Ένα βράδυ στην Τούμπα: Πώς βίωσα την επιστροφή στα γήπεδα… (ΒΙΝΤΕΟ)
Μία 25χρονη πρώτη φορά έξω από το γήπεδο περιγράφει.
Έχω μεγαλώσει γύρω από το γήπεδο του ΠΑΟΚ, η γιαγιά μου μένει πάνω από την εκκλησία της Αγίας Βαρβάρας, ο παλμός του γηπέδου φτάνει μέχρι το σπίτι μου στην Καλαμαριά τις ημέρες του αγώνα, η ταράτσα που έπαιζα με τα ξαδέρφια μου μικρή βρίσκεται απέναντι από το γήπεδο, από παιδιά χαζεύαμε τους προβολείς και τις σημαίες που ανέμιζαν.
Τα παιδικά μας χρόνια στην Τούμπα ταυτίστηκαν με τις Κυριακές με αθλητικές εκπομπές. Μέχρι σήμερα όμως, δεν είχα περάσει ποτέ έξω από το γήπεδο λίγο από κάποιο ματς, ήξερα μόνο πως δεν πάμε στις γιαγιάδες τέτοιες μέρες γιατί θα αποκλειστούμε, οπότε πάντοτε το απέφευγα.
Την Τετάρτη επισκέφθηκα την γιαγιά μου νωρίς το μεσημέρι, στο σπίτι ήταν και ο παππούς με τον θείο μου, που παραδοσιακά παρακολουθούν χρόνια μαζί στους αγώνες. Δύο μήνες μετά των λουκέτων στα γήπεδα, φίλαθλοι και οπαδοί επέστρεφαν, ας πούμε πως ήταν μία ιστορική ημέρα για εκείνους.
Ξεκινήσαμε μία συζήτηση για το πως κυλά η ζωή στις γειτονιές των μεγάλων γηπέδων, κλειστοί δρόμοι, κατεβασμένα παντζούρια και στόρια, ηλικιωμένοι στα μπαλκόνια χαζεύουν τους περαστικούς, καφετέριες με πελώριες τηλεοράσεις και καρέκλες στραμμένες στην οθόνη, κάθε γωνία και μία καντίνα, κάπνα και τσίκνα από μπιφτέκια και λουκάνικα. Νεαρά αγόρια με τους πατεράδες τους και τα ασπρόμαυρα κασκόλ στους λαιμούς, όλοι ταγμένοι σε μία ομάδα.
Το τηλέφωνο του θείου μου χτύπησε γύρω στις 5 φορές, “που να παρκάρω”, “ραντεβού έξω από την 7”, “να πάμε στις 6 να μην έχει πολύ κόσμο”, “2-0 θα το πάρουμε“. Η ώρα για να φτάσουν οι αποστολές πλησίαζε κι εγώ έριχνα κλεφτές ματιές από το παράθυρο, όλο και περισσότεροι ήταν εκείνοι που περπατούσαν στο γήπεδο. Είχα δώσει ραντεβού με τον φίλο μου έξω από την μπουτίκ. Πήρα τον θείο μου αγκαζέ και ξεκινήσαμε από το σπίτι της γιαγιάς, η γιαγιά του φώναξε από το σαλόνι “με τη νίκη”. Περάσαμε την Λαμπράκη και κατηφορίζαμε προς τα κάτω.
Στο πάρκο δίπλα στην εκκλησία, πλήθος αντρών με ρετσίνες στα χέρια, γυαλιά ηλίου στα μαύρα ντυμένοι, “με τα μάτια στραμμένα” στο δημοτικό κολυμβητήριο η Θύρα 4, η πιο οργανωμένη της ομάδας είχε μαζέψει τους πιο πολλούς οπαδούς, οι οποίοι ανέμεναν να επιστρέψουν στο φυσικό τους περιβάλλον, έβλεπες χαμόγελα, άκουγες χτύπημα στα χέρια, στον δρόμο ψυγειάκια με άφθονο αλκόολ και πλαστικά λευκά ποτήρια, μαξιλάρια από φελιζόλ. Δύο-δύο, πέντε-πέντε, σε κοιτούσαν στα μάτια, εκεί κάπως η αλήθεια είναι αισθάνθηκα άβολα, κυρίως γιατί στο πίσω μέρος του μυαλού μου έπαιζαν όλα αυτά που συνέβησαν τα τελευταία χρόνια και άφησαν πίσω τους νεκρούς.
Όσο περνούσαμε έξω από τις θύρες όμως τα συναισθήματα μου εναλλάσσονταν. Έβλεπα και ένιωθα την ένταση και την χαρά των φιλάθλων, ζούσαν σαν να πηγαίνουν σε γιορτή! Πιτσιρίκια έξω από τις καντίνες που δεν ανήκουν καν στις ίδιες ομάδες κάνανε πρόβλεψη, τα κορίτσια παρέα με τα αγόρια τους περιμένανε έξω από τις πόρτες, άντρες γύρω στα 50 αγκαλιάζονταν. Η ύπαρξη της αστυνομίας έντονη. Άκουγες παντού ένα “επιτέλους ρε φίλε θα δούμε την ομαδάρα”. Μπορεί να μην έχω καμία σχέση με τα γήπεδα και της ομάδες, να μην έχω παρακολουθήσει έναν αγώνα στην ζωή μου, όμως ανάμεσα στα εγκλήματα που έχουν διαπραχθεί το χθεσινό συναίσθημα που περνούσε από παρέα σε παρέα ήταν άλλο. Μπορεί να μην καταλαβαίνω γιατί οι φίλοι μου μαζεύονται για να δουν μπάλα τις Κυριακές, αλλά εχθές αισθάνθηκα όπως εκείνοι.
Μόλις οι ομάδες έφτασαν και οι προβολείς στο γήπεδο άνοιξαν, άκουγες συνθήματα που κάλυπταν ακόμη και τα κορναρίσματα. Χιλιάδες άνθρωποι σε μία δυνατή φωνή, που δεν μπορώ να πω πως καταλάβαινες ότι τους ενδιαφέρει πως θα τα πάει η ομάδα, επέστρεφαν ας πούμε στο φυσικό τους περιβάλλον.
Για άλλους η ομάδα είναι η καψούρα τους, για άλλους συνήθεια και για ορισμένους σύμβολο μίσους. Πάντως εγώ εχθές είδα πως ο αθλητισμός και ειδικά το ποδόσφαιρο που είναι ας πούμε το πιο γνωστό άθλημα, οφείλει και είναι ικανό να ενώνει και όχι να αφήνει πίσω του αδικοχαμένα παιδιά που έτυχε να απολαμβάνουν μία συνήθεια.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
