Γκίντεον Λέβι: Η άρνηση του λιμού στη Γάζα δεν είναι λιγότερο άθλια από την άρνηση του Ολοκαυτώματος

Άρθρο – παρέμβαση του Ισραηλινού δημοσιογράφου και συγγραφέα, Γκίντεον Λέβι, για τη δραματική κατάσταση που υπάρχει στη Γάζα με τον υποσιτισμό να φτάνει σε άκρως ανησυχητικά επίπεδα και τις φωτογραφίες που κάνουν τον γύρο του κόσμου με αποστεωμένα παιδιά να είναι γροθιά στο στομάχι.

Η Ελένη Μηλιώτη σε ανάρτησή της μεταφέρει τα όσα γράφει ο  Γκίντεον Λέβι γράφει σε άρθρο του στη Haretz:

Η άρνηση είναι θεμιτή στο Ισραήλ, συνάδει με την τοπική πολιτική ορθότητα – δεν υπάρχει πείνα και οι περιγραφές σκόπιμης λιμοκτονίας στη Γάζα αποτελούν αντισημιτική συνωμοσία.

Δεν υπάρχουν πολλά χειρότερα φαινόμενα από την άρνηση του Εβραϊκού Ολοκαυτώματος. Οι αρνητές ισχυρίζονται ότι δεν έλαβε χώρα ποτέ και ότι αν έλαβε χώρα, ο αριθμός των θυμάτων ήταν μικρός ή ότι δεν υπήρξαν ποτέ θάλαμοι αερίων.

Έλαβαν μετρήσεις και είχαν δεδομένα που να το υποστηρίζουν. Το Ολοκαύτωμα ήταν μια συνωμοσία που είχε ως στόχο την απόσπαση αποζημιώσεων και συμπόνιας. Η άρνησή του έχει ποινικοποιηθεί σε πολλές χώρες, με τους αρνητές να θεωρούνται αντισημίτες. Ο Βρετανός ιστορικός Ντέιβιντ Ίρβινγκ φυλακίστηκε στην Αυστρία και εξοστρακίστηκε.

Η αμφισβήτηση της 7ης Οκτωβρίου καταδικάστηκε στο Ισραήλ και όποιος τολμούσε να το κάνει χαρακτηρίστηκε αντισημίτης. Όταν ο Ρότζερ Γουότερς ισχυρίστηκε ότι δεν υπήρχαν στοιχεία βιασμού και ότι η ιστορία για τα μωρά που καίγονταν σε φούρνους ήταν ισραηλινό ψέμα, δέχτηκε εκτεταμένες επιθέσεις, όπως και πολλοί άλλοι που επεσήμαναν υπερβολές στην ισραηλινή αφήγηση.

Τις τελευταίες εβδομάδες, ένα απεχθές κύμα άρνησης σαρώνει το Ισραήλ, από όλα τα μέρη. Είναι διαδεδομένο σε πολλά τμήματα του κοινού, και το μοιράζονται σχεδόν όλα τα μέσα ενημέρωσης.

Προσπαθήσαμε να αγνοήσουμε, να κρύψουμε, να αποφύγουμε το βλέμμα μας, να κατηγορήσουμε τη Χαμάς, να πούμε ότι έτσι είναι στον πόλεμο, να ισχυριστούμε ότι δεν υπάρχουν αθώοι άνθρωποι στη Γάζα, μέχρι που το σύνολο των εγκλημάτων του Ισραήλ στη Λωρίδα της Γάζας ξεχείλισε.

Με την έναρξη της σκόπιμης θανατηφόρας λιμοκτονίας, δεν υπήρχε άλλη εναλλακτική λύση από το να στραφούμε στην άρνηση, όχι λιγότερο απεχθή από την άρνηση του Ολοκαυτώματος.

Η τρέχουσα άρνηση περιλαμβάνει την άρνηση της γενοκτονικής πρόθεσης και του διαφανούς στόχου της απομάκρυνσης του πληθυσμού της Γάζας από αλλού.

Μια τέτοια άρνηση είναι θεμιτή στο Ισραήλ, συνάδει με την τοπική πολιτική ορθότητα – δεν υπάρχει πείνα! Κανείς δεν θα καταδικαστεί ή δεν θα τιμωρηθεί επειδή την προκάλεσε.

Αυτή η στάση έχει γίνει μέρος του κυρίαρχου ρεύματος. Οι περιγραφές περί σκόπιμης λιμοκτονίας στη Γάζα αποτελούν αντισημιτική συνωμοσία. Αν υπάρχει πείνα, μιλήστε στη Χαμάς.

