Ο άνθρωπος που απογείωσε τα Τρίκαλα μιλά στην parallaxi

“Πάντα λέω πως δεν μπορεί, κάπως θα αλλάζει αυτός ο κόσμος αλλά δεν έχω βρει ακόμη το σωστό κουμπί”, μου είπε. Ίσως το κουμπί που πατώντας το αλλάζει ο κόσμος να μην έχει ακόμη βρεθεί, αλλά ο άνθρωπος με τον οποίο μιλάμε βρήκε κάποια μικρότερα κουμπιά που πατώντας τα, αλλάζει τις ζωές των ανθρώπων γύρω του. Ένας  άνθρωπος που στην Ελλάδα της κρίσης, δεν το έβαλε κάτω: προσπαθώντας, πρωτοπορώντας, έκανε τα Τρίκαλα να μοιάζουν με μια πόλη βγαλμένη από το μέλλον. Ή, πιο σωστά, από το παρόν που θα μπορούσαμε να έχουμε στην Ελλάδα, αν υπήρχε αυτή η περίφημη “πολιτική βούληση”. Μια πολιτική βούληση που στα Τρίκαλα, φαίνεται να βρέθηκε στο πρόσωπο του Δημάρχου της πόλης Δημήτρη Παπαστεργίου. Αξίζει να τον γνωρίσουμε λίγο καλύτερα.

Δημήτρη θα ήθελες να μας συστηθείς; Να πεις λίγα λόγια για τη διαδρομή σου;

Γεννήθηκα το 1973 στα Τρίκαλα. Η διαδρομή μου ήταν μάλλον φυσιολογική. Ανήσυχος από μαθητής, με έρωτα για την ηλεκτρονική, τη μουσική και το ραδιόφωνο. Φυσικά συμμετείχα στα μαθητικά συμβούλια. Στη συνέχεια σπουδές στους Ηλ. Μηχανικούς του Πολυτεχνείου αλλά και παράλληλα σε σχολή δημοσιογραφίας. Επιστροφή στα Τρίκαλα, δημοτικός σύμβουλος στα 29 μου, αντιδήμαρχος, αντιπρόεδρος σε δημοτικές επιχειρήσεις, επαγγελματική ενασχόληση με φωτοβολταϊκά. Αλλά πάντα το ραδιόφωνο, πάντα ο προγραμματισμός, η μουσική, το ποδήλατο. Δεν νομίζω ότι αλλάζουν αυτά, είτε είναι κάποιος Δήμαρχος, είτε όχι.

Αναλαμβάνοντας τα καθήκοντά σου ποιες ήταν οι μεγαλύτερες προκλήσεις που κλήθηκες να αντιμετωπίσεις;

Πολλές, αλλά τέτοιες που σε κάνουν να πορώνεσαι και να μην το βάζεις κάτω. Μια χώρα στα όρια της κατάρρευσης, μια κοινωνία ανοιχτή αλλά και δύσπιστη ως ένα βαθμό απέναντι σε μία ομάδα νέων ανθρώπων που ανέλαβαν την τοπική διακυβέρνηση. Στη συνέχεια οι κλασσικές νοοτροπίες του Δημοσίου, οι παθογένειες της ελληνικής δημόσιας διοίκησης αλλά και η αδράνεια ενός συστήματος που δεν θέλει να αλλάξει.

Πόσο εύκολα δέχτηκε ο κόσμος αλλαγές στην καθημερινότητά του; Και ποιες θα χαρακτήριζες ως πιο σημαντικές;

Δεν ανατρέψαμε την κατάσταση. Πίστευα και πιστεύω ότι αυτές οι αλλαγές χρειάζονται Παιδεία, κοινωνική συμμετοχή και στήριξη. Αλλά ναι, αλλάξαμε κάποιες συνήθειες, όπως η μη στάθμευση στον νέο ποδηλατόδρομο, οι έλεγχοι για το κάπνισμα, η τήρηση των κανόνων για τη διαφήμιση. Πρώτα επιχειρήσαμε να πείσουμε, μέσω συζήτησης, συναντήσεων, κοινών σημείων. Δεν είναι στο αξιακό μου σύστημα η επιβολή. Προσωπικώς πάντως, θεωρώ ως πιο σημαντική, την αποδοχή που είχε η εφαρμογή του νόμου για το κάπνισμα. Παρά τις αναμενόμενες, φραστικές αντιδράσεις, τα Τρίκαλα έχουν φτάσει αρκετά κοντά στο να είναι άκαπνη πόλη. Αυτό είναι επίτευγμα!

