«Ένα κοντράστ κανονικότητας και πανικού» – Έλληνες περιγράφουν τα όσα ζουν στο Ισραήλ
Κάνουν λόγο για την χειρότερη επίθεση των τελευταίων δύο δεκαετιών
Δεν έχει τέλος το αιματοκύλισμα μετά τον πόλεμο Ισραήλ και Χαμάς που έχει προκαλέσει το θάνατο πάνω από 1.600 ανθρώπων και από τις δύο πλευρές.
Οι Έλληνες που ζουν στο Ισραήλ περιγράφουν σοκαριστικές στιγμές και μιλούν για τα δραματικά γεγονότα που βιώνουν.
Ο Ανέστης Συμεωνίδης, μίλησε στο «Κοινωνία Ώρα MEGA» για το πώς βιώνει την κατάσταση στο Τελ Αβίβ μετά τις επιθέσεις της Χαμάς.
Αίμα σε κάθε έκρηξη, νεκροτομείο η Γάζα, αίμα από βροχή ρουκετών, αντίποινα στο αιματοκύλισμα της Χαμάς το περασμένο Σάββατο.
Το Ισραήλ πλέον να ετοιμάζει μεγάλης έκτασης επιχείρηση στη Λωρίδα της Γάζας μετά την επισημοποίηση, δια στόματος Νετανιάχου, ότι η χώρα βρίσκεται σε πόλεμο.
Ο κ. Ανέστης μίλησε για την κατάσταση που επικρατεί στο Τελ Αβίβ.
«Ακούμε σειρήνες, περνάνε ρουκέτες πάνω από το σπίτι»
«Φόβος υπάρχει, όλοι οι συνάδελφοι φοβούνται, είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα, πρώτη φορά είμαστε έτσι. Ακούμε σειρήνες, περνάνε ρουκέτες πάνω από το σπίτι, αλλά όχι πολύ στην περιοχή μας, γιατί είμαστε μακριά από τη Γάζα», είπε αρχικά.
«Τα σούπερ μάρκετ και αυτά είναι ανοιχτά, δεν ξέρω όμως αν δουλεύουν οι επιχειρήσεις. Έχω έχω καταφύγιο στο σπίτι. Τις οδηγίες τις ξέρω γιατί το έχω περάσει 15 φορές αλλά αυτή είναι η χειρότερη στα 22 χρόνια που είμαι εδώ. Μετά την επίθεση της Χεσμπολάχ το 2006 αυτή είναι η πιο σοβαρή», συμπλήρωσε ο κ. Ανέστης.
Για τα καταφύγια ανέφερε:
«Οι οδηγίες είναι ότι όταν ακούμε τις σειρήνες να τρέχουμε στο καταφύγιο που είναι ένα δωμάτιο κάτω από το σπίτι που μένω. Το δικό μου είναι ένα δωμάτιο ενισχυμένο. Είναι στο ισόγειο της κάθε πολυκατοικίας. Εμείς εδώ είμαστε 3 άτομα. Ο φίλος μου που έψαχνε την κόρη του, δεν την έχει εντοπίσει ακόμα, ήταν σε αυτό το πάρτι κοντά στη Λωρίδα της Γάζας.
Ήταν πάνω σε μία τοπική γιορτή που έχει εδώ στο Ισραήλ. Πολλοί σκέφτονται να φύγουν από το Ισραήλ, και εγώ το σκέφτομαι. Σήμερα έχω ραντεβού στο νοσοκομείο και μπορεί να πάρω την απόφαση να γυρίσω. Πολλές εταιρείες έχουν ακυρώσει πτήσεις αλλά είναι οι ισραηλινές κυρίως».
«Δεν μας είπαν τι να κάνουμε – Πήρα ρίσκο και πήγα στο αεροδρόμιο»
Ο Ορέστης Τρασανίδης, ένας Έλληνας που επαναπατρίστηκε από το εμπόλεμο Ισραήλ περιγράφει τις στιγμές χάους και τρόμου που έζησε στο Open την εκπομπή «Ώρα Ελλάδος».
«Ήμουν για λίγο στο Τελ Αβίβ και κυρίως στην Ιερουσαλήμ. Έφτασα την Παρασκευή στο Ισραήλ. Οι άνθρωποι γιόρταζαν και τίποτα δεν μπορούσε να μας προειδοποιήσει για αυτό που θα γινόταν το Σάββατο όπου 6 και μισή ακούσαμε τις σειρήνες. Προσπαθούσαμε να καταλάβουμε τι γίνεται, να αναδιοργανωθούμε. Οι ντόπιοι είχαν μια ψυχραιμία, συνηθισμένοι από πυραυλικές επιθέσεις. Όπως μας είπαν ανά δύο – τρεις μήνες αντιμετωπίζουν κάτι τέτοιο και ήμασταν σε μια διαρκή προσπάθεια να καταλάβουμε τι γίνεται. Αυτό ήταν το βασικό μας πρόβλημα στην αρχή, μαζί με τις επιθέσεις που ήταν από τις 8:00 – 09:30 αλλεπάλληλες. Η βοή των σειρήνων μαζί με την προσπάθεια των ίδιων των Ισραηλιτών που ήταν μαζί μας ήταν να πάρουν πληροφορίες. Έπρεπε να δούμε, ήταν κάτι πρόσκαιρο που θα τελειώσει ή είναι κάτι σοβαρό και έχει αυτή την έκταση που βλέπουμε τώρα».
