20+4 δυνατές ελληνικές στιγμές στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων

Η αντίστροφη μέτρηση για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024 έχει ξεκινήσει με το Παρίσι να φοράει τα γιορτινά του και να είναι έτοιμο να υποδεχτεί την κορυφαία αθλητική διοργάνωση στον κόσμο.

Μετάλλια, ρεκόρ, πρόσωπα, ιστορίες, χαρές, λύπες, συγκίνηση, αποτυχίες. Αθλητές και αθλήτριες που έχουν δώσει τα πάντα το προηγούμενο διάστημα και βλέπουν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, σε μία προσπάθεια, τα όνειρά τους να γίνονται πράξη ή το αντίθετο.

Όλα αυτά είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες, που είναι και πάλι εδώ για να «γεννήσουν» νέους ήρωες, να χαρίσουν μοναδικές στιγμές, να δώσουν τη δυνατότητα σε αθλητές και αθλήτριες που κάποτε έβλεπαν τα ινδάλματά τους από την τηλεόραση, να μπορέσουν να γράψουν τώρα τη δική τους ιστορία και το όνομά τους με χρυσά γράμματα στην αθλητική αιωνιότητα.

Με αφορμή λοιπόν το μεγάλο ραντεβού του Παρισιού, γυρνάμε το χρόνο πίσω σε 20+4 μεγάλες στιγμές των Ολυμπιακών Αγώνων που έχουν γαλανόλευκο χρώμα.

• Εκεί όπου ξεκίνησαν όλα

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1896 γνωστοί και ως Αγώνες της 1ης Ολυμπιάδας, ήταν η πρώτη διεθνής αθλητική διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων μετά την αναβίωσή τους στη σύγχρονη εποχή. Διοργανώθηκαν στην Αθήνα το διάστημα 6-15 Απριλίου 1896 (25 Μαρτίου – 3 Απριλίου με το τότε Ιουλιανό ημερολόγιο).

Επειδή η Αρχαία Ελλάδα ήταν το μέρος που «γεννήθηκαν» οι Αρχαίοι Ολυμπιακοί Αγώνες, η Αθήνα θεωρήθηκε ως η ιδανικότερη πόλη για να φιλοξενήσει και την πρώτη διεξαγωγή των σύγχρονων. Η επιλογή της διοργανώτριας χώρας έγινε σε συνέδριο που οργάνωσε ο Γάλλος παιδαγωγός και ιστορικός Πιερ ντε Κουμπερτέν στο Παρίσι, στις 23 Ιουνίου 1894. Η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) ιδρύθηκε επίσης κατά τη διάρκεια αυτού του συνεδρίου.

Κεντρικός χώρος της διοργάνωσης ήταν το ανακαινισμένο Παναθηναϊκό Στάδιο, όπου διεξήχθησαν τα αγωνίσματα άρσης βαρών, γυμναστικής, πάλης και στίβου, αλλά και οι τελετές έναρξης και λήξης. Από τον Μαραθώνα ξεκίνησαν τα αγωνίσματα ατομικού αγώνα ποδηλασίας σε δημόσιο δρόμο και του μαραθωνίου, ενώ στον Λιμένα Ζέας διεξήχθησαν όλα τα αγωνίσματα κολύμβησης. Χρησιμοποιήθηκαν επίσης το Ζάππειον Μέγαρο (ξιφασκία), το Ποδηλατοδρόμιο Νέου Φαλήρου (ποδηλασία πίστας και μερικοί αγώνες αντισφαίρισης), το Σκοπευτήριο Καλλιθέας (σκοποβολή) και τα γήπεδα του Ομίλου Αντισφαίρισης Αθηνών (αντισφαίριση).

Αν και ο αριθμός των αθλητών που πήραν μέρος ήταν μικρός (241 άνδρες, εκ των οποίων το 65% ήταν Έλληνες), παρ’ όλα αυτά η συμμετοχή ήταν η μεγαλύτερη μέχρι τότε σε αθλητική διοργάνωση. Οι συμμετέχοντες ήταν όλοι Ευρωπαίοι ή ζούσαν στην Ευρώπη, με εξαίρεση την ομάδα των Ηνωμένων Πολιτειών. Δέκα από τις δεκατέσσερις χώρες που έλαβαν μέρος, κατέκτησαν κάποιο μετάλλιο. Οι Η.Π.Α. κέρδισαν τα περισσότερα χρυσά (11), ενώ η διοργανώτρια Ελλάδα κατέκτησε τα περισσότερα στο σύνολο (46). Σημαντική στιγμή για τους Έλληνες ήταν η νίκη του Σπύρου Λούη στον μαραθώνιο. Πιο επιτυχημένος αθλητής των Αγώνων αναδείχθηκε ο Γερμανός παλαιστής και γυμναστής Καρλ Σούμαν, ο οποίος κέρδισε συνολικά τέσσερα χρυσά μετάλλια.

Οι Αγώνες είχαν μεγάλη επιτυχία και υπήρξε αθρόα συμμετοχή του ελληνικού κοινού, ιδιαίτερα στο Παναθηναϊκό Στάδιο, το μοναδικό Ολυμπιακό στάδιο που χρησιμοποιήθηκε κατά τον 19ο αιώνα. Μετά το τέλος των Αγώνων, ο Βασιλιάς Γεώργιος Α΄, καθώς και πολλοί άλλοι (μεταξύ των οποίων και Αμερικανοί αθλητές), υποστήριξαν την ιδέα να διοργανωθούν και οι επόμενοι Αγώνες στην Αθήνα. Ο Κουμπερτέν όμως ήταν αντίθετος με αυτό, ενώ είχε ήδη αποφασιστεί το Παρίσι ως η επόμενη διοργανώτρια πόλη. Έτσι, οι Αγώνες του 1900 έγιναν στη Γαλλία, αλλά επισκιάστηκαν από τη Διεθνή Έκθεση που συνδιοργανώθηκε το ίδιο έτος στην πόλη του Παρισιού. Από τότε, εκτός των εμβόλιμων Μεσοολυμπιακών Αγώνων του 1906, οι Αγώνες επέστρεψαν στην Ελλάδα μόλις το 2004, για την 28η Ολυμπιάδα.

• Ο πρώτος των πρώτων!

Έτσι μπορούμε να χαρακτηρίσουμε τον Μαρουσιώτη που κατέγραψε μια από τις πιο εμβληματικές νίκες. Ολυμπιονίκης στους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες στον Μαραθώνιο δρόμο, αγώνισμα που έγινε για πρώτη φορά!

Μέχρι τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 1896 το αγώνισμα δεν είχε διεξαχθεί ποτέ. Στην αρχαιότητα αγώνας δρόμου με την μεγαλύτερη απόσταση ήταν ο δόλιχος απόστασης 4.800μ.

Η πρόταση να συμπεριληφθεί στο πρόγραμμα των αγώνων της Αθήνας είχε γίνει από τον Γάλλο Μισέλ Μπρεάλ, ο οποίος είχε εμπνευστεί από τον άθλο του Αθηναίου οπλίτη, που είχε διανύσει την απόσταση ξεκινώντας από την πόλη του Μαραθώνα μέχρι στην Αθήνα για να αναγγείλει την νίκη των Αθηναίων στη μάχη του Μαραθώνα.

Ο Σπύρος Λούης γεννήθηκε στις 12 Ιανουαρίου 1873 στο Μαρούσι από αγροτική οικογένεια και βοηθούσε τον πατέρα του που ήταν νερουλάς, κουβαλώντας νερό στις γειτονιές της περιοχής του.

Στους πρώτους πανελλήνιους – προκριματικούς αγώνες για την συγκρότηση της Ολυμπιακής Ομάδας νικητής ήταν ο Χαρίλαος Βασιλάκος με 3 ώρες,18 λεπτά και στον δεύτερο προκροματικό αγώνα νικητής ήταν ο Ι. Λαυρέντης. Ο Λούης όμως συμπεριλήφθηκε στην ομάδα με παρέμβαση από το συνταγματάρχη Παπαδιαμαντόπουλο, διοργανωτή των προκριματικών, που γνώριζε το ταλέντο και τις αντοχές του από τη στρατιωτική του θητεία (1893-1895).

Στον πρώτο Μαραθώνιο των Ολυμπιακών της Αθήνας 10/4/1896 (29 Μαρτίου παλαιό ημερολόγιο) η απόσταση ήταν 40χλμ, η εκκίνηση δόθηκε από τον Μαραθώνα και ο τερματισμός ήταν μέσα στο Καλλιμάρμαρο Παναθηναϊκό Στάδιο.

Αφέτης ήταν ο συνταγματάρχης Παπαδιαμαντόπουλος και στην γραμμή της εκκίνησης πήραν θέση 13 Έλληνες και 4 ξένοι δρομείς.

Ο Λούης τερμάτισε σε χρόνο 2 ώρες 58.50 και ήταν σε ηλικία 24 ετών.

Η υποδοχή στο στάδιο του Σπύρου Λούη ήταν συγκλονιστική και μέχρι την είσοδό του τα συναισθήματα ανάμικτα. Οι πληροφορίες ότι προηγείται ο Γάλλος Λερμιζιό είχαν γεμίσει απογοήτευση τους θεατές. Ο Γάλλος δρομέας εγκατέλειψε στη συνέχεια στο 32ο χιλιόμετρο και επικεφαλής στην κούρσα τέθηκε ο Αυστραλός Φλάκ ο οποίος στα επόμενα χιλιόμετρα εγκατέλειψε κι αυτός.