Θα ήθελα να σταθούμε στην e–Dialogos, τη διαδικτυακή πλατφόρμα μέσω της οποίας κάθε δημότης μπορεί να συμμετέχει στις διαδικασίες λήψης αποφάσεων του Δήμου. Υπήρξε η αναμενόμενη συμμετοχή; Αν ναι, ποια θέματα απασχολούν περισσότερο τους δημότες; Αν όχι, τι πιστεύεις ότι έφταιξε;

Τίποτε δεν είναι όσο εύκολο φαίνεται, τίποτε δεν είναι τόσο δύσκολο για να τα παρατήσεις. Τι εννοώ: υπήρχε μια πλατφόρμα, η οποία ήταν δύσχρηστη. Όταν επιλέξαμε να ζητήσουμε τη γνώμη των πολιτών για την ονομασία των γεφυρών της πόλης, διαπιστώσαμε τη δυσχρηστία αυτή, αλλά και κάτι άλλο: ότι, παρά τις φημολογίες, ο πολίτης δεν θέτει εύκολα τη γνώμη του σε κρίση. Διαπιστώσαμε παράλληλα πως αυτό γίνεται μάλλον ευκολότερα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, παρά την ελαφρότητά τους. Αλλάξαμε την πλατφόρμα διαβούλευσης αλλά δώσαμε και βάση σε Facebook και Τwitter. Μη σας κάνει εντύπωση αν δείτε συχνά σχόλιά μου και απαντήσεις κάτω από δημοσιεύσεις που αφορούν το Δήμο. Πιστεύω στη δύναμη των social media. Είναι απίστευτη η δύναμή τους, είναι υπέροχη η ελευθερία τους. Σκεφτείτε πως όλη η “φασαρία” για το τσιγάρο του Υπ. Μεταφορών Χρ. Σπίρτζη σε δημόσιο χώρο, ξεκίνησε από μία απλή ανάρτηση που έκανα!

Δεδομένης της ευρύτατης χρήσης του ποδηλάτου ως μέσου μετακίνησης στην “ποδηλατούπολη” Τρίκαλα, πώς πιστεύεις ότι θα μπορούσε να προωθηθεί η χρήση του και σε άλλες πόλεις;

Πρώτα πρώτα, είναι θέμα νοοτροπίας και… γεωγραφίας. Δεν μπορείς ξαφνικά να εισάγεις χρήση ποδηλάτου στο Περιστέρι ή στο Καρπενήσι. Στο μεν πρώτο, με στενούς δρόμους και άναρχη δόμηση, ο ποδηλάτης θα αισθάνεται ως πρόβατο επί σφαγή. Στο δε δεύτερο, το ανάγλυφο του εδάφους δεν βοηθά. Όμως, τρόποι για περαιτέρω ανάπτυξη της ποδηλατικής συνήθειας, υπάρχουν: εκπαίδευση, παιδεία, σεμινάρια, ομάδες ποδηλατιστών, βόλτες, συνεχείς δράσεις, ποδηλατόδρομοι, νομοθεσία… ξέρετε, αυτή τη στιγμή ο ποδηλάτης, ναι μεν δεν σέβεται όσο πρέπει τον ΚΟΚ, αλλά και ο ΚΟΚ τον εκλαμβάνει ως οδηγό ΙΧ. Αν περάσει με κόκκινο, πληρώνει… 700 ευρώ. Το ποδήλατο κοστίζει τα μισά… Ήδη στείλαμε επιστολή στον αρμόδιο υπουργό για αναπροσαρμογή των προστίμων σε εντελώς λογικά και ελάχιστα επίπεδα. Αλλά επεξεργαστήκαμε και μια νομοθετική πρόταση για την κίνηση των ποδηλατών, τα μέτρα ασφαλείας, ορισμένες προϋποθέσεις και άλλα δεδομένα που ανέκυψαν.  Ελπίζουμε ότι σύντομα θα είμαστε σε θέση να ανακοινώσουμε περισσότερα.

Υπάρχουν άλλες πόλεις στην Ελλάδα ή και το εξωτερικό στις οποίες έχεις δει πρωτοβουλίες,περιβαλλοντικές ή άλλες, που θα ’θελες να μιμηθείς;

Δε ζηλεύω τόσο τις υποδομές άλλων πόλεων και λαών, όχι γιατί έχουμε καλύτερες αλλά γιατί αυτές θεωρητικά θα μπορούσαν να δημιουργηθούν και σε εμάς, αν είχαμε λεφτά. Αυτό που πραγματικά ζηλεύω είναι η παιδεία και η νοοτροπία άλλων λαών, η κοινωνική ευθύνη και ο τρόπος που βλέπουν το δημόσιο χώρο.

Υποδομές αργά ή γρήγορα κάνεις… Το θέμα είναι πώς αλλάζεις νοοτροπίες. Γιατί τελικά όλα είναι θέμα παιδείας!

Εντάξει… για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, ζήλεψα και τις ταχύτητες του διαδικτύου που είχα όταν επισκέφτηκα την Ολλανδία!

Εκτός από τον Μύλο των Ξωτικών, που έχει κάνει τα Τρίκαλα τον δημοφιλέστερο χριστουγεννιάτικο προορισμό της Ελλάδας, υπάρχουν άλλα πράγματα να δει και να κάνει κάποιος στην πόλη τον υπόλοιπο χρόνο;

Ας απαριθμήσουμε χωρίς να κουράσουμε (ναι, φτάσαμε σε αυτό το επίπεδο στα Τρίκαλα!): Μουσείο Τσιτσάνη με το Δίδυμο Οθωμανικό Λουτρό, Μύλος Ματσόπουλου και το κέντρο ΑΠΕ στο πίσω μέρος του, Τζαμί, Κάστρο με τον περιπατητικό διάδρομο γύρω του, Ασκληπιείο, Βαρούσι, τοιχογραφία στα “Μανάβικα”, Λίμνη Γκιτζή, ποδηλατάδα, βόλτα κατά μήκος του Ληθαίου και βαρκάδες στα ήρεμα νερά του, πάρκο του Άη Γιώργη, πλήθος πολιτιστικών και αθλητικών εκδηλώσεων… όρεξη να ’χουν οι φιλοξενούμενοί μας. Είναι τόσες πολλές οι εκδηλώσεις, που έχουμε δημιουργήσει ειδικό ημερολόγιο στην ιστοσελίδα του Δήμου (trikalacity.gr) για να τις τσεκάρει καθημερινώς ο καθένας.

Αξιοθέατο επίσης θεωρώ (δυστυχώς) την εικόνα των άκαπνων μαγαζιών μας, αλλά και την εμμονή των Τρικαλινών οδηγών να σταματούν στις διαβάσεις πεζών!

Υπάρχει κάτι που ακόμα δεν έχεις καταφέρει, αλλά θα ήθελες να είχες κάνει; Και κάτι που κατάφερες για το οποίο είσαι πραγματικά περήφανος;

