Black Lives Matter: Ένα Μαρξιστικό πολιτικό κίνημα, που ανέτρεψε το κατεστημένο και έγινε το νούμερο 1 στον χώρο των Τεχνών

Το περιοδικό Art Review χαρακτήρισε το BLM κίνημα ως την κυρίαρχη δύναμη στον κόσμο των Τεχνών. Είναι η πρώτη φορά που ένα κίνημα, και όχι κάποιο πρόσωπο, έχει ψηφισθεί σε αυτή τη θέση. Ένα γεγονός που αποδεικνύει ότι κάτι πάει λάθος στον κόσμο του μοντέρνου πολιτισμού.

Σύμφωνα με μία λίστα με τα πρόσωπα που είχαν την μεγαλύτερη επιρροή το 2020, η οποία εκδόθηκε από το γνωστό περιοδικό Τέχνης, το κίνημα BLM αποτελεί την πιο ισχυρή δύναμη στον κόσμο των Τεχνών. Η εκτίμηση αυτή του Art Review, μπορεί να σοκάρει τον κόσμο και να ανατρέπει τα δεδομένα, όμως είναι απολύτως ακριβής. Φέτος, το κίνημα έχει απλωθεί σε όλη τη Δύση, παροτρύνοντας τον κόσμο να εξεγερθεί, με αποτέλεσμα να καταστραφούν πολλά αγάλματα, μνημεία και να καούν αμέτρητα κτήρια. Ακόμα και έτσι, πολύ λίγος κόσμος συνειδητοποιεί την υποστήριξη που δέχεται το κίνημα, μετά από αυτή την επαγρύπνηση, από τους υπεύθυνους των Τεχνών.

Οι εχθροπραξίες του Κινήματος Black Lives Matter προς την Ευρωπαϊκή και Αμερικάνικη κουλτούρα, είναι απόλυτα συνυφασμένες με τις κυβερνητικές και ακαδημαϊκές αντιλήψεις αλλά και τις αντιλήψεις των Τεχνών. Πρόκειται για μία γενιά, η οποία θέλει να υποστηρίξει τον ακτιβισμό. Το κίνημα αυτό δεν αφορά την στελέχωση και επιλογή προσωπικού, , καθώς πολλές εταιρείες υποστηρίζουν ήδη πολιτικές ισότητας και κυριότητας, θεσπίζοντας έτσι την κοινωνική δικαιοσύνη στον χώρο εργασίας τους.

‘Γκρεμίστε τα όλα!’

Μετά τα επεισόδια που δημιουργήθηκαν από διαδηλωτές του κινήματος BLM, που ξεσηκώθηκαν ύστερα από τον θάνατο του George Floyd στα τέλη Μαϊου, ο κόσμος των Τεχνών έδειξε την έντονη συμμετοχή του. Το περιοδικό Tate δημοσίευσε μία δήλωση, στην οποία υποστήριζε το κίνημα. Διάφοροι καλλιτέχνες έκαναν δωρεές και οργάνωσαν δημοπρασίες για να βοηθήσουν. Η Creative Capital, μία μη κερδοσκοπική οργάνωση η οποία “χρηματοδοτεί πρωτοπόρους καλλιτέχνες…που διαμορφώνουν το μέλλον”, περιέγραψε σε γενικές γραμμές πώς μπορεί κάποιος να προωθήσει το κίνημα. Οι New York Times καταχώρησαν ένα άγαλμα του Robert E. Lee στην Virginia, ως νούμερο ένα παράδειγμα του “protest art” τα τελευταία 75 χρόνια. Ο δήμαρχος του Λονδίνου, Sadiq Khan, υποστηρικτής επίσης του BLM κινήματος, εγγυήθηκε ότι θα διαφοροποιήσει και θα επεκτείνει τα μνημεία της πόλης αλλά και τα ονόματα ορισμένων περιοχών.

Ο διευθυντής του Ινστιτούτου Σύγχρονης Τέχνης (ICA) του Λονδίνου, γιόρτασε την κατεδάφιση του αγάλματος του Edward Colston, στο Bristol. Δήλωσε με ενθουσιασμό: “ Όλα πρέπει να γκρεμιστούν!”. Το ICA αποτελεί ένα κέντρο ακτιβισμού, το οποίο βασίζεται στις δημόσιες δωρεές και χρηματοδοτήσεις. Το κοινό του όμως είναι ελάχιστο. Ο λογαριασμός του στο Twitter υποθετικά έχει 190.000 ακόλουθους, όμως τα περισσότερα post του έχουν μόνο δυο με οχτώ likes.

Όλα αυτά ,όσον αφορά την σύγχρονη Τέχνη. Όμως, πώς ένα κίνημα, άρρηκτα συνδεδεμένο με την καταστροφή μνημείων, μπορεί να υποστηριχθεί από τα ιστορικά μουσεία;

Κι’ όμως το κίνημα BLM και ο αγώνας του για την εξάλειψη του ρατσισμού, υποστηρίζεται από τα μουσεία σε παγκόσμιο επίπεδο.