Ο Σπύρος Λούης που στο μεταξύ είχε αρχίσει να μειώνει τη διαφορά με τον Αυστραλό, πέρασε στην πρώτη θέση.

Το ηθικό του κόσμου που βρισκόταν στο Στάδιο αναπτερώθηκε με την είδηση που μετέφερε έφιππος – αγγελιαφόρος στο Στάδιο ότι προηγείται Έλληνας το Στάδιο δονήθηκε από την ιαχή “Ελλην-Ελλην”.

Ο Λούης μπήκε πρώτος στο Στάδιο και τον υποδέχτηκε πλήθος κόσμου μαζί με τον διάδοχο του θρόνου Κωνσταντίνο και τον πρίγκηπα Γεώργιο.

Κατέκτησε ασημένιο μετάλλιο (αυτή ήταν η απόφαση της ΔΟΕ τότε) και βαρύτιμο κύπελλο ενώ ο δεύτερος Χαρίλαος Βασιλάκος χάλκινο (3 ώρες, 18 λεπτά.) και τρίτος (χωρίς απονομή και μετάλλιο τότε) ο Ούγρος Κέλνερ (3 ώρες 06.35)

Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες ο Λούης έζησε μια ήρεμη ζωή στο Μαρούσι ως αγρότης, ως φύλακας στον σιδηροδρομικό σταθμό Μαρκοπούλου και ως τοπικός αστυνομικός και δεν πήρε άλλοτε μέρος σε άλλο αγώνα.

Τελευταία δημόσια εμφάνισή του ήταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Βερολίνου το 1936 όταν προσκλήθηκε ως τιμητικά φιλοξενούμενος από τους διοργανωτές όταν οργανώθηκε για πρώτη φορά λαμπαδηδρομία.

Ο Σπύρος Λούης έγινε θρύλος! Το όνομά του συνδέθηκε με πλήθος ιστορίες και περιστατικά, ονοματοθεσίες δρόμων, πλατειών, συλλόγων, στην Ελλάδα και σε όλον τον κόσμο. Πέθανε στις 26 Μαρτίου 1940.

• Ήρωας και αθλητής φαινόμενο

Ενας πολυσύνθετος αθλητής, με σπάνια σωματικά προσόντα και ψυχικές αρετές. ο οποίος βρίσκεται στην κορυφή των Ολυμπιονικών στην πατρίδα μας. Συνολικά έχει κατακτήσει τέσσερα Ολυμπιακά μετάλλια και συγκεκριμένα ένα χρυσό, δύο αργυρά και ένα χάλκινο. Χρειάστηκε να περάσουν 80 χρόνια από την τελευταία του επιτυχία, το χρυσό μετάλλιο του 1912, για να επαναληφθεί με την Βούλα Πατουλίδου το 1992 στη Βαρκελώνη.

Γεννήθηκε στην Πύλο στις 30 Οκτωβρίου 188. Από την παιδική ηλικία είχε διαφανεί το ταλέντο του στον αθλητισμό στον οποίο αφιερώθηκε (αν και σπούδασε λογιστική) από το 1906 όταν γράφτηκε στον Πανελλήνιο Γυμναστικό Σύλλογο

Ο Κωστής Τσικλητήρας κατέκτησε τα τέσσερα Ολυμπιακά μετάλλια σε αλτικά αγωνίσματα και κυρίως στο άλμα σε μήκος και στο άλμα σε ύψος χωρίς φόρα ή άνευ φοράς.

Τα άλματα άνευ φοράς ήταν στο ολυμπιακό πρόγραμμα του στίβου από την Ολυμπιάδα του 1900 στο Παρίσι ως το 1912 στη Στοκχόλμη και στην συνέχεια καταργήθηκαν.

Στους Ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου το 1908 ο Κωστής Τσικλητήρας γράφει τις πρώτες του χρυσές σελίδες κατακτώντας στην ίδια διοργάνωση δύο ασημένια μετάλλια!

Στις 7 Ιουλίου αγωνίστηκε στο μήκος άνευ φοράς και με επίδοση 3.225μ. κατέκτησε το ασημένιο μετάλλιο. Μετά από τρεις ημέρες, στις 8 Ιουλίου κατακτά το δεύτερό του μετάλλιο αυτή τη φορά στο άλμα σε ύψος άνευ φοράς με επίδοση 1,55μ.

Στους επόμενους Ολυμπιακούς αγώνες, το 1912 στη Στοκχόλμη ο Κωστής Τσικλητήρας ήταν σημαιοφόρος την ελληνικής Ολυμπιακής ομάδας και αγωνίστηκε πάλι στα άλματα άνευ φοράς, σε μήκος και σε ύψος.

Στις 25 Ιουνίου κατακτά το χρυσό μετάλλιο στο άλμα σε μήκος άνευ φοράς με επίδοση 3.37μ. και το χάλκινο στο άλμα σε ύψος άνευ φοράς με 1.55μ. στις 30 Ιουνίου.

Ο Κωστής Τσικλητήρας ήταν από αριστοκρατική και ευκατάστατη οικογένεια. Ο πατέρας του Ηρακλής ήταν του γιατρός και διετέλεσε δήμαρχος από νεότατη ηλικία στην ευρύτερη περιοχή Πύλου και μάλιστα επί σειρά ετών (1879 – 1895) και προξενικός πράκτορας της Γαλλίας στην πόλη. Η μητέρα του Μαριγώ της οικογένειας Καλογερόπουλων ήταν αδελφή του Δημητρίου, βουλευτή, νομάρχη και πρόξενου στην Τύνιδα.

Με το πάθος που αγάπησε τον αθλητισμό εξίσου και περισσότερη ήταν η αγάπη του για την πατρίδα μας. Όταν ο Τσικλητήρας αναδεικνύονταν Ολυμπιονίκης στην Στοκχόλμη είχαν αρχίσει οι εχθροπραξίες με την Οθωμανική αυτοκρατορία ενώ επισήμως ο πόλεμος άρχισε στις 12 Οκτωβρίου (Α΄ Βαλκανικός πόλεμος).

Με επιστολή του από τις 6 Σεπτεμβρίου προς τον πατέρα του, ο Τσικλητήρας τον ενημερώνει για την απόφασή του να καταταγεί στο στρατό και να πολεμήσει.

Παρουσιάστηκε εθελοντής στο Στρατολογικό Γραφείο Καλαμάτας και εντάχθηκε στον 11ο Λόχο του 1ου Συντάγματος Πεζικού και προωθήθηκε στην Λάρισα που βρισκόταν, τότε, στην βόρεια ελληνική μεθορίου και έλαβε τον βαθμό του έφεδρου λοχία.

Δεν υπάρχουν αναφορές για την μετάβασή του στην πρώτη γραμμή του μετώπου και γι’ αυτό φημολογείται ότι ο πρίγκηπας Νικόλας με παρεμβάσεις του δεν επίτρεψε να γίνει κάτι τέτοιο για να προστατέψει τον κορυφαίο Ολυμπιονίκη και πρότυπο της ελληνικής νεολαίας.

Σε ηλικία 24 ετών στις 2 Φεβρουαρίου 1913 εμφανίζει υψηλό πυρετό και νοσηλεύεται στην Αθήνα στο Πολιτικό Νοσοκομείο με μορφή ιδιότυπης μηνιγγίτιδας.

Η κατάστασή του επιδεινώθηκε και στις 10 Φεβρουαρίου έχασε τον αγώνα για τη ζωή βυθίζοντας στη λύπη όλους τους Έλληνες φιλάθλους και μη.

• Όλα τα βλέμματα στην Ελλάδα

Το 2004 αναμφισβήτητα ήταν η χρονιά της Ελλάδας. Λίγες εβδομάδες μετά το έπος της Πορτογαλίας και την κατάκτηση του Euro, η χώρα ερχόταν ξανά στο επίκεντρο για την επιστροφή των Ολυμπιακών Αγώνων στο «σπίτι» τους.

Η τελετή έναρξης και τελετή λήξης συγκίνησαν και καθήλωσαν τους χιλιάδες παρευρισκόμενους στο ΟΑΚΑ και εκατομμύρια τηλεθεατές σε όλο τον κόσμο.

Υπό τη σκηνοθεσία του Δημήτρη Παπαϊωάννου χορευτές και ηθοποιοί ξεδίπλωσαν στη σκηνή ένα μαγικό ταξίδι από την Αρχαία Ολυμπία στην Ελλάδα του σήμερα.

• Για την Ελλάδα ρε γαμώτο

Το χρυσό μετάλλιο της Βούλας Πατουλίδου στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης το 1992 θα μνημονεύεται για πολλά ακόμα χρόνια. Ο τρόπος άλλωστε που έρχεται αυτή η μεγάλη επιτυχία είναι και η επιτομή των Ολυμπιακών Αγώνων. Τα πάντα μπορεί να συμβούν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα. Το μεγάλο φαβορί της κούρσας, η Γκέιλ Ντίβερς, στάθηκε άτυχη, στραβοπάτησε και η Πατουλίδου που ερχόταν σαν «σίφουνας» έκοψε πρώτη το νήμα και αναφώνησε το ιστορικό πλέον «Για την Ελλάδα ρε γαμώτο».

