσικου και λεηλασίας της δημόσιας περιουσίας της Ρουμανίας μετά την κατάρρευση του καθεστώτος Τσαουσέσκου. Δε χρειάζεται να μπούμε σε δημοσιογραφικές λεπτομέρειες αυτού του τεράστιου σκανδάλου, αρκεί να αναφέρουμε πως μετά από γιγαντιαίους πολιτικούς τριγμούς η ρουμανική δικαιοσύνη εξέδωσε ένταλμα σύλληψης για τον Αλαφούζο, το οποίο ακόμα βρίσκεται σε ισχύ. Ο εφοπλιστής κατηγορείται για απάτη και αποφεύγει να πατήσει το πόδι του σε ρουμανικό έδαφος γιατί θα συλληφθεί. Μεσάζοντας ανάμεσα στη ρουμανική κυβέρνηση και τους έλληνες εφοπλιστές για την επίτευξη της μεγάλης απάτης ήταν το δεξί χέρι του Κωνασταντίνου Μητσοτάκη, ο γνωστός ΚΥΠατζής και συνεργάτης της CIA στρατηγός Νίκος Γρυλλάκης. Αξίζει να αναφερθεί πως ο Γρυλλάκης υπήρξε ο εγκέφαλος κυκλώματος υποκλοπών, ενώ δεξί του χέρι ήταν ο Μανώλης Βασαλάκης. Ο τελευταίος ήταν ο άνθρωπος που, σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα η Citibank, ρευστοποίησε την επιταγή του ενός εκατομμυρίου δολλαρίων, την οποία ο Αριστείδης Αλαφούζος, όπως ο ίδιος παραδέχθηκε, έδωσε στην κυβέρνηση Μητσοτάκη για την προώθηση των επιχειρηματικών του συμφερόντων. Η καπιταλιστική δυσωδία, όμως, δε σταματά εδώ. Τα σκάνδαλα του Αλαφουζέικου δεν είναι μόνο οικονομικής φύσης…

Παρά το έντονο “πράσινο” και “οικολογικό” προφίλ που κρατάει ο εφοπλιστής μέσα από το ΣΚΑΪ και την Καθημερινή έχει γίνει πολλές φορές αυτουργός εγκλημάτων κατά της φύσης. Το 1997, την εποχή δηλαδή που ο Αλαφούζος δημιουργούσε υπεράκτιες εταιρείες με έδρα τα νησιά των Βερμούδων, στο Μαρακαΐμπο τής Βενεζουέλας από το σαπιοκάραβο “Νήσος Αμοργός” διέρευσαν πάνω από 25.000 βαρέλια πετρελαίου, προκαλώντας τεράστια οικολογική και οικονομική καταστροφή στη Βορειοδυτική Βενεζουέλα. Το πρόστιμο που επιβλήθηκε για τη ρύπανση ορίστηκε στα 160 εκατομμύρια δολάρια, και ίσως εκεί να έχουν τις ρίζες τους οι εμμονές του Αλαφουζέικου ενάντια στο καθεστώς της Βενεζουέλας. Το 2000 το σαπάκι του Αλαφούζου Westchester, με σημαία από τις Μπαχάμες, προκάλεσε ακόμα μια καταστροφή στον Κόλπο τού Μεξικού, με τη διαρροή 13.200 βαρελιών πετρελαίου. Το 2001 ακόμα ένα σαπάκι του Αλαφούζου, το φορτηγό Αμοργός ξερνάει στις ακτές τής Ταϊβάν μεγάλες ποσότητες σιδηρομεταλλεύματος και πετρελαίου. Το οικολογικό προφίλ που πουλάει ο Αλαφούζος δεν είναι μονάχα μια υποκρισία. Εντάσσεται σε μια νέα δυναμική μορφή του καπιταλισμού, το λεγόμενο “πράσινο καπιταλισμό” και κερδοφορεί πουλώντας ευαισθησία για το περιβάλλον που ο ίδιος καταστρέφει..

Όμως, το έχουμε πει και θα το ξαναπούμε. Το ζήτημα για εμάς δεν είναι η σκανδαλολογία. Η αναφορά σε αυτήν γίνεται μονάχα για να αναδειχθεί η υποκρισία και η “διπλή ηθική” της αστικής τάξης. Ακόμα κι αν ήταν “νόμιμος και ηθικός” ο Αλαφούζος (και ο κάθε Αλαφούζος) θα ήταν το ίδιο εγκληματίας και τσαρλατάνος. Όπως έχουμε πει και παλιότερα, όλα αυτά τα παραδείγματα δεν τα αναφέρουμε επειδή μας πιάνει μια αίσθηση σκανδαλοθηρίας, αλλά για να αναδείξουμε πως η επιχειρηματική δραστηριότητα είναι ενιαία και αδιαίρετη, είτε είναι “νόμιμη και ηθική” είτε λειτουργεί εκτός νόμου.

ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ

Δεν είναι τυχαίο πως όλος ο πολιτικός κόσμος στάθηκε στο πλευρό του Αλαφουζέικου, από την κυβέρνηση μέχρι την αξιωματική αντιπολίτευση και το ΚΚΕ. Ακόμα και η Κομισιόν και η αμερικάνικη κυβέρνηση βγάλαν ανακοινώσεις συμπαράστασης στο ΣΚΑΪ και την Καθημερινή, κάτι που δείχνει με σαφήνεια τον ειδικό ρόλο που παίζει αυτό το κανάλι. Άλλωστε, είναι πλέον γνωστό πως η αμερικάνικη πρεσβεία και η Κομισιόν, με τη βοήθεια opinion makers, παραδίδουν εδώ και πολλά χρόνια σεμινάρια στους έλληνες δημοσιογράφους για το πώς να παρουσιάζουν τις ειδήσεις ώστε να καναλιζάρουν την κοινή γνώμη σε συγκεκριμένες κατευθύνσεις. Άλλες φορές μέσω μυστικών κονδυλίων κι άλλες φορές ολοφάνερα (όπως στον περιβόητο “πόλεμο ενάντια στα fake news” που έχει κηρύξει η ΕΕ μέσω χρηματοδοτούμενων σεμιναρίων στις Βρυξέλλες), το χρήμα ρέει άφθονο προς τα αστικά ΜΜΕ και ηλεκτρονικές ιστοσελίδες ώστε να κάνουν πιο “συμπαθείς” στην κοινή γνώμη τους αρχιδολοφόνους και να απορροφηθούν οι κοινωνικοί κραδασμοί που προκαλούν οι αντιλαϊκές πολιτικές. Να φαίνονται φυσιολογικά τα μνημόνια, γιατί θα πνιγούμε στο χάος και δε θα έχουμε ούτε χαρτιά υγείας! Να φαίνεται φυσιολογική η αμερικάνικη εξωτερική πολιτική και ο ρόλος του παγκόσμιου χωροφύλακα που έχει αναλάβει, γιατί οι ισλαμιστές θα μας φάνε ζωντανούς και θα καταστρέψουν το δυτικό πολιτισμό και τη θρησκεία μας! Να φαίνεται φυσιολογική η ελληνο-ισραηλινή συνεργασία, γιατί θα κερδίσουμε οικονομικά και στρατιωτικά οφέλη απέναντι στον προαιώνιο εχθρό μας, την Τουρκία! Και εν τέλει οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης δημιουργούν εκείνο το περιβάλλον (παρα)πληροφόρησης που προσπαθεί να μας πείσει πως ζούμε στον καλύτερο δυνατό κόσμο και να κάτσουμε στα σπιτάκια μας ή τις δουλίτσες μας, γιατί αν απεργήσουμε ή αν διαδηλώσουμε θα είμαστε κοινοί οικονομικοί σαμποτέρ που εμποδίζουν την ανάπτυξη και επιπλέον θα προκαλέσουμε κυκλοφοριακό κομφούζιο…

Ο ΣΚΑΪ και τα υπόλοιπα αστικά ΜΜΕ ως καλοί λακέδες ας μείνουν με τα λόγια συμπάθειας των αφεντικών τους. Τα αξίζουν. Εμείς από την πλευρά μας στεκόμαστε στη λαϊκή επιδοκιμασία της ενέργειάς μας, χωρίς όμως να αποζητάμε τη θεαματικοποίηση της δράσης μας. Δε θέλουμε χειροκροτητές των ενεργειών μας, θέλουμε ένα λαό αφυπνισμένο, δραστήριο, να κατεβαίνει στο δρόμο διεκδικώντας τα δικαιώματά του, να παλεύει, να απεργεί, να στέκεται απείθαρχος μπροστά στους δημίους του.

