Γιατί οι Ολλανδοί εξάγουν αγροτικά προϊόντα στην Ιαπωνία και εμείς όχι;

Λέξεις: Θεόδωρος Παπαδόπουλος*

Τι είναι η κρίση; Υπάρχουν περιοχές της Ελλάδας που να μην την έχουν βιώσει; Βεβαίως; Μύκονος, Χανιά, Σαντορίνη, Χαλκιδική και άλλες περιοχές, οι οποίες έχουν το προνόμιο να πουλάνε κάτι το οποίο τους αποφέρει τα απαραίτητα και κάτι παραπάνω ώστε να μην αισθάνονται την κρίση στο πετσί τους.

Υπάρχουν όμως τόσες άλλες περιοχές της Ελλάδας, οι οποίες δεν τα καταφέρνουν και τόσο καλά. Από παιδιά μάθαμε ότι η Ελλάδα έχει τρεις κλάδους, οι οποίοι φέρνουν τα έσοδα στην Ελληνική κοινωνία, αυτοί είναι η ναυτιλία, ο τουρισμός και η γεωργοκτηνοτροφία.

Φαίνεται ότι δυο πρώτοι διαπρέπουν, με τον τρίτο να χωλαίνει. Κάποιοι από τους εφοπλιστές μας ύψωσαν σημαίες ευκαιρίας και άλλοι πήραν τις εταιρίες στους στα Νησιά της Καραϊβικής, με ανταλλάγματα τα οποία ωφελούν τους ιδίους και τα συμφέροντα των εταιριών τους.

Από την άλλη στον Τουρισμό, πολύ σοβαρό κομμάτι του τζίρου παραμένει στο εξωτερικό λόγω πρακτικών των διάφορων Tour Operators και των πακέτων All inclusive. 

Αυτό π.χ. σημαίνει ότι ακόμη και η μπριζόλα που σερβίρουν στα κρουαζιερόπλοια που έρχονται για προμήθειες στα Ελληνικά λιμάνια, έρχονται οδικώς από κάποια χωριά της βόρειας Ευρώπης. 

Γιατί ο Γερμανός Tour Operator θα κατεβάσει με νταλίκα τα κρέατα του από την Γερμανία, σιγά μην πάρει Ελληνικά.

Στο παραπάνω θα μπορούσαμε να αντιπαραθέσουμε και μια πολύ γνωστή γαλακτοβιομηχανία, που πήρε το όνομα που έκανε στην Ελλάδα και το πήγε στο Λουξεμβούργο να αυγατίσει τα λεφτά της. 

Έτσι είναι όταν είσαι ”εισηγμένη”. Όλοι λοιπόν έχουν τον τρόπο τους. Όλοι έχουν εφεύρει ένα τρόπο να γίνουν ευέλικτοι για το συμφέρον τους. Όλοι εκτός από κάποιους μη εισηγμένους.

Αυτοί οι κάποιοι είναι οι αγρότες μας. Όχι όλοι μα οι περισσότεροι. Το πρόβλημα είναι πολυεπίπεδο και το ξέρουμε όλοι μας. Για αυτούς που θα τρέξουν να μηδενίσουν την ικανότητα του Αγροτικού τομέα να παράξει προϊόντα υψηλών προδιαγραφών και κατ’ επέκταση υψηλών κερδών θα τους θυμίσω ότι οι Ολλανδοί με τα λουλούδια τους, τις σαλάτες τους και τα κηπευτικά τους έχουν κατακτήσει τον κόσμο.

Θα βρείτε πιπεριές Ολλανδίας στα Γιαπωνέζικα Σούπερ Μάρκετ. Πιπεριές οι οποίες κοπήκανε την προηγούμενη μέρα σε κάποιο θερμοκήπιο κοντά στο Ρότερνταμ. Η Ελλάδα δεν έχει καν διακρατική σύμβαση με την Ιαπωνία οπότε ούτε κεράσι δεν μπορούμε να στείλουμε εμείς στην Χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου.

Τα ερωτήματα λοιπόν τα οποία θα έπρεπε να μας βασανίζουν είναι τα εξής:

Γιατί οι Ολλανδοί εξάγουν αγροτικά προϊόντα στην Ιαπωνία και εμείς όχι. Γιατί έχουμε εξαφανιστεί από τις Ευρωπαϊκές αγορές;

Γιατί εξαρτόμαστε από την Ρωσία και την Ουκρανία των οποίων οι οικονομίες και τα αντίστοιχα νομίσματα τους δεν προσφέρονται για ιδιαίτερα προσοδοφόρες συναλλαγές σε σχέση με άλλες χώρες; Αν δούμε τους γείτονες Τούρκους και που φτάνουν τα προϊόντα τους θα ντραπούμε.