Ξαναγράφοντας Ιστορία

Η συσχέτιση της δουλείας με τα θεμέλια των ΗΠΑ ξεκίνησε το 2019 και έχει ανοίξει ήδη τον δρόμο στο Black Lives Matter κίνημα. Το Δίκτυο Επαγγελματιών Μουσείων στην Αγγλία δήλωσε: “Ανεπιφύλακτα υποστηρίζουμε πρωτοβουλίες επαναπροσδιορισμού των μουσείων και των μνημείων τους”. Απαιτείται ενεργητική κρατική στήριξη, ενώ ταυτόχρονα θα ήταν καλό να χρησιμοποιούνται τα μουσεία ως πολιτικές πλατφόρμες, προάγοντας φυσικά μόνο τη μία πλευρά του πολιτικού φάσματος.

Οι εργαζόμενοι των μουσείων αντιλαμβάνονται το τι έχει συμβεί και φοβούνται ότι θα κατηγορηθούν για ελιτισμό και ρατσισμό.

Επομένως, όταν ξέσπασαν οι διαμαρτυρίες και οι εξεγέρσεις, ο τομέας των μουσείων ήταν πρόθυμος να υποκύψει. Το Βρετανικό Μουσείο συμμετείχε στον συμβολικό εξευτελισμό του ιδρυτή του, συνδέοντάς τον με ρατσιστικές στάσεις. Το καλοκαίρι, το μουσείο “The Smithsonian” στην Washinghton, κυκλοφόρησε ένα ένθετο “white culture”, δηλαδή κουλτούρα των λευκών, το οποίο ήταν έντονα αμφιλεγόμενο με αποτέλεσμα να αποσυρθεί. Μουσεία στη Δυτική Ευρώπη έσπευσαν να βάλουν εκθέματα που αποκάλυπταν την ευθύνη που είχε η Ευρώπη για το ζήτημα του δουλεμπορίου.

Λίγοι μόνο ιστορικοί ήταν αρκετά τολμηροί να αποκαλύψουν ότι στα περισσότερα μουσεία υπήρχε προκατάληψη στον τρόπο που απέδιδαν την ιστορία και στο ζήτημα της δουλείας. Σε μία πρόσφατη έκθεση, ο ιστορικός Robert Tombs περιέγραψε τον τρόπο που τα μουσεία παρουσιάζουν μία διαστρεβλωμένη αντίληψη της σκλαβιάς. Ενώ το δουλεμπόριο στον Βόρειο Ατλαντικό έχει επαρκώς καταγραφεί και αναλυθεί, δεν έχει γίνει κανένας λόγος για άλλους τόπους. Δεν υπάρχει σημείο στον πλανήτη και καμία φυλή που να μην έχει εμπλακεί με το δουλεμπόριο. Η απεικόνιση του Βόρειου Ατλαντικού ως το μοναδικό κέντρο δουλεμπορίου, αποτελεί βασική αρχή για τους Αμερικανού ακτιβιστές, συμπεριλαμβανομένου και του κινήματος BLM.

“Μία σπίθα αντίστασης;”

Η εξέταση του θέματος της δουλείας υποστηρίζεται από τον ακαδημαϊκό και δημοσιογραφικό κλάδο. Μία σπίθα ελπίδας δημιουργήθηκε μετά την αντίσταση μαύρων διανοούμενων όπως ο Coleman Hughes. Την κριτική του: “Robin DiAngelo’s White Fragility, ο Hughes την χαρακτηρίζει ως “μια έξοχη εκμετάλλευση των τύψεων ενός λευκού” και “ ως ένας φανατισμός μεταμφιεσμένος σε υποτροφία”. Για τους λευκούς επαγγελματίες καλλιτέχνες, το να συμφωνήσουν με τον βανδαλισμό και την καταστροφή προσωπικών ιδιοκτησιών, είναι λίγο δύσκολο. Το κλίμα φόβου που επικρατεί στο χώρο των Τεχνών, εμποδίζει την πραγματική συζήτηση σχετικά με τη βία των ακτιβιστών ενάντια στην πολιτιστική κληρονομιά.

Το κίνημα Βlack Lives Matter έχει έρθει για να μείνει και να κυριεύσει τον Καλλιτεχνικό Κόσμο, “όχι με το να κλωτσάμε τις πόρτες των Μουσείων αλλά με το να προσκληθούμε στο εσωτερικό τους”. Ωστόσο αν κάποια καλλιτέχνες και επιμελητές πιστεύουν ότι είναι απλώς μία μοντέρνα επέκταση του κινήματος πολιτικών δικαιωμάτων, οι υποστηρικτές του BLM βρίσκονται εδώ για μία όχι και τόσο ευχάριστη επαγρύπνηση…

Πηγή: rt.com