• Ο άνθρωπος που σήκωσε ψηλά την Ελλάδα

Και μόνο που ξεκινάς να γράφεις αυτές τις γραμμές για τον θρύλο, όχι μόνο του ελληνικού, αλλά του παγκόσμιου αθλητισμού και της άρσης βαρών, του Πύρρου Δήμα, σε πιάνει μια ανατριχίλα.

Το 1992 ήμουν μόλις δύο χρονών, οπότε μόνο από τα βίντεο έχω δει τα κατορθώματά του. Αλλά από το 1996 και την Ατλάντα έως τις απίστευτες στιγμές στην Αθήνα το 2004, δεν έχω χάσει στιγμή από τις ιστορικές του προσπάθειες, υπό τους ήχους του «Κάτσε κάτω από την μπάρα» και την ιαχή «Κράτα» του Χρήστου Ιακώβου.

Ο Πύρρος Δήμας έχει αναδειχθεί τρεις φορές χρυσός Ολυμπιονίκης, στην Βαρκελώνη το 1992 στην κατηγορία των 82,5 κιλών, στην Ατλάντα το 1996 στην κατηγορία των 83 κιλών και στο Σίδνεϊ το 2000 στην κατηγορία των 85 κιλών, ενώ στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004 κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο.

Αυτό που συνέβη στην Αθήνα το 2004, στους τίτλους τέλους αυτού του μεγάλου αθλητή, πραγματικά θα μείνει αξέχαστο…

• Μεγάλες επιτυχίες στα «πέτρινα» χρόνια

Πέτρος Γαλακτόπουλος

Χάλκινο Μετάλλιο, 26 Οκτωβρίου 1968, Κατ. 70κ. Μεξικό 1968.

Στην κατηγορία 70κ. της ελληνορωμαϊκής πάλης μετείχαν 26 αθλητές και ανάμεσα τους ο Πέτρος Γαλακτόπουλος, που πίστευε ότι θα μπορούσε να ανέβει στο βάθρο των νικητών στη πόλη του Μεξικού. Συνολικά πέτυχε πέντε νίκες, μία ισοπαλία , μία ήττα και έτσι ήρθε το χάλκινο μετάλλιο. Κέρδισε κατά σειρά τους Τοβάρ Γκονζάλες (Μεξικό), Κλάους Πολ (Α. Γερμανία), Βοργκάς Γκαλαντίνιο (Πορτογαλία), Σού Χού (Ν. Κορέα) και έφθασε στο κρίσιμο παιχνίδι με το περίφημο Σοβιετικό παλαιστή Γκενάντι Σαπούνοβ. Το άγχος του Έλληνα παλαιστή είχε φθάσει στα ύψη, ήξερε πώς σε περίπτωση νίκης άνοιγε ο δρόμος για ένα μετάλλιο. Ο Γαλακτόπουλος πάλεψε με απίστευτη δύναμη και πήρε τη νίκη με 11-7 στα σημεία, αποτέλεσμα που για πολλούς αποτελούσε έκπληξη. Με ισοπαλία πλέον στον επόμενο αγώνα, κόντρα στον Γιουγκοσλάβο Στέφαν Χόρβατ ο Πέτρος εξασφάλιζε ένα μετάλλιο, όπως τελικά και έγινε, το ματς ήρθε ισόπαλο. Η πρωτιά χάθηκε στον αγώνα με τον Ιάπωνα Μούνζι Μουνεμούρα ύστερα όμως από συγκλονιστικό παιχνίδι που κρίθηκε με 2-1 σημεία. Ο Ιάπωνας πήρε το χρυσό μετάλλιο και ο Γαλακτόπουλος το χάλκινο. Η κατάταξη Μουνεμούρα (Ιαπωνία) Χόρβατ (Γιουγκ.) Γαλακτόπουλος (Ελλλάς) Ρόστ ( Α.Γερμανία) Τάπιο (Φινλανδία) Χόλτζερ (ΗΠΑ) Σαπούνοφ (Σ.Ενωση) Στέερ (Ουγγαρία).

Αργυρό Μετάλλιο, 10 Σεπτεμβρίου 1972, Κατ. 74κ. Μόναχο 1972.

Ο Έλληνας παλαιστής ταξίδεψε στο Μόναχο με την φιλοδοξία να κατακτήσει ένα μετάλλιο καλύτερο από το χάλκινο που είχε πάρει στη πόλη του Μεξικού τέσσερα χρόνια νωρίτερα. Αυτή τη φορά στη κατηγορία 74 κιλών, όπου μετείχαν 21 αθλητές. Η ψυχολογία του ήταν πολύ καλή και έτσι ξεκίνησε με επιτυχία τη διοργάνωση. Κέρδισε τον Βέλγο Μπένς, τον Αυστριακό Μπέργκερ, τον Φινλανδό Τάπιο και ήρθε ισοπαλία 3-3 στα σημεία με τον περίφημο Σοβιετικό Ιγουμένοβ. Ήταν το ματς – κλειδί, όπως αποδείχθηκε, αφού άνοιξε το δρόμο για ένα μετάλλιο, στόχος που βοηθήθηκε σημαντικά και από τη πρόκριση του με μπάι σε ένα γύρο. Στον τελικό, αντίπαλος του ήταν ο Τσεχοσλοβάκος Βίτσεσλαβ Μάχα που στον πρώτο του αγώνα είχε χάσει από τον Βούλγαρο Κόλεφ αλλά στη συνέχεια είχε πετύχει πέντε νίκες σερί. Ο Μάχα είχε χάσει από τον Γαλακτόπουλο εύκολα τρεις μήνες πριν και γενικώς δεν είχε καλή παράδοση μαζί του. Ωστόσο, ο Μάχα επικράτησε απρόσμενα με 5-3 στα σημεία και ο Έλληνας πρωταθλητής πήρε το ασημένιο μετάλλιο, το δεύτερο Ολυμπιακό μετάλλιο στην καριέρα του. Η κατάταξη Μάχα (Τσεχ/κία) Γαλακτόπουλος (Ελλάς) Κάρλσον (Σουηδία) Κόλεφ (Βουλγαρία) Κέτσμαν (Γιουγκ.) Ρομπέν (Γαλλία) Πόλ (Α .Γερμανία) Σρέτερ (Δ. Γερμανία).

Μπάμπης Χολίδης

Χάλκινο Μετάλλιο, 3 Αυγούστου 1984. Λος Άντζελες 1984

Στην κατηγορία 57κ. μετείχαν 16 παλαιστές και η κατάκτηση των τριών μεταλλίων φάνταζε δύσκολη για όλους. Ο Μπάμπης Χολίδης ήταν σε πολύ καλή κατάσταση και ήξερε ότι θα είναι ένας από τους πρωταγωνιστές. Εκείνο που δεν είχε υπολογίσει ήταν πώς η Θεά τύχη δεν θα ήταν στο πλευρό του. Ξεκίνησε με τρεις νίκες και ένα μπάι, ξεπερνώντας τα εμπόδια, κυρίως του Σουηδού Λιούνγκμπεκ και των Χαλάφ (Αίγυπτος) και Λασκάρ (Μαρόκο). Το κρίσιμο παιχνίδι ήταν πλέον κόντρα στον Ιάπωνα Μασάκι Ετο που αντιμετώπισε τον Έλληνα πρωταθλητή τελείως ξεκούραστος σε αντίθεση με τον Χολίδη. Λίγο νωρίτερα είχε παίξει το δύσκολο μάτς κόντρα στον Λιούνγκμπεκ ενώ ο Έτο είχε περάσει στα ημιτελικά χωρίς αγώνα. Ο Χολίδης προηγήθηκε 6-0 και τίποτα δεν φαινόταν ότι μπορούσε να αλλάξει. Η κούραση όμως έκανε την εμφάνιση της, ο Έτο δεν αγωνίστηκε και τόσο καθαρά και τελικά το παιχνίδι ήρθε ισόπαλο 6-6. Το εισιτήριο για τον τελικό πήρε ο Ιάπωνας που με βάσει τους κανονισμούς τότε, είχε πάρει τελευταίος καλύτερα σημεία. Το χάλκινο μετάλλιο ήρθε κόντρα στον Ρουμάνο Νικολάε Ζαμφίρ με 2-1 στα σημεία. Η κατάταξη Πασαρέλι (Γερμανία) Ετο (Ιαπωνία) Χολίδης (Ελλάς) Ζαμφίρ (Ρουμανία) Φαμιάνο (ΗΠΑ) Λιούνγκμπεκ (Σουηδία) Καραντάγκ (Τουρκία) Χίο (Ν. Κορέα).