Τα ερωτήματα πιστέψτε με είναι πολλά. Η απάντηση είναι μια. Εκπαίδευση. Ουσιαστική εκπαίδευση. Στην Ελλάδα οποίος δεν πήγαινε τα γράμματα γινότανε αγρότης. Μια καταδίκη σε ισόβια μετριότητα από ένα κράτος το οποίο δεν νοιαζότανε ούτε για τον άνθρωπο ούτε και για το εθνικό αγροτικό προϊόν.

Με αυτές τις πρακτικές μπήκαμε να ανταγωνιστούμε τους λοιπούς οι οποίοι μας έχουν ”φορέσει” γυαλιά και μας ”δέρνουν” οπού μας συναντήσουν. Ίσως να νομίζετε ότι μιλάω για Τούρκους, Ιταλούς και Ισπανούς.

Όχι μιλάω για το οξύμωρο που θέλει τους Γερμανούς να είναι πρωταθλητές στις πωλήσεις Ελληνικού Ελαιόλαδου και Ελιάς, γιατί οι Γερμανοί έχουν τα Μάρκετ τους μέσω των οποίων γίνεται η πώληση της λιανικής η οποία ελέγχει το χονδρικό εμπόριο και έχει και τα μεγαλύτερα κέρδη ανά κιλό προϊόντος. Ο Έλληνας παράγωγος φυσικά παίρνει τα λιγότερα και του μένει η κούραση, α και τώρα τελευταία και η αβεβαιότητα για το τι τον περιμένει στην γωνιά μετά το καλοκαίρι.

Μπορούμε λοιπόν και εμείς στο πνεύμα των ημερών να ασχοληθούμε με τους Ουκρανούς και τους Ρώσους και με τον πόλεμο που ανατρέπει τα πάντα αλλά, δεν πρέπει να τσιμπήσουμε το δόλωμα των ψευτοδιλημμάτων. Έχουμε υποχρέωση απέναντι στον συνάνθρωπο μας.

• είτε αυτός είναι ο Έλληνας καταναλωτής που θέλει ντόπια προϊόντα σε φιλικές τιμές.
• είτε αυτός είναι ο νέος που ζει στον 7 όροφο σε κάποια Ελληνική μεγαλούπολη και θα ήθελε να ασχοληθεί με έναν κλάδο που θα του δώσει την δυνατότητα να ζήσει στην πανέμορφη Ελληνική ύπαιθρο.
• είτε ο Έλληνας μεταφορέας / νταλικέρης που θέλει να έχουμε προϊόν το οποίο φτάνει μακριά και με αυξημένη ζήτηση όπως αυτά των Τούρκων εμπόρων που κατακλύζουν τις Ευρωπαϊκές Εθνικές οδούς με τα φορτηγά τους.
• είτε ο Έλληνας νέος που θέλει να δουλέψει σε μια επιχείρηση η οποία είναι εύρωστη και με εξαγωγικό προσανατολισμό και δεν θέλει να γίνει ο ίδιος εξαγώγιμο προϊόν γιατί η χώρα του αποτυγχάνει να τον κρατήσει.
• είτε ο Έλληνας παράγωγος που θέλει να δει τα προϊόντα του να μην πετάγονται στους κάδους των Ελληνικών λαχαναγορών και να γίνονται βορά στα γουρουνάκια των χοιροτροφείων ( αυτό το είδα εγώ ο ίδιος καλοκαίρι του 2021).
• είτε ακόμη και της οποιασδήποτε Ελληνικής Τράπεζας που θέλει να πουλήσει ένα δάνειο μερικών εκατομμυρίων Ευρώ σε μια υγιή επιχείρηση χωρίς να φοβάται την αθέτηση αποπληρωμής.

Είναι ίσως το μεγαλύτερο κρίμα, να έρχονται 30 εκατομμύρια ξένοι στην Ελλάδα για διακοπές και στην ερώτηση τι σας αρέσει περισσότερο να κυριαρχεί η απάντηση ” το φαγητό ” ( δε φούντ ) και ο Έλληνας παράγωγος του φούντ να είναι επί ξύλου κρεμάμενος και να έχει κάθε χρονιά να αντιμετωπίσει ένα καινούριο δίλλημα.

Όχι αλλά διλλήματα τύπου Ρωσο-Ουκρανική κρίσης, ναι στην ουσιαστική εκπαίδευση των παράγωγων, ναι στην ουσιαστική αρωγή των παράγωγων με πακέτα ενισχύσεων που θα συνοδεύονται και από βοήθειες στις πωλήσεις. Ναι στην δημιουργία Συνεταιρισμών με ανθρώπους που αγαπούν την αγροτιά και θέλουν να αυξηθεί το ποσοστό αυτών που βιοπορίζονται από τον αγροτικό τομέα.

*Ο Θεόδωρος Παπαδόπουλος, είναι παραγωγός, πρόεδρος του Αγροτικού Συνεταιρισμού Επεξεργασίας και Πώλησης Οπωροκηπευτικών Προϊόντων, «Αειφορία», του Αγίου Γεωργίου. Βεροίας.