Γιατί μιλάω για την έκτρωση που έκανα

της Jemele Hill / The Atlantic

Έκανα έκτρωση όταν ήμουν 26 ετών. Δεν με βίασαν. Δεν ήμουν θύμα αιμομιξίας. Δεν βρισκόμουν στη μέση μιας επείγουσας ιατρικής ανάγκης που απειλούσε τη ζωή μου. Απλώς δεν είχα καμία επιθυμία να γεννήσω ένα παιδί.

Δεν έχω μοιραστεί ποτέ την ιστορία αυτή δημόσια. Ξέρω ότι είναι πιθανόν να δεχτώ επίθεση επειδή είμαι ειλικρινής σχετικά με την απόφασή μου.

Αλλά επιλέγω να μοιραστώ τώρα την εμπειρία μου γιατί, όπως και τόσες άλλες γυναίκες, είμαι θυμωμένη, αποτροπιασμένη και αηδιασμένη με την απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου. Μια απόφαση ορόσημο που εγγυόταν ομοσπονδιακή συνταγματική προστασία στα δικαιώματα των αμβλώσεων.

Περισσότερο από ποτέ, οι γυναίκες που θέλουν να κάνουν ή έχουν κάνει έκτρωση πρέπει να γνωρίζουν ότι δεν είναι μόνες. Μεγάλος αριθμός γυναικών έχει βρεθεί στη θέση τους. Κάθε γυναίκα πρέπει να έχει δικαίωμα στην έκτρωση. Όχι μόνο όσες αντιμετωπίζουν ζοφερές και φρικτές συνθήκες. Οι γυναίκες δεν πρέπει να δικαιολογούν την απόφαση τους για το αν και πότε θα γεννήσουν. Η κυβέρνηση δεν πρέπει να τους αναγκάσει να κάνουν παιδί. Οι γυναίκες απλώς χρειάζονται πρόσβαση σε ασφαλή φροντίδα.

Όταν έκανα έκτρωση ήμουν αθλητική δημοσιογράφος. Ήμουν οικονομικά σε θέση να συντηρήσω ένα παιδί. Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι και η οικογένεια μου θα ήταν στο πλευρό μου. Ο άνθρωπος που είχα σχέση εκείνη την περίοδο επίσης θα με υποστήριζε. Η οικογένειά του θα ήταν και εκείνη δίπλα μας. Ωστόσο, δεν έβλεπα να έχω μέλλον μαζί του. Και δεδομένου ότι η μητέρα και ο πατέρας μου δεν παντρεύτηκαν ποτέ -και γνώριζα καλά την ταραχώδη ιστορία τους- δεν ήθελα να φέρω ένα παιδί στη ζωή σε μια ασταθής σχέση.

Επίσης, η καριέρα μου σήμαινε τα πάντα για εμένα. Ακολούθησα το όνειρο μου να γίνω αθλητική δημοσιογράφος. Κατάλαβα ξεκάθαρα ότι αν κάνω παιδί θα περιοριζόταν δραστικά το μέλλον που έβλεπα για τον εαυτό μου. Το να φροντίζω ένα παιδί θα ήταν πολύ δύσκολο να ενταχθεί στην καθημερινότητα μου. Για οχτώ μήνες ήμουν από εδώ και από εκεί για να καλύπτω αγώνες μπάσκετ και ράγκμπι του Μίσιγκαν. Δεν ήθελα να θυσιάσω το σώμα μου ή να αφιερώσω χρόνο στην ανατροφή ενός παιδιού. Ήθελα να έχω την ελευθερία να ζω όπως θέλω και να συνεχίσω την καριέρα μου χωρίς να συμπεριλάβω ένα παιδί στα σχέδιά μου.

Ξέρω ότι κάποιοι θα πουν ότι μπορεί να είμαι εγωίστρια. Οι γυναίκες επικρίνονται σκληρά επειδή επιδιώκουν φιλόδοξους στόχους όπως οι άνδρες. Μάλλον κάποιοι θα με πουν ανεύθυνη. Αλλά λάθη συμβαίνουν. Ακριβώς επειδή εμφανίζεται μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη – δεν έχει σημασία αν είναι στο πλαίσιο της μιας βραδιάς, μιας σχέσης- δε σημαίνει ότι μια γυναίκα πρέπει να τιμωρηθεί αναγκαστικά και να μεγαλώσει ένα παιδί που δε θέλει να μεγαλώσει.