Χάλκινο Μετάλλιο, 22 Σεπτεμβρίου 1988, Κατ. 57κ. Σεούλ 1988

Το 1987, ο Μπάμπης Χολίδης είχε υποβληθεί σε εγχείρηση στο γόνατο και στη συνέχεια, μέχρι και τους αγώνες της Σεούλ, το πόδι του μάζευε υγρό. Ο Ελληνας πρωταθλητής πήγε στη Σεούλ όχι στην καλύτερη του κατάσταση αλλά η ψυχή δεν του έλλειπε, όπως πάντα. Η κλήρωση των αντιπάλων του στο γκρουπ ήταν η χειρότερη , έπεσε και με Σοβιετικό και με Βούλγαρο αλλά και με Νοτιοκορεάτη. Το πρώτο μάτς ήταν πολύ κρίσιμο, ο Σοβιετικός Αλεξάντρ Τσεστάκοφ τον είχε κερδίσει με μοναδική ευκολία στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, λίγους μήνες νωρίτερα. Ο Χολίδης πάλεψε, παρά τους πόνους στο γόνατο, με τρομερή ψυχή και πήρε τον αγώνα με τρεις παρατηρήσεις σε βάρος του Σοβιετικού πρωταθλητή. Στη συνέχεια κερδίζει τον Σουηδό Λιούνγκμπεκ, τον Αμερικανό Αμάντο και τον Νοτιοκορεάτη Χο, όλα με τρομερή προσπάθεια. Οι δυνάμεις τον εγκαταλείπουν όμως και στα ημιτελικά χάνει από τον Βούλγαρο Στόγιαν Μπάλοφ και έτσι ο στόχος είναι το χάλκινο μετάλλιο. Αντίπαλος, ο Κινέζος Γιάνγκ Ζαν Λίνγκ που δεν καταφέρνει να αντισταθεί στην εμπειρία του Χολίδη (6-1 σημεία). Με τη λήξη του μικρού τελικού, μπαίνει στο γήπεδο ο πρωταθλητής της άρσης βαρών Παύλος Σαλτσίδης και σηκώνει στα χέρια τον δύο φορές χάλκινο Ολυμπιονίκη. Η κατάταξη Σίκε (Ουγγαρία) Μπάλοφ (Βουλγαρία) Χολίδης (Ελλάς) Λίνγκ (Κίνα) Χο (Ν.Κορέα) Σάλαχ (Ιράκ) Τσεστάκοφ (Σ.Ενωση) Γιλντίζ (Γερμανία)

Στέλιος Μυγιάκης

Χρυσό Μετάλλιο, 22 Ιουλίου 1980, Κατ. 62κ. Μόσχα 1980

Ύστερα από 20 ολόκληρα χρόνια, η Ελλάδα κερδίζει και πάλι ένα χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Μεγάλος πρωταγωνιστής ο Στέλιος Μυγιάκης στη κατηγορία 62 κιλών της ελληνορωμαϊκής πάλης. Τίποτα δεν ήταν εύκολο για τον Έλληνα πρωταθλητή με την μεγάλη ψυχή. Κερδίζει τον χρυσό Ολυμπιονίκη του 1976 Πολωνό Κάζιμιερς Λίπιεν και στη συνέχεια τον Γκουλάμ από το Αφγανιστάν και τον Σουηδό Μάλκβιστ. Συνολικά μετέχουν 11 παλαιστές στη κατηγορία, οπότε τίποτα δεν έχει τελειώσει. Ο Σοβιετικός Μπόρις Κραμορένκο, το θεωρητικό φαβορί τον περιμένει αλλά ο Έλληνας πρωταθλητής φεύγει αήττητος, όπως και στον μεγάλο πια τελικό κόντρα στον Ούγγρο Ιστβαν Τοτ. Ο Ούγγρος πρωταθλητής προσπάθησε να βγουν και οι δύο ηττημένοι με τρεις παρατηρήσεις επειδή είχε καλύτερη τεχνική βαθμολογία αλλά δεν τα κατάφερε. Ο Μυγιάκης έπαιξε τα δύο αυτά δύσκολα και κρίσιμα παιχνίδια μέσα σε μια ώρα, τίποτα δεν ήταν εύκολο.

Η κατάταξη: Μυγιάκης (Ελλάς) Τοτ (Ουγγαρία) Κραμορένκο (Σ.Ενωση) Φίρτζιτς (Γιουγκ) Κίροφ (Βουλγαρία) Λίπιεν (Πολωνία) Κάρουτ (Συρία) Βεισάντα (Τσεχ/κία)

• Γράφοντας τη δική της ιστορία

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2016 στο Ρίο ντε Τζανέιρο η Άννα Κορακάκη κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στο πιστόλι 25 μέτρων και το χάλκινο μετάλλιο στο αεροβόλο πιστόλι 10 μέτρων και έγινε ο δεύτερος Έλληνας αθλητής μετά τον Κωνσταντίνο Τσικλητήρα το 1912 και η πρώτη γυναίκα Ελληνίδα αθλήτρια στην ιστορία των Ελληνικών Ολυμπιακών Ομάδων, που κατέκτησε δύο μετάλλια στην ίδια διοργάνωση Ολυμπιακών Αγώνων.

Αποτέλεσε την πρώτη γυναίκα η οποία έλαβε ως πρώτη λαμπαδηδρόμος την Ολυμπιακή Φλόγα μετά το άναμμα της για τους Θερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020.

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2020 υπήρξε σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής μαζί με τον Λευτέρη Πετρούνια.

• Διαλύοντας τον ανταγωνισμό

Ο άρχοντας των κρίκων, ο Λευτέρης Πετρούνιας, έχει γράψει τη δική του ιστορία στον παγκόσμιο αθλητισμό κυριαρχώντας τα τελευταία χρόνια στο άθλημα των κρίκων.

Η μεγαλύτερή του στιγμή στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο το 2016 εκεί όπου διέλυσε τον ανταγωνισμό και πανάξια κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο.

Το 2020 στο Λονδίνο ανέβηκε ξανά στο βάθρο, αυτή τη φορά στην 3η θέση.

• Ο άνθρωπος που έκανε την Ελλάδα να δακρύσει δυο φορές

Πώς να ξεχάσεις το μούδιασμα εκείνο το πρωινό της 14ης Οκτωβρίου όταν έπρεπε πρώτα να συνειδητοποιήσεις το τέλος του Αλ. Νικολαΐδη και στη συνέχεια να το μεταφέρεις στο κοινό.

Ένας μαχητής του ταεκβοντό, αλλά και της ζωής. Αυτός ήταν ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης που είχε το σεβασμό όλων και έκανε τους Έλληνες και τις Ελληνίδες να κλάψουν δύο φορές. Μία, στο Σίδνεϊ το 2000 και μία στη Θεσσαλονίκη του 2022 όταν έπεφταν οι τίτλοι τέλους…

Στην πρώτη του συμμετοχή σε Ολυμπιάδα, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2000 στο Σίδνεϊ οι ελπίδες του για κατάκτηση ενός μεταλλίου σταμάτησαν γρήγορα καθώς υπέστη κάταγμα στην κνημιαία ακρολοφία, με αποτέλεσμα να μείνει εκτός αγωνιστικής δράσης για δύο χρόνια.

Βλέποντας το όνειρο του μεταλλίου να απομακρύνεται, ακούστηκε να φωνάζει στην μητέρα του: “Έσπασε, έσπασε μαμά”.

Ήταν η στιγμή που συγκλονίστηκε η χώρα βλέποντας ένα 21χρονο παιδί με ύψος 2.01 μέτρα να λυγίζει. Ήταν η στιγμή που λύγισε μία χώρα.

Δείτε στο 4:35 του VIDEO τη συγκλονιστική στιγμή και την κραυγή στο τέλος:

Επανήλθε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Στη διοργάνωση αυτή, αγωνίστηκε στην κατηγορία των +80 κιλών και έφθασε μέχρι τον τελικό, που έγινε στις 29 Αυγούστου του 2004. Στον τελικό ηττήθηκε από τον Νοτιοκορεάτη Μουν Ντάε Σουνγκ με νοκ άουτ στον πρώτο γύρο, με αποτέλεσμα να κατακτήσει το αργυρό μετάλλιο.

Η επόμενη συμμετοχή του σε Ολυμπιακούς Αγώνες πραγματοποιήθηκε τον Αύγουστο του 2008 στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνο. Ο Νικολαΐδης στις 23 Αυγούστου του 2008 προκρίθηκε πανηγυρικά στον τελικό (στην κατηγορία των +80 κιλών), όπου όμως γνώρισε και πάλι την ήττα στους πόντους (5-4) από τον Νοτιοκορεάτη Τσα Tονγκ-Μιν.

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 στο Λονδίνο ήταν ο σημαιοφόρος της ελληνικής αποστολής, αποκλείστηκε νωρίς και δεν διεκδίκησε μετάλλιο.

• Δαμάζοντας τα κύματα

Ο Νίκος Κακλαμανάκης έγραψε τη δική του «χρυσή» ολυμπιακή ιστορία με την ιστιοσανίδα του.

