Για την κηδεία του ποιητή

Λέξεις: Δώρα Ζαχαροπούλου

Στην Εκκλησία δεν ήθελα να πάω, λόγω COVID και λόγω δυσανεξίας. Θα πήγαινα μόνο για το τελευταίο αντίο.

11:45 ήμουν ήδη στο Νεκροταφείο. Είδα κόσμο μαζεμένο, 20-30 άτομα, και στεφάνια προκάτ. Βρήκα έναν τάφο ανοιχτό και το φέρετρο μέσα(!). Λίγα λουλούδια από πάνω και χούφτες χώμα. Εξεπλάγην. Ήξερα πως δεν έχω κάνει λάθος στην ώρα. Ήταν όλοι με το στόμα ανοιχτό – μάλλον, πίσω απ’ τις χειρουργικές μάσκες…Αρχίσαμε να παραμιλάμε κι έπειτα να μιλάμε μεταξύ μας και με τον (λιγοστό) κόσμο που έφθανε όσο περνούσε η ώρα για το τι είχε συμβεί. Κάποιοι ήταν εκεί απ’ τις 11:00, κάποιοι ήδη νωρίτερα. Τον Ντίνο τον είχαν ήδη θάψει. Μετά την Εκκλησία,  τον πήγαν κατευθείαν στο μνήμα του και τον έθαψαν, χωρίς να περιμένουν κάποιους που είχαν άλλη πληροφορία για την ώρα της ταφής. Έτυχε κάποιος να είναι εκεί και τους φώναξε «Μα, τι κάνετε; Η ταφή είναι στις 12:00, δεν έχει έρθει ακόμα κανείς!» κι έτσι κατάφερε, τουλάχιστον, να κρατήσει τον τάφο ανοιχτό.

Ακουγόταν ότι μπορεί να έγινε εσκεμμένα η παραπληροφόρηση, προς αποφυγή συνωστισμού. Μα ο κόσμος θα μαζευόταν, ούτως ή άλλως, απλώς σε άλλη ώρα…Στην Εκκλησία, υποθέτω, δε θεωρείται συνωστισμός.

Κανείς δεν ήταν εκεί να αποχαιρετίσει τον Ντίνο. Ούτε ένας λόγος. Ούτε ένας φωτογράφος. Ούτε μία κάμερα, ένα μικρόφωνο. Κι όχι ότι είχε ανάγκη ο Χριστιανόπουλος απ’ αυτά. Μα από σεβασμό στον καθένα που ήθελε αυτό το αντίο και άφησε τη δουλειά του, τις διακοπές του, στα κορίτσια που ήρθαν με τα σακίδια από μακρυά ή φεύγανε, στις ηλικιωμένες φίλες του ποιητή, στα gay παιδιά που θέλαν να χαιρετίσουν τον ποιητή τους, στην προσφυγιά, στη μοναξιά, στην τέχνη και σε ένα σύμβολο της πόλης αυτής που άλλο κακό να μην τη βρει.

12:10 ήρθε μια μικρή φαγάνα και σκέπασε τον ποιητή για πάντα.

Όσα απαξιώνουμε είναι καμπάνες που χτυπάνε για ‘μας, το παρόν και το μέλλον μας· ούτε για τους νεκρούς, ούτε για την αξία του έργου τους. Το παρελθόν δεν απειλείται.