Έχει φτάσει η «σιωπηλή παραίτηση» στην Ελλάδα;
Δύο νέοι σχολιάζουν πως βλέπουν τη νέα τάση
«Δουλεύουμε για να ζούμε» ή «ζούμε για να δουλεύουμε». Αυτό είναι ένα μεγάλο δίλλημα που υπάρχει στο μυαλό πολλών ανθρώπων στη σημερινή εποχή. Είναι πολλοί εκείνοι που δεν κάνουν την εργασία που θέλουν, που πιέζονται να μείνουν σ’ ένα περιβάλλον μόνο για τα χρήματα και κάνουν μόνο τα απαραίτητα.
Αυτό βέβαια θα πει κανείς πως δεν είναι κάτι καινούργιο. Από πάντα υπήρχαν συνάδελφοι, οι οποίοι ήταν τυπικοί στα όσα έκαναν και ποτέ δεν πάσχιζαν για κάτι περισσότερο. Από την άλλη ίσως τώρα να έχει γίνει πιο “επίσημος” ο όρος της “σιωπηλής παραίτησης”, όπως έχει ονομαστεί.
Θα αναρωτηθεί κανείς τι είναι η “σιωπηλή παραίτηση” και από που προέκυψε. Απαντήσεις κανείς μπορεί να βρει εύκολα στο TikTok, από όπου πήρε διαστάσει. Εκεί δημιουργεί μέσα από βίντεο μιλούν για την αξία της ισορροπίας δουλειάς-προσωπικής ζωής. Κάποιοι θέτουν όρια και απορρίπτουν τις υπερωρίες. Άλλοι προσπαθούν να βγει το 8ωρο με όσο το δυνατόν λιγότερα πράγματα. Η νέα τάση έχει προκύψει από την ανάγκη των ανθρώπων να δουλεύουν τυπικά στην εργασία τους σε σημείο που δεν θα χρειαστεί να την χάσουν.
Δημοσκόπηση της Gallup διαπιστώνει ότι η ασχολία των Αμερικανών εργαζόμενων με τη δουλειά τους μειώνεται, ειδικά ανάμεσα στα μέλη της Generation Z και τους νεότερους millennials. Ανάμεσα σε εκείνους που έχουν γεννηθεί μετά το 1989, το 54% δηλώνει ότι κάνει το ελάχιστο απαιτητό και τίποτα παραπάνω στη δουλειά του.
Όσοι ακούν στο όνομα «quiet quitters» έχουν μια φιλοσοφία που με απλά και λίγα λόγια στηρίζει το μότο «κάνω μόνο τα απαραίτητα». Η αρχή έγινε από τον TikToker που διατηρεί τον λογαριασμό «Zaidlepppelin» ο οποίος σε βίντεό του το φετινό καλοκαίρι εξήγησε το «φαινόμενο» και είδε τα σχόλια να παίρνουν τη μορφή «καταιγίδας».
«Η δουλειά δεν είναι η ζωή σας. Η αξία σας δεν ορίζεται από την παραγωγική σας απόδοση» επεσήμανε σε βίντεό του.
Το βίντεο του TikToker Zaidlepppelin:
@zaidleppelin On quiet quitting #workreform ♬ original sound – ruby
Τι συμβαίνει στην Ελλάδα; – Δύο νέοι σχολιάζουν πως βλέπουν τη νέα τάση
«Υπάρχουν πολλά βίντεο στο TikTok που μιλάνε για αυτό το ζήτημα. Ειδικά άνθρωποι από το εξωτερικό συζητάνε ανοιχτά για όσα τους προβληματίζουν. Στην Ελλάδα, όπως και σε άλλα ζητήματα, είμαστε λίγο πίσω. Παρ’ όλα αυτά έστω και με κωμική σκοπιά υπάρχουν βίντεο και γίνεται μία άτυπη κουβέντα για τα προβλήματα στην εργασία και το πως αυτά μας επηρεάζουν στη προσωπική μας ζωή. Σχετικά με την “σιωπηλή παραίτηση” και το εάν έχει φτάσει στην Ελλάδα θεωρώ πως δεν μπορούμε να είμαστε απόλυτοι καθώς παντού και πάντα υπάρχουν άνθρωποι που κάνουν τα τυπικά και δεν θέλουν να εξελιχθούν. Δεν μπορούμε να τους βάλουμε όλους στο ίδιο τσουβάλι. Σε κάθε περίπτωση μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιος θέλει να είναι τυπικός στην εργασία του. Ειδικά αν δεν υπάρχουν προοπτικές εξέλιξης, αν δουλεύει πολύ περισσότερο από όσο αμείβεται και αν τα ωράρια είναι εξωφρενικά.
Ακόμα και εγώ που είμαι εργασιομανής, θεωρώ πως έχω λειτουργήσει κατά τον τρόπο που περιγράφει αυτή η νέα τάση και πιστεύω όλοι μας. Απλώς είναι άλλο να είσαι μόνιμα έτσι και άλλο να υπάρχουν μέρες που απλώς να μην είσαι τόσο αποδοτικός επειδή κουράστηκες από τον φόρτο εργασίας των υπόλοιπων ημερών. Η τηλεργασία επίσης ενίσχυσε αυτή τη νέα τάση. Έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να βαριέται στο σπίτι – που μπορεί στο γραφείο να ήμουν εντάξει. Επίσης κάνω πολλά συχνά διαλλείματα.»
*Γιάννης, 22 χρονών
«Θεωρώ ότι αυτή η τάση υπήρχε εδώ και χρόνια. Πιστεύω πως δεν παίζει ρόλο το είδος της εργασίας, αλλά το ίδιο το άτομο. Υπάρχουν άνθρωποι που πραγματικά δεν ενδιαφέρονται για αυτό που κάνουν. Είτε δούλευαν σε καφέ είτε στην οικοδομή είτε στο αντικείμενο των σπουδών τους θα είχαν ακριβώς την ίδια συμπεριφορά. Θα πήγαιναν δηλαδή στο 8ώρο τους θα δούλευαν κάνοντας τα απολύτως απαραίτητα, χωρίς να τους νοιάζει τίποτα παραπάνω πέρα από τα λεφτά. Κάποιοι άνθρωποι είναι έτσι μαθημένοι. Από την άλλη υπάρχουν και εκείνοι που έχουν πολύ φιλότιμο που ακόμα και να μην γνωρίζουν καλά κάποια δουλειά, κάνουν τα πάντα για να βοηθήσουν.
Το να “παραιτούμαι” και να κάνω τα απολύτως αναγκαία στη δουλειά υπάρχουν μέρες που το παθαίνω και εγώ. Μπορεί να φταίει η μέρα, η ψυχική και σωματική κούραση, κάτι το οποίο μπορεί να έγινε και επηρεάστηκα. Σε κάθε περίπτωση μιλάμε για μία μέρα, δεν αφήνω τον εαυτό μου στάσιμο. Βέβαια είχα συναδέλφους που πραγματικά δεν τους ένοιαζε η εργασία. Δεν τους ενδιέφερε το πως θα εξυπηρετήσουν τους πελάτες, το πόσο γρήγορα θα σερβίρουν, την κατάσταση την οποία θα αφήσουν το μαγαζί κλπ. Η μόνη έγνοια τους ήταν το πότε θα πληρωθούν.»
-Μαρίνα, 24 ετών