Ο Νίκος Κακλαμανάκης είχε προετοιμαστεί για μεγάλο χρονικό διάστημα στη Σαβάνα, στο χώρο διεξαγωγής της ιστιοπλοΐας των Ολυμπιακών Αγώνων της Ατλάντα. Γνώριζε αρκετά καλά τα νερά και είχε δουλέψει μάλιστα πολύ σκληρά. Φυσικά είχε και τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή την ίδια χρονιά, γεγονός που τον κατέτασσε στη λίστα των φαβορί. Ωστόσο, η ιστιοπλοΐα αλλά και το αγώνισμα της ιστιοσανίδας κρύβει πάντα πολλές εκπλήξεις και απρόοπτα. Τίποτα όμως από όλα αυτά δεν συνέβη στον Έλληνα πρωταθλητή που ήταν καταπληκτικός σε όλη τη διάρκεια των αγώνων. Ξεκίνησε με μία 5η θέση στη πρώτη ιστιοδρομία αλλά στις επόμενες δύο συνέχισε με μία πρώτη και μία δεύτερη, κάτι που τον έστειλε απευθείας στη κορυφή της κατάταξης. Ποτέ δεν έπεσε από εκεί μέχρι το τέλος, πάντα ήταν μπροστά, κατακτώντας άλλες τρεις πρωτιές (5η, 7η, 8η ιστιοδρομία). Ήταν φανερό ότι με την απόδοση του μπορούσε να αντέχει στη γλυκιά μοναξιά της κορυφής. Με την ολοκλήρωση της 8ης ιστιοδρομίας, ο Νίκος Κακλαμανάκης είχε ήδη εξασφαλίσει το χρυσό μετάλλιο, ανεξάρτητα τι θέση θα έπαιρνε στην ένατη και τελευταία. Με 17 βαθμούς ποινής, υπερίσχυσε των Εσπινόλα (Αργεντινή) 21 β. και Φρίντμαν (Ισραήλ) 21 β. Η κατάταξη Κακλαμανάκης (Ελλάς) 17 βαθμοί Εσπινόλα (Αργεντινή) 19 Φρίντμαν (Ισραήλ) 21 Μάκιντος (Ν. Ζηλανδία) 27 Σαβινί (Γαλλία) 37 Γκέμπχαρντ (ΗΠΑ) 41 Ροντρίγκες (Πορτογαλία) 42 Τόντ (Αυστραλία) 48.

Οκτώ χρόνια μετά τους αγώνες της Ατλάντα, ο έμπειρος ιστιοπλόος ήθελε και πάλι να βρεθεί στο βάθρο και παρά τα προβλήματα στην αρχή των αγώνων(ακύρωση της πρώτης ιστιοδρομίας), στο τέλος τα κατάφερε. Συνεχώς βρισκόταν σε τροχιά μεταλλίου στα Μιστράλ , που όμως μια πλησίαζε, μια απομακρυνόταν από το στήθος του Κακλαμανάκη. Τελικά, ήταν φανερό ότι όλα θα κρινόταν στην τελευταία ιστιοδρομία, κάτι που έγινε και γεγονός. Στην προτελευταία σημαδούρα , ο 36χρονος Έλληνας πρωταθλητής ήταν στην 17η θέση, πολύ πίσω και μακριά από το βάθρο των νικητών. Τότε μίλησε η ψυχή του. Τα έδωσε όλα και με φρενήρη ρυθμό των χεριών του προωθήθηκε στην 10η θέση και στο ασημένιο μετάλλιο. Ο Νίκος Κακλαμανάκης ήταν τελευταίος λαμπαδηδρόμος στην τελετή έναρξης και ο αθλητής που άναψε τον βωμό στο Ολυμπιακό στάδιο. Η κατάταξη Φριντμαν (Ισραήλ) 42 βαθμοί Κακλαμανάκης (Ελλάς) 52 Ντεμπσι (Μ.Βρετανία) 53 Σάντος (Βραζιλία) 54 Μιαρσίνσκι (Πολωνία) 73 Ροντριγκες (Πορτογαλία) 78 Ζιού (Κίνα) 84 Κλέπιχ (Αυστραλία) 84.

• Το «χρυσό» παιδί της ελληνικής γυμναστικής

Μετά τους πρώτους Ολυμπιακούς Αγώνες, η ελληνική γυμναστική δεν είχε κερδίσει ποτέ ξανά μετάλλιο σε διοργάνωση, μέχρι το 1996 και τον Ιωάννη Μελισσανίδη.

Στις ασκήσεις εδάφους υπήρχαν μεγάλα ονόματα της γυμναστικής και η παρουσία στον μεγάλο τελικό του Ιωάννη Μελισσανίδη, δεν προμήνυε ότι ο Έλληνας αθλητής θα μπορούσε να φθάσει στο χρυσό μετάλλιο. Ίσως στη καλύτερη του μέρα, να διεκδικούσε απλά ένα μετάλλιο. Ωστόσο, ο Ιωάννης ήταν καταπληκτικός και ας είχε μέχρι τότε στη συλλογή του, μόλις ένα ασημένιο μετάλλιο σε παγκόσμιο πρωτάθλημα. Ήταν φανερό από την αρχή ότι ο ίδιος ήθελε να δείξει σε όλους ότι μπορεί η γυμναστική να δεχθεί στοιχεία χορού και να μη ξενίζει τους κριτές. Και ο Μελισσανίδης τα κατάφερε περίφημα, έστω και αν όλοι είχαν στραμμένη τη προσοχή τους στον Κινέζο Λι Χσιάο Ξουάγκ, στον Ρώσο Αλεκσέι Νέμοφ και στον Λευκορώσο Βιτάλι Σέρμπο. Κατέπληξε τους πάντες με τις ασκήσεις του στη διαγώνιο, που πάντα είναι δύσκολες αλλά και με τα σάλτο του στο αέρα. Οι κριτές δικαίωσαν τη συγκλονιστική προσπάθεια του, βαθμολογώντας τον με 9.850, βαθμοί που του απένειμαν το χρυσό μετάλλιο. Πίσω του, βρέθηκαν ο Κινέζος Χσιάο Σουάγκ με 9.837 και ο Ρώσος Νέμοφ με 9.800.

Η κατάταξη: Μελισσανίδης (Ελλάς) 9.850 Χσιάο Σουάνγκ (Κίνα) 9.837 Νέμοφ (Ρωσία) 9.800 Αιμές (Γαλλία) 9.750 Ιβάνοφ (Βουλγαρία) 9.750 Ποντγκόρνι (Ρωσία) 9.550 Σέρμπο (Λευκορωσία) 9.275 Μισούτιν (Ουκρανία) 9.100

• Κόντρα σε κάθε αναποδιά

Σοφία Μπεκατώρου και Αιμιλία Τσουλφά ήταν το μεγάλο φαβορί για τη νίκη στη κατηγορία σκαφών 470 και φρόντισαν νωρίς – νωρίς μάλιστα να επιβεβαιώσουν τα προγνωστικά. Και όμως, ο τραυματισμός και η αποθεραπεία στη μέση της Σοφίας Μπεκατώρου έμοιαζε για εφιάλτη. Κανείς δεν μπορούσε να υποστηρίξει με σιγουριά ότι ο κίνδυνος μιας υποτροπής είχε εξαφανιστεί παντελώς. Με ελλιπή λοιπόν προετοιμασία αλλά με τρομερή εμπειρία και αυτοπεποίθηση, το ελληνικό σκάφος πήρε το χρυσό μετάλλιο και οι τέσσερις φορές παγκόσμιες πρωταθλήτριες έδειξαν και πάλι την σπουδαία αξία τους. Μάλιστα δεν χρειάστηκε να φθάσουν μέχρι την τελευταία ιστιοδρομία για να μάθουν την τελική τους θέση. Πήραν το χρυσό μετάλλιο από την παραμονή της ολοκλήρωσης της κατηγορίας 470. Η κατάταξη Ελλάς (Μπεκατώρου – Τσουλφά) 38 βαθμοί Ισπανία (Ντουφρένθε – Αθον) 62 Σουηδία (Τόργκερσον – Ζάτρισον) 63 Σλοβενία (Ντέκλεβα – Μάουτσετς) 65 ΗΠΑ (Μακ Ντάουελ – Κίλσολουιγκ) 84 Δανία (Βάρμτ – Μέεμαν) 89 Βρετανία (Μπάσαντοουν – Χόμπσον) 91 Ρωσία (Ιλιένκο – Γκαπάνοβιτς) 94.

• Τα δάκρυα του Σπύρου

Στα 36 του χρόνια, στον τελευταίο αγώνα της καριέρας του, ο Σπύρος Γιαννιώτης πήρε το μοναδικό μετάλλιο που έλειπε από την τεράστια συλλογή του. Με συγκλονιστικό φινάλε στα τελευταία 500 μέτρα ο Σπύρος Γιαννιώτης ανέβηκε στο βάθρο των Ολυμπιακών Αγώνων και έχασε το χρυσό στο φώτο φίνις από τον Ολλανδό Φέρτμαν με μία χεριά! Ο Έλληνας πρωταθλητής πέρασε το χέρι του από τη νοητή γραμμή του τερματισμού, ενώ ο Ολλανδός αντίπαλος του πρόλαβε να χτυπήσει πρώτος την πινακίδα, έχοντας κάνει και οι δύο 1.52.59.8. Η κούρσα ήταν συγκλονιστική καθώς χρειάστηκε το φώτο φίνις μετά από 10 χλμ (!) για να κριθεί η πρώτη θέση, αλλά και η 3η καθώς έπεσαν τρεις αθλητές μαζί, και τον Γάλλο Ολιβιέ να είναι τελικά ο τυχερός.

• Εκείνος που άνοιξε το δρόμο

Και αν οι νέες γενιές έχουν στο μυαλό τους τον Λευτέρη Πετρούνια, εμείς οι… παλιότεροι δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τις μοναδικές στιγμές που χάρισε στην Ελλάδα ο Δημοσθένης Ταμπάκος.