Έχουμε πολλά να κάνουμε ακόμη. Αγαπημένο μου σλόγκαν είναι άλλωστε το “the best is yet to come!”. H ενεργειακή αναβάθμιση του οδοφωτισμού, η εγκατάσταση φωτοβολταϊκών στα σχολεία της πόλης για τον συμψηφισμό ενέργειας, η εκμετάλλευση των ενεργειακών κοινοτήτων για παραγωγή ενέργειας από την κτηνοτροφία ή την χρήση του πλούσιου υδατικού δυναμικού του Δήμου, είναι επόμενοι στόχοι. Περήφανος τελευταία νοιώθω για την παραχώρηση 200 περίπου κιτ ρομποτικής και προγραμματισμού σε όλα τα σχολεία του Δήμου. Καινοτόμο, πρωτοποριακό, με προοπτική και στόχευση. Τα -όχι και λίγα- χρήματα προήλθαν μάλιστα από τα κέρδη του Μύλου των Ξωτικών. Από τα παιδιά για τα παιδιά!

Σε ευχαριστώ πολύ Δημήτρη και εύχομαι καλή και δημιουργική συνέχεια στις προσπάθειές σου!

Εγώ με τη σειρά μου σε ευχαριστώ για την ευκαιρία που μου έδωσες με τη συνέντευξη αυτή.

Ο Δημήτρης Παπαστεργίου γεννήθηκε στα Τρίκαλα το 1973. Είναι παντρεμένος με τη μηχανικό Σούλα Μπράκη και μαζί έχουν αποκτήσει τρία παιδιά. Κατά τη διάρκεια των μαθητικών του χρόνων ασχολήθηκε με τα μαθητικά συμβούλια.

To 1991, αποφοίτησε από το Πολυκλαδικό Λύκειο Τρικάλων, ενώ την ίδια χρονιά, εισήχθη στη Σχολή Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Η/Υ του ΕΜΠ, ενώ παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα δημοσιογραφίας σε σχολή της Αθήνας. Ομιλεί Αγγλικά και Γαλλικά, ενώ γνωρίζει τις διάφορες γλώσσες προγραμματισμού Η/Υ.

Το 1991, συμμετείχε στο ξεκίνημα του Hot Mix 88, ενώ το 2001 μετά την ολοκλήρωση της στρατιωτικής του θητείας ίδρυσε τον Άνεμο 92.

Διατηρεί δυνατούς δεσμούς με την τεχνολογία και το διαδίκτυο, σχέση που ενδυναμώθηκε στο Εργαστήριο πολυμέσων του ΕΜΠ. Το 2001, μέσω του Hot Mix κατασκεύασε και παρουσίασε μαζί με τους συνεργάτες του, την πρώτη ολοκληρωμένη σελίδα για το Νομό Τρικάλων.

Από το 2002 ασκεί το επάγγελμα του Ηλ. Μηχανικού στην πόλη των Τρικάλων. Ασχολείται με μελέτες και κατασκευές ιδιωτικών ηλεκτρομηχανολογικών έργων αλλά και με τη δημιουργία προγραμμάτων H/Y (software).

Το 2007, εισήχθη στο χώρο των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Είναι συνιδιοκτήτης της εταιρίας Green Project η οποία μέχρι σήμερα έχει κατασκευάσει πάνω από 230 φωτοβολταϊκά πάρκα στην κεντρική Ελλάδα.

Συμμετείχε στην επιτροπή διεκδίκησης του ΤΕΦΑΑ καθώς και σε άλλες μαθητικές κινητοποιήσεις. 

Διετέλεσε Αντιδήμαρχος έργων, Αντιπρόεδρος της ΔΕΚΑ, Αντιπρόεδρος της ΔΕΥΑΤ, μέλος του Δ.Σ. του Πολ. Οργανισμού και του Δημ. Θεάτρου, μέλος του Πανελληνίου Δικτύου για τη Βιώσιμη Κινητικότητα και τα Ποδήλατα καθώς και μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής Τουρισμού.

Η συμμετοχή του στα κοινά ξεκίνησε το 2002 όταν εκλέχθηκε δημοτικός σύμβουλος και συνεχίστηκε το 2006 όταν οι Τρικαλινοί τον επέλεξαν και πάλι στην ίδια θέση.

Στις δημοτικές εκλογές του 2014, εκλέχθηκε Δήμαρχος Τρικκαίων.