Bye bye Moria

«Να φύγεις, δε σε θέλουμε εδώ. Να γυρίσεις εκεί απ’ όπου ήρθες. Όχι δε θα πας αλλού, ούτε στην Ευρώπη ούτε πουθενά, θα γυρίσεις στο μέρος σου. Κανέναν πόλεμο δεν έχει, άσε και τα μάθαμε, να ‘ναι καλά το Facebook. Δε με νοιάζει αν έχει φτώχεια εκεί κι εμείς εδώ φτώχεια έχουμε, πεινάμε, δε θα ταΐσουμε κι εσένα απ’ τα ψίχουλα που μας δίνει το κράτος. Τα ψίχουλα είναι όλα δικά μας, το κατάλαβες;

Να φύγεις και ν’ αφήσεις και τη γάτα που κρατάς. Δικιά μας είναι κι αυτή, άμα θέλουμε τη φαρμακώνουμε, την κρεμάμε, τη σκοτώνουμε, ξέρουμε εμείς απ’ αυτά. Άλλη δουλειά δεν είχαμε παρά να μαζεύουμε αδέσποτα, εδώ ο κόσμος πεινάει, οι ΈΛΛΗΝΕΣ πεινάνε. Ούτε αυτούς βέβαια θα τους ταΐσω εγώ, δεν είναι δική μου δουλειά αυτή, αυτή είναι δουλειά εκείνων που βοηθάνε ανθρώπους. Ανθρώπους όμως, όχι ξένους, κατάλαβες;

Δεν είναι μόνο ότι δε σε θέλω στον τόπο μου μου, δε σε θέλω πουθενά στη χώρα μου. Δε μου φταίνε οι κυβερνήσεις, αυτοί κάνουν ό,τι μπορούν οι άνθρωποι, εγώ τους έχω δει κι από κοντά όταν ήρθαν να μας μιλήσουν και τους φίλησα και τα χέρια ν’ αγιάσουν. Εσύ μου φταις που όλο έρχεσαι. Δε θέλω να δουλεύεις εδώ, δε θέλω να έχεις σπίτι εδώ, δε θέλω τα παιδιά σου στο ίδιο σχολείο με τα δικά μου. Δε μας έφτανε η μάσκα στα παιδιά μας που θα τ’ αρρωστήσει (ν’ αγιάσει η ευλογημένη που τις πάτησε όλες κάτω, αυτές είναι οι Ελληνίδες οι λεβέντρες!) δε θα μοιραστούν και το θρανίο τους με λαθρομετανάστες. Αυτό ακριβώς που ακούς, δεν είστε παιδάκια, λαθρομετανάστες είστε. Ούτε να δουλεύεις θέλω, ούτε να κλέβεις. Ούτε να κάνεις, ούτε να κάθεσαι. Μόνο να φύγεις.

Η Ελλάδα ανήκει στους χριστιανούς, οι ισλαμιστές να φύγετε όλοι. Σας ξέρουμε τι φανατισμένοι θρησκόληπτοι είστε, εκατό χρόνια πίσω. Τόσο πολύ θέλω να φύγετε όλοι, που έκανα τάμα στην Τήνο και σύρθηκα με τα γόνατα ματωμένα χιλιόμετρα πριν μεταλάβω εν μέσω πανδημίας, με μοναδική μου παράκληση να ξεκουμπιστείτε όλοι σας από τον τόπο μου.

Λες και δεν ακούμε τι γίνεται εκεί που σας έχουν κλείσει. Όλο ξυλοδαρμοί και βιασμοί. Που πριν έρθετε στην Ελλάδα, βιασμός δεν είχαμε ακούσει τι είναι. Εσείς τα φέρατε αυτά εδώ και πήρε η μπάλα και το παλικάρι στην τηλεόραση, στο Big Brother ντε, που τι είπε πια και πέσανε να τον φάνε; Αυτά που λέμε όλοι μεταξύ μας για τις γυναίκες. Όχι για όλες τις γυναίκες, μόνο γι’ αυτές που το αξίζουν. Κι οι δικές σας οι γυναίκες τέτοιες είναι, τους το φωνάξαμε λίγο καιρό πριν στο λιμάνι που ήρθαν με τη βάρκα, μήπως και φοβηθούν και φύγουν.

Κι εσύ με τη βρωμόγατά σου τέτοια είσαι. Να φύγεις από τον τόπο μου. Ν’ αφήσεις κάτω το επίδομά μου, τα χρέη μου, τα καμένα αρχαία μου, την ανεργία μου, την τύφλα μου, τη δυσλειτουργία μου και να φύγεις… Να φύγεις!»

Πάτησε το enter. Νόμιζε ότι θα ξεθυμάνει γράφοντάς τα κάτω απ’ τη φωτογραφία της μικρής προσφύγισσας, αντίθετα όμως άρχισε να νιώθει κάποια δυσφορία. Η ενόχληση στο στήθος όλο και αυξανόταν, σχεδόν δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Ένα ρυάκι κρύου ιδρώτα τρεμοκύλησε στην πλάτη του, μέχρι να το ρουφήξει η κιτρινισμένη του φανέλα. Βοήθεια, σκέφτηκε, χωρίς όμως μιλιά. Η ροή του αίματος προς το σημείο που κανονικά θα βρισκόταν η καρδιά του άρχισε να ελαττώνεται, μέχρι που σταμάτησε ολοκληρωτικά. Δεν είδε κανένα λευκό φως. Πηχτό, μαύρο το σκοτάδι. Ήταν τότε που άκουσε και τη φωνή. “Welcome to Moria”.