Ο Δημοσθένης Ταμπάκος ήταν καταπληκτικός στην εκτέλεση του προγράμματος του στο Σίδνεϊ το 2000 στους κρίκους αλλά έπρεπε να περιμένει. Είχε το μειονέκτημα να αγωνίζεται τρίτος στη σειρά και πριν τους κύριους αντιπάλους του. Ωστόσο, η βαθμολογία των κριτών ήταν πολύ υψηλή, 9.762, όση όμως και η αγωνία του μέχρι να ολοκληρώσουν και οι Ιβάνκοφ (Λευκορωσία), Γιόβτσεφ (Βουλγαρία) και Τσολάνι (Ουγγαρία). Τα λεπτά που απέμεναν μέχρι την ολοκλήρωση του τελικού στους κρίκους έμοιαζαν ατέλειωτα. Γιόβτσεφ και Ιβάνκοφ εκτέλεσαν τα προγράμματα τους αλλά δεν μπόρεσαν να απειλήσουν τον Έλληνα πρωταθλητή, που βρισκόταν πλέον μια ανάσα από το χρυσό μετάλλιο. Απέμενε μόνο ο Ούγγρος Σιλβέστερ Τσολάνι που ρίσκαρε και εκτέλεσε με επιτυχία ένα απίστευτα δύσκολο πρόγραμμα, που του χάρισε και τη νίκη. Η βαθμολογία των κριτών ήταν 9.850 έναντι 9.762 του Ταμπάκου και 9.737 του Γιόβτσεφ. Η κατάταξη Τσολάνι (Ουγγαρία) 9.850 Ταμπάκος (Ελλάς) 9.762 Γιόφτσεφ (Βουλγαρία) 9.737 Γιάνγκ (Κίνα) 9.712 Ιβάνκοφ (Λευκορωσία) 9.700 Τόμπα (Γερμανία) 9.675 Ιουάι (Ιαπωνία) 9.662 Ζοζούλια (Ουκρανία) 9.637.

Στην Αθήνα ολοκλήρωσε τη συλλογή των χρυσών του μεταλλίων. Ύστερα από τις νίκες του στους κρίκους σε παγκόσμιο πρωτάθλημα και ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, ήρθε η ώρα και για το χρυσό μετάλλιο των Ολυμπιακών Αγώνων. Ήταν ανάμεσα στο φαβορί για τη νίκη και λογικά δύσκολα θα έμενε εκτός του βάθρου των νικητών. Στα προκριματικά πέτυχε την καλύτερη βαθμολογία με 9.850 και έδειξε σε όλους ότι βρίσκεται σε υπέροχη κατάσταση. Αν και αγωνίστηκε πρώτος στη σειρά, στον τελικό, ολοκλήρωσε τη προσπάθεια του με επίδοση 9.862 βαθμούς και πραγματικά ήταν πλέον πολύ δύσκολο για τους αντιπάλους του να ξεπεράσουν τον Έλληνα γυμναστή. Το ασημένιο μετάλλιο πήρε ο χάλκινος Ολυμπιονίκης του Σίδνεϊ Βούλγαρος Γιόβτσεφ και το χάλκινο ο έμπειρος Ιταλός, Κέκι, χρυσός Ολυμπιονίκης το 1996. Η κατάταξη Ταμπάκος (Ελλάς) 9.862 Γιόβτσεφ (Βουλγαρία) 9.850 Κέκι (Ιταλία) 9.812 Τομίτα (Ιαπωνία) 9.800 Μοράντι (Ιταλία) 9.800 Μπενί (Γαλλία) 9.800 Σαφόσκιν (Ρωσία) 9.750 Σβάιτζερ (Ελβετία) 9.737.

• Άλλη μια μεγάλη επιτυχία στο νερό

Ψηλά τη σημαία της Ελλάδας κράτησαν στο Ρίο οι Τάκης Μάντης και ο Παύλος Καγιαλής, οι οποίοι χάρισαν στην ελληνική ιστιοπλοΐα το πρώτο της μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες μετά από 8 χρόνια. Οι Ελληνας ιστιοπλόοι στη medal race των 470 τερμάτισαν στην 10η θέση κι έτσι τελικά ανέβηκαν στο τρίτο σκαλί του βάθρου, μένοντας πίσω από τους Κροάτες Σίμε Φάντελα/Ιγκόρ Μάρενιτς, που κατέκτησαν την πρώτη θέση και τους Αυστραλούς Μάθιου Μπέλτσερ και Γουίλ Ράιαν, που εν τέλει πανηγύρισαν το ασημένιο μετάλλιο. Το ελληνικό πλήρωμα μολονότι στην αρχή ήταν αρκετά πίσω από την Αυστραλία, στο τρίτο σημείο πέρασε μπροστά, όμως, δεν κράτησε το προβάδισμα του, με αποτέλεσμα να αρκεστεί στο χάλκινο μετάλλιο, που ωστόσο αποτελεί μεγάλη επιτυχία για τη χώρα μας.

• Χρυσή σε μαραθώνιο τελικό

Η Κατερίνα Στεφανίδη το 2016 κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στους Θερινούς Ολυμπιακούς αγώνες του Ρίο ντε Τζανέιρο με άλμα στα 4.85 μ.

Ήταν η κορυφαία αθλήτρια εκείνη την περίοδο στο άλμα επί κοντώ και μπήκε στον αγώνα και το απέδειξε, έστω και εάν ο τελικός ήταν… μαραθώνιος.

• Σπάζοντας τα χρονόμετρα

Oλόκληρη τη χρονιά, η Κατερίνα Θάνου έτρεχε πολύ γρήγορα τα 100μ και φυσικά τα προγνωστικά ανέφεραν ότι περιλαμβάνεται στα φαβορί για ένα μετάλλιο.. Στα προκριματικά πήρε τη πρώτη θέση με χρόνο 11.10 και στη συνέχεια, στα προημιτελικά και ημιτελικά , πέτυχε 10.99 και 11.10 αντίστοιχα με τη κατάληψη της δεύτερης θέσης. Στον τελικό, η Κατερίνα Θάνου …βιάστηκε και είχε άκυρη εκκίνηση. Γεγονός που πλήρωσε πανάκριβα αμέσως μετά, αφού δεν ήταν δυνατόν πλέον να ρισκάρει και έπρεπε να περιμένει υποχρεωτικά το σήμα του αφέτη.

Η αντίδραση της στη πιστολιά ήταν καθυστερημένη λοιπόν, μόλις 0.206 έναντι 0.163 της Λόρενς από την Τζαμάικα.. Μέχρι τα 20μ ήταν μπροστά η Λόρενς αλλά στα 60μ έχασε τη πρωτοπορία από την Τζόουνς (*) και λίγο αργότερα από την Θάνου που έτρεξε στο υπόλοιπο της κούρσας απίστευτα γρήγορα. Έτσι ήρθε το ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς του 2000, με επίδοση 11.12, σε μια κούρσα που έγινε με αντίθετο αέρα -0.4.

Ο τελικός – * Θάνου (Ελλάς) 11.12 – Λόρενς (Τζαμάικα) 11.18 Ότι (Τζαμάικα) 11.19 Πιντούσεβιτς (Ουκρανία) 11.20 Στάρουπ (Μπαχάμες) 11.21 Φάινς(Μπαχάμες) 11.22 Φέργκιουσον (Μπαχάμες) 11.29 *Η Αμερικανίδα Μάριον Τζόουνς τερμάτισε πρώτη με χρόνο 10.75. Τα επόμενα χρόνια η επίδοση της ακυρώθηκε, η ίδια τιμωρήθηκε με αποκλεισμό για εμπλοκή της σε σκάνδαλο ντόπινγκ, όπου αποδέχθηκε τη συμμετοχή της. Τον Δεκέμβριο του 2009, η ΔΟΕ αποφάσισε να μη δοθεί το χρυσό μετάλλιο της Τζόουνς σε καμιά αθλήτρια , ανέβασε στη δεύτερη θέση, μαζί με την Θάνου, την Λόρενς και στη τρίτη την Ότι.

• «Άνεμος» Κεντέρης

Ο Κώστας Κεντέρης έφθασε στο Σίδνεϊ με ατομική επίδοση στα 200μ 20.25, που βέβαια δεν προμήνυε ότι θα μπορούσε να χαρίσει το χρυσό μετάλλιο στην Ελλάδα. Εκεί όμως έτρεξε τις κούρσες της ζωής του και μάλιστα με πολύ σωστά υπολογισμένο τρόπο για εξοικονόμηση ενέργειας. Στα προκριματικά πέτυχε χρόνο 20.57 και πήρε τη πρώτη θέση ενώ στα προημιτελικά αν και τερμάτισε δεύτερος, κατέρριψε το δικό του πανελλήνιο ρεκόρ με 20.14. Έδειξε σε όλους ότι βρίσκεται σε τροχιά μεταλλίου, κάτι φυσικά που ένοιωσε και ο ίδιος. Στα ημιτελικά πήρε τη πρώτη θέση στη σειρά του με 20.20 και λίγο αργότερα ετοιμάστηκε για τον πρώτο τελικό της καριέρας του σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Μέχρι τα 100μ της κούρσας βρισκόταν στην 5η θέση αλλά αμέσως μετά άρχισε μία απίστευτη επίθεση με στόχο το χρυσό μετάλλιο.