Και συνεχίζει την περιγραφή του: «Ήταν τρομακτικό όταν το μεσημέρι καταλάβαμε πως έχουν μπει ένοπλοι μέσα στο Ισραήλ. Βλέπαμε τους ανθρώπους που ήταν μαζί μας να παίρνουν μηνύματα πως λείπουνε άνθρωποι. Ίσως το πιο καθοριστικό ήταν όταν καταλάβαμε την γεωγραφία της χώρας δηλαδή βλέπαμε τα νέα και μας λέγανε πως ήταν στα νότια του Ισραήλ αλλά ο νότος από κει που ήμασταν εμείς ήταν 80 χιλιόμετρα. Όταν καταλάβαμε πως οι θύλακες των Παλαιστινίων ήταν στην ανατολική περιοχή και όταν μάλιστα εγώ μαζί με έναν άλλον Έλληνα πήραμε την απόφαση να φύγουμε, είχαν ξεκινήσει κάποιου είδους εχθροπραξιών. Δεν ήταν προφανές ούτε τόσο εύκολο να πούμε πως θα φύγουμε.
Μιλώντας με το προξενείο η εντολή ήταν εάν μπορείτε να φύγετε, φύγετε αλλά σε καμία περίπτωση κανείς δεν μπορεί να εξασφαλίσει την ασφαλή δίοδο προς το αεροδρόμιο στο Τελ Αβίβ. Θυμάμαι πως χρειάστηκε ένα διάστημα να πάω να πάρω τα πράγματά μου και κλήθηκα να περπατήσω μέσα στο κέντρο της Ιερουσαλήμ και εκεί με μεγάλη επιφύλαξη κινούμασταν μέσα στην πόλη. Άλλοι τρέχανε, άλλοι κάνανε ύποπτες κινήσεις, άλλοι φερόντουσαν σαν να μην υπάρχει τίποτα.
Ήταν ένα κοντράστ κανονικότητας και πανικού που μας δημιουργούσε μεγάλη σύγχυση. Όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο τότε ήταν πραγματικά απόλυτος χαμός και τρόμος. Εκατοντάδες άνθρωποι να προσπαθούν να φύγουν, να βρουν το τελευταίο εισιτήριο για μια πτήση. Να μαλώνουν, να κλαίνε και όταν ηχούσε ο θόρυβος των σειρήνων υπήρχε ένα πανδαιμόνιο, σαν να γινόταν ένοπλη επίθεση στο αεροδρόμιο».
Παράλληλα, αναφέρει:
«Είχα πάρει την απόφαση να πάω στο αεροδρόμιο και να μείνω και κάποιοι βλέποντας πως οι πτήσεις τους έχουν καθυστέρηση ή έχουν αναβληθεί, μπήκαν στη διαδικασία να κάνουν το πίσω – μπρος αντιμετωπίζοντας τρομακτικές εικόνες μέσα στο Τελ Αβίβ. Αυτό που θα έλεγα πως κάπως μας έσωσε και ήμουν από τους τυχερούς που έφυγαν νωρίς ήταν ότι οι ισραηλινές εταιρείες επιλέξανε και συνεχίσανε να φέρνουν αεροπλάνα, κυρίως για να φέρουν τους δικούς τους ανθρώπους. Είχα κλείσει εισιτήριο σε τρεις εταιρείες για να βρω αεροπλάνο να γυρίσω. Αυτό που είδαμε στο αεροπλάνο ήταν η πορεία που κάνανε, δεν ήταν η συνηθισμένη. Φεύγαμε από τον βορρά για να πάμε προς την Ευρώπη, για να αποφύγουμε τους πυραύλους και τα συστήματα που έχουνε».
«Ισραηλινοί που ήταν στρατεύσιμοι, δεν είχανε να μας δώσουν εικόνα, είχαν χλωμιάσει»
Συνεχίζει λέγοντας πως:
«Ειδικά όταν καταλάβαμε πως μπορεί να κλιμακωθεί η κατάσταση και να αρχίσουν εχθροπραξίες μέσα στις πόλεις και να απομονωθούμε, θεώρησα πως είναι ένα ρίσκο που πρέπει να πάρω, το να κατευθυνθώ προς το αεροδρόμιο. Άλλοι άνθρωποι πήραν άλλες αποφάσεις. Η μόνη εντολή που είχαμε εκεί ήταν μείνετε στα ξενοδοχεία ή στα σπίτια που είστε».
«Καταφέραμε και φύγαμε γιατί οι πτήσεις έφερναν εφέδρους από το εξωτερικό»
Αυτό που κάνει εντύπωση, είναι όπως περιγράφει ο κ. Τρασανίδης, το γεγονός πως κανείς δεν είχε καταλάβει τι θα γινόταν, γιορτάζανε.
Επισημαίνει πως το γεγονός »πως ήταν πολλοί έφεδροι στο εξωτερικό ήταν ο λόγος που μπορέσαμε και γυρίσαμε με πτήσεις. Από την μια ήμασταν εμείς που προσπαθούσαμε να φύγουμε και από την άλλη νέοι που γυρνούσαν».
