Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ – ΠΣ, ηττήθηκε με φόρα …
Η πολιτική προγραμματική θολούρα και η στρατηγική των παρακλήσεων προς τις προοδευτικές δυνάμεις, αποδείχτηκε τελικά άσφαιρη
Ήδη ακούσαμε πολλά για τους λόγους και τις αιτίες που οδήγησαν τον ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, σε ήττα στις εκλογές της 21 Μαΐου. Αυτό όμως που ηττήθηκε κατά κράτος στις εκλογές της περασμένης Κυριακής, ήταν η μεταστροφή, η αναδίπλωση ενός κόμματος της ριζοσπαστικής αριστεράς, σε ένα κόμμα κεντρώο.
Ηττήθηκε η δεξιά στροφή του ΣΥΡΙΖΑ, σε μονοπάτια που τον οδήγησαν «εκτός γραμμής». Μία κρίσιμη μάζα ψηφοφόρων και μελών του κόμματος, ούτε το αποδέχθηκε, ούτε κατάλαβε ποτέ, γιατί έγινε αυτό.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, το 2105, εξελέγη ως κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς που εξέφραζε την αγανάκτηση του λαού και του κόσμου της εργασίας, για την χρεωκοπία της χώρας από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ. Το 2019, ο ΣΥΡΙΖΑ, έχασε τις εκλογές γιατί προσπάθησε να συνταιριάξει την πολιτική των μνημονίων με αυτό που ήταν. Δηλαδή ένα αντικαπιταλιστικό κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς, που κλήθηκε, βάσει μνημονίων, που ψηφίστηκαν πρωταρχικά από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, να ξεζουμίσει τον λαό, για να αφήσει τελικά στα ταμεία 36 δισεκατομμύρια, με τη ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, να του ζητούν, κατόπιν, τα ρέστα για κίβδηλες υποσχέσεις, όταν τα ίδια χρωστούσαν εκατοντάδες εκατομμύρια στις τράπεζες, από δανεικά κι αγύριστα.
Σ’ αυτές τις εκλογές, ο ΣΥΡΙΖΑ πολιτεύτηκε παρακαλώντας. Χωρίς σαφή πολιτικό προσανατολισμό και στρατηγική, «κυνήγησε» την ψήφο των πολιτών με σχεδόν άσφαιρα πυρά. Η αντιπολιτευτική στάση «υπευθυνότητας» και ανοχής έναντι της ΝΔ, κατά την τετραετία που πέρασε, και η θολή στρατηγική γύρω από αθέλητες, αλλά αναγκαστικές συνεργασίες, απογοήτευσαν και μπέρδεψαν τον κόσμο που πίστεψε στο όνειρο της προοδευτικής αλλαγής.
Τα περί «προοδευτικής διακυβέρνησης» με το εχθρικό ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη, που ψήφισε το 70% των νομοσχεδίων της ΝΔ, ήταν μία τακτικίστικη φούσκα, μία μούφα που είπε και ο Κουτσούμπας. Το 20% των εκλογών της Κυριακής, δεν ήταν μόνο ένα χαστούκι, αλλά για πολλούς, εν πολλοίς, και ένας «αποχαιρετισμός στα όπλα». «Άντε γεια», προς αυτούς που έθεσαν ως στόχο τις καρέκλες της εξουσίας και όχι την εξουσία για το λαό, που προτίμησε για μία ακόμη φορά το καθαρό «πρωτογενές» πολιτικό υλικό της δεξιάς.
Η Νέα Δημοκρατία, δεν κρύφτηκε και δεν κορόιδεψε για το πρόγραμμα της και την πολιτική της. Π.Χ, ακόμα και μέσα στην πανδημία, επέμενε στην ιδιωτικοποίηση των δομών Υγείας και στην υποβάθμιση του ΕΣΥ, σε μία υγειονομική βάση, όπου θα ανθεί η ιδιωτική πρωτοβουλία των κλινικαρχών. Καθαρές κουβέντες. Όσο για τις υποκλοπές, τι περίμεναν να τους ανοίξουν τις πόρτες του παρακράτους; Πότε τις άνοιξαν; Εδώ δεν μάθαμε ποτέ, ποιος παρακολουθούσε τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή, θα μαθαίναμε ποιος παρακολουθούσε τον Ανδρουλάκη και τον Κουρτάκη;
Κατά μία έννοια λοιπόν, δεν κέρδισε τις εκλογές η ΝΔ, αλλά τις έχασε ο ΣΥΡΙΖΑ, γιατί απώλεσε την πολιτική ηγεμονία μέσα στο λαό και δεν είχε την εναλλακτική πρόταση που θα απαντούσε στα προβλήματα. Η παλινωδίες γύρω από την κοστολόγηση του προγράμματος και τα «αυτογκόλ» με Κατρούγκαλου και Φωτίου, ήταν καίρια ζητήματα, που τις τελευταίες ημέρες έδωσαν τη χαριστική βολή σε μία προδιαγεγραμμένη πορεία πολιτικής και ιδεολογικής υποχώρησης.