Δεν μπόρεσε να του αντισταθεί κανείς αντίπαλος μέχρι το τέλος, κανείς δεν άντεξε το φρενήρη ρυθμό του και έτσι η νίκη ήρθε με νέο πανελλήνιο ρεκόρ 20.09. Και όμως στη διάρκεια της κούρσας έπνεε αντίθετος άνεμος -0.6. Ο δεύτερος νικητής, ο Βρετανός Ντάρεν Κάμπελ πέτυχε 20.14, όσο ο Κεντέρης στα προημιτελικά και ο τρίτος νικητής, ο Ατο Μπόλντον από το Τρίνινταντ 20.20, όσο ο Έλληνας πρωταθλητής στα ημιτελικά. Η νίκη του θεωρήθηκε ως η έκπληξη των αγώνων αλλά για την Ελλάδα δεν ήταν τίποτα το ασυνήθιστο. Βλέπετε έτσι ήρθε το χρυσό μετάλλιο της Πατουλίδου το 1992, έτσι και το ασημένιο της Μπακογιάννη το 1996. Ευχάριστες εκπλήξεις σε τρεις Ολυμπιακές διοργανώσεις. Η αντίδραση του Κεντέρη στην πιστολιά του αφέτη ήταν 0.163, απόλυτα ικανοποιητική για τα 200μ και καλύτερη όλων, πλην του Μπόλντον που πέτυχε ακριβώς την ίδια. Ο τελικός Κεντέρης (Ελλάς) 20.09 Κάμπελ (Μ.Βρετανία) 20.14 Μπόλντον (Τρίνιναντ) 20.20 Τόμπσον (Μπαρμπάντος) 20.20 Μάλκολμ (Μ.Βρετανία) 20.23 Ντα Σίλβα (Βραζιλία) 20.28 Μίλερ (ΗΠΑ) 20.35 Κέιπελ (ΗΠΑ) 20.49.

• Η βραδιά της ζωής της

Η εξέλιξη της Φανής Χαλκιά, μέσα σε ένα χρόνο ήταν εκπληκτική και η κοπέλα από την Λάρισα δικαίως είχε συμπεριληφθεί στη λίστα των φαβορί για ένα μετάλλιο. Και φρόντισε να δείξει το ταλέντο της στα 400μ με εμπόδια από την αρχή. Στα προκριματικά πέτυχε νέο πανελλήνιο ρεκόρ 53.85 και μάλιστα με χαρακτηριστική ευκολία. Στα ημιτελικά ήταν απίστευτα δυνατή και γρήγορη και κατάφερε κάτι το μοναδικό. Κατέρριψε το Ολυμπιακό ρεκόρ του αγωνίσματος με νέο πανελλήνιο ρεκόρ και πάλι 52.77, σπάζοντας έτσι και το φράγμα των 53 δευτερολέπτων(παλιό ρεκόρ 52.82, Χέμινγκς 1996).

Την ημέρα του τελικού, το Ολυμπιακό στάδιο ήταν κατάμεστο από φιλάθλους και η Χαλκιά έδειχνε σίγουρη για τον εαυτό της. Ξεκίνησε μια απίστευτα γρήγορη κούρσα και από τα πρώτα κιόλας μέτρα, η Ελληνίδα πρωταθλήτρια έδειξε ότι μόνο από κάποιο λάθος θα μπορούσε να χάσει τη νίκη. Το χρυσό μετάλλιο ήρθε με επίδοση 52.82 και προκάλεσε ρίγη συγκίνησης σε ολόκληρη την Ελλάδα. Μάλιστα η Χαλκιά έβαλε στη …συλλογή της, τις δυο πιο γρήγορες κούρσες στο αγώνισμα της στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, 52.77 και 52.82. Ο τελικός: Χαλκιά (Ελλάς) 52.82 Τιρλέα (Ρουμανία) 53.38 Τέρετσουκ (Ουκρανία) 53.44 Τζόνσον (ΗΠΑ) 53.83 Πίτμαν (Αυστραλία) 53.92 Μπίκετ (Ρωσία) 54.18 Τέιλορ (ΗΠΑ) 54.97 Πετσόνκινα (Ρωσία) 55.79

• Τίμιος γίγαντας

Ο Ακάκιος Καχιασβίλης ταξίδεψε στην Ατλάντα με στόχο το δεύτερο του χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο, αυτή τη φορά με τα χρώματα της Ελλάδος. Το 1992 είχε κερδίσει στη Βαρκελώνη στη κατηγορία 90κ με τα χρώματα της Ενωμένης Ομάδος. Το 1996 μετείχε στη κατηγορία 99 κιλών και κύριους αντιπάλους του είχε τον έμπειρο Ανατόλι Χράπατι από το Καζακστάν, κάτοχο του παγκοσμίου ρεκόρ στο ζετέ με 228κ και τον Ντένις Γκότφριντ από την Ουκρανία. Η μάχη στο αρασέ έδειχνε ότι το χρυσό μετάλλιο θα κρινόταν στις λεπτομέρειες. Ο Χράπατι και ο Γκότφριντ με 187.5κ είχαν πάρει διαφορά 2.5κ από τον Καχιασβίλη που είχε μείνει στα 185κ. Όλοι όμως, Έλληνες και ξένοι, γνώριζαν τη δύναμη του Ακάκιου στο ζετέ και πίστευαν ότι ο αγώνας δεν είχε τελειώσει ακόμα. Ο Έλληνας πρωταθλητής ξεκίνησε με 220κ τη παρτίδα στο ζετέ και ο Χράπατι απάντησε με 222.5κ κρατώντας τη πρωτοπορία ενώ νωρίτερα, ο Γκότφριντ είχε τεθεί νοκ – αουτ μένοντας στα 215κ. Ο Ακάκιος συνέχισε πετυχημένα και εύκολα με 225κ ενώ ο Χράπατι ολοκλήρωσε με αποτυχημένη προσπάθεια στα 227.5κ. Ο Καχιασβίλης ήταν χρυσός νικητής με ισοβαθμία, επειδή ήταν ελαφρύτερος σε σωματικό βάρος. Είχε όμως μία ακόμα προσπάθεια και ήθελε να δείξει σε όλους την ανωτερότητα του. Αντί να ζητήσει να μπει η μπάρα στα 228.5κ για νέο παγκόσμιο ρεκόρ, ανέβασε τα κιλά στα 235 και οι φίλαθλοι στη σάλα τρελάθηκαν από τον ενθουσιασμό τους. Ο Έλληνας πρωταθλητής, σήκωσε και τα 235κ και έγινε κάτοχος του παγκοσμίου ρεκόρ στο ζετέ αλλά και στο σύνολο με 420κ. Η κατάταξη Καχιασβίλης (Ελλάς) 420κ Χράπατι (Καζακστάν) 410 Γκότφριντ (Ουκρανία) 402.5 Ριμπαλτσένκο (Ουκρανία) 395 Ρούμπιν (Ρωσία) 390 Σμιρνόφ (Ρωσία) 390 Σάντικοφ (Γερμανία) 385 Γκριγκοριάν (Αρμενία) 380.

Ο αγώνας της κατηγορίας 94 κιλών το 2000 στο Σίδνεϊ ήταν συγκλονιστικός, μοναδικός στην ιστορία για την εξέλιξη του και με χίλια – δύο απρόοπτα, ασυνήθιστα στο παρελθόν. Ο Ακάκιος Καχιασβίλης ετοιμαζόταν να κατακτήσει το τρίτο του σερί χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο και να ισοφαρίσει τον Ναίμ Σουλειμάνογλου και τον Πύρρο Δήμα σε αυτό το μοναδικό ρεκόρ. Το μόνο του πρόβλημα ήταν οι ενοχλήσεις από θλάση στο πόδι, γεγονός που οπωσδήποτε δημιουργούσε μια κάποια ανασφάλεια. Στη κίνηση του αρασέ, ο Ελληνας πρωταθλητής σήκωσε 185κ, έχασε τα 187.5κ , που θα του έδιναν σημαντικό προβάδισμα αλλά έστω και έτσι πήρε μια διαφορά δυόμισι κιλών από τον νεαρό Πολωνό Σιμόν Κολέτσκι και πέντε κιλών από τον Ρώσο Αλεξέι Πετρόφ, χρυσό Ολυμπιονίκη στα 91κ , το 1996 στην Ατλάντα. Μπροστά του βρέθηκε με 187.5κ ο Ιρανός Κουρούς Μπαγκέρι αλλά όλοι οι ειδικοί γνώριζαν ότι δεν μπορεί να φθάσει ψηλά στο ζετέ, όπως και έγινε, μένοντας στα 215κ. Ο Ακάκιος που ένοιωθε πόνους στο πόδι, ξεκίνησε το ζετέ με 220κ και στη συνέχεια αφέθηκε στην στρατηγική του Χρήστου Ιακώβου που διέλυσε τους αντίπαλους προπονητές στη παρτίδα της τακτικής. Κανείς δεν κατάλαβε ότι ο Ακάκιος πονάει, κάτι που κατάφερε ο Ιακώβου με χίλια τρικ στο ζέσταμα. Ο ίδιος κατάλαβε όμως αμέσως ότι ο Κολέτσκι που σήκωσε 222.5κ στο ξεκίνημα, τραυματίστηκε επίσης στο πόδι και έκρινε ότι θα ήταν αδύνατο να σηκώσει περισσότερα κιλά. Ετσι αποφάσισε να περιμένει,να οδηγήσει τον αθλητή του σε αγώνα αναμονής με δεδομένο ότι ο Καχιασβίλης ήταν ελαφρύτερος τόσο από τον Κολέτσκι όσο και από τον Πετρόφ. Ανέβασε λοιπόν τη μπάρα στα 227.5κ και εκμεταλλεύτηκε το παρελθόν του Ακάκιου. Όλοι γνώριζαν πόσο δυνατός είναι στο ζετέ , έτσι η επιλογή του να δοκιμάσει στα 227.5κ, κρίθηκε φυσιολογική από όλους. Ο Κολέτσκι δοκίμασε ανεπιτυχώς μόνο μία φορά, ο Πετρόφ απέτυχε άλλη μία και ο Καχιασβίλης δεν χρειάστηκε ποτέ να δοκιμάσει σε αυτό το βάρος. Ήταν ήδη χρυσός Ολυμπιονίκης με ισοβαθμία, καθόσον ελαφρύτερος του νεαρού Πολωνού. Ποτέ πριν στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, ένα χρυσό μετάλλιο δεν έχει κριθεί με μόλις μία προσπάθεια στο ζετέ. Η κατάταξη Καχιασβίλης (Ελλάς) 405κ Κολέτσκι (Πολωνία) 405 Πετρόφ (Ρωσία) 402.5 Μπαγκέρι (Ιράν) 402.5 Βάκαρτσιουκ (Μολδαβία) 397.5 Κόβατς (Ουγγαρία) 397.5 Σουντάς (Τουρκία) 392.5 Λούνα (Βενεζουέλα) 392.5.