Το έχουμε ξαναπεί και θα το λέμε με κάθε δυνατή ευκαιρία. Για εμάς η ένοπλη πάλη δεν είναι ούτε φετίχ, ούτε πανάκεια. Δεν έχουμε αυταπάτες πως μια ομάδα αποφασισμένων αγωνιστών μπορεί να ανατρέψει το σύστημα ή να δημιουργήσει από μόνη της εκείνες τις συνθήκες που θα φέρουν μαζικό ξεσηκωμό. Κάτι τέτοιο θα ήταν ανεπίτρεπτη αφέλεια, που θα εγκλώβιζε την οπτική της ταξικής πάλης ως κινητήριας δύναμης της ανθρώπινης ιστορίας σε περίκλειστα ιδεολογικά σχήματα που βλέπουν τον κοινωνικό αγώνα ως ντέρμπι μεταξύ κράτους και επαναστατών, μακριά από το πλατύ κοινωνικό πεδίο και τις λαϊκές μάζες. Αντίθετα, στη δική μας αντίληψη η ένοπλη πάλη οφείλει να βάλει το δικό της λιθαράκι στο καθήκον της πολιτικής και ταξικής συγκρότησης του μαχόμενου επαναστατικού κινήματος, μαζί με άλλα μέσα πάλης που δεν ιεραρχούνται ως “ανώτερα” ή “κατώτερα” αλλά συναποτελούν μορφές έκφρασης της κοινής επαναστατικής στρατηγικής.

Σε μια εποχή άμπωτης των κοινωνικών αντιστάσεων και αφομοίωσης μεγάλου κομματιού της λαϊκής δυσαρέσκειας είτε από τη σοσιαλδημοκρατία και τον ρεφορμισμό είτε από τον εθνικισμό και το φασισμό, γίνεται ακόμα πιο επιτακτικό το καθήκον της ανασυγκρότησης του κινήματος και της εξόδου από την εσωστρέφεια και την αυτοαναφορικότητα. Όταν η επίθεση του ιμπεριαλισμού, του κράτους και του κεφαλαίου παίρνει καταιγιστικούς ρυθμούς δεν μας μένει χρόνος για να τον σπαταλάμε σε πολιτικάντικους παραγοντισμούς. Οφείλουμε όλοι μαζί να συγκροτήσουμε την οργανωμένη αντεπίθεση των από τα κάτω σε κάθε πεδίο κοινωνικής δραστηριότητας. Οφείλουμε να ξαναδώσουμε αυτοπεποίθηση στην δοκιμαζόμενη κοινωνία, που έχει δει όλες τις ελπίδες της να διαψεύδονται. Οφείλουμε να μην παραδεχτούμε την ήττα, να παλέψουμε για την ανατροπή των αρνητικών συσχετισμών. Κυρίως σήμερα, που το διακύβευμα είναι ακόμα μεγαλύτερο από την οικονομική αφαίμαξη που υπέστη ο λαός όλα αυτά τα χρόνια. Που οι κυρίαρχοι του πλανήτη οξύνουν τους ανταγωνισμούς τους, στήνοντας πάλι ένα νέο σφαγείο για τους λαούς. Σήμερα, που η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ πουλάει το παραμύθι της “ισχυρής μεταμνημονιακής Ελλάδας” και μετατρέπει τον τόπο σε γιγαντιαία βάση της νατοϊκής επιθετικότητας. Σήμερα, που με πρόσχημα το Μακεδονικό και την ένταση του ελληνοτουρκικού ανταγωνισμού αναβιώνει ο εθνικιστικός εφιάλτης. Σήμερα, η αναγκαιότητα να χτίσουμε ένα δυνατό διεθνιστικό ανάχωμα στους πολεμικούς σχεδιασμούς της ελληνικής αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών είναι ακόμα πιο επείγουσα.

Αν δεν παλέψουμε, αν δεν αντισταθούμε στην παρακμή, αν δεν οργανωθούμε, αν δεν στραφούμε σε έναν συγκεκριμένο επαναστατικό προσανατολισμό τότε θα γίνουμε μάρτυρες του ίδιου μας του χαμού. Να ακονίσουμε ξανά και ξανά τις σκέψεις μας και τα όνειρά μας, πριν μας αλέσει η πολεμική κρεατομηχανή του κεφαλαίου. Να γίνουμε ο χειρότερος εφιάλτης των εκμεταλλευτών και των πολεμικών γερακιών τους, ανοίγωντας το δρόμο για το χτίσιμο μιας νέας κοινωνίας, που θα βασίζεται στις αρχές της ισότητας, της αλληλεγγύης και της κοινοκτημοσύνης, πέρα από τον ασφυκτικό κόσμο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Ομάδα Λαϊκών Αγωνιστών