Πώς μια 9χρονη έπαιξε σε επαγγελματικό αγώνα βόλεϊ – Μιλά ο πατέρας και προπονητής της

Δεν μιλά για ρεκόρ, ούτε για θαύματα. Δεν μιλά για «το επόμενο μεγάλο όνομα» του ελληνικού βόλεϊ. Ο Ηλίας Ζωλοσταθιάδης μιλά για ένα παιδί που ήθελε απλώς να νιώσει πώς είναι να παίζεις.

Η 9χρονη κόρη του, Κλειώ Ζωλοσταθιάδη, αγωνίστηκε με τη φανέλα του Αίαντα Ευόσμου σε παιχνίδι της Α2 Εθνικής Γυναικών στη Σκόπελο, καταγράφοντας μια σπάνια –και για πολλούς εντυπωσιακή– στιγμή για το ελληνικό βόλεϊ.

Για τον ίδιο, όμως, η ουσία δεν βρίσκεται στην ηλικία ή στην κατηγορία, αλλά στη χαρά της εμπειρίας, στην επαφή με το παιχνίδι και στο δικαίωμα του παιδιού να ονειρεύεται χωρίς προσδοκίες και πίεση.

Μαθήτρια της Γ’ Δημοτικού, η Κλειώ μπήκε για λίγες φάσεις στο γήπεδο, όχι για να ξεχωρίσει, αλλά για να προσαρμοστεί, να μαγευτεί και να πάρει εικόνες.

Δίπλα της, στον πάγκο, ο πατέρας της στον ρόλο του προπονητή· στο γήπεδο, η μητέρα της ως συμπαίκτρια. Μια οικογενειακή στιγμή που μπλέκει φυσικά τον αθλητισμό με την καθημερινότητα, χωρίς μεγαλοστομίες.

Η παρουσία της άνοιξε συζητήσεις γύρω από την πρώιμη ανάδειξη ταλέντων και τα ηλικιακά όρια, όμως για την οικογένεια Ζωλοσταθιάδη το ζητούμενο παραμένει ένα: να αγαπήσει το παιδί αυτό που κάνει, να χαρεί τον αθλητισμό και, αν αύριο θελήσει να αλλάξει δρόμο, να το κάνει χωρίς να έχει χάσει τίποτα από την παιδικότητά του.

Ο Ηλίας Ζωλοσταθιάδης μιλάει στη Parallaxi για τη σπουδαία διάκριση της κόρης του και μας μεταφέρει πώς το έζησε η ίδια

Πώς πήρατε την απόφαση να αγωνιστεί η κόρη σας σε αγώνα Α2; 

“Η Κλειώ, αγωνίζεται συχνά και σε άλλους αγώνες της Α2. Μην φανταστείτε πως παίρνει πολλά συμμετοχής, μπαίνει για μερικές φάσεις για να προσαρμοστεί, μαγευτεί και να ονειρευτεί”.

Πώς ζήσατε τη στιγμή που η Κλειώ μπήκε στο γήπεδο στον αγώνα

“Είναι ένα παιδί το οποίο απλά ήθελα να νιώσει πως είναι να παίζεις. Εγώ δεν έχω κάποια προσδοκία αυτή τη στιγμή από την Κλειώ και ούτε στο άμεσο μέλλον, μετά θα φανούν όλα”.

Όταν αγωνίζεται η Κλειώ, βλέπετε τον εαυτό σας ως πατέρας ή προπονητής; 

“Ξεκάθαρα σαν προπονητής, οι ρόλοι μας είναι ξεκάθαροι στο γήπεδο”

Οι συμπαίκτριες της, πως την αντιμετωπίζουν; 

“Επειδή κάνει και προπονήσεις μαζί τους, την συμπαθούν, είναι αγαπητό πρόσωπο τους βγάζει κάτι από την παιδικότητα τους. Επίσης είναι εργατική και τους αρέσει αυτό, την βλέπουν δίκαια, δεν φοβούνται μήπως την χτυπήσουν ή κάτι” 

Η Κλειώ μετά τους αγώνες τι σας λέει;

“Πολλές φορές κάνει κριτική, με ρωτάει για τις κινήσεις μου ως προπονητής και επίσης την ρωτάω εγώ για το πως είδε το παιχνίδι και τι θα έκανε η ίδια. Υπάρχει μια πανέμορφη διάδραση παιδιού, αθλητή, κόρης, μπαμπά. Μπλέκονται όλα και είναι κάτι πολύ ευχάριστο!