• Το πρώτο μετάλλιο σε ομαδικό άθλημα μετά από 108 χρόνια

Ύστερα από 108 χρόνια ιστορίας των Ολυμπιακών Αγώνων, η Ελλάδα κατέκτησε στην Αθήνα το πρώτο της μετάλλιο σε ομαδικό άθλημα, χάρις στα κορίτσια της εθνικής ομάδος πόλο, που έφθασε μέχρι τον τελικό. Στο πρώτο παιχνίδι του τουρνουά, η Ελλάδα κέρδισε το άγχος και το Καζακστάν με σκορ 8-6 για να ακολουθήσει μια βαριά ήττα 2-7 από την Ιταλία.

Με μία ισοπαλία 7-7 κόντρα στην Αυστραλία, η ομάδα του Κούλη Ιωσηφίδη βρέθηκε στα προημιτελικά όπου ύστερα από μια υπέροχη εμφάνιση πέρασε στις τέσσερις καλύτερες ομάδες με νίκη 7-4 επί της Ρωσίας.

Το όνειρο συμμετοχής σε έναν μεγάλο τελικό μπορούσε να γίνει πραγματικότητα.

Και έγινε με νίκη 6-2 επί της Αυστραλίας, που στα ματς του ομίλου μας είχε αποσπάσει ισοπαλία 7-7.

Στον μεγάλο τελικό, αντίπαλος μας βρέθηκε η Ιταλία, που είχε κερδίσει στα ημιτελικά τις ΗΠΑ με 6-5.

Ο τελικός εξελίχθηκε σε ντέρμπι για γερά νεύρα και η κανονική διάρκεια του έφερε ισόπαλο σκορ 7-7. Στην παράταση, η Ελλάδα βρέθηκε κοντά στο χρυσό μετάλλιο , αφού προηγήθηκε με 9-7 αλλά δεν κατάφερε να κρατήσει το προβάδισμα. Έτσι η νίκη κατέληξε στην ιταλική ομάδα με 9-10.

Η τελική κατάταξη: Ιταλία – Ελλάς – ΗΠΑ – Αυστραλία – Ρωσία – Ουγγαρία – Καναδάς – Καζακστάν

• Απλά συγκλονιστικός

Ο 18χρονος Ηλίας Ηλιάδης κατέκτησε το 2004 το πρώτο μετάλλιο του ελληνικού τζούντο στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων ενώ στην αμέσως προηγούμενη διοργάνωση, στο Σίδνεϊ, δεν υπήρξε συμμετοχή της χώρας μας στο άθλημα. Έδωσε πέντε αγώνες και σε όλους ήταν στα αλήθεια συγκλονιστικός , έψαχνε τις νίκες με τρομερή θέληση, δύναμη και σιγουριά. Μέχρι τον τελικό, κέρδισε κατά σειρά τους Μόργκαν Ντέιβις (Αυστραλία) με ιπόν, Ντανιέλ Σάνκα (Αργεντινή) επίσης με ιπόν, Γιουνκ Κουόν (Ν.Κορέα) με κόκα στην παράταση και Ντμίτρι Νόσοφ (Ρωσία) στα ημιτελικά με ιπόν και πάλι σε χρόνο 1 λεπτό και 42 δευτερόλεπτα. Στο μεγάλο τελικό κέρδισε με τρομερό πείσμα σε 1 λεπτό και 27 δευτερόλεπτα τον Ουκρανό Ρόμαν Γκόντιουκ, πάλι με ιπόν. Κέρδισε τον ημιτελικό και τελικό μόλις σε 3 λεπτά και 56 δευτερόλεπτα. Η κατάταξη Ηλιάδης (Ελλάς) Γκόντιουκ (Ουκρανία) Νόσοφ (Ρωσία) Κάντο (Βραζιλία) Αζίζοφ (Αζερμπαιτζάν) Κράβτσικ (Πολωνία) Βούνερ (Γερμανία) Γιούγκ Κουον (Ν.Κορέα)

Το 2012 στο Λονδίνο στα 90κ στο τζούντο κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο, με τη νίκη του επί του Βραζιλιάνου Τιάγκο Καμίλο. Η πορεία προς το μετάλλιο: στον 1ο προκριματικό γύρο ο Ηλιάδης νίκησε με Waza-ari τον Σλοβάκο Μίλαν Ραντλ και συνεχίζει . Στη φάση των 16, νίκησε τον Λιθουανό Κάρολις Μπάουζα επίσης με Waza-ari, έχοντας ένα πόντο και ο αντίπαλος του τρεις παραβάσεις. Στον προημιτελικό, ο Ηλιάδης ηττήθηκε από τον Ρώσο Κίριλ Ντενίσοφ και έτσι, το όνειρο κατάκτησης του χρυσού μεταλλίου στους Ολυμπιακούς αγώνες έσβησε. Ο Έλληνας τζουντόκα δέχτηκε δύο Yuko από τον Ρώσο και πλέον ελπίζει μέσω των ρεπεσάζ να φτάσει μέχρι το χάλκινο μετάλλιο. Στο ρεπεσάζ νίκησε με ippon τον Αυστραλό Μαρκ Άντονι μέσα σε μόλις 37 δευτερόλεπτα ανοίγοντας τον δρόμο για το μετάλλιο.

• Αυτές που δε ζήσαμε ακόμη…

Η 2οη + 4η θέση του αφιερώματος αυτού επιλέξαμε να είναι για εκείνες τις σελίδες που θα γραφτούν στην αθλητική και ολυμπιακή ιστορία σε λίγες ημέρες στο Παρίσι.

Η Ελλάδα θα εκπροσωπηθεί από 101 αθλητές και αθλήτριες (42 γυναίκες, 59 άνδρες) σε 17 αθλήματα, στους ερχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι 2024, εκεί όπου συνολικά θα συμμετάσχουν 10.500 άτομα, σε 329 αγωνίσματα από 32 αθλήματα.

Από τους συμμετέχοντες ξεχωρίζουν τα ονόματα των μεταλλιούχων σε Ολυμπιακούς Αγώνες Λευτέρη Πετρούνια, Κατερίνας Στεφανίδη, Άννας Κορακάκη, Μίλτου Τεντόγλου, Στέφανου Ντούσκου αλλά και της ομάδας πόλο ανδρών. Το νεότερο μέλος της ομάδας είναι ο μόλις 16 ετών Βαγγέλης Ντούμας, που θα αγωνιστεί στη σκυταλοδρομία 4Χ100μ μεικτή mixed ενώ το γηραιότερο είναι ο πρωταθλητής του πινγκ πονγκ, Παναγιώτης Γκιώνης, ο οποίος στα 44 του θα καταγράψει την ιστορική έκτη συμμετοχή του σε Ολυμπιακούς Αγώνες.

Η Ελλάδα μετρά 101 μέλη σε 17 αθλήματα και πιο συγκεκριμένα: 5 μέλη στη σκοποβολή, 14 στον στίβο, 16 στην κολύμβηση, 1 στην ανοιχτή θάλασσα, 7 στην κωπηλασία, 3 στην πάλη, 1 στη γυμναστική, 1 στην ποδηλασία, 1 στην ιππασία, 2 στην καλλιτεχνική κολύμβηση (ντουέτο), 1 στην ξιφασκία, 26 μέλη σε δύο ομάδες (13 + 13 παίκτες/-τριες) στο πόλο, 3 στην ιστιοπλοΐα, 1 στο πινγκ πονγκ, 2 στο τζούντο, 4 στο τένις και 12 στο μπάσκετ.