«Ποτέ δεν ένιωσα τόση ναυτία βλέποντας ένα τραπέζι γεμάτο φαγητό»

«Όταν μπήκα στη Γάζα, ο ισραηλινός στρατός είχε έναν κανόνα: Μου επιτρεπόταν να φέρω μόνο επτά κιλά φαγητό. Καθώς ζύγιζα τις μπάρες πρωτεΐνης, προσπαθώντας να μπω κάτω από το όριο, είπα στον σύζυγό μου: «Πόσο κακό είναι αυτό;»

Είμαι εργαζόμενη στην ανθρωπιστική βοήθεια. Γιατί να υπάρχει όριο στο φαγητό; Έχω δουλέψει σε πολλά μέρη με ακραία πείνα, αλλά αυτό που είναι τόσο ενοχλητικό σε αυτό το πλαίσιο είναι πόσο σκληρό είναι, πόσο σκόπιμο. Ήμουν στη Γάζα για δύο μήνες. Δεν υπάρχει τρόπος να περιγράψω τη φρίκη του τι συμβαίνει.

Και το λέω αυτό ως παιδιατρικός γιατρός ΜΕΘ που βλέπει παιδιά να πεθαίνουν ως μέρος της δουλειάς μου. Μεταξύ του δικού μας προσωπικού έχουμε γιατρούς και νοσοκόμες που προσπαθούν να θεραπεύσουν ασθενείς ενώ πεινάνε, εξαντλημένοι. Ζουν σε σκηνές. Μερικοί από αυτούς έχασαν δεκαπέντε, είκοσι μέλη των οικογενειών τους.

Στο νοσοκομείο υπάρχουν παιδιά που ακρωτηριασμένα από αεροπορικές επιδρομές: λείπουν χέρια, πόδια που λείπουν, εγκαύματα τρίτου βαθμού. Συχνά δεν υπάρχουν αρκετά παυσίπονα. Αλλά τα παιδιά δεν ουρλιάζουν για τον πόνο, φωνάζουν: «Πεινάω!» Πεινάω!»

Μισώ να εστιάζω μόνο στα παιδιά, γιατί κανείς δεν πρέπει να πεθαίνει της πείνας. Αλλά τα παιδιά, απλά σε στοιχειώνει με διαφορετικό τρόπο. Όταν τελείωσαν οι δύο μήνες μου, δεν ήθελα να φύγω.

Είναι ένα συναίσθημα που δεν έχω βιώσει σχεδόν είκοσι χρόνια ανθρωπιστικών αποστολών. Αλλά ένιωσα ντροπή.

Ντρέπομαι που αφήνω τους Παλαιστίνιους συναδέλφους μου, που ήταν μερικοί από τους πιο όμορφους και συμπονετικούς ανθρώπους που γνώρισα ποτέ.

Ντρεπόμουν ως Αμερικανός, ως άνθρωπος, που δεν καταφέραμε να σταματήσουμε κάτι που είναι τόσο ξεκάθαρα γενοκτονία. Θυμάμαι όταν το λεωφορείο μας βγήκε από την ουδέτερη ζώνη. Έξω από το παράθυρο στη μία πλευρά μπορούσα να δω τον Rafah, που δεν ήταν τίποτα άλλο παρά χαλάσματα. Από την άλλη πλευρά ήταν πλούσιο, πράσινο Ισραήλ.

Όταν βγήκαμε από την πύλη, το πρώτο πράγμα που είδα ήταν μια ομάδα Ισραηλινών στρατιωτών, να κάθονται σε ένα τραπέζι και να τρώνε μεσημεριανό.

Ποτέ δεν ένιωσα τόση ναυτία βλέποντας ένα τραπέζι γεμάτο φαγητό».

*Η Aqsa Durrani είναι παιδίατρος και μέλος του διοικητικού συμβουλίου των Γιατρών Χωρίς Σύνορα ΗΠΑ, με σχεδόν είκοσι χρόνια εμπειρίας σε ανθρωπιστικά έργα.

Κατά τη διάρκεια της συνέντευξής μας η Aqsa εξέφρασε επανειλημμένα την επιθυμία να κεντρίσει τις φωνές των Παλαιστινίων συναδέλφων της. Για το σκοπό αυτό πέρασα την περασμένη εβδομάδα συλλέγοντας ιστορίες από το παλαιστινιακό επιτελείο του Médecins Sans Frontières / MSF στη Γάζα.

Θα μοιραστώ αυτές τις ιστορίες τις επόμενες μέρες. Είμαι τόσο ευγνώμων για τον χρόνο που μου έδωσαν αυτοί οι άνθρωποι. Ήταν άυπνοι, πεινασμένοι, τραυματισμένοι και συχνά δουλεύανε 24ωρες βάρδιες. Λόγω της αναξιόπιστης σύνδεσης στο διαδίκτυο οι εικόνες τους είναι μερικές φορές κοκκώδεις. Τα λόγια τους, ωστόσο, θα είναι ξεκάθαρα.

Πηγή: Humans of New York