Αυτό μου δείχνει πως αντιλαμβάνεται τα πράγματα και δεν σκέφτεται απλά “ο μπαμπάς μου είναι προπονητής και με βάζει να παίζω”. Εργάζεται σκληρά για αυτό που κάνει και το αγαπάει. Κατά την διάρκεια του αγώνα κάνει κάτι, ασκήσεις, άλματα το οτιδήποτε. Μετά τον αγώνα καθίσαμε για 45 λεπτά και κάναμε προπόνηση…”

Το αγαπάει πολύ αυτό που κάνει…

“Νομίζω πως το αγαπάει, δεν μπορώ να βγάλω ακόμα συμπεράσματα. Εμένα με ενδιαφέρει να αγαπήσει έναν στόχο, να αγαπήσει κάτι και να το κάνει με πάθος και σκοπό. Τώρα είναι το βόλεϊ, αύριο-μεθαύριο μπορεί να είναι το μπάσκετ, ποιος ξέρει; Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι η Κλειώ να είναι χαρούμενη, και μέσα από τον αθλητισμό να καταλάβει κάποια πράγματα.

Το μικρόβιο το πήρε από ‘σας; 

“Ίσως ναι. Εγώ είχα και άλλα παιδιά της Βόρειας Ελλάδας σε ομάδες και έβλεπε την πρόοδο τους, έβλεπε πως ο μπαμπάς αναδεικνύει αθλήτριες και έλεγε πως θα την βοηθήσω. Ήταν ένας συνδυασμός, από τα παραπάνω, από μένα αλλά και από την μητέρα της που επίσης είναι αθλήτριες”. 

Πως αντιμετωπίζει η Κλειώ όσα γράφονται; Τα βλέπει; 

“Η Κλειώ δεν ξέρει τίποτα. Προσπαθώ να το κρατήσω χαμηλά. Πολλοί μερικές φορές βγάζουν κακία στα σχόλια και εμείς δεν κάναμε κάτι για να προβάλλουμε την Κλειώ. Το ίδιο θα κάναμε – και το κάνουμε – για άλλα παιδιά που δίνουν χρόνο και αγάπη στον αθλητισμό.

Η Κλειώ θα έπαιζε σε οποιαδήποτε κατηγόρια, απλά δεν είναι όλα οργανωμένα, προσπαθούμε να βρούμε έναν τρόπο να αγαπήσει αυτό που κάνει και μέσα από αυτό την στηρίζουμε. Εμείς ως γονείς δεν θέλουμε σε καμία περίπτωση να κάνουμε κάτι για την προβολή, ό,τι κάνουμε το κάνουμε για την αγάπη για τον αθλητισμό”.

Πόσο δύσκολο είναι να προστατεύεις ένα παιδί όταν τραβά τόσο νωρίς τα φώτα πάνω του;

“Δεν είναι κάτι αυτήν την στιγμή, δεν έχουμε τον Αντετοκούνμπο να πούμε πως έχουμε το επόμενο αστέρι του βόλεϊ… Είναι απλά μια ωραία ενέργεια ενός γονέα που έχει την δουλειά του στο βόλεϊ και δίνει χρόνο στα παιδιά να ονειρεύονται. Είναι τόσο απλό.

Δυστυχώς, υπάρχουν κακόβουλοι, γράφουν αν την εκθέτουμε ή όχι… εμείς απλά το ζούμε. Μπορεί η Κλειώ αύριο να μου πει πως θέλει να αλλάξει άθλημα, την επόμενη μέρα θα σταματήσει”. 

Φοβηθήκατε μήπως αυτή η εμπειρία της «κλέψει» κάτι από την παιδικότητά της;

“Σαφώς θα ήταν πιο νορμάλ να αγωνιζόταν σε μικρότερες κατηγορίες αλλά δεν υπάρχουν… για 9χρονα τα πρωταθλήματα που υπάρχουν αυτήν την στιγμή στην Ελλάδα είναι mini που παίζουν 4 παιδάκια με ένα χαμηλό δίκτυ στη μέση. Η Κλειώ αυτήν την στιγμή είναι πιο μπορστά από αυτό.

Δεν λέω πως στις κορασίδες θα διέπρεπε, ακόμα δεν είναι έτοιμη. Για αυτό της δίνω την ευκαιρία να προπονηθεί με τις γυναίκες να μάθει κάποια πράγματα και στο μέλλον θα πάρει τον δρόμο της, δεν θα χάσει την παιδικότητα της. Απλά παίρνει κάποιες χαρές, θα ήταν το ίδιο αν είχαμε μια καφετέρια και φέραμε το παιδί μας να κάτσει μαζί μας”.

Τι μήνυμα θα στέλνατε σε γονείς παιδιών που κάνουν αθλητισμό σήμερα;

“Να ωθήσουν τα παιδιά στον αθλητισμό, στην σωστή μορφή του, στην προσπάθεια και τον κόπο γιατί έτσι θα χτίσουν χαρακτήρα. Δεν υπάρχει καμία σκοπιμότητα για τίποτα. Τα μαθήματα που θα πάρουν από τον αθλητισμό θα τα κουβαλούν όλη την ζωή τους. Επίσης ο αθλητισμός σε κρατά λίγο μακριά από το κινητό… κινονοικοποιήτε δια ζώσης και είναι πολύ βασικό αυτό”.