Αυτό επέτρεψε στη ΝΔ να πιάσει ένα ποσοστό που ιστορικά της αντιστοιχεί, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ «έδιωξε» ψήφους ακόμα και σε κόμματα φαντάσματα, όπως την ανύπαρκτη κι άφαντη όλα αυτά τα χρόνια, Πλεύση Ελευθερίας.
Η απογοήτευση του κόσμου της εργασίας και των λαϊκών στρωμάτων από την ριζοσπαστική αριστερά, έπληξε ακόμα και το ΜΕΡΑ25, που πλήρωσε ακριβά τα «ακατανόητα», επικοινωνιακά, περί της πλατφόρμας «Δήμητρα».
Η πολιτική προγραμματική θολούρα και η στρατηγική των παρακλήσεων προς τις προοδευτικές δυνάμεις, αποδείχτηκε τελικά για τον ΣΥΡΙΖΑ αναπόδραστα αδιέξοδη. Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκε στην ανάγκη να παρακολουθεί με “ψυχραιμία” το υπερχρεωμένο ΠΑΣΟΚ να του κουνά το δάχτυλο, να επιτρέπει στο ΚΚΕ να χαρακτηρίζει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, τη χειρότερη της μεταπολίτευσης και τον Βαρουφάκη να του χρεώνει όλα τα μνημόνια.
Αυτό όμως που στην τελική ευθεία προς τις εκλογές, μεγιστοποίησε το κακό, ήταν η «ανυπαρξία» του συλλογικού υποκειμένου: του κόμματος. Ενός κόμματος που προεκλογικά δεν κατόρθωσε να λειτουργήσει ως γέφυρα με την κοινωνία και κυρίως να κινητοποιήσει τα μέλη του.
Τα ίδια άλλωστε τα κομματικά στελέχη παραδέχονται ότι το κόμμα λειτουργεί στις καλύτερες περιπτώσεις, σε ποσοστό 20%, ενώ το σύνηθες είναι ένα 10%. Και όταν δεν υπάρχει ποσότητα, διαλεκτικά, δεν υπάρχει και ποιότητα.
Πως όμως στήθηκε τα τελευταία χρόνια αυτό το κόμμα, μετά και την αποχώρηση του Αριστερού Ρεύματος; Ποιος θυμάται τις διορισμένες κεντρικές επιτροπές ανασυγκρότησης και τους διορισμένους, εξ οφίτσιο, «επώνυμους» της πολιτικής, που, από το πουθενά, βρέθηκαν να ηγούνται μίας συλλογικότητας, την οποία μάλιστα στο πρόσφατο παρελθόν λοιδορούσαν με τον χειρότερο τρόπο;
Τώρα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ μιλά για ανασύνταξη και ανασυγκρότηση ενόψει των επαναληπτικών εκλογών του Ιουνίου. Τα κρίσιμα όμως ερωτήματα είναι, με ποιο πρόγραμμα και πολιτικό πρόταγμα και με ποιους;
Την απάντηση προφανώς θα δώσουν η ηγεσία και τα κορυφαία όργανα του κόμματος. Χωρίς όμως σοβαρή και πειστική αυτοκριτική και βαθιές αλλαγές ή και παραιτήσεις ή αποχωρήσεις, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Το γυαλί όχι μόνο ράγισε, αλλά κατά 20%, έγινε κομμάτια και θρύψαλα.
Και οι αλλαγές πρέπει να γίνουν τώρα και άμεσα, αλλιώς τον Ιούνη, πολλοί είναι εκείνοι που θα προτιμήσουν τις παραλίες από τις ουρές στα εκλογικά κέντρα.
Εξάλλου η χώρα ήδη ψήφισε…