Για χρόνια πάλευα με μια κρυφή ενοχή για την έκτρωση που έκανα. Δεν ήταν επειδή αναρωτιόμουν αν είχα κάνει τη σωστή απόφαση. Ένιωθα ένοχη γιατί ποτέ δεν το μετάνιωσα και ανησυχούσα ότι αυτό με έκανε κατά κάποιον τρόπο απάνθρωπη. Μου πήρε λίγο χρόνο για να συνειδητοποιήσω ότι δεν έπρεπε να ζητήσω συγγνώμη που ήθελα τον έλεγχο του σώματος και της ζωής μου. Οι γυναίκες εξετάζουν και επιλέγουν την έκτρωση για διαφορετικούς λόγους. Ένας από αυτούς είναι ότι δε θέλουν να περάσουν τη διαδικασία του τοκετού. Αυτό είναι το νόημα της επιλογής. Έχετε το δικαίωμα να πάρετε μια απόφαση βασισμένη αποκλειστικά και μόνο σε αυτό που πιστεύετε ότι είναι καλύτερο για τον εαυτό σας.

Δεν έχω αναρωτηθεί ποτέ πώς θα ήταν η ζωή μου με παιδί. Στην πραγματικότητα τα κατάφερα με την στήριξη του τότε αγοριού μου, λίγο αφότου ανακάλυψα ότι είμαι έγκυος. Δεν ήταν ότι πήρα μια απόφαση ελαφρά. Απλώς ήξερα τι ήταν σωστό για μένα. Κατανοώ την ηθική πολυπλοκότητα της συζήτησης για τις αμβλώσεις και σέβομαι τους ανθρώπους που θα έπαιρναν διαφορετική απόφαση από εμένα. Πάνω από όλα όμως θα βασιζόμουν στο δικαίωμα της επιλογής τους.

Πήγα σε μια κλινική αμβλώσεων σε ένα προάστιο του Ντιτρόιτ. Η όλη διαδικασία κράτησε μια ώρα από τη στιγμή που μπήκα στην αίθουσα. Είχα κάποιες κηλίδες και ήπιες κράμπες μετά τη διαδικασία, αλλά κατά τα άλλα ήμουν καλά σε λίγες ημέρες.

Είμαι ανακουφισμένη που τότε είχα την επιλογή να το κάνω. Τώρα, θα αισθανόμουν τρομοκρατημένη. 

Οι μελλοντικές γενιές γυναικών δε θα έχουν το ίδιο δικαίωμα που είχα εγώ. Το ότι έχω λιγότερα δικαιώματα ως γυναίκα σήμερα σε σχέση με πριν 20 χρόνια που έκανα την έκτρωση, είναι ένα θλιβερό παράδειγμα για του πού βαδίζει η χώρα. Όταν έκανα έκτρωση, λειτουργούσα εκ του ασφαλούς. Δεν είχα άλλα παιδιά, είχα σταθερή απασχόληση. Η απώλεια του δικαιώματος των αμβλώσεων θα καταστρέψει γυναίκες και τις οικογένειές τους. Σύμφωνα με το CDC, το ποσοστό αμβλώσεων είναι υψηλότερο για τις έγχρωμες και τις ισπανόφωνες γυναίκες από ό,τι για τις λευκές γυναίκες και οι περισσότερες που καταφεύγουν στην άμβλωση έχουν άλλα παιδιά.

Μακάρι να μπορούσα να προσφέρω περισσότερα παραγορητικά λόγια σε κορίτσια και γυναίκες αυτή τη στιγμή. Η απόφαση είναι οπισθοδρομική. Και πρέπει να γνωρίζουν τα κράτη που έχουν λάβει ανάλογες αποφάσεις ότι οι αμβλώσεις δε θα σταματήσουν. Οι γυναίκες θα προσπαθούν πάντα να αποφασίζουν τι είναι καλύτερο για το σώμα τους, είτε είναι νόμιμο, είτε όχι.

Ο πόνος που αισθάνονται τόσες πολλές γυναίκες τώρα είναι αφόρητος. Η θέση μας στην Αμερική, η ίδια μας η ελευθερία, έχει μειωθεί. Ωστόσο, το να μοιραζόμαστε τις εμπειρίες μας έχει τεράστια δύναμη. Καμία γυναίκα δεν πρέπει να θεωρεί τον εαυτό της ανήθικο επειδή έκανε έκτρωση ή θέλει να κάνει. 

Αυτό που είναι ανήθικο είναι να λες στις γυναίκες ότι δεν τους αξίζει η σωματική τους αυτονομία.