Έτσι είναι όταν σου τελειώνουν οι δικαιολογίες, οι κατασκευές και η προπαγάνδα. Έτσι είναι όταν σε διαστρεβλώνει τόσο ηθικά που λες ότι δεν υπάρχει πείνα ακόμα και όταν οι σκηνές είναι ορατές. Με ποιο δικαίωμα λένε κάτι τέτοιο οι άνθρωποι;

Υπάρχουν 50 αποχρώσεις της ισραηλινής άρνησης και όλες είναι εξίσου αξιοκαταφρόνητες. Κυμαίνονται από το να αποστρέφει κανείς τα μάτια του μέχρι το να τα γουρλώνει, μέχρι το να θολώνει και να κρύβει και να λέει ψέματα στον εαυτό του.

Όλοι έχουν τον ίδιο στόχο: να αποφύγουν την ενοχή, να συνεχίσουν να παίζουν το θύμα ενώ τραγουδούν επαίνους στον εαυτό τους. Οι αρνητές προέρχονται από όλα τα κοινωνικά στρώματα.

Σε αυτούς περιλαμβάνονται τέσσερις Ισραηλινοί ερευνητές που έγραψαν ένα δοκίμιο με τίτλο «Η λεγόμενη γενοκτονία στον πόλεμο των Σιδερένιων Ξιφών» – η γύμνια των οποίων αποκαλύφθηκε από τον ιστορικό του Ολοκαυτώματος Ντάνιελ Μπλάτμαν και από τον δημοσιογράφο Νιρ Χάσον (έκδοση Haaretz στα εβραϊκά) – και η γυναίκα που μοίραζε την δωρεάν καθημερινή εφημερίδα Israel Hayom, η οποία μου είπε με μεγάλη σιγουριά τις προάλλες ότι οι εικόνες της λιμοκτονίας προέρχονται «από την Υεμένη ή παράγονται από την Τεχνητή Νοημοσύνη».

Η άρνηση συνοδεύει το Ισραήλ από την εποχή της πρώτης Νάκμπα, το 1948, η οποία δεν συνέβη ποτέ και συνελήφθη μόνο στη φαντασία όσων μισούν το Ισραήλ. Συνεχίστηκε σε όλα τα χρόνια της κατοχής και του απαρτχάιντ.

Δεν υπάρχει κοινωνία στον κόσμο που να ζει σε τέτοια αυταπάρνηση, με μεγάλο μέρος αυτού να φταίει η ελευθερία του Τύπου της. Αλλά αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες εβδομάδες σπάει κάθε ρεκόρ χυδαιότητας.

Δεν υπάρχει πείνα στη Γάζα. Άλλωστε, υπάρχουν φορτηγά που περιμένουν στα σύνορα, οι γονείς παιδιών που πεθαίνουν από την πείνα είναι παχύσαρκοι, υπάρχει ένα βίντεο με τρομοκράτες της Χαμάς να τρώνε μπανάνες στις σήραγγές τους (μια φωτογραφία που τραβήχτηκε πριν από έξι μήνες, και τώρα διαδίδεται από τον κύριο διασπορέα της προπαγάνδας σε αυτή τη χώρα, τον εκπρόσωπο του Ισραηλινού στρατού).

Υπάρχει κάτι πιο αξιοκαταφρόνητο σε αυτό από την αποφυγή της ευθύνης: περιφρόνηση για το θύμα, για το παιδί που πεθαίνει στην αγκαλιά της μητέρας του, η οποία το κουβαλάει κλαίγοντας. Το να της πεις ότι δεν υπάρχει σκόπιμη λιμοκτονία ισοδυναμεί με το να την χλευάζεις μέσα στον πόνο της.

Για χρόνια, πίστευα ότι ακόμα κι αν παρουσιάζαμε στους Ισραηλινούς όλα τα φρικτά στοιχεία, θα τα απέρριπταν. Οι αποδείξεις είναι τώρα εδώ. Εικόνες λιμού κατακλύζουν τηλεοράσεις και εφημερίδες σε όλο τον κόσμο, και οι Ισραηλινοί το αρνούνται.

Με πόση σιγουριά ισχυρίζονται ότι αυτές οι φωτογραφίες είναι ψεύτικες, ότι δεν υπάρχουν πεινασμένοι άνθρωποι, ότι υπάρχουν μπανάνες, ότι 80 φορτηγά την ημέρα εισέρχονται στη Γάζα.

Αυτό ακριβώς έκανε ο Γάλλος ακαδημαϊκός καθηγητής Robert Faurisson: Ισχυρίστηκε ότι με βάση τον όγκο των θαλάμων αερίων, το Ολοκαύτωμα δεν συνέβη ποτέ.