Η Γιορτή των Ερωτευμένων στο Εφετείο Αθηνών
Για εκείνους που δυσκολεύονται να νιώσουν την ρομαντική διάθεση της ημέρας, λόγω επικαιρότητας
Υποθέτω πως για μερίδα κόσμου σήμερα είναι μια όμορφη ημέρα και δικαίως, η γιορτή των ερωτευμένων, μια ημέρα υπενθύμισης της αξίας του έρωτα, ασχέτως εμπορικών σκοπιμοτήτων! Όμως, ειδικά σήμερα αδυνατώ να κρύψω πως στέκομαι σκωπτικά στο όλο εορταστικό κλίμα, καθώς ηχεί λιγάκι ειρωνικά.
Η όποια ρομαντική διάθεση υπήρχε προσωπικά, ανακόπηκε, βλέποντας την φωτογραφία των δυο μαυροφορεμένων μανάδων, της Κούλας Τοπαλούδη και της Ελένης Κρεμαστιώτη, έξω από το ΜΟΕ Αθηνών, όπου εκδικαζόταν η έφεση των κατηγορουμένων για την άγρια δολοφονία της άτυχης Ελένης. Η δευτεροβάθμια δίκη μπορεί να έλαβε αναβολής, όμως η εικόνα των δυο αγκαλιασμένων γυναικών εξακολουθεί να προξενεί θλίψη και προβληματισμό.
Η βία τις τελευταίες εβδομάδες στη χώρα μας, έχει λάβει ανησυχητικές διαστάσεις. Οι άνθρωποι διερωτώνται “εάν ήταν πάντα έτσι”, σίγουρα η ύπαρξη παθογενών και βλαπτικών πεποιθήσεων, όπως “ό,τι συμβαίνει μέσα στο σπίτι, δεν πρέπει να βγαίνει προς τα έξω”, ή “η σιωπή είναι χρυσός”, σε συνδυασμό με τον πιθανό στιγματισμό των θυμάτων, δρούσαν ανασταλτικά στο μοίρασμα κακοποιητικών εμπειριών, αν όχι και στην καταγγελία τους στα παρελθοντικά χρόνια, όμως τα περιστατικά που διαβάζουμε και παρατηρούμε σήμερα, φέρουν άλλη ένταση και συχνότητα.
Αποτελεί μια κοινή παραδοχή πως συνηθίζουμε ή έχουμε συνηθίσει την συνεχή έκθεση μας στη βία με ποικίλους τρόπους, είτε μέσα από βίαιους στίχους, από κακοποιητικές εικόνες, είτε από την κακοποίηση στο λόγο, στην επικοινωνία, στα συναισθήματά μας. Οι υπαλλαγές της βίας και η έκταση της είναι μεγάλη, όπως ανεπανόρθωτη είναι και η ζημιά που προκαλεί στις ψυχές μας.
Με την ανοδική τάση των περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας και γυναικοκτονιών, διαπιστώνουμε πως πια τα μέτρα έχουν αποδυναμωθεί και δεν δύναται να δράσουν αντισταθμιστικά, ώστε να συμβάλλουν άμεσα στην μείωση του φαινομένου της βίας, η οποία ξεκινά από μια “απλή” φράση και στην πορεία κλιμακώνεται, φτάνοντας σε άγρια περιστατικά σωματικής κακοποίησης ή και στον μοιραίο θάνατο του θύματος. Τι μπορούμε να πράξουμε πριν να είναι τελείως αργά, πριν απανθρωποποιηθούμε συνολικά;
Μπορούμε να αναλάβουμε το μερίδιο της ευθύνης που μας αναλογεί, ο Ν. 3500/2006 σχετικά με την ενδοοικογενειακή και ενδοσυντροφική βία δίνει αυτεπάγγελτα την δυνατότητα καταγγελίας, πέρα από τα πρόσωπα της άμεσης οικογένειας και σε ένα ευρύ φάσμα ανθρώπων, οι οποίοι λαμβάνουν γνώση ή αντιλαμβάνονται ένα κακοποιητικό περιστατικό σε γειτονικό διαμέρισμα παραδείγματος χάριν.
Επιλέγοντας να μένουμε αμέτοχες/οι συμβάλλουμε έμμεσα στην διαιώνιση της βίας, η οποία σε βάθος χρόνο εδραιοποιείται στο κοινωνικό γίγνεσθαι, με αποτέλεσμα η ανθρώπινη ύπαρξη και ζωή να έχουν πια μικρή απαξία, κοινωνικά, διότι νομικά η ανθρώπινη ζωή αποτελεί το ύψιστο αγαθό!
Όμως, οφείλουμε να εντείνουμε τις προσπάθειες μας συντονισμένα και ομαδικά, ως ένα ενιαίο μέτωπο κατά της βίας, μέσω της προώθησης προληπτικών δράσεων ενημέρωσης, ευαισθητοποίησης και καλλιέργειας νέων πεποιθήσεων, οι οποίες δεν βασίζονται σε ξεπερασμένα δίπολα, πάσης φύσεως, αλλά καλλιεργούν την αλληλεγγύη και την ειρηνική συνύπαρξη ανθρώπων.
Η εικόνα των δυο μαυροφορεμένων γυναικών αποτελεί μια σκληρή υπενθύμιση προς τους πολιτειακούς φορείς για την λήψη πρόσφορων μέτρων, με σκοπό την αποφυγή τέτοιων ειδεχθών εγκλημάτων και την εξάλειψη του συνολικού φαινομένου της βίας. Χρειαζόμαστε, όσο ποτέ άλλοτε ένα οργανωμένο και δυναμικό σχέδιο, το οποίο θα δρα πολύπλευρα.
«Όταν η δύναμη της αγάπης νικήσει την αγάπη για τη δύναμη, τότε μόνο θα μπορέσει η ειρήνη να κυριαρχήσει στον κόσμο»
Μαχάτμα Γκάντι
Δείτε επίσης:
